La knabo kiu vivis 13 страница

Flamantaj Kristnaskaj pudingoj sekvis la meleagrojn. Persi preskaŭ rompis siajn dentojn mordante arĝentan ŝiklon enfiksitan en lia porcio. Hari rimarkis, ke Hagrid fariĝis daŭre pli ruĝa en la vizaĝo dum li mendis daŭre plu da vino, finfine kisante la vangon de Prof. MakGongal, kiu, mirinde al Hari, ridetis kaj ruĝiĝis, kun ŝia cilindra ĉapelo malrekte sidanta.

Kiam Hari finfine iris de la tablo, li estis ŝarĝita de amaso da aferoj, kiujn li gajnis el la petardetoj, inkluzive paketon da nekreveblaj lumaj balonoj, kompleton por kreskigi verukojn, kaj lian propran novan pecaron por sorĉista ŝako. La blankaj musoj jam malaperis, kaj Hari suspektis kun tre malagrabla sento, ke ili estos finfine la Kristnaska bankedo de S-ino Noris.

Hari kaj la fratoj Tordeli pasigis feliĉan posttagmezon per furioza neĝbula batalo en la bieno. Poste, malvarmaj, malsekaj, kaj anhelantaj, ili revenis al la fajro en la Oragrifa komuna ĉambro, kie Hari debutigis sian novan ŝakpecaron per spektakla malvenko en ludo kun Ron. Li suspektis, ke li ne tiel ege malvenkus, se Persi ne tiom provus helpi lin.

Post manĝo de meleagraĵaj sandviĉoj, patkukoj, savarino, kaj Kristnaska kuko, ĉiuj estis tro sataj kaj dormemaj por fari multon antaŭ ol ili enlitiĝis, krom spekti dum Persi postkuris Fredon kaj Georgon ĉie tra la Oragrifa turo, ĉar ili estis ŝtelintaj lian prefektan insignon.

Tiu estis por Hari la plej bona Kristnaska tago de la vivo. Tamen io ĉagrenadis lin preskaŭ nekonscie dum la tuta tago. Nur kiam li jam grimpis en sian liton, tiam li povis libere pripensi tion: la nevidebligan mantelon, kaj kiu sendis ĝin.

Ron, sata pro meleagraĵo kaj kuko, kaj havanta nenian misteron kiu ĝenis lin, endormiĝis preskaŭ tuj kiam li fermis la drapiraĵojn de sia baldakena lito. Hari klinis el sia lito kaj tiris la nevidebligan mantelon de sub ĝi.

Lia patro…lia patro iam posedis tion. Li lasis la ŝtofon gliti sur siaj manoj, pli glate ol silko, malpeze kiel la aero. Uzu ĝin saĝe, la noto diris.

Li deziregis provi ĝin, tuj. Li glitis el la lito kaj volvis la mantelon ĉirkaŭ si. Rigardante suben al siaj kruroj, li vidis nur lunlumon kaj ombrojn. Estis tre stranga sento.

Uzu ĝin saĝe.

Subite, Hari sentis sin tute maldorme. La tuta Porkalo malfermiĝis al li dum li portis tiun mantelon. Ekcito trafluis lin dum li staris tie en la mallumo kaj silento. Li povis iri ĉien per tio, ien ajn, kaj neniam Ŝteleti scius ion.

Gruntis Ron dormante. Ĉu Hari devis veki lin? Iu sento detenis lin – la mantelo de lia patro – li sentis ke nun – je la unua fojo – li deziris uzi ĝin sola.

Li ŝteliris el la dormejo, suben laŭ la ŝtuparo, trans la komuna ĉambro, kaj grimpis tra la truo portreta.

“Kiu estas tie?” grakis la Dika Damo. Hari diris nenion. Li paŝis rapide laŭ la koridoro.

Kien li devis iri? Li haltis, kun koro rapidanta, kaj pensis. Kaj tiam la ideo frapis lin. Al la restriktata parto de la biblioteko. Li povus legi tiel longe, kiel li deziris, tiel longe, kiel li bezonis por eltrovi kiu estis Flamel. Li ekis, tirante la nevidebligan mantelon strikte ĉirkaŭ si dum li marŝis.

