La knabo kiu vivis 12 страница

Oragrifaj huraoj plenigis la malvarman aeron, kun hurloj kaj ĝemoj de la Rampenaj.

“Cedu flank’n tie. Moviĝu.”

“Hagrid!”

Ron kaj Hermiona premis sin kune por allasi al Hagrid spacon apud ili.

“Est’s rigardanta el mi’ kabano,” diris Hagrid, frapetante grandan binoklon pendantan de lia kolo, “sed ti’ ne plaĉes ki’l esti inter la spektantoj. Jam neni’ vido de l’ oreko, ĉu?”

“Ne,” diris Ron. “Hari ankoraŭ ne havis kion fari.”

“Tam’n evit’s ĝenojn, ti’ valoras jon,” diris Hagrid, levante sian binoklon kaj rigardante kontraŭĉiele al la makulo kiu estis Hari.

Alte super ili, Hari glisis super la ludo streĉante siajn okulojn por ia spuro de la oreko. Tio sekvis la planon de li kaj Arbo.

“Restu fore ĝis vi kaptas videton de la oreko,” Arbo estis dirinta. “Ni ne volus lasi vin esti atakata antaŭ ol tio necesas.”

Kiam Anĝelina trafis golon, Hari faris kelkajn lopojn por esprimi sian pasion. Nun li denove

klopodis eltrovi la orekon. Unufoje li ekvidis oran brileton, sed tio nur estis rebrilo de unu el la tordeliaj brakhorloĝoj, kaj unufoje klabumo decidis pafi sin al li, similante kanonkuglegon pli ol ion ajn, sed Hari tordevitis, kaj Fredo Tordeli sekvis ĝin ĉasante.

“Ĉu bone, Hari?” la tempo lasis lin krii, dum li furioze batis ĝin kontraŭ Markon Silikon.

“Rampeno posedas,” Lij Ĝordan diradis. “Ĉasisto Pulo evitas du klabumojn, du Tordeliojn, kaj ĉasisto Bel, kaj rapidas kontraŭ la – atendu momenton – ĉu tio estas la oreko?”

Murmuroj disiĝis tra la homamaso dum Adriano Pulo faligis la kvaflon, tute okupata pri rigardi dorsen al la ora brilo, kiu ĵus preterpasis lian maldekstren orelon.

Hari vidis ĝin. Ŝvelante pro ekscito li plonĝfalis suben sekvante la oran strekon. Ankaŭ vidis Rampena serĉisto Terenc Higz. Preskaŭ ŝultron al ŝultro ili pafis sin kontraŭ la oreko – ĉiuj el la ĉasistoj ŝajne forgesis kion ili devas fari dum ili pendis enaere por rigardi.

Hari pli rapidis ol Higz – li povis vidi la etan sferon, siajn flugilojn flirtante, dum ĝi sagis antaŭen – kaj li forte akcelis –

PUM! Kolerega roro eĥois el la Oragrifaj sub ili – Marko Siliko estis barinta Hari intence, kaj la balailo de Hari giris flanken kun Hari alkroĉiĝante pro mortotimo.

“Faŭlo!” kriis la Oragrifaj.

S-ino Viskio kolere riproĉis Silikon, kaj ordonis por Oragrifo liberan ŝoton al la goloj. Sed pro la konfuzo, kompreneble, la oreko estis malaperinta denove.

Sube en la bankaro, Dijn Tomaso kriadis, “Sendu lin for, juĝistino! “Ruĝa karto!”

“Kion vi volas diri, Dijn?” demandis Ron.

“Ruĝa karto!” diris Dijn furioze. “Ĉe piedpilko kiam oni montras al vi la ruĝan karton, vi estas elpelota el la ludo.

“Sed ĉi tio ne estas piedpilko, Dijn,” Ron memorigis al li.

Tamen Hagrid akordis kun Dijn.

“Oni deves ŝanĝi la r’gulojn. Siliko preskaŭ frap’s Hari el ‘a ĉ’elon.”

Lij Ĝordan ne povis ne partiiĝi.

“Nu – post tiu tutevidenta kaj aĉa friponado – ”

“Ĝordan!” grumblis Prof. MakGongal.

