La knabo kiu vivis 11 страница

“Nu, tio estas la tuto – ĉu demandojn?”

Hari kapneis. Li bone komprenis kion li devos fari, nur fari tion estos la afero.

“Ni ankoraŭ ne trejnos kun la oreko,” diris Arbo, zorgeme enskatoligante ĝin. “Estas tro mallume, ni riskas perdi ĝin. Do ni provu vin kun ĉi tiuj.”

Li tiris sakon de ordinaraj golfludaj pilkoj el sia poŝo, kaj post kelkaj minutoj li kaj Hari estis enaere, Arbo ĵetante la pilkojn tiel forte, kiel li kapablis en ĉiu direkto, por ke Hari kaptu ilin.

Hari ne maltrafis unu solan, kaj tio ege plaĉis al Arbo. Post horduono la nokto tute alvenis, kaj ili ne povis daŭrigi.

“Tiu Kvidiĉa Pokalo tenos niajn nomojn sur la etikedo ĉijare,” diris Arbo ĝoje dum ili pezpaŝis supren kontraŭ la kastelo. “Ne surprizos min, se vi fariĝos eĉ pli bona ol Karlo Tordeli, kaj tiu kapablus ludi por la Anglia teamo, se li ne estus foririnta por ĉasi drakojn.”

Eble ĉar li nun tiom okupiĝis, farante kvidiĉan trejnadon trifoje ĉiun semajnon, krom la multon da hejmtaskoj por la kursoj, Hari povis apenaŭ kredi tion, kiam li rimarkis ke li jam estis du monatojn ĉe Porkalo. La kastelo ŝajnis kvazaǔ lia hejmo pli ol Ligustra Vojo iam ajn ŝajnis tiel. Ankaŭ liaj lecionoj fariĝis daŭre pli interesaj post kiam li ekregis la fundamentojn.

Je la Halovina mateno oni vekiĝis kun la franda aromo de bakata kukurbo, kiu ŝvebis tra la koridoroj. Eĉ pli bone, prof. Flirtmeĉo anoncis dum la klaso de Sorĉoj, ke li taksis ilin pretaj por flugigi aferojn, kion ĉiuj deziregis fari, post kiam ili vidis lin glisigi la bufon de Nevil ĉirkaŭ la klasĉambro. Profesoro Flirtmeĉo arigis la klason en parojn por ekzerci tion. Hari pariĝis kun Ŝemus Fingan (kio konvenis al Hari, kun kiu Nevil avidis pariĝi). Tamen Ron estis laboronta kun Hermiona Granĝer. Oni malfacile divenis, ĉu Ron, ĉu Hermiona pli koleris pri tio. Ŝi ne estis parolinta al iu el ili post la tago kiam la balailo de Hari alvenis.

“Nun ne forgesu pri tiu neta pojna moviĝo, kiun ni ekzercis!” pepis prof. Flirtmeĉo, starante sur sia amaso da libroj kiel kutime. “Susuro kaj flirto, memoru, susuro kaj flirto. Kaj la korekta diro de la magiaj vortoj ankaŭ tre gravas – neniam forgesu la sorĉiston Barufon, kiu diris ‘so’ anstataŭ ‘fo’ kaj trovis sin sur la planko kun bizono surbruste.”

Tre malfacilis. Hari kaj Ŝemus susuradis kaj flirtadis, sed la plumo, kiun ili devis sendi kontraŭĉiele, simple kuŝis sur la skribtablo. Ŝemus malpaciencis tiom, ke li ŝovis la plumon per sia vergo, kaj ĝin ekflamigis – Hari devis estingi ĝin per sia ĉapelo.

Ron ĉe la apuda tablo ne multe pli bonŝancis.

“Vingardium Leviosa!” li kriis, svingante siajn longajn brakojn kiel ventmuelilo.

“Vi misdiras tion,” Hari aǔdis Hermionan knali. “Estas ‘Vin-gaar-dium Levi-oo-sa’, prononcu la ‘gar’ sufiĉe longe.”

“Dofaru ĝin vi, se vi estas tiel saĝa,” Ron defiis. Hermiona kunrulis la manikojn de sia robo, flirtigis sian vergon, kaj diris ‘Vingardium Leviosa!”

