Александр Иванович Куприн 7 страница

Пикникка туксанлап кеше чакырылган идё; алар тө ркеме-тө ркеме белә н платформада җ ыелышып торалар, кө лә лә р, шаулашалар. Русча сө йлә шү арасында ә ледә н-ә ле-французча, немецча, полякча ә йткә н сү злә р яң гырап китә. Бельгияле ө ч инженер магний яктысында моменталь рә семнә р тө шерә ала торган фотография аппаратлары такканнар... Пикникның ничек буласын һ ичкем рә тлә п белми, шуң а кү рә барысы да сорашып белергә тырышалар. Свежевский, серле һ ә м эре кыяфә т белә н, ниндидер «сюрпризлар» хакында кинаялә п ә йтсә дә, аныклап аң латып бирү дә н гел кача иде.

«Сюрприз» дигә ннә ренең беренчесе махсус поезд булды. Нә къ сә гать биштә паровоз депосы капкасында ун кө пчә кле яң а паровоз — Америка паровозы кү ренде. Гаҗ ә плә нү һ ә м сокланудан хатын-кыз хә тта чыелдап кычкырып җ ибә рде: кө пчә клә реннә н алып морҗ асына кадә р паровоз флаг һ ә м чә чә клә р белә н бизә лгә н иде. Яшел яфраклы имә н ботакларына кашкарый, дә лия, шеббуй һ ә м канә фер кебек чә чә к бә йлә мнә ре аралаш- тырып тезгә н озын-озын ү ремнә р, паровозның бө тен корыч гә ү дә сен сарып, морҗ а буенча югары ү рмә ли, аннан тагын тү бә н салынып, сигнал свистогы ө слә теп машинист будкасына кү чә дә аны бө тенлә й тоташ чә чә к, яфрак стенасы белә н каплап ала. Паровозның корыч һ ә м бакырдан эшлә нгә н ялтыравык ө лешлә ре исә, баеп барган кояшның яшел яфрак һ ә м чә чә к араларыннан ү теп кергә н алтын нурларында чагылып, ү зенә бер серле гү зә ллек белә н җ емелдилә р иде.

Платформа кырында бер-берсенә тагылган беренче класслы алты вагон тора; пикникка катнашучылар шушы вагоннарга утырып 303 нче чакрым дигә н тукталышка кадә р барырга тиешлә р. Аннан инде Котырган елгага кү п булса ярты чакрым чамасы юл кала, ди.

— Ә фә нделә р, Василий Терентьевич сезгә ә йтергә кушты: пикник оештырудагы чыгымнарны ул тулысы белә н ү з ө стенә ала, — дип, яң а хә бә р таратып йө рде Свежевский, бер тө ркем кешелә р яныннан икенче тө ркем янына йө герә -йө герә. — Ә фә нделә р, Василий Терентьевич барлык чакырылган кунакларга ә йтергә кушты...

Тиздә н аны зур бер тө ркем чолгап алды. Свежевский аларга яң абаштан аң латырга кереште:

— Василий Терентьевич безнең җ ә мә гатьчелекнең кунакчыл каршылавына бик канә гать булган. Шуң а кү рә ул яхшылыкка яхшылык белә н җ авап кайтарырга тели. Ул бө тен чыгымнарны ү з ө стенә ала...

һ ә м, лакейны хуҗ асының юмартлыгы белә н мактанырга мә җ бү р итә торган бер хискә буйсынып, эре генә ө стә п куйды:

— Без бу пикникка ө ч мең дә биш йө з туксан сум акча тоттык!

— Квашнин ә фә нде белә н икегезгә урталай бү лепме? — дип сорады кемдер арттан, зә һ ә рле тавыш белә н.

Свежевский тиз генә артына борылып карады һ ә м бу зә һ ә р сорауны бирү ченең Андреа икә нлеген кү реп алды. Андреа, ике кулын чалбар кесә лә ренә батырып тыккан килеш, бернигә исе китмә гә н кыяфә ттә Свежев- скийга карап тора иде.

— Сез ни дидегез? — дип сорады Свежевский, колагына кадә р кызарынып.