“Mi volas diri, post tiu malkaŝita kaj abomeninda faŭlo – ”

“Ĝordan, mi avertis vin –”

“Bone, bone. Siliko preskaŭ mortigis la Oragrifan serĉiston, kio hazarde okazas fojfoje, mi supozas, do punala ŝoto favore al Oragrifo, farata de Spineto, kiu enmetas ĝin facile, kaj ni ekludas, Oragrifo posedante ankoraŭ.”

Ĝi okazis dum Hari denove evitis klabumon, kiu volvante sagis minacante preter lia kapo. Lia balailo sin subite kaj timige skuegis. Dum tiu momento li kredis, ke li falontis. Li kroĉis forte la balailon per kaj manoj kaj genuoj. Li neniam sentis ion similan.

Denove ĝi okazis, kvazaŭ la balailo kalcitris por ĵeti lin for. Sed Nimbuso 2000 flugbalailoj ne devas subite decidi, ke ili forĵetos siajn rajdantojn. Hari provis returni sin kontraŭ la Oragrifajn golejojn – li pripensis proponi al Arbo ke li petu paŭzon – kaj tiam konstatis, ke lia balailo flugis tute ekster lia rego. Li ne povis turni ĝin. Li ne povis ĝin direkti ien ajn. Zigzagis ĝi tra la aero, kaj fojfoje moviĝis abrupte kvazaŭ balaante, kio minacis elsidigi lin.

Lij ankoraŭ komentariis.

“Rampeno posedas – Siliko havas la kvaflon – pasas Spineto – pasas Bel – frapiĝas forte al vizaĝo per klabumo, esperinde kun rompado de la nazo – nur ŝercante profesorino – Rampeno ekhavas golon – ho ne…”

La Rampenaj hurais. Evidente neniu rimarkis, ke la balailo de Hari kondutis strange. Ĝi portis lin malrapide pli alten, for de la ludo, skuiĝante kaj tikante dum ĝi iris.

“Ne ‘cies kjon ‘Ari voles fari,” Hagrid murmuris. Li rigardis per sia binoklo. “Se ti’ eblus, mi supozus, ke li perd’s la regon de si’ bal’ilo…sed ti’ ne ebles.”

Subite homoj indikis Hari de ĉie en la bankaroj. Lia balailo komencis ĉirkaŭvolvi ripete, dum li apenaŭ povis resti kun ĝi. Tiam la tuta homamaso anhelis. La balailo sin freneze skuegis, kaj Hari svingis flanken. Li nun pendis suben, alkroĉiĝante per sola mano.

“Ĉu io defektiĝis al ĝi kiam Siliko trafis lin?” Ŝemus flustris.

“Certe ne,” Hagrid diris kun tremanta voĉo. “Neni’ ne povas mal’elpi balailon krom tre forta Mava magio – neni’ junulo kapablas fari tion al iu Nimbuso 2000.”

Post tiuj vortoj Hermiona ekprenis la binoklon de Hagrid, sed anstataŭ rigardi supren al Hari, ŝi komencis frenezan serĉon inter la spektantoj.

“Kion vi faras?” ĝemis Ron grizvizaĝe.

“Ĝuste kiel mi supozis,” Hermiona anhelis, “Jen Snejp – rigardu.”

Ron kaptis la binoklon. Snejp sidis meze en la bankaro kontraŭ ili. Li fiksadis siajn okulojn al Hari, kaj li murmuris senpaŭze subvoĉe.

“Li faras ion – mavsorĉante la balailon,” diris Hermiona.

“Kion ni devas fari?”

“Konfidu tion al mi.”

Antaŭ ol Ron povis diri pluan vorton, Hermiona estis malaperinta. Ron turnis la binoklon denove al Hari. Lia balailo vibradis tiel forte, ke li kapablus alkroĉiĝi malmulte plu. La tuta homamaso staris, rigardanta, terurata, dum la ĝemelaj Tordeli flugis supren, kaj provis tiri Hari sekure sur unu el siaj balailoj, sed sensukcese – ĉiufoje kiam ili proksimiĝis al li, la balailo saltis eĉ pli alten. Ili subiĝis, kaj rondiris sub li, evidente kun la intenco kapti lin kiam li falis. Marko Siliko prenis la kvaflon kaj trafis kvin golojn ekster la rigardo de ĉiuj.

“Hastu, Hermiona,” Ron murmuris urĝe.