Ilia plumo altiĝis de la tablo kaj ŝvebis je metro super iliaj kapoj.

“Ho, bone farite!” kriis prof. Flirtmeĉo aplaǔdante, “Ĉiu rigardu ĉi tie, sinjorino Granĝer sukcesis en tio!”

Ron ege malbonhumoris antaǔ la fino de la klaso.

“Ne mirindas ke neniu povas elteni ŝin,” li diris al Hari dum ili puŝis sin antaŭen en la homoplenan koridoron, “Ŝi estas koŝmaro, verdire.”

Iu puŝis sin kontraǔ Hari, hastante preter li. Estis Hermiona. Hari ekvidis ŝian vizaĝon – kaj miris vidante, ke ŝi ekploris.

“Mi supozas, ke ŝi aǔdis vin.”

“Do kio?” diris Ron, sed li aspektis iom maltrankvila. “Ŝi certe jam rimarkis, ke ŝi ne havas amikojn.”

Hermiona ne alvenis al la sekvanta klaso, kaj ne vidiĝis dum la posttagmezo. Survoje al la Granda Halo por la Halovina festo, Hari kaj Ron subaǔdis Parvati Patil diri al sia amikino Lavenda, ke Hermiona ploris en la knabina necesejo kaj volis resti sola. Ron aspektis eĉ pli embarasite pri tio, sed post momento, ili eniris la Grandan Halon, kie la Halovinaj dekoracioj puŝis Hermionan el iliaj pensoj.

Mil vivaj vespertoj flirtis el la muroj kaj plafono dum pliaj mil rondflugis super la tabloj kiel malaltaj nigraj nuboj, farante ke la kandeloj en la kukurboj flagradis. La manĝaĵoj aperis subite sur la oraj teleroj, kiel okazis dum la semestrokomenca bankedo.

Hari ĵus servis al si bakitan terpomon, kiam prof. Ciuro ekkuris en la halon kun sia turbano malrekta kaj sia vizaĝo terurita. Ĉiuj gapis dum li atingis la seĝon de prof. Zomburdo, kaj anhelis, “Trolo – en la karceroj – pensis, ke vi devas scii tion.”

Li tiam malrapide falis al la planko en profunda sveno.

Okazis tumulto. Necesis, ke kelkaj purpuraj petardoj eksplodis el la vergpinto de prof. Zomburdo, antaǔ ol silento revenis.

“Prefektoj,” li muĝdiris. “Gvidu tuj viajn Domojn reen al la dormejoj!”

Persi prosperis en krizoj.

“Sekvu min! Tenu vin kune, unuajaraj! Neniu bezonas timi la trolon, se vi observas miajn ordonojn. Restu ĝuste malantaŭ mi. Lasu vojon, unuajaraj pasantaj! Pardonu, mi estas prefekto!”

“Kiel povus trolo enveni?” Hari demandis dum ili grimpis la ŝtuparon.

“Mi ne havas ideon pri tio, ili supozeble estas tute stultaj,” diris Ron. “Eble Ĝenozo enlasis ĝin por Halovina ŝerco.”

Ili pasis diversajn grupojn da homoj hastantaj kontraǔ diversaj direktoj. Dum ili puŝis sin tra amaso de konfuzitaj hupopufaj, Hari subite tiris la brakon de Ron.

“Mi ekpensis – Hermiona!”

“Kio pri ŝi?”

“Ŝi ne scias pri la trolo.”

Ron mordis al si la lipon.

“Ho, bone,” li knalis, “Sed ne taǔgus, ke Persi vidus nin.”

Klinante la kapojn suben, ili kuniĝis kun la hupopufaj irante kontraǔe, kaŝiris flanken laǔ malplena koridoro, kaj ekhastis kontraǔ la knabina necesejo. Ili ĵus turniĝis ĉirkaŭ la sekvanta angulo, kiam ili ekaǔdis rapidajn paŝojn malantaǔ si.

“Persi!” siblis Ron, tirante Hari malantaǔ egan ŝtonan grifon.

Tamen, kaŝrigardante preter ĝi, ili vidis ne Persi, sed Snejp. Li transiris la koridoron kaj malaperis el vido.