La biblioteko estis inke malluma kaj tre mistera. Hari lumigis lampon por vidi sian vojon inter la vicoj da libroj. La lampo aspektis ŝvebante antaŭen, kaj kvankam Hari povis senti, ke lia brako apogis ĝin, tamen la vido de tio estis hirtiga por li.

La restriktata parto lokiĝis tute ĉe la malantaŭo de la biblioteko. Paŝante atente super la snuron kiu apartigis tiujn librojn de la ceteraj de la biblioteko, li levis sian lampon por legi la titolojn.

Ili ne informis lin multe. Iliaj deskvamiĝantaj, paliĝintaj oraj literoj figuris vortojn en lingvoj nekonataj de Hari. Iuj tute ne havis titolojn. Unu libro havis malhelan makulon, kiu horore similis al sango. La haroj ĉe la nuko de Hari hirtiĝis. Eble li imagis tion, eble ne, sed ŝajnis al li ke febla flustrado elvenis el la libroj, kvazaŭ ili scius, ke iu estas tie, kiu ne rajtas.

Iun li devis elekti por komenci. Metante la lampon atente suben sur la plankon, li rigardis laŭ la plej suba breto por libro kun interesa aspekto. Liaj okuloj trafis tre grandan nigran kaj arĝentan libron. Li eltiris ĝin malfacile, ĉar ĝi tre pezis, kaj metante ĝin sur siajn genuojn, lasis ĝin malfermiĝi hazarde.

Akra, terurega ŝriko rompis la silenton – la libro kriadis! Hari plaŭdfermis ĝin, sed la ŝriko daŭris senĉese, kiel sola akuta, senpaŭza, orelrompiga tono. Stumblis Hari malantaŭen kaj renversis sian lampon, kiu tuj estingiĝis. Kun paniko li aŭdis paŝojn alvenante ekstere laŭ la koridoro – pusante la ŝrikantan libron reen sur la breton, li fuĝis. Li preterpasis Ŝteleti en la pordejo; Ŝteleti per palaj sovaĝaj okuloj rekte trarigardis lin, kaj Hari glitis sub la etenditan brakon de Ŝteleti kaj impetis laŭ la koridoro kaj for, kun la ŝrikoj de la libro ankoraŭ eĥante en liaj oreloj.

Li ekhaltis antaŭ alta kirasa kompleto. Li estis tiel okupita pri eskapi el la biblioteko, ke li ne estis atentinta kien li iris. Eble pro la mallumo, li tute ne rekonis kie li estis. Estis kirasa kompleto apud la kuirejoj, tion li sciis, sed li devis esti kvin etaĝojn super tio.

“Vi petis, ke mi venu rekte al vi, profesoro, kiam iu ajn ĉirkaŭvagas dum la nokto, kaj iu ĵus estis en la biblioteka restriktata parto.”

Hari sentis la sangon eliri de lia vizaĝo. Kie ajn li estis, Ŝteleti evidente konis pli mallongan vojon, ĉar lia mola, lakea voĉo alproksimiĝis, kaj horore al Hari, estis Snejp kiu respondis, “La restriktata parto? Nu ili ne povas esti tre foraj, ni kaptos ilin.”

Hari staris kvazaŭ enradikita ĉe sia loko dum Ŝteleti kaj Snejp ĉirkaŭiris la angulon antaŭ li. Ili ne povis vidi lin, kompreneble, sed tio estis mallarĝa koridoro, kaj se ili alvenus iom pli proksime ili trafus lin – la mantelo ne igis lin malpli solida.

Li dorseniris tiel silente kiel eblis. Pordo staris iom malfermita maldekstre de li. Li ne havis alian esperon. Li premis sin tra la pordon, nespirante, provante ne movi ĝin, kaj feliĉe li sukcesis eniri la ĉambron sen konsciigi ilin pri tio. Ili senpaŭze pretermarŝis kaj Hari klinis sin kontraŭ la muro, peze spirante, aŭskultante iliajn piedpaŝojn dum ili malproksimiĝis. Oni preskaŭ kaptis lin. Preskaŭ. Nur post kelkaj sekundoj li rimarkis ion pri la ĉambro en kiu li kaŝiĝis.

