Бесінші бөлім. МЕНІҢ ЕССІЗ ОЙЛАРЫМ

Бесінші бө лім

МЕНІҢ ЕССІЗ ОЙЛАРЫМ

Ә ке, Ана! Қ ыздарың ыздың мұ нғ а беріліп, терең ойғ а шомылып кететін уақ ыты аз болғ ан. Ә детте, жү зімнен кү лкі кетпейді. Сендердің арқ арларын деп айтудан жалық паймын. Ө ткенге ү ң іліп, қ ателігі мен бойындағ ы кемшіліктерді мойындап, кешірімді бола білетін адамдардың бірімін. Осы кү нге дейін сақ талғ ан ө кпемді ұ мыта білдім. Бұ л да бірден болғ ан дү ние емес.

Айта алмай жү рген сырларың, бойына артылғ ан артық жү к сияқ ты. Ө зің ді еркін сезінуге кедергі жасайды. Ө мір бойы арқ алап жү рсең, тозығ ын шығ ады, шаршайсың. Олар кө беймесе, азаймайтыны белгілі. Менде сондай адамдардың бірі болдым, Ә ке, Ана! Ө зімді аяп, есіркейтін едім. Бірақ, ізденуімнің арқ асында, біраз тренингтерге бардым. Біраз шың дарды бағ ындырғ ан адамдармен кездестім. Олардың ой-ө рісі, ойлауы, эмоциясы басқ а. Ол адамдармен сө йлессең, ө мірге деген қ ұ лшынысың арта тү седі. Сол адамдардың сыр сақ тамай, дү йім жұ ртқ а жар салуына таң данушы едім. Бұ л менің қ олыымнан келмейтін іс еді. Жеке мә селелерің жұ ртпен бө ліскенде, олар ө здерін аяғ ан жоқ. Біреудің аяғ анында қ аламайтын. Тіпті, ө здерін мазақ қ а айналдырып, кү лдіртіп жататын еді. Олардан да ү йренгенім кө п. Уақ ыт ө те келе менде соларғ а ұ қ сай бастадым. Мен сендерге деген назымның болғ анын айтатын едім. Менің бұ л ө мірден ө зімді таппағ аныма сендерді кінә лі деп ойладым.

«Менің ә кем қ атал. Анам кү ндіз-тү ні жұ мыста. Олардың бізге кө ң іл аударатын уақ ыттары аз болды. Ү йде ақ ша жоқ деген сө з кө п айтылатын. Рухани жағ ынан ешқ андай қ олдау болмады. Біздің қ абілеттерімізді біле тұ ра, бізді арнайы мектептерге берген жоқ. Менің ө лең шығ аратынымды, ә дебиетке жақ ын екенімді біле тұ ра, сол талантымды арттыруғ а ешқ андай ә рекет жасағ ан емес. Мектеп жиналыстарына да бармайтын. Сабағ ымызғ ада кө ң іл аудармайды. Оларғ а бә рібір»

Бұ л менің ойларымның бірі болғ ан Ә ке, Ана! Сендер мағ ан бә рін бере алуларын мү мкін емес. Жә не былай айтқ аным, ол менің ә лсіздік танытқ аным болды. Ө зің ді кінә лағ аннан гө рі, біреуге жү к арта салғ ан оң ай ғ ой. Мен осылай ойлап қ ателесіп жү ріппін. Енді бә рі ө з қ олымда еді. Ата-анама шағ ымымды айтып жү ре берейін бе? Ә лде, ө зімді табуды ө з қ олыма алайын ба? Менің таң дауым тұ рды. Сіздердің берген тә рбиелерің ізде де ағ аттық болғ анымен менің барлығ ын тү зетуіме мү мкіндік бар. Бә рі менің қ алауым еді. Сондық тан мен жұ ртқ а сендер жайлы дұ рыс ойламағ анымды айтатын болдым. Барлығ ының себебі бар. Сендердің бізге ү йреткендерің, ол сендердің ата-ананларың нан ү йренгендерін. Мен жұ ртқ а қ ұ пияларымды аша бастадым. Мен одан ө зімді жең іл, еркін сезіндім.

- Мен ү шін ата-анам қ ымбат жандар! – деп жиындарда сө з бастаймын. - Ия, олардың қ аталдық танытқ ан уақ ыттары болды. Бірақ барлығ ы біз ү шін еді. Анам кү ндіз-тү ні жұ мыс жасайды. Ол да біздің қ амымыз ү шін. Ә кем тә рбиемізге қ атал қ арайтын. Барлығ ы сө зсіз біздің болашағ ымыз ү шін.

Менің ө лең жазатыным бар. Ә кемнің ө лең жазғ анына қ арап қ ызытаным едім. Оның туылғ ан кү ні жақ ындап келе жатқ ан болатын. Сондық тан мен ә кемнің туылғ ан кү ніне арнап, ө лең жазғ ым келді. Сө здері, ұ йқ асы керемет болды деп айта алмаймын. Бірақ, ә кеме арналғ анын анық білемін. Міне, туылғ ан кү ні келіп қ алды. Отбасымыздың басы бірікті. Мен ә кеме арналғ ан ө лең імді алып, оқ и бастадым. Ә кемнің қ андай кө ң іл кү йде болатынын кө ргім келді. Ә кем ө лең жазылғ ан қ ағ азды алды да, кө з алдымда отқ а тастады. Ә рине, ә кемнің бұ л ісіне таң ғ алдым. Мені қ ұ шақ тап сү йіп, мақ тан тұ тады деген едім, олай болмады. Ө мір сондай қ атігез! ) Мү мкін ө лең нің мә тіні дұ рыс болмағ ан шығ ар. Бала болғ ан соң, біраз уақ ыт есімнен шығ ып кетіпті.