“Kion li faras?” Hari flustris, “Kial li ne estas sube en la karceroj kun la ceteraj instruistoj?”

“Mi tute ne scias.”

Kiel eble plej kviete ili ŝteliris laǔ la apuda koridoro post la forirantaj paŝoj de Snejp.

“Li celas la trian etaĝon,” Hari diris, sed Ron haltis lin per manlevo.

“Ĉu vi flaras ion?”

Hari snufis kaj aĉa haladzo atingis liajn naztruojn, ia miksaĵo de uzitaj ŝtrumpoj kaj la speco de publika necesejo, kiun oni ŝajne neniam purigas.

Kaj tiam ili aǔdis ĝin – basan grunton, kaj la trenantajn pezpaŝojn de grandegaj piedoj. Ron indikis – je la fino de la pasejo maldekstre, iu grandega afero moviĝis kontraǔ ili. Ili kaǔris en la ombroj, kaj rigardis dum ĝi aperis en faskon de lunlumo.

Estis terura vidaĵo. Alta je kvar metroj, kun haǔto ia malbrila, granitsimile griza, ĝia ega, amasa korpo similis ŝtonegon kun malgranda kalva kapo sidante ĉe la supro kiel kokoso. Ĝi havis mallongajn krurojn je larĝo de arbotrunkoj, kaj platajn, kornecajn piedojn. La haladzo eliĝanta el ĝi estis neeltenebla. Enmane ĝi havis grandegan lignan klabon, kiu treniĝis kontraǔ la planko, ĉar ĝiaj brakoj estis tiel longaj.

La trolo haltis apud pordejo, kaj strabrigardis internen. Ĝi levis siajn longajn orelojn cerbumante per sia eta cerbo, kaj tiam rampis malrapide en la ĉambron.

“La ŝlosilo restas en la seruro,” Hari murmuris. “Ni povas ĝin enŝlosi.”

“Bonan ideon,” Ron diris nervoze.

Ili movetiĝis kontraǔ la malfermita pordo kun sekaj buŝoj, preĝante ke la trolo ne ekaperos el ĝi. Per longa salto Hari atingis la ŝlosilon, plaǔdfermis la pordon, kaj ŝlosis ĝin.

“Golo!”

Ekzaltite pro ilia venko, ili komencis forkuri laǔ la pasejo, sed kiam ili atingis la angulon ili aǔdis ion, kiu kvazaǔ ĉesigus iliajn korojn – akre teruritan krion – kaj ĝi devenis el la ĉambro kiun ili ĵus ŝlosis.

“Ho, ne,” diris Ron, pala kiel la Sanga Barono.

“Estas la knabina necesejo!” Hari anhelis.

“Hermiona!” ili kriis kune.

Estis la plej malprefera ago, kiun oni volus fari, sed kion alian ili povus? Girante reen, ili ekkuris al la pordo kaj turnis la ŝlosilon, fuŝpalpante pro paniko. Hari tire malfermis la pordon, kaj ili kuris internen.

Hermiona Granĝer velkis kontraǔ la fora muro, evidente eksvenonta. La trolo antaǔis al ŝi, frapante la lavkuvojn de la muroj dum ĝi paŝis.

“Distru ĝin!” Hari diris urĝe al Ron, kaj prenante iun kranon, li ĵetis ĝin tiel forte, kiel li kapablis, kontraǔ la muro.

La trolo ekhaltis kelkmetrojn de Hermiona. Ĝi pezmoviĝis ĉirkaǔe, stulte palpebrumante, por malkovri tion, kio faris la bruon. Ĝiaj kruelaj okuletoj trafis Hari. Ĝi hezitis, kaj tiam celis al li anstataǔ al Hermiona, levante sian klabon dum ĝi iris.

“Hoj, etcerba!” kriis Ron de la kontraǔa flanko de la ĉambro, kaj li ĵetis feran tubon kontraǔ ĝi. La trolo eĉ ne rimarkis la tubon kiu trafis al ĝi la ŝultron, sed aǔdante la krion ĝi paǔzis kaj turnis sian malbelan muzelon kontraǔ Ron, lasante al Hari la tempon por kuri preter ĝi.