— Мин димә дем, сез дидегез: «Без ө ч мең дә фә лә н- фә лә н сум акча тоттык», — дидегез. «Без» дигә ч, бу сү з астында сез Квашнин ә фә нде белә н ү зегезне кү здә тотасыздыр дип уйлый аламдыр ич. Ә гә р алай икә н, мин сезгә шуны ә йтергә тиешлемен: Квашнин ә фә нденең ярдә мен кабул итсә м *дә, Свежевский ә фә нденең андый ярдә менә мохтаҗ булмавым да мө мкин бит минем...

— Аһ, юк, юк... Сез мине дө рес аң ламагансыз, — дип акланырга тотынды мә схә рә гә калган Свежевский. — Бө тенесе Василий Терентьевич тарафыннан эшлә нде. Мин болай гына... аның ышанычлы бер вә килебуларак кына ә йтә м... Приказчик кебегрә к дип ә йтимме, — диде ул аннары, чытык кына елмаеп.

Махсус поезд бирелү гә ү к вокзал каршына Квашнин, Шелковников һ ә м Зиненколар утырган коляскалар килеп туктады. Лә кин Василий Терентьевич коляскасыннан тө шеп ө лгермә де, шул вакыт һ ич уйламаганда кө лке катыш аянычлы бер хә л булып алды. Ә ле иртә нге якта ук, пикник буласын ишетеп, вокзалга завод эшчелә ренең хатыннары һ ә м аналары, сең еллә ре һ ә м апалары җ ыела башлаган иде. Арада имчә к бала кү тә ргә ннә ре дә шактый. Җ илдә, кояшта янып каралган, сулган йө зле бу хатыннар, вокзалның кү лә гә ле стена буйларыннан һ ә м баскыч басмаларыннан урын алып, инде берничә сә гать буе сабыр гына кемнең дер килү ен кө теп утыралар иде. Алар барысы бергә ике йө здә н артык кеше иде. Станция тү рә лә ренең сорашуларына каршы хатыннар: «Безгә җ ирә н чә чле юан начальник кирә к», — дип кенә җ авап бирделә р. Сторож аларны куалап таратырга телә гә н иде дә, бик каты шау-шу купкач, кул селтә де һ ә м аларга бү тә н бә йлә неп маташмады.

Вокзал янына экипаж килеп туктаган саен, хатыннар арасында ыгы-зыгы куба, лә кин килү ченең «җ ирә н чә чле, юан начальник» тү геллеген кү ргә ч, алар шундук яң адан тынычланып калалар иде.

Василий Терентьевич, кузлага куллары белә н тотынып, уфылдый-уфылдый, бер якка янтайган коляскадан ә крен генә тө шә башлады. Лә кин ул җ иргә аяк басып ө лгермә де, аның каршысында кинә т хатыннар сафы калкып чыкты да чиный-чиный җ иргә тезлә нде. Ярсулы яшь атлар, кисә к купкан бу шау-шудан ө ркеп, як-якка ыргылдылар; артка ята тө шеп, бар кө ченә дилбегә не тартып тоткан кучер атларны чак-чак кына тыеп торды. Квашнин беравык берни аң ышмады: хатыннар һ ә ммә се берьюлы кычкыралар һ ә м аң а таба имчә к балаларын сузганнар. Кара кучкыл йө злә ре исә кү з яшенә чыланган иде...

Бу тере балдак эченнә н ычкынып булмасын Квашнин, ниһ аять, аң лап алды. Кү к кү крә гә ндә й калын тавыш белә н бө тен чыр-чуны кү меп:

— Хатыннар, сабыр итегез. Шауламагыз! — дип кычкырды. — Базардагы кебек бө тенегез берьюлы акырасыз. Берни дә ишетелми. Берегез генә сө йлә гез: ни булды?

Лә кин һ ә ркайсының да сө йлисе килә иде. Тавыш тагын да кө чә я тө ште, кү злә р яшькә тагын да кү брә к чыланды.

— Туйдыручыбыз... атакаебыз... син безне кайгырт инде... Тү зә р хә л юк... Коры сө яккә калдык!.. Ү лем якадан тотты... сабыйларыбыз белә н бергә ү лә без... Салкын тә мам ү зә клә ребезгә ү тте!

— Ни кирә к соң сезгә? Ни сә бә птә н ү лә сез? — дип кычкырды Квашнин тагын. — Барыгыз беравыздан акырмагыз ә ле! Йә, менә син, сең ел, сө йлә ә ле, — диде ул, сулган йө зле, лә кин шулай да шактый чибә р кү ренгә н озын буйлы бер яшь хатынга бармагы белә н тө ртеп кү рсә теп. — Бү тә ннә регез дә шмә сен!

