La knabo kiu vivis 15 страница

Aŭdiĝis frapeto al la malluma fenestro.

“Jen Hedvig!” diris Hari, haste enlasante ŝin. “Ŝi havos la respondon de Karlo!”

Ili tri kunigis siajn kapojn por samtempe legi la noton.

Kara Ron,

Kiel vi fartas? Dankon pro la letero – mi feliĉe prenus la Norvegian Krestodorsan, sed ne estos facile alporti ĝin ĉi tien. Laŭ mi vi plej bone sendos ĝin al mi per kelkaj miaj amikoj, kiuj venos por viziti min je la venonta semajno. Tamen, tre gravas ke ili ne vidiĝos portante nelican drakon.

Ĉu vi povas alporti la Krestodorsan supren sur la plej alta turo je la venonta sabato noktomeze? Ili renkontos vin tie kaj forportos ĝin dum ankoraŭ estos mallume.

Bonvolu sendi respondon kiel eble baldaŭ.

Amike,

Karlo

Ili rigardis unu la alian.

“Ni havas nevidebligan mantelon,” diris Hari. “Tio ne estos multe malfacile – mi opinias, ke la mantelo estas sufiĉe granda por kovri du el ni kaj Norberton.”

Tio, ke ili tuj akordis kun li, indikis kiel malbona estis la pasinta semajno. Ili akordus al io ajn, kiu senigus ilin de Norberto – kaj la minaco de Malfid.

***

Sed okazis malhelpo. Antaŭ la sekvanta mateno la mordita mano de Ron ŝvelis ĝis grandeco duoble pli ol la normala. Li ne sciis, ĉu li povas sendanĝere iri al s-ino Pomfrej – ĉu ŝi rekonus mordon de drako? Tamen, ĝis la posttagmezo ne estis alia rimedo. La vundo fariĝis ĉagrenige verdeca. Evidente la dentegoj de Norberto estis venenaj.

Je la tagfino Hari kaj Hermiona hastis supren al la hospitala alo, kaj trovis Ron en terura stato enlite.

“Temas ne nur pri mia mano,” li flustris, “kvankam tiu sentas kvazaŭ ĝi forfalontus. Malfid diris al s-ino Pomfrej, ke li deziras prunti libron de mi tiel, ke li povu priridaĉi min. Li minacadis informi al ŝi pri kio fakte mordis min – mi diris al ŝi, ke estis hundo, sed mi ne supozas, ke ŝi kredas tion – mi ne devis bati lin dum la kvidiĉa matĉo, pro tio li agas tiel.”

Hari kaj Hermiona provis trankviligi Ron.

“La afero finiĝos je sabato noktomeze,” diris Hermiona, sed tio tute ne konsolis Ron. Male, li eksidiĝis rekte, kaj ekŝvitis.

“Je sabato noktomeze!” li diris raŭke. “Ho ne – ho ne – mi ĵus memoris tion – la letero de Karlo estis en tiu libro kiun Malfid prenis, li scios, ke ni tiam forsendos Norberton.”

Hari kaj Hermiona ne havis okazon por respondi. s-ino Pomfrej venis ĝuste tiam kaj ordonis ilin for, dirante ke Ron bezonas dormi.

“Nun estas tro malfrue por ŝanĝi la planon,” Hari diris al Hermiona. “Ni ne havas la tempon por sendi al Karlo alian strigon, kaj ĉi tio povas esti la sola okazo por seniĝi je Norberto. Ni devas riski ĝin. Kaj ni ja havas la nevidebligan mantelon, Malfid ne scias pri tio.”

Ekster la kabano sidis la ĉashundo Faŭko kun vindita vosto, kiam ili vizitis por diri la novaĵojn al Hagrid, kiu malfermis fenestron por paroli kun ili.

“M’ ne lasos vin eniri,” li alhelis. “Norberto k’menc’s tiklan fazon – n’ estes pli ol mi poves trakti.”

Kiam ili informis lin pri la letero de Karlo, liaj okuloj pleniĝis je larmoj, tamen tiuj povis okazi pro tio, ke Norberto ĵus mordis al li la kruron.

“Araaĥ! Ne graves, l’ nur traf’s mi’n boton – nur ludante – l’ nur estes bebo, fakte.”

La bebo batis pervoste kontraŭ la muro, skuante la fenestrojn. Hari kaj Hermiona marŝis reen al la kastelo kun sento, ke ili ne malŝatus fruan alvenon de sabato.