“Venu, kuru, kuru!” Hari kriis al Hermiona, provante tiri ŝin kontraǔ la pordo, sed ŝi ne kapablis moviĝi, ŝi ankoraǔ glatigis sin kontraǔ la muro, ŝian buŝon gapantan pro teruro.

La krioj kaj eĥoj ŝajne pelis la trolon al furiozo. Ĝi muĝis laŭte kaj ekiris kontraǔ Ron, kiu estis la plej proksima, kaj sen eskapvojo.

Hari tiam faris ion, kiu estis samtempe ege kuraĝa kaj ege stulta: kurante li saltis kaj suksecis ĉirkaǔbraki la kolon de la trolo de malantaǔe. La trolo ne sentis, ke Hari pendis tie, sed eĉ trolo rimarkus se oni puŝus longan pecon da ligno profunde en la nazon, kaj la vergo de Hari ankoraǔ estis en lia mano, kiam li saltis – ĝi trafis rekte en unu naztruon de la trolo.

Hurlante pro doloro, la trolo tordis kaj svingis sian klabon, dum Hari alkroĉis sin pro mortotimo; ene de sekunda daǔro la trolo evidente sukcesus fortiri lin, aǔ trafi lin per terura bato de la klabo.

Hermiona estis falinta al la planko pro timo; Ron eltiris sian propran vergon – ne sciante kion li intencis fari, li aǔdis sin krii la unuan sorĉon, kiu eniris lian kapon: “Vingardium Leviosa!”

La klabo flugis subite el la mano de la trolo, altiĝis supren, turniĝis malrapide – kaj falis, kun naǔziga krako sur la kapon de sia posedanto. La haltanta trolo ŝancelis, kaj tiam falis plaǔdante sur sian vizaĝon kun bruego kiu tremigis la tutan ĉambron.

Hari surpiediĝis. Li skuiĝis kaj anhelis. Ron staradis tie kun sia vergo ankoraǔ levata, gapante al tio, kion li ĵus faris.

Estis Hermiona kiu unue parolis.

“Ĉu ĝi estas – morta?”

“Mi supozas ke ne,” respondis Hari. “Mi dirus, ke ĝi nur estas svenigita.”

Li kliniĝis suben kaj eltiris sian vergon el la trola nazo.

Ĝi tute ŝmiriĝis per io, kio similis al grumelplena, griza gluo.

“Aĥ, trola mukaĉo.”

Li viŝis ĝin per la pantolono de la trolo.

Subita bruo de la pordo kaj laǔtaj paŝoj kaǔzis, ke la tri geknaboj rigardis supren. Ili ĝis nun ne konsciis kiom da bruego ili faradis, tamen kompreneble iuj malsupre en la karceroj devis aǔdi la krakadon kaj la trolajn muĝojn. Post momento prof. MakGongal ekŝtormis en la ĉambron, tuj sekvis Snejp, kaj Ciuro malantaǔis. Ciuro ekrigardis la trolon, elspiris feblan ĝemon, kaj rapide sidiĝis sur necesejan pelvon, premante sian koron.

Snejp kliniĝis por ekzameni la trolon. Profesorino MakGongal rigardadis Hari kaj Ron. Hari neniam antaǔe vidis ŝin tiom koleri. Ŝiaj lipoj estis blankpalaj. Espero pri gajno de kvindek poentojn por Oragrifo, forvaporiĝis rapide el la pensoj de Hari.

“Kion sub la ĉielo vi pensis?” diris prof. MakGongal per frostece furioza voĉo. Hari rigardis je Ron, kiu ankoraǔ staris kun sia vergo levita. “Bonŝance, ke vi ne mortis. Kial vi ne estis en via dormejo?”

Snejp pafis al Hari rapidan pikantan rigardon. Hari rigardis la plankon. Li volis, ke Ron mallevu la vergon.

Tiam voĉeto sonis el la ombroj.

“Bonvolu, profesorino MakGongal – ili serĉis min.”

“Sinjorino Granĝer!”

Hermiona finfine sukcesis grimpi surpiede.