Hermiona estis perfortinta sian vojon trans la tereno al la benkaro kie staris Snejp, kaj nun kuris laŭ la vico malantaŭ li; ŝi eĉ ne petis pardonon, kiam ŝi frapis prof. Ciuro tiel, ke li falis surkape en la vico antaŭ si. Atingante je Snejp ŝi kaŭris suben, eltenis sian vergon, kaj flustris kelkajn vortojn taŭgajn. Brilaj bluaj flamoj pafiĝis el ŝia vergo kaj sur la talaran orlon de Snejp.

Pasis duona minuto antaŭ ol Snejp sentis tion, ke li brulis. Subita hurlo informis al ŝi, ke ŝi sukcesis je la tasko. Kaptante la fajron de sur li per la bokaleto de sia poŝo, ŝi ekhastis reen laŭ la vico – Snejp neniam scios kio okazis.

Tio sufiĉis. En la aero, Hari subite sukcesis grimpi denove sur sian balailon.

“Nevil, vi povas rigardi nun!” Ron diris. Nevil ploradis dum la pasintaj kvin minutoj, kun sia vizaĝo premata kontraŭ la jako de Hagrid.

Hari estis rapide fluganta kontraŭ la tero, kiam la spektantaro vidis lin ekmeti sian manon al la buŝo, kvazaŭ li estis vomonta – li trafis la teron per manoj kaj piedoj – tusis – kaj ora afero falis en lian manon.

“Mi tenas la orekon!” li kriis, montrante ĝin per levita, svinganta mano, kaj la matĉo finiĝis en tuta konfuzo.

“Li ne kaptis ĝin, li preskaŭ glutis ĝin!” Siliko ankoraŭ kriplendadis post dudek minutoj, sed tio ne gravis – Hari ne rompis iun ajn regulon kaj Lij Ĝordan ankoraŭ ĝoje kriadis la rezulton – Oragrifo estis venkinta per cent sepdek poentoj kontraŭ sesdek. Hari aŭdis nenion de tio, tamen. Li estis ricevanta tason da forta nigra teo tie en la kabano de Hagrid kun Ron kaj Hermiona.

“Estis Snejp la kaŭzo,” Ron klarigis, “Hermiona kaj mi vidis lin. Li malbenadis vian balailon, murmurante, li ne prenis siajn okulojn de vi.”

“Rubaĵo,” diris Hagrid, kiu jam ne aŭdis iun vorton pri kiu okazis apud li en la benkaro. “Kiol Snejp farus tian?”

Hari, Ron, kaj Hermiona rigardis unu la alian, cerbumante kion diri al li. Hari elektis la veron.

“Mi malkovris ion pri li,” li informis Hagrid. “Li provis preterpasi tiun trikapan hundon je Halovino. Ĝi mordis lin. Ni opinias, ke li celis ŝteli tion, kion ĝi gardadas.”

Hagrid faligis la tekruĉon.

“Ki’l vi scies pri Lanuga?” li diris.

“Lanuga?”

“Jes – ĝi estes mia – aĉ’tita el grekul’, ki’n mi konatiĝ’s ĉe drinkej’ pas’ntjare – mi prunt’s ĝin al Zomburd’ por gardi la – ”

“Jes?” diris Hari avide.

“Nu, ne d’mandu al mi plu,” diris Hagrid raŭke. “Ti’ ‘stes plej alt’ sekreto, ti’.”

“Sed Snejp intencas ŝteli ĝin.”

“Rubaĵo,” diris Hagrid denove. “Snejp ‘stes Porkala instruist’, li ne farus jon similan.”

“Do kial li ĵus provis mortigi Hari?” kriis Hermiona. La okazojn de tiu posttagmezo evidente ŝanĝis ŝian opinion pri Snejp.

“Mi rekonas malbenon, kiam mi vidas unu, Hagrid, mi jam legis ĉion pri tiuj! Oni bezonas fiksrigardadi, kaj Snejp tute ne palpebrumis, mi vidis lin!”