Ĝi aspektis kiel neuzata klasĉambro. Videblis la ombraj formoj de skribtabloj kaj seĝoj amasigitaj apud la muroj, kaj estis renversita rubujo – sed apogata de la kontraŭa muro estis io kiu ŝajne ne konvenis tie, io kiu aspektis kvazaŭ oni metus ĝin tien nur por ke ĝi ne obstrukcu.

Estis grandioza spegulo, tiel alta kiel la plafono, kun ornamita ora kadro, staranta per du krifaj piedoj. Estis skribaĵo ĉizita laŭ la supra rando: Orized arokle aivde soĝa zivalen ivlasa dragir’.

Tial, ke nun estis neniu sono de Ŝteleti kaj Snejp, lia paniko malaperis kaj Hari moviĝis pli proksime al la spegulo, dezirante rigardi denove kiel li ne havis reflektaĵon. Li paŝis antaŭ ĝin.

Li devis ŝtopi la buŝon permane por malebligi, ke li kriu. Li giris dorsen. Lia koro batis multe pli furioze ol kiam la libro kriegis – ĉar li estis vidinta en la spegulo ne nur sin, sed grandan aron da homoj starantaj ĝuste malantaŭ li.

Sed la ĉambro estis neokupata. Spirante tre rapide, li turniĝis malrapide reen al la spegulo.

Tie aperis li, en reflektaĵo, pala kaj evidente timigata, kaj tie, videblaj malantaŭ li estis minimume dek aliaj. Hari rigardis super sian ŝultron – sed ankoraŭ neniu estis tie. Aŭ eble ili ĉiuj estis ankaŭ nevideblaj, kiel li. Ĉu li fakte staris en ĉambro plena je nevideblaj homoj, kaj ĉu la magio de ĉi tiu spegulo estis riveli ĉiun, eĉ nevideblan?

Li alrigardis la spegulon denove. Virino staranta ĝuste malantaŭ lia reflektaĵo ridadis al li kaj gestis permane. Li etendis sian manon kaj sondis la aeron malantaŭ si. Se ŝi vere estus tie, li tuŝus ŝin – iliaj reflektaĵoj estis tiel proksime kune, sed li palpis nur la aeron – ŝi kaj la aliaj ekzistis nur en la spegulo.

Ŝi estis tre bela virino. Ŝi havis malhelajn ruĝajn harojn kaj ŝiaj okuloj – ŝiaj okuloj apektas kiel la miaj, Hari pensis, moviĝante pli proksimen al la spegulo. Helverdaj – ĝuste kun la sama formo, sed tiam li rimarkis, ke ŝi ploras; ridante, sed plorante samtempe. La alta, svelta, nigrohara viro staranta apud ŝi metis sian brakon ĉirkaŭ ŝi. Li portis okulvitrojn, kaj liaj haroj estis tre malnetaj. Ili hirtis ĉe la malantaŭo, ĝuste kiel tiuj de Hari.

Hari nun estis tiel proksime al la spegulo, ke lia nazo preskaŭ tuŝis tiun de lia reflektaĵo.

“Panjo?” li flustris. “Paĉjo?”

Ili nur rigardis al li, ridetante. Kaj malrapide Hari esploris la vizaĝojn de la aliaj homoj en la spegulo, kaj vidis aliajn parojn de verdaj okuloj kiel siajn, aliajn nazojn kiel sian, kaj eĉ malgrandan maljunulon kiu ŝajne havis la ostecajn genuojn de Hari – Hari nun rigardadis sian familion, je la unua fojo de sia vivo.

La familio Potter ridis kaj svingis la manojn al Hari, kaj li rigardis dezirante reen al ili, kun siaj manoj premataj plate kontraŭ la vitro, kvazaŭ li esperus trafali ĝin kaj tuŝi ilin. Li sentis fortan realiĝon de doloro en si, duone pro ĝojo, duone pro malfeliĉo terura.