Кү бесе, яшьле кү з һ ә м лычкылдык борыннарын керле кү лмә к итә ге белә н сө рткә лә п, ә ле һ аман сулкыл- дый-сулкылдый елавын дә вам итсә дә, тавыш туктагандай булды.

Шулай булса да егермелә п хатын берьюлы сө йли иде.

— Катып ү лә без, салкыннан катып ү лә без, атакай... Син инде рә хим-шә фкать ит, ничек тә бу бә ладә н коткар безне... Башка һ ич тү зә р чамабыз калмады... Кышка каршы безне баракларга кертеп тутырдылар, анда ничек яшә мә к кирә к? Барак дисә ң хә тере калыр, стеналары чырадан салынган шикелле... Индедә н ү к тө ннә рен теш тешкә тими... суык җ ә фалый... Ә кышын нишлә рбез? Хет ичмасам сабыйларыбызны кызган, ярдә м ит безгә, мич кенә булса да чыгарт... Аннары пешерә алмыйча газап чигә без... Ишегалда пешеренә без... Ирлә ребез кө нозын эштә... Туң ып, лачма су булып кайталар... Кайткач киптеренер урын да юк.

Квашнин тозакка элә ккә н иде. Ул ә ле монда, ә ле тегендә ташланды, ә мма һ ә ркайда аның юлына җ ирдә аунаган яисә тезлә неп баскан хатыннар сафы аркылы- тө ште. Ул шушы тере балдакны ерып ү тмә кче булып караган иде дә, аякларына асылынып һ ә м соры пальтосының озын итә геннә н тартып аны янә дә н туктаттылар. Ахырда тә мам гаҗ из булган Квашнин кулы белә н ымлап ү з янына Шелковниковны чакырды һ ә м, тегесе тыгыз сафны аралый-ера уртага узгач, французчалатып аң а җ икеренде:

— Сез ишеттегезме? Ни дигә н сү з бу?

Шелковников, аптыраган тө стә кулларын җ ә еп, акланырга тотынды:

— Идарә гә яздым, җ иткездем... эшче куллар юк... җ ә й вакыты... печә н ө сте... кыйммә тчелек... идарә рө хсә т итмә де... бернишлә п булмый...

— Эшчелә рнең баракларын кайчан тө зә тергә уйлыйсыз? — дип сорады Квашнин, ачуланып.

— Анык билгеле тү гел... Ә легә тү зә ргә туры килмә гә е... Безгә иң элек завод хезмә ткә рлә ре ө чен торак йортларын ашыктырырга кирә к.

— Шайтан белсен, нилә р эшлә нә дер сезнең монда, —дип мыгырданды Квашнин, һ ә м, янә хатын-кыз тө ркеменә таба борылып, кычкырып ә йтте: — Хатыннар, тың лагыз! Иртә гедә н башлап сезгә мичлә р чыгарта башларлар, баракларыгызны такта белә н тышлатырлар. Ишеттегезме?

— Ишеттек, атакай... Рә хмә т сиң а... Ничек инде ишетмә скә, — дигә н шат тавышлар яң гырады. — Нә чә л- ник ү зе ә йткә ч, булмый калмас, алла (боерса... рә хмә т сиң а... Син инде, атакай, (безгә тө зелештә н йомычка җ ыярга да рө хсә т ит.

— Яхшы, яхшы, йомычка җ ыярга да рө хсә т.

— Юкса, һ ә р почмак саен чиркә е бастырып куйганнар... Йомычка дип бардың исә, камчысы белә н сыпырып алырга гына тора...

— Ярар, ярар... йомычка җ ыярга курыкмыйча йө регез, сезгә беркем дә тимә с, — диде Квашнин, аларны тынычландырып. — Ә хә зер, хатыннар, барыгыз, ө йлә регезгә таралышыгыз да ашыгызны пешерегез! Ягез, тизрә к булыгыз, юкса мин сезне! — дип, егетлә рчә дә ртле тавыш белә н шаяртыбрак кычкырды ул. Аннары, Шел- ковниковка таба борылды да, ярым пышылдап: — Ә сез иртә гә бараклар янына бер-ике ■ йө к кирпеч китертеп куярга кушыгыз... Ә йдә юана торсыннар. Ул юаныч аларга бик озакка җ итә р, — дип ө стә де.