“Mi dires al vi, ke vi m’lpraves!” diris Hagrid arde. “Mi ne ‘cies, kiol la bal’ilo de ‘Ari kondut’s ti’l, sed Snejp ne provus mortigi studenton! Nun ‘skultu al mi, ĉiu ‘l vi – vi enmiksiĝes en aferoj, kiuj ne koncernes vin. ‘Stes danĝere. Vi forges’ ti’n ‘undon, kaj vi forges’ ki’n ĝi gardes, ti’ koncernes nur al Prof’soro Zomburd’ kaj Nik’lao Flamel – ”

“Ho-ho!” diris Hari, “Do estas iu, nome Nikolao Flamel, kiu implikiĝas, ĉu vere?”

Hagrid kolere bedaŭris siajn vortojn.

Ĉapitro dek du

La Spegulo de Orized

Kristnasko proksimiĝis. Je unu decembromeza mateno, vekiĝante Porkalo trovis sin kovrata de neĝo profunda je unu metro. La lago glaciiĝis solide kaj la ĝemeloj Tordeli estis punitaj pro sorĉo de kelkaj neĝbuloj, tiel ke ili sekvu Ciuron ĉie, resaltante de lia turbana malantaŭo. La malmultaj strigoj kiuj sukcesis trabarakti siajn vojojn tra la ŝtorma ĉielo por liveri la poŝton bezonis la flegadon de Hagrid antaŭ ol ili estis sufiĉe sanaj por flugi reen.

Ĉiuj avide antaŭĝuis la komencon de la ferioj. Kvankam la Oragrifa komuna ĉambro kaj la Granda Halo havis viglajn fajrojn en la kamenoj, la trablovemaj koridoroj fariĝis frostaj, kaj akra vento skuetis la fenestrojn en la klasĉambroj. La plej malbonaj el ĉiuj estis la klasoj de prof. Snejp sube en la karceroj, kie iliaj elspiraĵoj ŝvebis kiel nubetoj antaŭ ili, kaj ili staris tiel proksime kiel eblas al siaj varmegaj kaldronoj.

“Mi ja kompatas,” diris Drako Malfid, dum iu Pocia klaso, “ĉiujn homojn, kiuj devas resti ĉe Porkalo dum Kristnasko pro tio, ke oni ne deziras ilin hejme.”

Li rigardis kontraŭ Hari dum li parolis. Krab kaj Klus ridklukis. Hari, kiu elmezuris pulvoran naĝiloston de skorpeno[34], ignoris ilin. Malfid estadis eĉ pli malagrabla ol kutime ekde la kvidiĉa matĉo. Naŭzigita pro tio, ke Rampeno malvenkis, li provis instigi ĉiujn al rido, per la ideo, ke larĝbuŝa hilo[35] anstataŭus Hari kiel la nova serĉisto. Tiam li eksciis, ke tio amuzis neniun, ĉar ĉiuj impresiĝis favore pro tio, ke Hari sukcesis resti ĉe sia baŭmanta balailo. Do Malfid, envianta kaj kolera, rekomencis mokinciti Hari pri tio, ke li ne havis konvenan familion.

Pravis, ke Hari ne estis revenonta al Ligustra Vojo dum Kristnasko. Profesorino MakGongal rondiris dum pasinta semajno farante liston de studentoj, kiuj intencis resti tie dum la ferioj, kaj Hari enlistigis sin tuj. Li bedaŭris tion neniel; tio devis esti la plej bona Kristnasko de lia vivo. Ron kaj liaj fratoj restontis ankaŭ, ĉar la ges-roj Tordeli planis iri al Rumanio por viziti Karlon.

Kiam ili eliris el la karceroj post la klaso de Pocioj, ilin frontis ega abio, kiu baris la koridoron antaŭ ili. Du egaj piedoj videblaj ĉe la fundo kaj laŭta anhelado indikis al ili, ke Hagrid estis malantaŭ ĝi.

“Saluton, Hagrid, ĉu vi deziras helpon?” Ron demandis, puŝante sian kapon tra la branĉojn.

“Ne, mi ‘lportes ti’n, dankon, Ron.”

“Ĉu vi kontraŭus moviĝi el la vojo?” venis la malvarma trenparolo de Malfid de malantaŭ ilin. “Ĉu vi provas gajni iom da ekstra mono, Tordeli? Esperante fariĝi mem la ĉasgardisto kiam vi eliras el Porkalo, mi supozas – tiu kabano de Hagrid aspektas kiel palaco kompare al kutima hejmo de via familio, ĉu ne?”