- Неге отқ а жағ ып жіберген, ә кең ізден сұ рамадың ыз ба? – деп тың даушылар тарапынан сұ рақ қ ойылды.

- Жоқ, сұ рамаппын. Менің ә кеме деген ызамның болғ аны рас. Неге олай жасады екен деп ойлайтын едім. Ә лде, мені жек кө реді ме деп ойлайтынмын. Бірақ, қ азір ойлап қ арасам ә кем мені ешқ ашан жек кө рмегенін ұ қ тым. Менің ө лең дерімді ө зің е лайық ты емес деп ойлағ ан шығ ар, шамасы. Ә кемнің ө зінің бізден жасырғ ан себептері болды. Бірақ, ол кісі мені жек кө рген емес»

- деп сө зімді аяқ тадым. Бұ л оқ иғ аны сен жайлы жаман ойласың деп, немесе мағ ан аяушылық танытсың депайтқ ан емеспін. Осылай сағ ан деген ө кпемді бойымнан шығ арып, еркіндікке жіберіп отырдым. Солай бойымдағ ы ө кпе назды ұ мытатын едім. Осы кү нге дейін кө теріп жү рген ауыр жү ктерімнің салмағ ы кемитін. Тіпті, қ азір ешқ андай жү кті артып жү рген жоқ пын, Ә ке! Қ ызың ү шін қ уаң. Ә ке, Ана мен сендері жалпы жақ сы кө ремін. Сендерді жек кө ру мен ү шін мү мкін емес дү ние.

Мен ө зімді ө мір бойы оқ итын адам ретінде елестететін едім. Қ олыма дорба-дорба кітаптарды арқ алап алғ анымды, кө зіме ү лкен кө зілдірік тағ ып кітапханадан шық пайтынымды елестетін едім. Мен алдыма мақ сат қ ойдым. Жеке ө мірім ылғ ы соң ғ ы орында болатын. Сенесіздер ме, мен ешқ ашан тұ рмысқ а шық паймын деп шешкен болатынмын. Оқ уды бітірген соң магистратура, докторантураны жалғ астырамын. Содан кейін жұ мыс жасаймын. Ағ амды ү йлендіреміз, екі періштемді қ алағ ан оқ уларың а тү сіріп, тұ рмысқ а береміз. Екеуін жұ мыс жасамайсың дар. Екеуінді ә р жақ қ а қ ыдыртамын деп ойлайтынмын. Кейін біреу менен:

- Айдана, сен ше? – деп сұ рады. – Сен ө зің ү шін не істейсің?

Менің бұ л сұ рақ қ а жауабым болғ ан жоқ.

- Мен тұ рмысқ а шық паймын. Ә ке-шешем, ағ ам, екі сің ілім бар. Мен солар ү шін ө мір сү ремін.

- Сонда сен ақ кө йлек киюді армандамайсың ба? – деді.

Мен бұ л сұ рақ қ а жауап беруге қ иналдым. Ойланып қ алдым. Мен тіпті ол жайлы армандағ ан кездерімде болды ғ ой. Менің жеке ө мірім менің сендермен ара-қ атынасымды бұ затын секілді кө рінді.

- Білмеймін – дедім де ү ндемедім.

- Кез-келген қ ыз ана бақ ытың, ә йел бақ ытың сезіну керек – деді.

Мақ сатымның ө згерістерге ұ шырайтыны жаныма маза бермеді. Мен ө зімді ү немі соң ғ ы орынғ а қ ойғ аным қ алай? Ө зіме деген махаббаттан жұ рдай болғ аным ба? Расымен де ө зімді ана бақ ытынан айыруғ а дайынмын ба?

- Балалар ү йінен бір баланы алып, ө зімнің балам ұ қ сатып ө сіремін – дедім. Бұ л тұ жырымды дұ рыс деп есептедім.

- Ол ө зіннің баландай болатынына сенімдімісің?

- Ия – деп, жауап қ аттым сенімсіз дауыспен.

- Егер сені ата-анаң жақ сы кө рсе, сенің осылай жасағ анынды қ аламас еді. Олар қ ыздарын ұ затып, бақ ытты тұ рмыс қ ұ рғ анын қ алайды – деді де, мені ойландырып қ ойды.

Мен мақ сатыммен, ойыммен біраз адаммен бө лістім. Бір адам мені қ олдағ ан емес. Мен ө зім ү шінде ө мір сү руім керек қ ой. Мақ сатымның біраз тарапын ө згерттім. Енді отыз жасымда орда қ ұ рамын деп шештім. Яғ ни, ағ ам, содан кейін екі періштемді жеткіземін. Сендерге нанымды жегізіп, ең соң ында ғ ана тұ рмысқ а шығ амын деп ойладым. Менің мұ ндай мақ сатымды сендер қ олдайды деп ойламаймын. Менің ө зіме деген махаббатым бірден келген жоқ. Бә рі ө зімді танумен, ө зімді дамытумен келді. Менің алғ а қ ойғ ан мақ саттарым ө згере бастады. Бірақ сендерге деген махаббатым артпаса, кеміген емес.

⇐ Предыдущая 1 2 3 4 567 8 9 10 Следующая ⇒