“Mi iris por serĉi la trolon, ĉar mi – mi supozis ke mi povas trakti ĝin sole – komprenu, ĉar mi tiom legis pri ili.”

Ron faligis sian vergon. Hermiona Granĝer, mensoganta senrezerve al instruisto?

“Se ili ne estus trovintaj min, mi jam estus morta. Hari puŝis sian vergon en ĝian nazon, kaj Ron batis ĝin senkonscia per ĝia propra klabo. Ili ne havis la tempon por iri kaj alvenigi iun. Ĝi estis finonta min, kiam ili alvenis.”

Hari kaj Ron klopodis sinteni, kvazaǔ ĉi tiu rakonto ne estus novaĵo por ili.

“Nu – tiuokaze…” diris prof. MakGongal, fiksrigardante al ĉiu el ili, “Sinjorino Granĝer, naiva knabino, kiel vi pripensis batali sole kun monta trolo?”

Hermiona mallevis la kapon. Hari estis mirfrapita. Hermiona estus la lasta persono, kiun oni suspektus pri rompo de regulo, sed tie ŝi staris, pretendante ke ŝi faris tion, por savi ilin de puno. Tio verŝajnis kiel Snejp donacanta dolĉaĵojn al la studentoj.

“Sinjorino Granĝer, pro tio Oragrifo perdos kvin poentojn,” diris prof. MakGongal, “Vi ege seniluziigis min. Se vi ne estas iel vundita, vi prefere ekiru al la oragrifa turo. Studentoj plenumas la feston en siaj Domoj.”

Hermiona foriris.

Prof. MakGongal turniĝis al Hari kaj Ron.

“Nu, mi ankoraǔ dirus, ke vi bonŝancis, tamen nur malmultaj unuajaraj povus pritrakti plenkreskintan montan trolon. Vi ambaŭ gajnas por Oragrifo po kvin poentojn. Profesoro Zomburdo informiĝos pri tio. Vi iru.”

Ili hastis el la ĉambro kaj tute ne parolis antaǔ ol ili estis grimpintaj du etaĝojn supren. Krom ĉio cetera, ili trankviliĝis pro tio, ke ili estis malproksime de la trola haladzo.

“Ni rajtis gajni pli ol dek poentojn,” Ron grumblis.

“Kvin precize, post kiam ŝi subtrahos tiujn de Hermiona.”

“Bonintenca ŝi estis kiam ŝi savis nin de puno,” Ron agnoskis. “Tamen memoru, ke ni ja savis ŝin.”

“Eble ŝi ne bezonintus savon, se ni ne ŝlosintus la beston kun ŝi,” Hari memorigis al li.

Ili ĵus atingis la portreton de la Dika Damo.

“Porkmuzelo,” ili diris kaj eniris.

La komuna ĉambro estis plenokupata kaj brua. Ĉiuj ĝuis la manĝaĵojn, kiujn oni sendis supren de la halo. Hermiona tamen staris sole apud la pordo, atendante ilin. Okazis tre embarasa paǔzo. Tiam, neniu el ili rigardante la alian, ili ĉiuj diris “Dankon!” kaj hastis for por preni siajn telerojn.

Tamen, ekde tiu momento, Hermiona Granĝer fariĝis ilia amiko. Ekzistas kelkaj aferoj, kiujn homoj ne povas travivi kune, sen ŝati unu la alian poste, kaj venki kvar metrojn da monta trolo nombriĝas inter ili.

Ĉapitro dek unu

Kvidiĉo

Je la komenco de novembro ege malvarmiĝis. La montoj ĉirkaǔ la lernejo aspektis glacigrize, kaj la lago kvazaǔ frosta ŝtalo. Ĉiumatene la tero kovriĝis per prujno. El la superaj fenestroj oni povis vidi Hagrid, varme pakita en longa mantelo el talpa pelto, en gantoj el kunikla pelto, kaj en egaj botoj el kastora felo, senglaciigi la flugbalailojn ĉe la kvidiĉa tereno.

La kvidiĉa sezono jam komenciĝis. Je sabato Hari estis partoprenonta en sia unua kvidiĉa matĉo, post semajnoj da trejnado: Oragrifo kontraǔ Rampeno. Se Oragrifo venkus ili progresus al la dua rango en la Doma konkurso.