Хатыннар куанышып тарала башладылар.

Бая Квашнин барысы исеменнә н сө йлә ргә кушкан теге яшь, чибә р хатын, чытлыкланыбрак:

— Кара аны, ә гә р мич чыгарттырмасаң, җ ылытырга без синең анженерларың ны чакырачакбыз, — дип кычкырды.

— Катып ү ликмени, — дип ө стә де икенче бер шугы. — Генерал ү зе җ ылытса да сү з юк. Ә нә, нинди юан, симез... Аның кочагы мич башыннан да җ ылырактыр ә ле.

Ахыры яхшы булып тә мамланган бу вакыйга һ ә ммә кешенең кү ң елен кү тә реп җ ибә рде. Моң арчы директорга кү зен-кашын җ имереп караган Квашнин ү зе дә, хатын-кызларның шаяртулы сү злә рен ишеткә ч, канә гать бер тө стә кө леп-елмаеп куйды һ ә м Шелковниковны дусларча терсә геннә н алды.

— Бө тен хикмә т тә шунда шул, кадерлем, — дип сө йлә нде ул, аякларын кө чкә атлый-атлый, директор белә н бергә станция баскычыннан югары кү тә релгә ндә: — бу халык белә н аң лаша белергә кирә к, аң лаша белергә, Сез аларга телә сә нә рсә вә гъдә итә аласыз — алюмиң ң ә н салынган торак йортмы ул, сигез сә гатьлек

эш кө неме, иртә н табынга куелачак бифштексмы — һ ә ммә сен дә. Тик моң а аларны ышандыра гына белегез. Ант итеп ә йтә м: мин шундый коры вә гъдә лә р белә н юатып, ун-унбиш минут эчендә телә сә нинди халык кузгалышын сү ндерә алам...

Ә ле генә сү ндерелгә н хатын-кыз фетнә сен бө тен ва- гы-тө ягенә чә янә бер кат кү ң еленнә н кичереп, Квашнин шаркылдап кө лә -кө лә вагонга кереп утырды. Ике-ө ч минуттан поезд станциядә н кузгалып китте. Ө йгә кайтканда факеллар яндырып һ ә м атта кайту кү здә тотылганлыктан, кучерларга турыдан-туры Котырган елгага барырга кушылды.

Нинаның ү з-ү зен тотышы Андрей Ильичны тә мам аптырашта калдырган иде. Кызның станциягә килү ен ул ә ле кичә ү к ү зендә кабынган дә ртле бер ашкыну белә н кө теп алды. Кү ң елдә ге шик-шө бһ ә лә рнең ә сә ре дә калмаган; бә хет бө тенлә й янә шә дә генә кебек, дө нья моң арчы һ ичкайчан булмаганча матур, гү зә л; кешелә ре дә искиткеч яхшы, миһ ербанлы, тормышы да шундый җ иң ел, шатлыклы тоела, иде. Нина белә н кү ң елле очрашу турында хыялланып, ул инде аны бө тен килеше- килбә те белә н кү з алдына китергә н, аң а ә йтә се ялкынлы мә хә ббә т һ ә м иркә лә ү сү злә рен алдан ук уйлап, ә зерлә п куйган иде. Соң ыннан хә тта аның ү зенә дә бу кө лке тоелды... Нигә, янә се, ниндидер мә хә ббә т сү злә ре эзлә п, алдан ук баш катырырга? Кирә ге чыккач, ул сү злә р ү зеннә н-ү зе табылыр һ ә м алдан уйлап куйганга караганда да матуррак, кайнаррак булыр. Шул чакта Бобров кайсыдыр журналда укыган бер шигырьне хә тергә тө шергә н иде. Шагыйрь анда ү зенең сө еклесенә ә йтә, бер-бёрең ә ант итә ргә кирә кми, чө нки ант итү лә р ике арадагы кайнар һ ә м саф мә хә ббә тне кимсетә генә, ди.

