Александр Иванович Куприн 8 страница

Мә җ лес кызганнан-кыза, шау-шулана барды. Бер танец бетү гә шундук икенчесе башланды. Оркестр бө тенлә й диярлек ялсыз уйнады. Ә кияттә гедә й бу хозурлык һ ә м моң лы музыка хатын-кызга тә мам исерткеч тә эсир ясады.

Дала ягыннан таралган ә рем исе, урман дымы, шиң гә н яфрак һ ә м кайдадыр ерак болыннан килгә н курпы исе сә ер рә вештә хушбуй һ ә м кайнар тә н исе белә н бергә кушылды. Кү тә релеп очып китә ргә талпынган асыл кошларның чуар канатлары сыман, һ ә р җ ирдә ә ле кызу, ә ле ә крен генә чайкалып җ илпә зә лә р тирбә лде... Кычкырып сө йлә шү, кө лү, комлы җ ир ө стеннә н кыштыр- дый-кыштырдый шуышкан аяк тавышлары — һ ә ммә се бергә буталып, бертө рле тоташ, кү ң елле гү елдә ү булып ишетелә; музыка тынып торган араларда бу гү елдә ү аеруча бер кө ч белә н яң гырый иде.

Бобров кү зен алмый һ аман Нинаны кү зә тте. Берме- икеме тапкыр кыз аң а кү лмә к итә ге белә н бә релеп уза язды. Ул яннан ү теп киткә ндә Бобровка хә тта җ иң елчә генә җ ил дә исеп куйгандай булды. Биегә ндә кыз сул кулын ниндидер нә закә тле бер холсезлек белә н сыгылдырып кавалерының иң башына сала, ә башын егеткә таба шулкадә р янтайта, ә йтерсең лә, аның җ илкә сенә сыенып ял итә ргә тели иде... Кайчакны җ илфердә гә н итә ге астыннан аның кара тө стә ге оек кигә н тулы, нә фис аяк балтырлары һ ә м эчке кү лмә генең челтә рле очы кү ренеп китә. Андый чакта Бобров ирексездә н кызарынып куя һ ә м Нинаны бу рә вешендә кү ргә н барлык кешелә ргә карата кү ң елендә ачу кабара башлавын тоя иде.

Оркестр мазурка уйнарга кереште. Вакыт кичке тугызлар чамасы иде инде. Свежевский белә н биергә чыккан Нина ү з кавалерының мазуркага дирижерлык итә -итә ниндидер ү тә катлаулы фигура ясаган вакытын чамалады да, бии-бии бер читкә тайпылды һ ә м, тузгыган чә члә рен ике кулы белә н җ ыеп тотып, йө герә - чаба киенү бү лмә сенә ашыкты. Мә йданчыкның икенче башыннан барысын да кү зә теп торган Бобров шундук аның артыннан иярде һ ә м кыз кереп киткә н ишек тө бенә килеп басты... Ә йлә нә -тирә шактый караң гы; павильонның арткы стенасына сө яп, юка тактадан эшлә ң - Гә н кечкенә Генә киенү бү лмә се бө тенлә й диярлек кү лә гә дә утыра иде. Бобров Нина чыкканчы ишек тө бендә кө теп торырга һ ә м ничек кенә булса да аны сө йлә штерергә карар кылды. Аның чә нчеп-чә нчеп авырткан йө рә ге дө п-дө п тибә, чытырдатып йомарланган бармаклары дымлы һ ә м салкын иде.

Бер биш-алты минуттан соң бү лмә ишеге ачылып китте. Бобров шундук кү лә гә астыннан чыгып, Нинаның юлына аркылы тө ште. Кыз, ө ркеп, ишетелер-ишетелмә с тавыш белә н кычкырып куйды һ ә м артка чигенде.

— Нина Григорьевна, нигә сез мине шулай газаплыйсыз? — диде Андрей Ильич, ү зе дә сизмә стә н кулларын ялварулы тө стә бер-берсенә кушырып. — Миң а ничек авыр икә нен сез белергә дә телә мисез. О! Минем шулай газап чигү ем сезгә кызыклы бер тамаша гына, ахры... Сез миннә н кө лә сез...

— Ни кирә ктер сезгә, һ ич аң ламыйм. Минем сездә н кө лә ргә уйлаганым да юк, — диде Нина, тавышына ма- саюлы катгый бер аһ ә ң биреп.