Preskaǔ neniu estis vidinta Hari ludi, ĉar Arbo decidis, ke Hari, ilia sekreta armilo, devas resti kvazaǔ…sekreta. Tamen la novaĵo, ke li ludos kiel serĉisto, iel eskapis, kaj Hari ne povis decidi, kiuj pli malplaĉis al li – tiuj dirantaj ke li estos bravega, aǔ tiuj promesantaj ke ili kuros sub li kun matraco.

Nun Hari bonŝancis, ke li havis amikon kiel Hermiona. Sen ŝia helpo li tute ne kapablus plenumi siajn hejmtaskojn, kaŭze de la prepara kvidiĉa trejnado ĝuste antaǔ la matĉo, kiun Arbo taskis al ili. Ŝi ankaǔ pruntis al Hari la libron Kvidiĉo tra la Epokoj, kiu fakte estis tre interesa legaĵo por li.

Hari eksciis, ke ekzistas sepcent manieroj per kiu oni faǔlas en kvidiĉo, kaj ĉiuj okazis dum sola matĉo de la Mondpokala konkurso en 1473; ke la serĉistoj kutime estas la plej malgrandaj kaj rapidaj ludantoj, kaj la plej gravaj kvidiĉaj akcidentoj evidente trafis ilin; ke kvankam oni malofte mortis lundante kvidiĉo, okazis, ke arbitraciantoj fojfoje malaperis, kaj post monatoj troviĝis en la Sahara dezerto.

Al Hermiona iom pli konvenis malobei de regulojn ekde kiam Hari kaj Ron savis ŝin de la monta trolo, kaj pro tio ŝi fariĝis pli agrabla homo. Je la tago antaǔ la unua kvidiĉa matĉo de Hari la tri amikoj staris en malvarma korto dum paǔzo inter klasoj, kaj ŝi estis sorĉinta por ili brilan bluan flamon, porteblan en bokalo konfitaĵa. Ili staris kun siaj dorsoj kontraǔ ĝi, varmiĝante, kiam Snejp trairis la korton. Tuj rimarkis Hari ke Snejp lamis. Hari, Ron, kaj Hermiona moviĝis pli prokime kune por kaŝi la fajron el vido; ili supozis ke tio ne estus permesata. Malbonŝance, ion ŝuldeman Snejp rimarkis en iliaj vizaĝoj. Li lampaŝis kontraǔ ili. Li ne estis vidinta la fajron, sed tamen aspektis kvazaǔ li serĉas kialon por riproĉi ilin.

“Kion vi havas tie, Potter?”

Estis Kvidiĉo tra la Epokoj. Hari montris ĝin al li.

“Bibliotekaj libroj ne estas permesataj ekster la kastelo,” diris Snejp. “Donu ĝin al mi. Kvin poentoj elprenotaj de Oragrifo.”

“Li ĵus inventis tion,” Hari murmuris dum Snejp forlamis. “Mi scivolas, kio okazis al lia kruro.”

“Mi ankaǔ, kaj mi deziras, ke ĝi ege doloras al li,” diris Ron akre.

Tre bruas la Oragrifa komuna ĉambro je tiu vespero. Hari, Ron, kaj Hermiona sidis kune apud fenestro. Hermiona kontrolis por Hari kaj Ron la hejmtaskojn por Sorĉoj. Neniam lasus ŝi ilin kopii ŝiajn (“Krome kiel vi lernus?”), sed per tio, ke ili petis al ŝi tralegi iliajn respondojn, ili akiris tamen ĝustajn respondojn.

Hari sentis sin malkvieta. Li volis havi ree Kvidiĉo tra la Epokoj, por distri sin de siaj zorgoj pri morgaǔ. Kial li devas timi antaŭ Snejp? Stariĝante, li diris al Ron kaj Hermiona, ke li iras al Snejp, kaj pripetos ĝin.

“Prefere vi ol mi,” diris ili kune, sed Hari ekpensis, ke Snejp ne povas rifuzi, se aliaj instruistoj aǔdas la peton.

Li alvenis al la instruista salono kaj frapis ĉe la pordo. Neniu respondis. Li frapis denove. Nenio.