Квашнин тройкасы белә н Зиненколар утырган ике колясканың бер-бер артлы тезелешеп станццягә килеп туктавын Бобров вокзал баскычы башыннан кү зә теп торды. Нина коляскаларның беренчесендә утыра иде. Башындагы киң читле ак итальян эшлә пә сенә чә й розасы кадап, ө стенә ярым тү гә рә к изү де сыек тө стә ге матур челтә р каюлы юка сары кү лмә к кигә н Нина Бобровка гадә ттә гегә караганда да агарынганрак һ ә м җ итдилә нә тө шкә нрә к кыяфә ттә кү ренде. Бобровны ул ерактан ук таныды, лә кин, егет кө ткә нчә, аң а таба гадә ттә гечә озак һ ә м серле итеп карап тормады. Киресенчә, кү з карашын ул юри читкә алган шикелле тоелды. Андрей Ильич, кызга коляскадан тө шә ргә булышыйм дип, аның каршына йө гергә н иде дә, Нина, гү я очрашырга телә мә гә ндә й, экипажның икенче ягыннан тиз генә җ иргә сикереп тө ште. Ниндидер усал, яман бер тойгыдан Андрей Ильичның йө рә ге чә нчеп куйды, лә кин шундук ул ү зен тынычландырырга ашыкты. «Бичаракай, ү з гыйшкыннан ояла. Кү з карашыннан кү ң елендә ге иң яшерен серлә рен укып белмә гә йлә ре дип курка... йа хода, нинди самими, гү зә л беркатлылык! »

Андрей Ильич, вокзалда теге юлы очрашкандагы кебек, ничек тә җ ае табылыр да кара-каршы берничә сү з ә йтешеп алу ө чен Нина ү зе аның янына килер дип ө мет иткә н иде. Лә кин кыз, Квашнин белә н фетнә че хатыннар гаугасын кызыграк кү реп, ахрысы, Бобров янына килергә ашыкмады... Ул хә тта аның ягына таба кү тә релеп тә карамады. Андрей Ильичның йө рә ге кинә т шом һ ә м сагыш белә н тибә ргә тотынды. Ул Зинен- колар гаилә се янына барырга һ ә м, гомуми шау-шудан файдаланып, сү з белә нме яисә кү з карашы белә нме, Нинадан аның ни ө чен шундый игътибарсыз булуының сә бә бен сорарга телә де. Зиненколар, кү рә сең, башка ханымнар ү злә реннә н читлә шкә нгә, бө тенлә й аерым рә вештә бер читтә басып торалар иде.

Анна Афанасьевна белә н кулын ү беп исә нлә шкә ннә н соң, Бобров аның йө зенә караштыргалап, анда ү зенең шик-шө бһ ә лә ренә җ авап булырдай нә рсә кү рергә тырышты. Ә йе, ә ни кеше һ ичшиксез барысын да белә: аның кә кре почмак ясап сынган нә зек кашлары (кашның нә зеклеген Бобров еш кына ялганчылык билгесе ди иде) усалланып җ ыерылган, ә иреннә рендә тә кә бберлек чагыла. «Димә к, Нина аң а бө тенесен дә сө йлә гә н һ ә м шелтә алган», — дип уйлады Бобров һ ә м кызның янына киЛеп басты.

Ә мма Нина аң а кү тә релеп тә карамады. Кү решкә н чакта Андрей Ильич ү зенең калтыраган учында бер хә рә кә тсез яткан салкын кулны гына тойды. Бобровның сә ламенә җ авап кайтарасы урында Нина Бетага таба башын борды да аның белә н ниндидер юк-бар сү з сө йлә шеп алды... Бу ашыгыч'маневрда туры җ авап бирү дә н качарга тырышу, куркаклык, гаеплелек бар шикелле иде. Андрей Ильич кисә к кенә ү зенең авң з эче сал* кынаеп, аяклары хә лсезлә неп китү ен сизде. Ул ни ДИН уйларга да белмә де. Гә рчә Нина ә нисенә бө тенесен сө йлә гә н булса да, ул аң а, Бобровка, моны белгертә алыр иде ич. Моның ө чен кү п тә кирә кми бит, һ ә ммә хатын-кызга хас табигый о'сталык белә н мә гънә ле i6ep кү з карашы ташлап алу да җ итә. «Ә йе, син сизенгә нсең, безнең сө йлә шү не'белә лә р... лә кин мин ү зем һ ич ү згә рмә дем, сө еклем, мин һ аман ә ү вә лгечә, борчылма», — дисен иде. Ә ул ә нә кү тә релеп тә карамый, башын читкә бора. «Пикникта мин барыбер аң ардан җ авап алачакмын, — дип уйлады Бобров, сагышланып, ниндидер авыр һ ә м ә шә ке бер кү ң елсезлек буласын тоеп. — Алаймы, болаймы, ул барыбер миң а җ авап бирергә тиеш».