Ron plonĝis kontraŭ Malfid ĝuste kiam Snejp venis supren laŭ la ŝtuparo.

“TORDELI!”

Ron lasis sian tenon al la roba antaŭo de Malfid.

“Li ‘st’s provokita, Prof’soro Snejp,” diris Hagrid elmontrante sian egan, harplenan vizaĝon de malantaŭ la arbon. “Malfid insult’s li’n famili’n.”

“Estu tio kiel ajn, luktado kontraŭas la Porkalajn regulojn, Hagrid,” diris Snejp silkece. “Kvin poentoj de Oragrifo, Tordeli, kaj estu dankema, ke ne estas pli. Moviĝu antaŭen, ĉiuj.”

Malfid, Krab, kaj Klus puŝis forte preter la arbon, disigante pinglojn ĉie, kaj ridaĉante.

“Mi pagigos al li pro tio,” diris Ron grincante siajn dentojn al la dorso de Malfid. Iun tagon, mi pagigos lin.”

“Mi malamas ilin ambaŭ,” diris Hari, “Malfid kaj Snejp.”

“Nu, trankv’liĝu ke estes preskaŭ Kristnask’,” diris Hagrid. “Kiol vi ne venes ku’ mi kaj r’gardes la Grandan Halon, ĝi ‘spektes r’gale.”

Do Hari, Ron, kaj Hermiona eksekvis Hagrid kaj lian arbon kontraŭ la Granda Halo, kie Prof. MakGongal kaj Prof. Flirtmeĉo okupiĝis pri la Kristnaska dekoracio.

“Ho, Hagrid, la lasta arbo – metu ĝin en la foran angulon. Bonvolu.”

La halo vidiĝis spektakle. Festonoj el ilekso kaj visko pendis ĉie de la muroj, kaj entute dek du turecaj kristnaskaj arboj staris ĉirkaŭ la ĉambro, iuj brilantaj per etaj pendoglacioj, aliaj per centoj da kandeloj.

“Kiom da tagoj vi ‘nkoraŭ haves antaŭ vi’ ferioj?” Hagrid demandis.

“Nur unu,” diris Hermiona. “Kio rememorigas al mi – Hari, Ron, ni havas duonhoron antaŭ la tagmanĝo, ni devas esti en la biblioteko.”

“Jes ja, vi pravas,” diris Ron, tirante siajn okulojn for de Prof. Flirtmeĉo, kiu burĝonigis orajn bobelojn el sia vergo, kaj dissemis ilin sur la branĉojn de la nova arbo.

“La bibli’teko?” diris Hagrid, sekvante ilin el la halo. “Ĝust’ antaŭ la ferioj? Jom avidaj vi estes, ĉu ne?”

“Ho ni ne laboras,” Hari diris al li gaje. “Ekde kiam vi menciis al ni Nikolaon Flamel, ni provadas eltrovi, kiu li estas.”

“Kio?” Hagrid aspektis ŝokite. “Nu ‘skultu – mi jam dir’s al vi – lasu ti’n. Ti’ s’gnifes neni’n al vi, ki’n la hundo gardadas.”

“Ni nur volas ekscii, kiu Nikolao Flamel estas, nur tion,” diris Hermiona.

“Krom se vi volus diri tion al ni, kaj ŝparigi al ni la penon,” Hari almetis. “Ni ŝajne traserĉis jam centojn da libroj kaj ni ne povas trovi lin ie ajn – nur donu al ni aludon – mi certe legis lian nomon ie.”

“Mi diros neni’n,” diris Hagrid kategorie.

“Do ni simple devos mem eltrovi tion,” diris Ron, kaj ili lasis Hagrid aspektanta grumbleme, kaj forhastis al la biblioteko.

Ili ja estis traserĉantaj librojn por la nomo de Flamel, ekde kiam Hagrid lasis tion eskapi, ĉar kiel alie ili ekscius kion Snejp klopodadis ŝteli? Ja estis tre malfacile al ili decidi kie komenci, ne sciante kion Flamel povus fari por esti menciata en libro. Li ne aperis en Grandaj Sorĉistoj de la Dudeka Jarcento, nek en Notindaj Magiaj Nomoj de Nia Tempo; li mankis ankaŭ al Gravaj Modernaj Magiaj Eltrovoj, kaj Traktato de Lastatempaj Disvolvaĵoj en Sorĉarto. Kaj kompreneble malhelpis ilin ankaŭ la absoluta grandeco de la biblioteko; dekmiloj da libroj; miloj da bretoj; centoj da mallarĝaj vicoj.