Ĉu hazarde Snejp lasis la libron tie? Kial ne kontroli? Li iom malfermis la pordon, kaj rigardis interne – kaj trafis hororan vidaĵon.

Snejp kaj Ŝteleti estis tie, sen aliaj. Snejp tenis sian talaron super la genuoj. Unu el liaj kruroj estis sanga kaj ŝirvundita. Ŝteleti donis al Snejp bandaĝojn.

“Damnita besto,” Snejp diradis, “Kiel oni povas rigardi ĉiun el la tri kapoj samtempe?”

Hari provis fermigi kviete la pordon, sed –

“Potter!”

La vizaĝo de Snejp tordiĝis pro furiozeco, dum li haste faligis sian talaron por kaŝi sian kruron. Hari glutis nervoze.

“Mi volis peti pri mia libro.”

“FORIRU, IRU!”

Hari foriris, antaǔ ol Snejp povis elpreni pluajn poentojn de Oragrifo. Li kuregis supren laŭ la ŝtuparo.

“Ĉu vi sukcesis?” Ron demandis kiam Hari alvenis al ili. “Kio estas?”

Mallaǔtvoĉe Hari rakontis al ili kion li estis vidinta.

“Ĉu vi komprenas la signifon de tio?” li finis senspire. “Li provis preterpasi tiun trikapan hundon je Halovino! Tie li celis kiam ni vidis lin – li celas la aferon kiun ĝi gardas! Kaj mi privetus mian flugstangon, ke li enlasis la trolon por distri ĉiujn!”

La okuloj de Hermiona larĝiĝis.

“Ne – li ne farus tion,” ŝi diris. “Mi rekonas tion, ke li ne estas agrabla, sed li ne provus ŝteli ion ajn, kion Zomburdo tenis en sekuro.”

“Verdire, Hermiona, vi kredas, ke ĉiuj instruistoj estas sanktuloj aǔ similaj,” knalis Ron. “Mi akordas kun Hari. Mi kredas, ke Snejp kapablas je io ajn. Sed kion li celis? Kion la hundo gardas?”

Hari enlitiĝis kun siaj pensoj zumantaj pro la sama demando. Nevil ronkis laǔte, sed Hari ne povis endormiĝi. Li provis liberigi sian menson – li bezonis dormi, nepre, ĉar li ludos post kelkaj horoj sian unuan kvidiĉan matĉon – sed la mieno de Snejp, kiam Hari ekvidis lian kruron, ne facile forgesiĝis.

La sekvanta mateno alvenis tre brile kaj malvarme. La Granda Halo pleniĝis de la franda aromo de kolbasoj frititaj kaj la agrabla babilo de ĉiuj, kiuj anticipis bonan kvidiĉan matĉon.

“Vi bezonas matenmanĝi.”

“Mi ne deziras ion.”

“Nur peceton da pano,” kaĵolis Hermiona.

“Mi ne malsatas.”

Hari fartis malbonege. Post horo li estos paŝanta sur la terenon.

“Hari, vi bezonas vian forton,” diris Ŝemus Fingan. “Serĉistoj estas tiuj, kiuj fariĝas bategataj de la kontraŭa teamo.”

“Dankon, Ŝemus,” diris Hari, rigardante dum Ŝemus amasigis keĉupon sur siaj kolbasoj.

Je la dek unua la tuta lernejanaro evidente ĉeestis en la benkaroj ĉirkaŭ la kvidiĉa tereno. Multaj studentoj tenis binoklojn. Kvankam la benkaroj staris alte, tamen ofte malfacilis vidi tion, kio okazas.

Ron kaj Hermiona kuniĝis kun Nevil, Ŝemus, kaj Dijn (la ardulo por la teamo West Ham) tie en la plej supera rango. Por surprizi Hari ili estis pentrintaj grandan standardon sur littuko, kion Skabro jam difektis. Ili skribis Potter por Prezidanto kaj Dijn, kiu bone desegnis, pentris grandan figuron de Oragrifa leono sub la vortoj. Tiam Hermiona faris lertan sorĉeton tiel, ke la farbo brilis diverskolore.