Аң арда хә зер ү з гаилә сенең тә кә бберлеге уянган иде.

— Юк дисезме? — дип сорады Бобров моң су гына. — Алайса бү генге мө гамә лә гез нә рсә аң лата соң?

— Нинди мө гамә лә м?

— Сез миң а бү ген бик салкын, бө тенлә й дошманнарча карыйсыз кебек. Миннә н гел качарга тырышасыз... Сезгә хә тта минем монда — кичә дә булуым да ошамый шикелле...

— Миң а барыбер...

— Анысы инде бигрә к тә начар... Мин сездә минем ө чен бө тенлә й аң лаешсыз ниндидер коточкыч ү згә реш сизә м... Нина, зинһ ар, бернә рсә не дә яшермә гез, ачык- тан-ачык ә йтегез, моң арчы мин уйлаган туры сү зле Нина булыгыз... Хакыйкать никадә р генә коточкыч булса да, дө ресен ә йтегез. Бө тенесен берьюлы ө зсә к, сезнең ө чен дә, минем ө чен дә яхшырак булыр...

— Нә рсә не ө зсә к? Мин сезне аң ламыйм...

Бобров кан тамырлары бү ртеп чыккан чигә лә рен куллары белә н кысып тотты.

— Юк, сез аң лыйсыз. Тик хә зер генә аң ламаган булып кыланасыз. Безнең арада ө зә рдә й нә рсә лә р бар. Безнең арада ачыктан-ачык диярлек шактый җ ылы, иркә сү злә р сө йлә нде, бер-беребезне ү зара якынайткан, ниндидер нә закә тле, нечкә җ еплә р белә н бә йлә гә н кадерле, кү ң елле минутлар булып узды... Белә м, сез мине ялгыша дип ә йтергә телисез... Бә лкем, шулайдыр, мин чыннан да ялгышамдыр... Лә кин сез ү зегез бит, икә ү дә н-икә ү генә сө йлә шергә мө мкинлек булсын дип, мине монда пикникка чакырдыгыз. Шулай тү гелме ә ллә?

•Нина Бобровны кызганып куйды.

— Ә йе... Пикникка сезне мин ү зем чакырдым... — диде ул, башын тү бә н иеп. — Минем сезгә ә йтә се сү зем бар иде... Мин сезгә... бө тенлә й хушлашырга кирә к дип ә йтергә телә гә н идем.

Бобров, кемдер кү крә генә китереп тө рткә ндә й, кинә т чайкалып китте. Хә тта караң гыда да аның бик нык агарынганлыгы сизелде.

— Хушлашырга... — диде ул, сулышына буылып. — Нина Григорьевна!.. Хушлашу сү зе бик авыр, бик ачы сү з... Ә йтмә гез ул сү зне...

— Мин аны ә йтергә тиеш.

— Тиеш?

— Ә йе, тиеш. Бу минем ихтыярым тү гел.

— Кем ихтыяры соң?

Аларга таба кемдер якынлашып килә иде. Нина караң гыга кү зен текә п торды-торды да ә крен генә:

— Ә нә кем ихтыяры ул, — дип пышылдады.

Алар янына килү че кеше Анна Афанасьевна иде. Ул Бобров белә н Нинага таба җ ентекле кү з карашы ташлап алды да, кызын култыклап, шелтә белдергә ндә й кырыс тавыш белә н:

— Нина, нигә син алай танцыны ташлап киттең? — диде. — Каядыр караң гыда юк-бар сү з лыгырдап торасың... Бик шә п эш, ә йтә се дә тү гел... Ә мин сине дө нья бетереп эзлә н йө рим... — Аннары кинә т кенә Бобровка таба борылып, ачу белә н кычкырып ө стә де: — Ә сез, хө рмә тле ә фә ндем, ә гә р инде бии белмисез яки биергә яратмыйсыз икә н, ичмасам туташларга биергә комачауламас идегез. Юкса, монда караң гыга кереп поскансыз да, tê te-â -tê te... ^{^[XI]} сө йлә шеп, кыз кешенең абруен тө шерә сез...

Анна Афанасьевна Нинаны, ө стерә п дигә ндә й, ү з артыннан ияртеп алып китте.