303 нче чакрым тукталышында сә йранчылар вагоннардан чыктылар һ ә м чуар озын бер сафка тезелеп, каравылчы алачыгы яныннан ү ттелә р дә Котырган елгага илтә торган тар юлдан тү бә н тө шә башладылар... Кайнарланган йө злә ргә ерактан ук кө зге урманның җ илә с саф һ авасы һ ә м хущ исе килеп бә релде. Юл һ аман текә лә нә барды-барды да гө мбә з сыман бер-беренә тоташып ү скә н зелпе һ ә м чиклә век куаклары арасына килеп керде. Аяк астында тә мам кипшереп, бө терелеп беткә н сары яфраклар кыштырдый; куе куаклар аркылы еракта кичке шә фә къ алсуланып кү ренә иде.

Менә куаклык артта калды. Кү з алдында кинә т һ ә р яктан урман белә н чолгап алынган һ ә м вак ком сибелеп тапталган зур гына бер ачыклык пә йда булды. Аның бер очында ә лә м һ ә м яшел ботакларга бизә лгә н сигез почмаклы павильон, ә каршы як башында музыкантлар ө чен тө зелгә н ө сте каплаулы ачык эстрада тора иде. Беренче кунаклар куаклык арасыннан килеп чыгуга, гаскә рилә р оркестры эстрададан ■ кү ң елле марш уйнап җ ибә рде. Җ из быргыларның дә ртле, матур моң ы, уйнаклап һ ә м агач кә ү сә лә ренә бә релә -сугыла чың лап, урманга таралды да кайдадыр еракта яң гыраган икенче бер оркестр тавышына барып кушылды. Бу икенче оркестр дигә не, бер ү к кө йне кө йлә п, беренче оркестр тавышын ә ле узып китә, ә ле аң ардан артта калып ишетелә шикелле иде. Сигез почмаклы павилы онда исә, ө р-яң а ак эскә терлә р ябып, буйдан-буйга тезеп куелган ө стә ллә р тирә сендә, савыт-саба шалтыратып, хезмә тче кызлар тыз-быз йө ренә иде.

Музыкантлар марш уйнап бетергә ч, кунаклар һ ә ммә се гө рлә теп кул чапты. Алар чын»мә гъң ә сендә хә йран калган иде. Хә йран калырлык та иде шул, чө нки бер- ике атна элек кенә бу урман аланында анда-санда ү сеп утырган сирә к куаклардан башка бү тә н берни юк иде.

Оркестр вальс уйный башлады.

Свежевский ү зенең янә шә сендә басып торган Нинаны чакырусыз-нисез биленнә н элә ктереп алды да вальс кө енә ә йлә ндерә -ә йлә ндерә мә йданчык буенча биеп китте. Бобров исә бер читтә аларны кү зә теп торды.

Свежевский биеп бетерү гә, Нина янына тау институты студенты йө гереп килде, аннары аны тагын кемдер чакырды. Бобров ү зе начар бии һ ә м биергә бик ү к яратып та бетерми иде. Шулай да хә зер аның кү ң еленә Нинаны кадриль биергә чакырыйммы ә ллә дигә н бер уй килде. «Бә лкем, шунда сө йлә шергә, аң лашырга да берә р җ ай чыгар», — дип уйлады ул. һ ә м Нина ике тур биюдә н туктап, уттай янган битенә җ илпә зә се белә н җ илпи-җ илпи, урынында хә л җ ыеп утырган арада, Бобров аның янына килеп басты.

— Нина Григорьевна, бер кадрильне сез, шә т, минем ө чен дә калдыргансыздыр дип уйлыйм? — диде ул.

— Аһ аллам... Нинди ү кенеч! Бер генә буш кадрилем дә калмаган икә н лә баса, — диде Нина, кү злә рен читкә юнә лтеп.

— Чынлап тамы? Ничек шулай бик тиз таратып бетердегез? — дип сорады Бобров тө шенке тавыш белә н.

— Таратылган икә н шул, — диде Нина, кө лемсерә п һ ә м җ илкә лә рен сикертеп куйды. — Нигә болай соң ардыгыз соң? Кадрильлә ремне мин ә ле вагонда чакта ук ө лә шеп' бетердем...