Dume en la vestoĉambro Hari kaj la ceteraj teamanoj anstataŭigis siajn vestojn per la skarlataj Oragrifaj roboj de kvidiĉo (Rampeno ludas en verdaj).

Arbo ordonis silenton per tuseto.

“Bone, sinjoroj,” li diris.

“Kaj sinjorinoj,” diris ĉasisto Anĝelina Ĝonson.

“Kaj sinjorinoj,” Arbo akordis. “Tio estas…”

“…la ĉefokazo…,” diris Fredo Tordeli.

“…kiun ni ĉiuj anticipadis,” diris Georgo.

“Ni konas la predikon de Olivero parkere,” Fredo klarigis al Hari. “Ni estis kun la teamo pasintjare.”

“Silentu, ambaŭ,” diris Arbo. “Ĉi tiu estas la plej bona teamo, kiun Oragrifo havas dum jaroj. Ni venkos. Mi scias tion.”

Li ekrigardis al ili kvazaŭ dirante, “Se ne…”

“Ĝuste, ni komencu. Bonŝancon al ĉiuj.”

Hari sekvis Fredon kaj Georgon el la vestoĉambro, kaj esperante ke liaj kruroj ne cedus, li paŝis sur la terenon inter laŭtaj huraoj.

S-ino Viskio arbitraciis. Ŝi staris en la mezo de la tereno, atendante la du teamojn kun sia flugbalailo enmane.

“Nu, mi deziras bonan, justan matĉon, vi ĉiuj,” ŝi diris, post kiam ili ĉiuj kuniĝis ĉirkaŭ ŝi. Hari rimarkis, ke ŝi ŝajne parolas ĉefe al la Rampena teamestro, kvinajara Marko Siliko. Hari opiniis ke Siliko aspektas kvazaŭ li havus iom da trola sango en la vejnoj. Rigardante flanken Hari vidis alte supre la flirtantan standardon, kiu flagre literumis Potter por Prezidanto super la homamaso. Lia koro ekĝojis. Li sentis sin pli kuraĝa.

“Bonvolu suriĝi viajn balailojn.”

Hari grimpis sur sian Nimbuson 2000.

S-ino Viskio forte blovis sian arĝentan fajfilon.

Dekkvin balailoj soris alte, alte enaere. Ili ekis.

“Kaj la kvaflon tuj prenas Anĝelina Ĝonson de Oragrifo – kia elstara ĉasisto estas tiu knabino, kaj sufiĉe alloga ankaŭ – ”

“Ĝordan!”

“Pardonu, profesorino.”

La amiko de la ĝemeloj Tordeli, Lij Ĝordan, faris la komentarion por la matĉo, sub la gardema rigardo de Prof. MakGongal.

“Kaj ŝi prave impetadas tie supre, neta transdono al Alico Spineto, bona eltrovo fare de Olivero Arbo, pasintjare ŝi estis nur anstataŭulo – reen al Ĝonson kaj – ne, la Rampenaj ekprenas la kvaflon, Rampena estro Marko Siliko gajnas la kvaflon kaj ekas for – Siliko flugante kiel aglo tie supre – li trafos golon – ne, barata per elstara manovro fare de Oragrifa gardisto Arbo, kaj la Oragrifaj prenas la kvaflon – jen tie ĉasisto Kanjo Bel de Oragrifo, netan plonĝon ĉirkaŭ Silikon, foren laŭ la kampo kaj – VE – tiu devis dolorigi, frapo ĉe la kapa malantaŭo fare de klabumo – kvalflon prenatan fare de Rampeno – jen Adriano Pulo rapidanta for kontraŭ la golejojn, sed li estas barata per alia klabumo – sendita kontraŭ lin fare de Fredo aŭ Georgo Tordeli, mi ne scias kiu – tamen netan manovron de la Oragrifa batisto, kaj Ĝonson denove posedas la kvaflon, jen libera kampo antaŭ ŝi kaj for – ŝi verdire raketas – evitas rapidan klabumon – la golejoj antaŭe – Nu iru, Anĝelina – gardisto Bleĉli plonĝas – maltrafas – Oragrifa Golo!”

⇐ Предыдущая 12 13 14 15 161718 19 20 21 Следующая ⇒