Бобров аларның артыннан:

— Ô! Борчылмагыз, ханым: кызыгызның абруен бернә рсә дә тө шерә алмас! — дип кычкырып калды һ ә м кинә т ачыну, сә ер кө лү белә н шаркылдап кө лә ргә тотынды, моны ишетеп ә ни кеше дә, аның кызы да ихтыярсыз- дан борылып карарга мә җ бү р булдылар.

— Бу кеше ү зе аң гыра, ү зе тә рбиясез дип ә йтмә демме мин сиң а? — диде Анна Афанасьевна, кызының җ иң еннә н ө стерә п. — Хет аның кү зенә тө кер — барыбер кө лә бирә... шатлана бирә... Хә зер кавалерларны дамалар ү злә ре сайлаячак, — дип ө стә де ул аннары тынычрак тавыш белә н. — Бар, Квашнинны биергә чакыр. Кү рә сең ме ә нә, беседка ишеге тө бендә басып тора.

— Ә нием! Карале, ул ничек биесен икә н? Гә ү дә сен дә кө чкә -кө чкә генә ө стерә п йө ри ич.

— Ә йттемме мин сиң а, бар, дип. Исең китмә сен: кайчандыр ул Мә скә ү дә иң оста биючелә рдә н булган... һ ә рхә лдә, синең чакыруың аны куандырачак кына.

Бобровка бө тенесе дә, гү я, бик ерактан — тирбә леп торган соргылт томан эченнә н кү ренгә ндә й булды: Нина йө герек, җ иң ел адымнар белә н мә йданчык аша йө гереп узды да, чытлыклану-ү тенү катыш мә һ абә т бер кыяфә ттә башын янтайтарак тө шеп, кө лә -елмая, Квашнин кар- шысына килеп басты. Василий Терентьевич чак-чак кына иелеп аны тың лап торды; кинә т ул, бө тен юан гә ү дә се белә н калтыранып, шаркылдап кө леп җ ибә рде һ ә м башын чайкады. Нина яң адан нә рсә дер аң латырга тотынды, тик тың лата алмады булса кирә к, ү пкә лә гә н тө сле, чытлыкланып, кире борылды да китеп барды. Лә кин Квашнин, ү зенә хас булмаган җ иң еллек белә н урыныннан кузгалып, Нинаны куып җ итте һ ә м: «Ярар, нишлә мә к кирә к... Сабыйлар телә генә каршы килеп булмас», — дигә ндә й бер кыяфә т белә н иң башын җ ыерды да кызга ■ кулын сузды. Биючелә р, һ ә ммә се дә туктап, яң а парга кызыксынып карап тора башладылар. Квашнинның мазурка биюе барысы ө чен дә кө лкеле бер тамаша булыр шикелле тоела иде.

Василий Терентьевич беравык кө йнең кирә кле тактын кө теп торды да кинә т, шактый салынкы, лә кин ү зенчә гаять мә һ абә т, соклангыч хә рә кә т ясап, кызга таба борылды һ ә м беренче пасны шундый оста итеп, ышаныч белә н башкарды ки, һ ә ммә кеше шундук аның кайчандыр бик яхшы биюче булганлыгын аң лап алды. Башта ул чынлап торып биемә де дә шикелле, җ иң елчә кө лемсерә ү җ ә елгә н горур, тә кә ббер йө зен бер яккарак борып һ ә м Нинага югарыдан кү злә рен тө бә п, кө й уң аена салмак кына тирбә лә -чайкала, ә крен генә йө рде. Озын буе, симезлеге аның йө реш-хә рә кә тен ямьсезлә ми генә тү гел, киресенчә, бу минутта аң а ниндидер бер мә һ абә тлек, кү ркә млек ө сти шикелле иде. Борылышка җ иткә ч, ул бер генә секундка туктап, ү кчә сен ү кчә гә бә рде һ ә м кинә т Нинаны бер урында зыр-зыр ә йлә ндерергә тотынды, аннары, йө зенә тагын да мә рхә мә тлерә к елмаю чыгарып, юан аякларында бө гелә -сыгыла биеп, аны мә йданчык аша кирегә алып китте. Ү злә ре биергә чыккан җ иргә җ итә рә к, ул Нинаны янә бер мә ртә бә зыр-зыр ә йлә ндереп торды һ ә м, урынына утыртып, аның каршысына басты да рә хмә т белдереп башын иде.