Kiom da tempo li staris tie, li ne sciis. La reflektaĵo ne forpaliĝis, kaj li rigardis kaj rigardis, ĝis fora bruo pelis lin reen al la realo. Li ne povis resti tie, li devis trovi sian vojon ree al la lito. Li tiris siajn okulojn for de la patrina vizaĝo, flustrante, “Mi revenos,” kaj hastis el la ĉambro.

*******

“Ĉu vi ne povis veki min?” Ron diris malplaĉe.

“Vi povas veni ĉivespere, mi reiros, mi volas montri al vi la spegulon.”

“Mi ŝatus vidi viajn gepatrojn,” Ron diris avide.

“Kaj mi deziras vidi vian tutan familion, ĉiujn el la familio Tordeli; vi povos montri al mi viajn aliajn fratojn kaj ĉiujn.”

“Vi povas vidi ilin ĉiam ajn,” diris Ron. “Simple venu al mia hejmo dum la venonta somero. Tamen, eble ĝi montras nur mortintojn. Domaĝe, ke vi ne trovis Flamel, tamen. Prenu iom da lardo aŭ ion, kial vi manĝas nenion?”

Hari ne povis manĝi. Li estis vidinta siajn gepatrojn, kaj vidos ilin denove ĉinokte. Li preskaŭ forgesis pri Flamel. Tio ne plu ŝajnis grava. Kiel gravas tio, kiun la trikapa hundo gardas? Kiel gravus tio, se Snejp ŝtelus ĝin, fakte?

“Ĉu vi bonfartas?” diris Ron. “Vi aspektas strange.”

Kio plej timigis je Hari estis tio, ke li eble ne povus trovi la spegulan ĉambron denove. Ĉar Ron estis kun li sub la mantelo, ili devis paŝi multe pli malrapide ol Hari pasintnokte. Ili provis resekvi la vojon de Hari de la biblioteko, ĉirkaŭvagante en la mallumaj pasejoj dum preskaŭ unu horo.

“Frostas al mi,” diris Ron. Ni lasu ĝin kaj iru reen.”

“Ne!” Hari siblis. “Mi scias, ke ĝi estas ie proksime.”

Ili preterpasis la fantomon de alta sorĉistino glisante kontraŭ ili, sed ne vidis iun alian. Ĝuste kiam Ron komencis ĝemi, ke liaj piedoj estas sensentaj pro malvarmo, Hari ekvidis la kirasan kompleton.

“Ĝi estas ĉi tie – ĝuste ĉi tie – jes!”

Ili puŝis la pordon malfermita. Hari lasis fali la mantelon de ĉirkaŭ siaj ŝultoj kaj kuris al la spegulo.

Jen ili. Liaj gepatroj ĝojbrilis vidante lin.

“Nu?” Hari flustris.

“Mi vidas nenion.”

“Jen! Rigardu ĉiujn…estas amasoj da ili….”

“Mi vidas sole vin.”

“Rigardu rekte al ĝi, venu, staru kie mi estas.”

Hari moviĝis flanken, sed kun Ron antaŭ la spegulo, li ne plu vidis sian familion, nur Ron portantan sian pejzle[43] ornamitan piĵamon.

Tamen Ron rigardis fikse al sia reflektaĵo.

“Rigardu min!” li diris.

“Ĉu vi vidas vian tutan familion starantan ĉirkaŭ vi?”

“Ne – mi estas sola – sed mi estas alia – mi aspektas pli aĝe – kaj mi estas la Ĉefstudento!”

“Kio?”

“Mi – mi portas la blazonŝildon kiel Vilĉjo kutimis – kaj mi tenas la Dompokalon kaj la Kvidiĉan Pokalon – mi estas la kvidiĉa teamestro ankaŭ!”

Ron tiris siajn okulojn de tiu belega vidaĵo kaj rigardis ekscitate al Hari.

“Ĉu vi supozas, ke ĉi tiu spegulo montras la estonton?

“Kiel tio povus esti? Mia tuta familio estas morta – lasu min rigardi denove –”

“Vi havis ĝin sole la tutan nokton hieraŭ, lasu al mi iom pli da tempo.”