— Сез, димә к, мине бө тенлә й оныткансыз! диде Бобров, тә мам кү ң еле сү релеп.

Аның сү рә н тавышы Нинага тә эсир итте булса кирә к. Ул тынычсызланып җ илпә зә сен бер җ ыйды, бер җ ә йде, лә кин Бобровка кү тә релеп карамады.

— Сез ү зегез гаепле. Ник минем янга элегрә к килмә дегез?..

— Пикникка чыгуым да минем бары сезнең ө чен генә иде бит... Бу шулай шаярту гына булдымыни соң, Нина Григорьевна?

Кыз аптырап калды һ ә м, ни ә йтергә белмичә, җ илпә зә се белә н уйнарга кереште. Яшь бер инженерның каршыга килеп басуы гына аны уң айсыз хә лдә н коткарды. Нина, тиз генә аягү рә торып, озын ак перчаткалы нә зек кулын инженерның иң башына салды. Андрей Ильич кү зен алмый аларның биегә нен кү зә тә башлады... Бер тур беткә ч, Нина янә хә л җ ыярга туктады. Ә мма бу юлы, Бобров белә н очрашасы килмә гә ндә й, ул мә йданчыкның бө тенлә й икенче башына барып утырды. Ә ллә инде кү ренергә курка, ә ллә ояла иде ул.

Андрей Ильичны яң адан элеккеге вакытларда була торган сү лпә н һ ә м дә ртсез бер сагыш билә п алды, һ ә ммә кеше аң а кинә т кенә кызганыч, җ ирә нгеч һ ә м хә тта кө лке булып тоела башлады. Салмак агышлы музыка тавышы да берө злексез колагында чың лап, кү ң елдә ге ә ү вә лге җ ә рә хә тлә рне кузгатты. Лә кин шуң а да карамастан, ул ө метен бө тенлә й ө змә де, тө рлечә юрап-чама- лап ү з-ү зен юатырга тырышты. «Чә чә к бү лә к итеп җ ибә рмә гә нем ө чен ү пкә лиме икә н ә ллә? — дип уйлады ул. — Ә ллә, югыйсә, миндә й шыксыз кеше белә н биисе килмиме? Шулайдыр! Ни дим, бә лки ул хаклыдыр. Кызлар ө чен андый вак-тө якнең дә ә һ ә мияте бар бит... Аларның бө тен шатлыгы, кайгысы, тормыш рә хә те шул вак-тө як нә рсә лә ргә бә йле тү гелмени? »

Эң гер-мең гер куера башлагач, павильон тирә ли чуарлап тезеп чыккан кытай фонарьларына ут кабыздылар. Лә кин фонарьлардан тө шкә н якты җ итә рлек тү гел иде: мә йданчык бө тенлә й диярлек караң гыда кала бирде. Кинә т шул вакыт аланның баш-башындагы агачлар куелыгына кү згә кү ренмә слек итеп яшерелгә н ике электр кояшы кабынып китте дә бө тен тирә -юньне зә ң гә рсу якты нурга коендырды. Мә йданчык тирә ли ү скә н каен һ ә м ө янкелә р, гү я, каяндыр караң гыдан дә ррә ү генә калкып чыктылар. Аларның хә рә кә тсез тынып калган бө дрә ботаклары кү з алдагыч электр нурында театр сә хнә сенең алгы планындагы декорацияне хә терлә тә иде. Каен, ө янкелә р артында исә, дө м-караң гы кү к йө зе фонында ниндидер тү гә рә к һ ә м киртлә ч сыртлы соргылт-яшел таплар рә вешенә кереп, урман агачларының биек ябалдашлары тө смерлә неп кү ренде. Ул арада, музыка белә н аралашып, даладан чикерткә лә р сайравы ишетелде. Чикерткә лә р, шундый бердә м тавыш белә н, шундый серле һ ә м каты итеп кычкыралар иде ки, ә йтерсең лә, алар кү бә ү тү гел, ә бер генә бө ртек; ә мма бу бер бө ртек дигә н чикерткә нең җ ыры уң нан да, сулдан да һ ә м хә тта югарыдан да — һ ә р тарафтан ишетелә иде.

⇐ Предыдущая 2 3 4 5 678 9 10 11 Следующая ⇒