Аны шундук дамалар чолгап алды. Алар аның тагын бер тур ә йлә неп килү ен ү тенделә р. Лә кин юан, симез Квашнинга инде болай да бик җ иткә н иде —- ул авыр- авыр тың ала һ ә м ә лсерә гә н йө зен яулыгы белә н җ илпи иде.

— Җ итә р, mesdames... 'карт кешене кызганыгыз, — диде ул, кө леп һ ә м кө чкә -кө чкә тын алып. — Минем яшьтә нинди бию ди ул. Табынга утырсак яхшырак булыр...

Кунаклар урындыкларны дө бер-шатыр кү чергә лә п ө стә л тирә ли утырыша башладылар... Бобров ә ле булса- баягынак ү зен Нина ташлап киткә н урында басып тора и'де. Аның йө рә ген берө злексез ә ле кимсенү, ү пкә хисе телгә лә де, ә ле аянычлы, ө метсез сагыш корты кимерде. Яшьсез булса да, аның кү злә рен ниндидер бик ачы нә рсә яндыра, ә тамагына, сулышын буып, чә нечкеле, коры бер тө ер тыгыла иде... Музыка исә, эчпошыргыч бертө рле һ ә м моң лы тавыш белә н ә ү вә лгечә җ анны ә рнетеп, һ аман колак тө бендә чың лап торды.

Шул вакыт Андрей Ильич ү зенең янә шә сендә генә докторның шат тавышын ишетте:

— Атакай гынам! Ә мин сезне җ ан тиргә батып эзлим, һ ич таба алмыйм. Кая китеп югалдыгыз соң сез? Ә мине менә килеп җ итү емә ү к карта уйнарга утырттылар, кө чкә ычкындым... Ә йдә гез ашарга киттек. Мин анда ике урын алып куйдым, бергә утырырга дип...

— Аһ, доктор! Сез инде ү зегез генә барыгыз. Мин бармыйм, ашыйсым килми, — диде Бобров, кө ч-хә л белә н сү зен ә йтеп.

— Бармыйсыз? Менә сиң а ә кә мә т! — диде доктор һ ә м җ ентекле кү з карашын Бобровның йө зенә юнә лтте. — Туктагыз ә ле, тукта, ни булды сезгә? Бө тенлә й җ ебеп тө шкә нсез лә баса, — диде ул, кинә т җ итдилә неп һ ә м дустының хә ленә кереп. — Болай булгач, мин сезне ялгыз гына калдырмыйм да калдырмыйм инде. Ә йдә гез киттек, бернинди сү з булырга мө мкин тү гел.

— Кыен миң а, доктор. Коточкыч кыен, — дип, ни сө й- * лә гә нен ү зе дә аң ламастан, ә крен генә ә йтеп куйды Бобров, лә кин ү зе кү ндә м рә вештә Гольдберг артыннан иярде.

— Юк ө чен борчылмагыз, кадерлем, киттек ә йдә! Ир кеше булыгыз, тө керегез барысына... «Җ ә фалыймы ^ү ң ел хастасы? Ә ллә бармы вө җ дан газабы?.. » — дип, кө тмә гә ндә шигырь такмакларга тотынды доктор һ ә м Бобровны биленнә н кысып кочаклады да аның кү злә ренә текә лде. — Хә зер мин сезгә һ ә рбер чир ө чен яраклы бер дә ва ә йтә м: «Эчеп җ ибә рикме ә ллә, ә й, Ваня, кү ң елдә ге кайгы, салкыннан?... » Без Андреа белә н, дө ресен генә ә йткә ндә, шактый коньяк чө мердек инде... Аһ, тә мен белеп эчә дә соң, каһ ә р суккыры! Тө псез мичкә гә агыза диярсең... Ну, ир кеше булыгыз, сө еклем... Белә сезме нә рсә, Андреа сезнең белә н бик кызыксына. Ә йдә гез киттек, киттек!..

Шул рә вешчә сө йлә нә -сө йлә нә, Гольдберг Бобровны павильонга таба ә йдә де. Алар янә шә утырдылар. Андрей Ильичка икенче яктан кү рше булып Андреа туры килде.