“Vi nur portas la Kvidiĉan Pokalon, kiel tio povus interesi iun ajn? Mi volas vidi miajn gepatrojn.”

“Ne puŝu min –”

Subita brueto en la koridoro ekstera finigis ilian diskuton. Ili ne estis rimarkintaj, kiel laŭte ili parolis.

“Rapide!”

Ron ĵetis la mantelon reen super ilin ĝuste kiam la lumaj okuloj de S-ino Noris rondiris la pordon. Ron kaj Hari staris tie tute kviete, ambaŭ pripensante la saman demandon – ĉu la mantelo funkcias rilate al katoj? Post tempo kiu ŝajnis kiel epoko, ŝi turniĝis kaj foriris.

“Ĉi tie ni ne estas sekuraj – povas esti, ke ŝi iras por alvenigi Ŝteleti, mi privetus tion, ke ŝi aŭdis nin. Ekvenu.”

Kaj Ron tiris Hari el la ĉambro.

La nego ankoraŭ ne degelis je la sekvanta mateno.

Ĉu vi volas ludi ŝakon, Hari?” diris Ron.

“Ne.”

“Kial ni ne iru suben kaj vizitu Hagrid?”

“Ne…iru vi…”

“Mi scias pri kio vi pensas, Hari, tiu spegulo. Ne iru reen ĉinokte.”

“Kial ne?”

“Mi ne scias, mi nur sentas ion malbonan pri tio – kaj plue, vi jam tro ofte riskis esti kaptita. Ŝteleti, Snejp, kaj S-ino Noris ĉirkaŭvagas. Do bone, se ili ne vidas vin. Kio okazus, se ili trafus vin paŝante, aŭ se vi faligus ion?”

“Vi parolas kiel Hermiona.”

“Mi ne ŝercas, Hari, ne iru.”

Sed Hari havis solan penson en la kapo, kaj tio estis stari denove antaŭ la spegulo, kaj Ron ne baru lin.

Je la tria nokto li trovis sian vojon pli rapide ol antaŭe. Li paŝis sufiĉe rapide, rimarkante, ke li bruis pli ol tiom, kiom estus saĝe, sed li ne trafis iun ajn.

Kaj tie estis liaj gepatroj ridantaj al li denove, kaj unu el liaj avoj kapjesanta feliĉe. Hari kaŭris suben kaj sidis sur la plankon antaŭ la spegulo. Nenio povis malhelpi, ke li restu tie la tutan nokton kun sia familio. Tute nenio.

Escepte de –

“Do – denove ĉi tie, Hari?”

Hari sentis kvazaŭ li interne glaciiĝis. Li rigardis malantaŭen. Sidante sur unu el la skribtabloj apud la muro estis Albus Zomburdo mem. Hari devis esti ĝuste preterpasinta lin, celante la spegulon tiel arde, ke li ne rimarkis lin.

“Mi – mi ne vidis vin, sinjoro.”

“Estas strange, ke esti nevidebla povas fari onin tiel miopa,” diris Zomburdo, kaj Hari trankviliĝis pro tio, ke li ridetis.

“Nu,” diris Zomburdo, glitante de la skribtablo kaj sidiĝante sur la plankon kun Hari, “vi, kiel centoj da aliaj antaŭ vi, estas trovinta la plezurojn de la Spegulo de Orized.”

“Mi ne sciis, ke li nomiĝis tiel, sinjoro.”

“Sed mi supozas, ke vi jam rekonis kion ĝi faras?”

“Ĝi – nu – ĝi montras al mi mian familion –”

“Kaj ĝi montris al via amiko Ron lin mem, kvazaŭ li estus la Ĉefstudento.”

“Kiel vi sciis tion –?”

“Mi ne bezonas mantelon por fariĝi nevidebla,” diris Zomburdo milde. “Nu, ĉu vi povas diveni tion, kion la Spegulo de Orized montras al ĉiu el ni?”

Hari kapneis.

“Lasu min klarigi tion. La plej kontenta homo de la mondo povus uzi la Spegulon de Orized kiel kutima spegulo, tio estas, li rigardus al ĝi kaj vidus sin ĝuste kiel li estas. Ĉu tio helpas vin?”