Hermiona elpoŝigis liston de temoj kaj titoloj, kiujn ŝi estis decidinta serĉi, dum Ron forpaŝis laŭ iu vico da libroj, kaj komencis tiri ilin hazarde de la bretoj. Hari vagis al la restriktata parto de la biblioteko. Li jam scivolis iom da tempo ĉu Flamel eble povas esti tie. Bedaŭrinde oni bezonis speciale subskribitan noton de instruisto por rigardi iun ajn el la restriktataj libroj, kaj li sciis ke li neniam ekhavus tion. Tiuj estis la libroj kiuj enhavis fortan Mavan Sorĉadon neniam lernigitan ĉe Porkalo, kaj ili legitis nur de pli aĝaj studentoj kiuj studis altnivelan Defendon Kontraŭ la Mavaj Lertoj.

“Kion vi celas, knabo?”

“Nenion,” diris Hari.

S-ino Pinĉ, la bibliotekisto minacis lin per plumviŝilo.

“En tia okazo vi devas foriri. Nu iru – for!”

Bedaŭrante, ke li ne estis pli rapide inventinta iun fabelon por ŝi, Hari eliris la bibliotekon. Li, Ron, kaj Hermiona jam akordis, ke ili prefere ne demandu al s-ino Pinĉ pri libro, kie oni povus trovi Flamel. Ili sciis sendube, ke ŝi povas informi ilin, sed ili ne volis riski tion, ke Snejp priaŭdu kion ili celis.

Hari atendis ekstere en la koridoro por ekscii, se la aliaj trovis ion ajn, sed li ne multe esperis tion. Ili estis serĉantaj ja dum du semajnoj, sed ĉar ili nur havis hazardajn momentojn inter klasoj, ne surprizis tio, ke ili trovis nenion. Kion ili nepre bezonis estis longa tempo sen la spirado de s-ino Pinĉ apud iliaj nukoj.

Post kvin minutoj Ron kaj Hermiona kuniĝis kun li, kapneante. Ili iris por la tagmanĝo.

“Vi daŭre serĉos dum mi estas for, ĉu ne?” diris Hermiona. “Kaj sendu al mi strigon se vi eltrovos ion.”

“Kaj vi povus demandi al viaj gepatroj, se ili scias kiu Flamel estas,” diris Ron. “Estas sendanĝere demandi al ili.”

“Tre sendanĝere, ĉar ambaŭ estas dentistoj,” diris Hermiona.

Post kiam la ferioj komenciĝis, Ron kaj Hari tro amuzis sin por pensi multon pri Flamel. Ili havis por si mem la tutan dormejon, kaj la komuna ĉambro estis multe pli malplena ol kutime, do ili povis akiri la bonajn fotelojn apud la fajro. Ili sidis dum horo post horo manĝante ion ajn, kion ili povis rosti ĉe la pinto de kuirforko – panon, patkukojn[36], ŝaŭmsukeraĵon[37] – kaj planante rimedojn por aranĝi la eksigon de Malfid el la lernejo, kiuj estis amuzaj por diskuti, eĉ se ili ne povus sukcesi.

Ron ankaŭ komencis instrui al Hari kiel ludi la sorĉistan ŝakon. Tiu estas ĝuste kiel mogla ŝako, krom tio, ke la figuroj vivas, pro kio la ludo aspektas multe kvazaŭ oni direktus trupojn en batalo. La pecaro de Ron estis tre malnova kaj uzdifektita. Kiel ĉio ajn, kion li posedis, tiu estis posedaĵo de alia familiano de li – en tiu kazo, de lia avo. Tamen, malnovaj ŝakpecoj prezentis veran avantaĝon. Ron konis ilin tiel bone, ke li neniam devis peni por regi ilin.

Hari ludis per figuroj, kiujn Ŝemus pruntis al li, kaj ili tute ne fidis lin. Li ankoraŭ ne estis sperta ludanto, kaj ili daŭre kriis kontraŭajn konsilojn al li, kio konsternis lin. “Ne sendu min tien, ĉu vi ne vidas lian kavaliron[38]? Sendu lin, ni povas elporti la perdon de li.”