Ili kompatus je Hagrid kiam li devis adiaŭi al Norberto, se ili ne tiom prizorgus kion ili devis fari. Estis tre malluma, nebula nokto, kaj ili malfrue alvenis al la kabano de Hagrid pro tio, ke ili devis atendi ĝis Ĝenozo lasis al ili la vojon liberan tra la vestiblo, kie li tenisadis kontraŭ la muro.

Hagrid jam pretigis Norberton kaj pakis ĝin en grandan keston.

“Li ‘aves sufiĉe da ratoj kaj brando por la vojaĝ’,” diris Hagrid per dampata voĉo. “Kaj mi kunpak’s lud’lurson, okaze ke li estos soleca.”

De la kesto aŭdiĝis bruoj, kiuj sugestis al Hari, ke la ludilurso suferis la deŝiron de ĝia kapo.

“Ĝis! Ĝis, Norberto!” Hagrid singultis, dum Hari kaj Hermiona kovris la keston per la nevidebliga mantelo kaj iris mem sub ĝin. “Panjo n’niam f’rgesos vin!”

Kiel ili sukcesis movi la keston supren ĝis la kastelo, ili neniam komprenis. Noktomezo tiktake proksimiĝis dum ili portis Norberton supren laŭ la marmora ŝtuparo en la vestiblo kaj laŭ la mallumaj koridoroj. Supren laŭ alia ŝtuparo, kaj plua – eĉ mallongiga vojo konata de Hari ne faciligis la laboron multe.

“Preskaŭ tie!” Hari anhelis kiam ili atingis la koridoron sub la plej alta turo.

Tiam subita movado tiom ektimigis ilin, ke ili preskaŭ faligis la keston. Forgesante, ke ili jam estis nevideblaj, ili ekkaŭris en la ombrojn, gapante al la malhelaj figuroj kiuj luktis je tri metroj antaŭ ili. Lampo ekflamiĝis.

Prof. MakGongal, vestita en tartana banrobo kaj harreto, tenis Malfid je la orelo.

“Detenpuno por vi!” ŝi kriis. “Kaj dudek poentojn de Rampeno! Ĉirkaŭvagante noktomeze, kiel vi aŭdacas tion –”

“Vi ne komprenas, profesorino. Hari Potter alvenos – li havas drakon!”

“Kia absoluta rubaĵo! Kiel vi aŭdacas mensogi tiamaniere! Venu – mi diskutos kun profesoro Snejp pri vi, Malfid!”

Post tio la kruta helica ŝtuparo ĝis la supro de la turo sentis kiel la plej facila afero en la mondo. Ne antaŭ ol ili paŝintis en la malvarman noktan aeron, ili deĵetis la mantelon, ĝojaj ĉar ili denove povis normale spiri. Hermiona dancis kvazaŭan ĵigon[47].

“Malfid havos detenpunon! Mi povus kanti!”

“Ne faru tion,” konsilis Hari al ŝi.

Ridklukante pri Malfid, ili atendis dum Norberto ĉirkaŭdraŝis en la kesto. Post dek minutoj, kvar flugbalailoj plonĝis el la mallumo.

La amikoj de Karlo estis gaja aro. Ili montris al Hari kaj Hermiona la jungaĵon, kiun ili estis aranĝintaj, tiel ke ili povus pendigi Norberton inter si. Ili ĉiuj helpis buki Norberton sekure en ĝi, kaj tiam Hari kaj Hermiona manpremis la aliajn kaj dankis ilin multe.

Finfine Norberto estis ironta…iranta…irinta.

Ili ŝteliris suben laŭ la helica ŝtuparo, kun koroj tiel malpezaj, kiel iliaj manoj, nun kiam Norberto ne plu pezas sur ili. Neniom plu da drakoj – Malfid en deteno – kio povus difekti tian ĝojon?

La respondo al tiu demando atendis ĉe la bazo de la ŝtuparo. Dum ili eniris la koridoron, la vizaĝo de Ŝteleti vidiĝis subite el la mallumo.

“Nu, jes,” li flustris, “ni ja estas en embaraso.”

Ili estis postlasintaj la nevidebligan mantelon ĉe la supro de la turo.

⇐ Предыдущая 16 17 18 19 202122 23 24 25 Следующая ⇒