Бобровны ерактан ук елмаеп каршы алган Андреа, урын бушатып, аны аркасыннан кага-кага сө йде дә, дустанә тавыш белә н:

— Бик шатмын, бик шатмын, ә йдә гез безгә якынрак утырыгыз, — диде. — Кү ркә м кеше сез... яратам шундыйларны... ә йбә т кеше... Коньяк эчә сезме? •

Андреа исерек иде. Аның йө зе агарына тө шкә н, пыяла сыман калку кү злә ре ничектер сә ер рә вештә җ анланып, ялт-йолт килә иде (искиткеч сабыр холыклы, эшчә н һ ә м талантлы бу кешенең кө н саен бер ялгызы аяктан егылганчы эчкә нлеге бары ярты елдан соң гына билгеле булды)...

«Чыннан да, эчсә ң җ иң елрә к булып китмә с микә н, — дип уйлады Бобров, — ни булса булыр, сынап карарга кирә к! »

Андреа, кулындагы шешә не янтайтыбрак тотып, стакан куелганны кө тә иде. Бобров ү зенең стаканын аң а таба этә рде.

— Шулай укмы? — дип сузды Андреа, кашларын югары чө еп.

Бобров та аң а моң су һ ә м кү ндә м елмаю б*елә н:

— Шулай ук, — дип җ авап бирде.

— Яхшы! Кү пме салыйм?

— Стакан ү зе кү рсә тер.

— Бик шә п. Сезне швед флотында хезмә т иткә н дип уйларга мө мкин. Җ итә рме?

— Салыгыз, сал.

— Шулай да сез, дустым, моның V. S. O. P. маркалы Martel икә нлеген истә н чыгармагыз. Бик каты, иске, чын коньякларның берсе бу.

— Борчылмагыз, сала бирегез...

«Ә йдә, егылганчы бер исерим ә ле. Карап баксыннар... »— дип уйлады Бобров, мә керле бер шатлык хисе кичереп.

Стакан мө лдерә мә тулы иде. Андреа шешә не ө стә л ө стенә кире утыртты да кызыксынып кү ршесен кү зә тә башлады. Бобров коньякны берьюлы авызына каплады һ ә м, аракы эчә ргә гадә тлә нмә гә н кешелә рчә, бө тен гә ү дә се белә н чытаеп, калтыранып куйды.

— Корт кимерә ме ә ллә сезне, балакаем? — дип сорады Андреа, Бобровның кү злә ренә текә леп.

— Ә йе шул, корт кимерә, — диде Андрей Ильич, моң су гына баш кагып.

— Йө рә ктә ме?

— Ә йе.

— һ м!... Алайса сезгә ә ле тагын салырга кирә ктер?

— Салыгыз, — диде Бобров кү ндә м һ ә м моң су тавыш белә н.

Ул, ү з-ү зен онытырга тырышып, йотыла-какала коньяк чө мерде. Лә кин гаҗ ә п хә л: эчү нең аң а бернинди тә эсире сизелми иде. Киресенчә, кү брә к эчкә н саен ул кү ң елсезлә нә генә барды, ә ачы яшь кү злә рен тагын да зә һ ә ррә к яндырды.

Ул арада хезмә тчелә р табынга шампанский китерделә р. Квашнин, ике бармагы белә н ү зенең бокалын тотып һ ә м бокал аша югарыдагы канделябр утына карап, урыныннан торып басты, һ ә ммә се тынып калды. Бары электр фонарьларында чырт-чырт итеп кү мер янганы

һ ә м тирә -якта чырылдап-чырылдап тынгысыз чикерткә сайраганы гына ишетелә иде.

Квашнин беравык йө ткеренеп торды да:

— Могтә бә р ханымнар һ ә м могтә бә р ә фә нделә р! — дип сү зен башлады, аннары тагын шактый озак тынып торды. — Бу бокалны минем сезгә чын кү ң елдә н рә хмә т ә йтү телә ге белә н кү тә рү емне берегез дә шик астына алмас дип уйлыйм! Иванковода миң а карата кү рсә телгә н ихтирам, кунакчыллыкны мин беркайчан да онытмам, һ ә м гү зә л дамаларыбызның ризалыгы белә н оештырылган бу кечкенә пикник минем кү ң елдә мә ң ге матур бер истә лек булып калыр. Сезнең исә нлеккә эчә м, mesdames!