Hari cerbumis. Tiam li diris malrapide, “Ĝi montras al ni kion ni deziras…kion ajn ni deziras…”

“Jes kaj ne,” diris Zomburdo kviete. “Ĝi montras al ni nenion pli aŭ malpli ol la plej profundan, la plej urĝan deziron en niaj koroj. Vi, kiu neniam konis vian familion, vidas ilin starante ĉirkaŭ vi. Rejnaldo Tordeli, kiu ĉiam fariĝis superombrita de siaj fratoj, vidas sin starante sola, la plej bona el ĉiuj. Tamen, ĉi tiu spegulo donos al ni nek scion nek veron. Homoj jam forvelkis antaŭ ĝi, trancigitaj per tio, kion ili vidis, aŭ freneziĝis, ne sciante se tio, kion ĝi montras, estas reala, aŭ eĉ ebla.

“La Spegulo estas movota al nova hejmo morgaŭ, Hari, kaj mi petas, ke vi ne celu trovi ĝin denove. Se vi ja iam trafos ĝin, vi nun estos preta por tio. Ne decas, ke oni logiĝas de revoj kaj forgesas vivi, memoru tion. Nun, kial vi ne surmetu denove tiun admirindan mantelon kaj eku al la lito?”

Hari surpiediĝis.

“Sinjoro – profesoro Zomburdo? Ĉu mi povas demandi vin pri io?”

“Evidente, vi ĵus faris tion,” Zomburdo ridetis. “Vi povus demandi min plu pri io, tamen.”

“Kion vi vidas, kiam vi rigardas en la spegulon?”

“Mi? Mi vidas min tenante paron da dikaj lanaj ŝtrumpoj.”

Hari rigardis lin.

“Oni neniam povas havi sufiĉe da ŝtrumpoj,” diris Zomburdo. “Denove Kristnasko venis kaj iris, kaj mi ne ricevis eĉ unu paron. La homoj insiste donacas al mi librojn.”

Nur kiam li estis ree en la lito, ke trafis al Hari tio, ke eble Zomburdo ne parolis tute honeste. Tamen, li ekkonsciis, dum li ŝovis Skabron de sur sia kuseno, ke tio estis demando pri ege privata afero.

Ĉapitro dek tri

Nikolao Flamel

Profesoro Zomburdo persvadis al Hari, ke li ne iru serĉi la Spegulon de Orized denove, kaj dum la ceteraj el la Kristnaskaj ferioj la nevidebliga mantelo restis faldita ĉe la fundo de lia kofro. Hari deziris ke li tiel facile forgesu tion, kion li estis vidinta en la spegulo, sed li ne povis. Li komencis suferi koŝmarojn. Li sonĝis kaj sonĝadis pri siaj gepatroj malaperantaj en brila verda fulmo, dum ŝrika voĉo grake ridegis.

“Vidu, Zomburdo pravis, ke la spegulo povus frenezigi onin,” diris Ron, kiam Hari parolis kun li pri tiuj sonĝoj.

Hermiona, kiu revenis je la tago antaŭ la semestrokomenco, havis alian vidpunkton. Ŝi konfliktiĝis inter hororo pro la ideo ke Hari lasis la liton kaj travagis la lernejon dum tri sinsekvaj noktoj (“Supoze, ke Ŝteleti estus kaptinta vin!”), kaj bedaŭro ke li ne almenaŭ eltrovis kiu estas Nikolao Flamel.

Ili preskaŭ rezignis ajnan esperon trovi Flamel en biblioteka libro, kvankam Hari ankoraŭ asertis ke li iam legis la nomon ie. Post la komenco de la semestro, ili denove komencis fluglegadi tra libroj dek minutojn dum paŭzoj inter klasoj. Hari havis eĉ malpli da tempo ol la aliaj, ĉar kvidiĉa trejnado jam komenciĝis denove.