Je Kristnaskvespero Hari enlitiĝis ĝoje antaŭĝuante la venontan tagon pro la manĝaĵoj kaj la amuzoj, sed tute ne esperante donacojn. Kiam li vekiĝis frumatene, tamen, la unua afero kiun li ekvidis estis malgranda amaso de paketoj apud sia lito.

“Feliĉan Kristnaskon,” diris Ron dormeme dum Hari eksaltis el la lito kaj surmetis sian banrobon.

“Al vi ankaŭ,” diris Hari. “Rigardu ĉi tien. Mi havas kelkajn donacojn.”

“Kion vi anticipis, napojn?” diris Ron turniĝante al sia propra amaso, kiu estis multe pli granda ol tiu de Hari.

Hari tenis la plej altan paketon. Tiu estis envolvita en dika bruna papero, kaj skribaĉite ĉe la supraĵo estis “Al Hari, de Hagrid”. En ĝi estis krude ĉizita ligna fluto. Hagrid evidente ĉizis ĝin mem. Hari blovis ĝin – ĝi sonis iom simile al strigo.

La dua tre eta paketo enhavis noton.

Ni ricevis vian mesaĝon kaj kunsendas vian Kristnaskan donacon. De Onklo Verno kaj Onklino Petunjo. Glubende fiksita al la noto estis monero de kvindek pencoj[39].

“Tio estas amika,” diris Hari.

Al Ron interesis la monero.

“Strange!” Ron diris. Kia formo! Ĉu tiu estas mono?”

“Vi povas havi ĝin,” diris Hari, ridante pro la ekscito de Ron. “Jen Hagrid kaj miaj geonkloj – do kiu sendis tiujn?”

“Mi suspektas, ke mi konas kiu sendis tiun,” diris Ron, fariĝante iom ruĝeta kaj indikante misforman paketon. “Mia patrino. Mi diris al ŝi, ke vi ne anticipis iun ajn donacon, kaj – ho, ne,” li ĝemis, “ŝi faris por vi tordelian trikoton.”

Hari estis ŝirinta la paketon malferma, trovante dikan mane faritan trikoton smeraldkoloran, kaj grandan skatolon de hejmbakita molbombono ĉokolada[40].

“Ĉiujare ŝi trikas puloverojn por ni,” diris Ron, malvolvante la sian, “kaj la mia ĉiam estas brunruĝa.”

“Ŝi estas tre bonkora,” diris Hari, provante la bombonon, kiu estis tre bongusta.

Lia sekvanta donaco ankaŭ temis pri dolĉaĵo – granda skatolo da Ĉokoladaj Ranoj de Hermiona.

Post tio restis sola paketo. Hari tenis kaj palpis ĝin. Ĝi estis tre malpeza. Li malpakis ĝin.

Afero flua kaj arĝentgriza rampis suben kaj kuŝis sur la planko kiel aro de brilantaj faldoj. Ron anhelis.

“Mi aŭdis pri tiuj,” li diris kaŝvoĉe, faligante la skatolon de Ĉiagustaj Ĵeleeroj, kiun li ricevis de Hermiona. “Se estas tio, kion mi supozas – ili estas kaj ege raraj kaj ege valoraj.”

“Kio tio estas?”

Hari tenis la brilantan, arĝentecan teksaĵon de la planko. Estis strange palpi ĝin, kvazaŭ ĝi estis akvo teksita en ŝtofon.

“Tio estas nevidebliga mantelo,” diris Ron, kun mira mieno. “Mi estas certa pri tio – surmetu ĝin.”

Hari ĵetis la mantelon ĉirkaŭ siajn ŝultrojn kaj Ron ellasis krion.

“Estas tio! Rigardu suben!”

Hari rigardis al siaj piedoj, sed ili estis for. Li kuris al spegulo. Vere, rigardis reen al li reflektaĵo, sed nur lia kapo pendanta enaere, ĉar lia korpo estis tute nevideba. Li tiris la mantelon super la kapon kaj lia reflektaĵo tute malaperis.

“Jen noto!” diris Ron subite. “Noto falis el ĝi!”