Квашнин бокалын югары кү тә рде, һ авада ярым тү гә рә к ясап ә йлә ндерде дә эчемлектә н аз гына авыз иткә ч, ө зелгә н сү зен дә вам итте:

— Хезмә ттә ш дусларым, иптә шлә рем, минем сезгә бер сү зем бар. Ә гә р сү зем ү гет-нә сихә т тө сендә рә к булса, гаеп итмә ссез: яшем буенча мин монда кү бегездә н олырак, картрак кеше, ә карт кешегә ү гет-нә сихә т ө чен ачуланмаска да мө мкин.

Андреа Бобровның колагына иелде дә:

— Карагыз ә ле тегең ә, Свежевскийга — кыланышын гына кү регез, — дип пышылдады.

Чыннан да, Свежевскийның йө зенә ачыктан-ачык ялагайлану, ү тә зур игътибарлылык галә мә те чыккан иде. Василий Терентьевич ү зенең картаюы турында телгә алгач, ул килешмә вен белдереп кулларын 'бутыйнбутый башын чайкарга кереште.

— Газета баш мә калә лә рендә языла торган иске, таушалган фикер булса да, минем сезгә кабатлап ә йтә сем килә, — диде Квашнин, сү зен дә вам итеп: — Байрагыбызны югары тотыгыз, ә фә нделә р. Дө ньяның тоткасы һ ә м килә чә ге безнең кулда икә нен онытмагыз... Җ ир шарын аркылыга да торкылыга тимер юллар белә н кем сарып чыкты? Без! Җ ир карынын актарып, аның хә зинә лә рен пушка, кү перлә ргә, паровозларга, рельс һ ә м_зур- зур машиналарга ә верелдерү челә р кемнә р? Без тү гелмени? Без, ү зебезнең даһ илык кө ченә таянып, моң арчы кү з кү рмә гә н, колак ишетмә гә н гаҗ ә еп эшлә р башкарабыз, мең ә рле-миллионлы капиталлар белә н идарә итә без... Тик шуны белегез, ә фә нделә р: акыллы табигать ү зенең бетмә с-тө кә нмә с иҗ ади кө чен бө тен бер миллә т файдасына сарыф итсә дә, ул аның эченнә н икеме-ө чме дистә кешене генә иң югары ноктага куя. Ә фә нделә р, менә шул югары ноктага омтылу ө чен ү зегездә кө ч һ ә м кыюлык тә рбиялә гез! Ура!

— Ура! Ура! —дип кычкырдылар кунаклар. Арада Свежевскийның тавышы һ ә ммә сеннә н дә катырак ишетелде.

Барысы да урыннарыннан кубып, Василий Терентьевич белә н чә кешеп эчә ргә ашыкты.

— Кабахә т нотык! — дип куйды доктор, пышылдап.

Квашниннан соң Щелковников сү з алды.

— Ә фә нделә р! Безнең хө рмә тле химаячебез, кадерле остазыбыз һ ә м хә зерге вакыттагы амфитрионыбыз ^{^[XII]} — Василий Терентьевичка сә ламә тлек телик! Ура! —дип кычкырды ул.

— Ура-а! — дип бердә м рә вештә элеп алды кунаклар һ ә м тагын барысы да урыннан кузгалып Квашнин белә н чә кешергә юнә лде.

Аннан соң инде сү з артыннан сү з, тост артыннан тост китте. Заводның уң ышлары ө чен дә эчтелә р, пикникка килә алмаган акционерлар саулыгына да эчтелә р, шулай ук табында утыручы дамаларның һ ә ц, гомумә н, барлык хатын-кызларның исә нлеге-саулыгы ө чен дә аерым-аерым тостлар ә йтеп эчелде. Арада кинаяле-шаярулы ә дә псезрә к тостлар да булды.

Шешә лә п-шешә лә п эчелгә н шампанский тә эсирсез калмады, билгеле: бераздан бө тен павильонны тоташ гү елдә ү басты, һ ә рбер тост ә йтү чегә, сү зен башлап җ ибә рер ө чен, бик озаклап пычак белә н стаканга шакылдатып торырга туры килде. Бер читтә, ү зенә аерым торган кечкенә ө стә л янында, чибә р Миллер зур кө меш савытка нилә рдер сала-куша жженка ясап ү гыра иде.