Arbo pelis la teamon pli forte ol iam antaŭe. Eĉ la senpaŭza pluvo, kiu anstataŭis la neĝon, ne povis estingi lian fervoron. La ĝemeloj Tordeli plendis, ke Arbo fariĝis zeloto, sed Hari akordis kun Arbo. Se ili gajnus la venontan matĉon kontraŭ Hupopufo, ili kuratingus Rampenon en la domkonkurso je la unua fojo dum sep jaroj. Ja krom la deziro venki, Hari trovis, ke li havis malpli da koŝmaroj kiam li estis lacega pro la trejnado.

Aliflanke, dum aparte malseka kaj kotoplena trejnado, Arbo donis al la teamo eron da malbona novaĵo. Li ĵus ekkoleriĝis pri la du Tordelioj, kiuj daŭre plonĝatakis unu la alian, kaj ŝajnigis kvazaŭ ili falas de siaj balailoj.

“Ĉesu la ŝercado, vi ambaŭ!” li kriis. “Tia konduto estas ĝuste tio, kio perdos por ni la matĉon. Snejp arbitracios ĉifoje, kaj li avidos ian kialon por forstreki poentojn de Oragrifo!”

Ĉe tiuj vortoj Georgo Tordeli vere falis de sian balailon.

“Snejp arbitracios?” li balbutis el plenbuŝo da koto. “Kiam li antaŭe arbitraciis kvidiĉan matĉon? Li ne estos senpartia, se ni minacos preterpasi Rampenon.”

La cetero de la teamo alteriĝis apud Georgo por plendi ankaŭ.

“Mi ne kulpas pri tio,” diris Arbo. “Ni nur devos ludi senpekan matĉon, tiel ke Snejp ne havos pretekston por ĝeni nin.”

Kio estis bona strategio, pensis Hari, sed pro alia kialo li ne deziris havi Snejp proksime dum li ludis kvidiĉon…

Je la fino de la trejnado la ceteraj teamanoj kiel kutime restis kune, babilantaj inter si, sed Hari celis rekte reen al la Oragrifa komuna ĉambro, kie li trovis Ron kaj Hermionan ludantajn ŝakon. Ŝako estis la sola afero kiun Hermiona iam malsuperis, kio, laŭ Hari kaj Ron, estis tre bona sperto por ŝi.

“Ne parolu al mi dum momento, “ diris Ron kiam Hari sidiĝis apud li, “mi bezonas cerbu---.” Li ekvidis la vizaĝon de Hari. “Kio okazis al vi? Vi aspektas terure.”

Parolante mallaŭte, tiel ke neniu alia aŭdu, Hari rakontis al ili pri la subita minaca deziro de Snejp por arbitracii kvidiĉan matĉon.

“Ne ludu,” diris Hermiona senpere.

“Diru, ke vi malsanas,” diris Ron.

“Ŝajnigu, ke vi rompis la kruron,” sugestis Hermiona.

“Fakte rompu vian kruron,” diris Ron.

“Mi ne povas,” diris Hari. “Ne estas rezerva serĉisto. Se mi eltiros min, Oragrifo tute ne kapablos ludi.”

Je tiu momento Nevil ekfalis en la komunan ĉambron. Kiel li sukcesis grimpi tra la portretan truon neniu povis imagi, ĉar liaj kruroj estis kunligitaj per io, kio kompreneble estis la Krur-Krampa Malbeno. Li evidente devis salteti kiel kuniklido la tutan vojon ĝis la Oragrifa turo.

Ĉiuj konvulsiis pro ridegoj, escepte de Hermiona, kiu ekstaris kaj faris la kontraŭan sorĉon. La kruroj de Nevil liberiĝis kaj li surpiediĝis skuiĝante.

“Kio okazis?” Hermiona demandis al li, gvidante lin al Hari kaj Ron por sidi apud ili.

“Malfid,” Nevil diris tremante. “Mi trafis lin ekster la biblioteko. Li diris ke li serĉis iun, kiu helpus lin ekzerci al tio.”

“Iru al profesorino MakGongal!” Hermiona urĝis al Nevil. “Raporti tion!”

Nevil kapneis.

“Mi ne deziras pliajn ĝenojn,” li murmuris.

“Vi devas fronti lin, Nevil!” diris Ron “Li kutime tiranas la homojn, sed tio ne estas motivo por sterniĝi antaŭ li, kaj tion faciligi al li.”