Hari demetis la mantelon kaj kaptis la leteron. Skribita per mallarĝa, ronda kursivo, kiun li neniam vidis, estis la sekvaj vortoj:

Via patro lasis tion sub mia varto antaŭ ol li mortis. Estas ĝusta tempo por redoni ĝin al vi. Uzu ĝin saĝe.

Tre Feliĉan Kristnaskon al vi.

Ne estis subskribo. Hari fiksrigardis la noton. Ron admiris la mantelon.

“Mi donus ion ajn por havi unu el tiuj,” li diris. “Ion ajn. Kio okazas al vi?”

“Nenio,” diris Hari. Li sentis sin strange. Kiu sendis la mantelon? Ĉu iam lia patro vere posedis ĝin?

Antaŭ ol li povis diri aŭ pensi ion plu, la dormeja pordo salte malfermiĝis, kaj Fredo kaj Georgo Tordeli ŝtormis en la ĉambron. Hari rapide puŝis la mantelon elviden. Li ankoraŭ ne deziris montri ĝin al aliaj.

“Feliĉan Kristnaskon!”

“Jen, rigardu – ankaŭ Hari havas tordelian trikoton!”

Fredo kaj Georgo portis bluaj trikotojn, unu havanta grandan flavan F-on, kaj la alia G-on.

“Tiu de Hari estas pli bona ol niaj, tamen,” diris Fredo, montrante la trikoton de Hari. “Ŝi evidente pli klopodas, kiam oni ne estas familiano.”

“Kial vi ne portas la vian, Ron?” Georgo demandis. “Eku, surmetu ĝin, ili estas belaj kaj varmaj.”

“Mi malamas brunruĝan,” Ron ĝemis senentuziasme dum li tiris ĝin desupre ĉirkaŭ sian kapon.

“Vi ne havas literon sur la via,” Georgo rimarkis. “Supozeble ŝi opinias, ke vi ne forgesas vian nomon. Tamen ni ne estas stultaj – ni scias, ke ni nomiĝas Gredo kaj Feorgo.”

“Kia bruo!”

Persi Tordeli puŝis sian kapon preter la pordo, aspektante kvazaŭ li malaprobas ion. Li evidente duone tralaboris la malpakadon de siaj donacoj, ĉar li ankaŭ portis senforman trikoton sur sia brako, kion Fredo ekkaptis.

“P signifas prefekto! Surmetu ĝin, Persi, eku, ni ĉiam portas la niajn, eĉ Hari havas sian.”

“Mi – ne – volas – ” diris Persi dampate, dum la ĝemeloj trudis la trikoton sur lian kapon, frapante liajn okuvitrojn malrekte.

“Kaj vi ankaŭ ne sidiĝos kun la prefektoj hodiaŭ,” diris Georgo. “Kristnasko estas tempo por la familio.”

Ili portis Persi vizaĝmalsupre el la ĉambro, kun liaj brakoj premataj kontraŭ liaj flankoj per la trikoto.

Hari neniam en sia vivo havis tian Kristnaskan bankedon. Cent grasaj, rostitaj maleagroj; montoj da rostitaj kaj bolkuiritaj terpomoj; pladoj da grasaj kolbasetoj[41]; vazoj da buteritaj pizoj; arĝentaj ujoj da dika riĉa viandsaŭco kaj ĵeleo de oksikokoj – kaj amasoj da sorĉistaj petardetoj[42] tie kaj ĉi tie sur la tablo. Tiuj mirigaj festludiloj tute ne similis la feblajn moglajn aferojn kun etaj plastaj figuroj kaj rompiĝemaj paperaj ĉapoj, kiujn la Durslioj kutime aĉetis. Hari tiris sorĉistan petardeton kun Fredo kaj ĝi ne simple sonis ‘bam’ – ĝi eksplodis kiel kanono kaj englutis ilin per nubo da dika blua fumo, dum el ĝi eksaltis ĉapelo por subadmiralo, kaj kelkaj vivaj blankaj musoj. Supre ĉe la Ĉefa Tablo, Zomburdo jam interŝanĝis sian pintan sorĉistan ĉapelon per flora kufo, kaj ridklukis gaje pro ŝerco, kiun Prof. Flirtmeĉo ĵus legis por li.

⇐ Предыдущая 13 14 15 16 171819 20 21 22 Следующая ⇒