Шул вакыт, сер катыш мө лаем бер елмаю белә н елмаеп, тагын Квашнин торып басты.

— Ә фә нделә р, бә йрә мебезнең шә хси характердагы икенче бер тантанага туры килү е мине бигрә к тә куандыра, — диде ул, тү бә нчелек белә н башын иеп. — Ә йдә гез, бергә лә п кияү егете белә н ярә шелгә н кызны тә брик итик. Мин Нина Григорьевна Зиненко белә н... — Квашнин, Свежевскийның тулы исемен онытып, тотлыгып торды... — дустыбыз Свежевский ә фә нде исә нлегенә тост кү тә рергә тә къдим итә м...

Бу хә бә р бө тенлә й кө телмә гә н булганлыктан, аны бигрә к тә каты кычкырып, шаулашып каршы алдылар. Андреа, ү зенең янә шә сендә сыкранып ың гырашуга охшаш сә ер бер тавыш ишетеп, борылып карады һ ә м Бобровның эчке газаптан чалышайган чытык йө зен кү рде.

-— Коллега, сезгә һ ә ммә се дә билгеле тү гел ахрысы ә ле, — дип пышылдады ул. — Тың лап торыгыз, мң н аларга хә зер берничә җ ылы сү з ә йтә м.

Андреа, кискен хә рә кә тлә р ясап һ ә м шул хә рә кә те белә н урындыгын аударып һ ә м бокалындагы ярты эчемлеген тү геп, аягү рә торып басты.

— Могтә бә р ә фә нделә р! Безнең хө рмә тле хуҗ абыз, тыйнаклык саклап булса кирә к, ү зенең тостын ахыргача ә йтеп бетермә де... Без кадерле дустыбыз Станислав Ксаверьевич Свежевскийны яң а, җ аваплы урынга кү чү е белә н дә котларга тиешбез: килә се ай башыннан ул ширкә т идарә сенең эш башкаручысы постын алачак... Бу постны, ү зенә кү рә, хө рмә тле Василий Терентьевич тарафыннан яшьлә ргә бирелгә н туй бү лә ге дип бә ялә ргә мө мкин... Мин мө хтә рә м химаячебез йө зендә ризасызлану кү рә м... Ялгыш аның серен ә йтеп ташладым булса кирә к, моның ө чен ул мине гафу итсен. Шулай да, дуслык һ ә м хө рмә т йө зеннә н, ә йтмичә кала алмыйм: безнең кадерле дустыбыз Станислав Ксаверьевич Свежевский ү зенең Петербургтагы яң а урынында, мондагы кебек ү к, эшлекле һ ә м яхшы иптә ш булып танылсын иде... Лә кин мин белә м, ә фә нделә р, безнең арада Станислав Ксаверьевичка кө нлә шеп караучылар табылмастыр. — Андреа сү здә н туктап, зә һ ә р елмайган кү злә рен Свежевскийга тө бә де. — Чө нки без барыбыз да аң а шундый бердә м рә вештә яхшы телә клә р телибез ки...

Кө тмә гә ндә аның сү злә рен җ ан-фә рманга чабып килгә н атның тояк тавышы бү лде. Ул да булмады, урман куелыгыннан кү беккә баткан ат ө стендә бер җ айдак атылып чыкты. Йө зендә курку-ө ркү галә мә те катып калган ялан башлы бу җ айдак подрядчик Дех- теревта хезмә т итү че десятник иде. Ул, тә мам хә лдә н тайган, бө тен гә ү дә се белә н калтыранган атын мә йдан уртасында калдырып, Василий Терентьевич янына йө гереп килде дә, аның колагына иелеп, нә рсә дер пышылдарга тотынды... Павильонда кинә т кенә коточкыч тынлык урнашты; һ авада яң адан, теге вакыттагы кебек, чырт-чырт кү мер янганы һ ә м тынгысыз чикерткә сайраганы ишетелде.

Квашнинның кү п эчү дә н кызарынган йө зе кинә т агарына башлады. Ул кулындагы бокалын нервлы бер хә рә кә т белә н ө стә л ө стенә куйды; аракы чайкалып эскә тергә тү гелде.

⇐ Предыдущая 3 4 5 6 789 10 11 12 Следующая ⇒