“Vi ne bezonas diri al mi, ke mi ne estas sufiĉe kuraĝa por esti en Oragrifo, Malfid jam diris tion,” Nevil esprimis singulte.

Hari esploris en la poŝo de sia robo kaj eltiris Ĉokoladan Ranon, la lastlastan el la skatolo, kiun Hermiona donacis al li pro Kristnasko. Li donis ĝin al Nevil, kiu aspektis ploronte.

“Vi valoras dekoble pli ol Malfid,” Hari diris. “La Ordiga Ĉapelo elektis vin por Oragrifo, ĉu ne? Kaj kie estas Malfid? En aĉa Rampeno.”

La lipoj de Nevil tikis en feblan rideton dum li elpakis la ranon.

“Dankon, Hari…mi supozas, ke mi iros enliten…Ĉu vi deziras la karton, vi kolektas ilin, ĉu ne?”

Dum Nevil forpaŝis, Hari alrigardis la Faman Sorĉiston sur la karto. “Denove Zomburdo,” li diris, “Li estis sur la unua, kiun mi iam –”

Li anhelis. Li fiksrigardis la malantaŭon de la karto. Tiam li rigardis supren al Ron kaj Hermiona.

“Mi trovis lin!” li flustris. “Mi trovis Flamel!” Mi diris al vi, ke mi jam legis la nomon ie, mi legis ĝin en la trajno venante ĉi tien – aŭskultu ĉi tiun: ‘Zomburdo estas aparte fama pro sia venko super la Mava sorĉisto Grindelvald en 1945, pro la eltrovo de la dek du utiloj de draka sango, kaj pro sia laboro pri alĥemio kun sia kolego, Nikolao Flamel’!”

Hermiona saltis surpieden. Ŝi neniam aspektis tiel ekscitita ekde kiam ŝi ricevis la noton por sia unua hejmtasko.

“Restu tie!” ŝi diris, kaj rapidis supren laŭ la ŝtuparo al la knabinaj dormejoj. Hari kaj Ron apenaŭ havis la tempon por gapi senkomprene inter si antaŭ ol ŝi hastis reen, kun grandega antikva libro en siaj brakoj.

Mi tute forgesis rigardi en ĉi tio!” ŝi flustris vigle. “Mi pruntis tion de la biblioteko antaŭ semajnoj por distra legado.”

“Distra!” diris Ron, sed Hermiona ordonis al li silenti dum ŝi elserĉis ion, kaj komencis freneze hasti tra la paĝoj, murmurante al si mem.

Fine ŝi trovis kion ŝi serĉis.

“Kiel mi pensis! Kiel mi pensis!”

“Ĉu vi jam permesas al ni paroli?” diris Ron grumble. Hermiona ignoris lin.

“Nikolao Flamel,” ŝi flustris teatre, “estas la sola konata farinto de la Ŝtono de la Saĝuloj!”

Tio ne estigis la intencitan rezulton.

“La kio?” diris Hari kaj Ron.

“Ho, verdire, oni supozus, ke vi neniam legas ion! Nu rigardu tion, ĉi tie.”

Ŝi ŝovis la libron al ili, kaj Hari kaj Ron legis:

La antikva arto de alĥemio temas pri la kreado de la Ŝtono de la Saĝuloj, legenda substanco kun mirigaj povoj. La Ŝtono metamorfozos ajnan metalon en puran oron. Ĝi ankaŭ eligas la Eliksiron de Vivo, kiu igas la trinkanton senmorta.

Estiĝis multaj raportoj pri la Ŝtono de la Saĝuloj dum jarcentoj, sed la sola nune ekzistanta Ŝtono apartenas al s-ro Nikolao Flamel, notinda alĥemiisto kaj adepto pri opero. S-ro Flamel, kiu festis sian sescent sesdek kvinan naskiĝdatrevenon pasintjare, pasigas trankvilan vivon en Devono kun sia edzino, Perenela (aĝa sescent kvindek ok jaroj).

⇐ Предыдущая 14 15 16 17 181920 21 22 23 Следующая ⇒