La knabo kiu vivis 8 страница

“BOVPAŜ, Milicen!” sekve fariĝis Rampena. Eble li imagis ĝin, konsiderante ĉion, kiun li aǔdis pri Rampeno, sed laǔ li, ili ŝajnis malagrabla aro.

Li nun eksentis sin vere malsane. Li memoris la elekton de teamanoj dum la sportklasoj en sia eksa lernejo. Li ĉiam elektiĝis laste, ne ĉar li malkapablis, sed ĉar neniu emis doni al Dadli la ideon, ke oni estimas je Hari.

“FINĈ-FLEĈLI, Justeno!” “Hupopufo!”

Hari rimarkis, ke foje la Ĉapelo tuj elkriis la Domnomon, sed alifoje, daǔris iu tempo dum ĝi decidis. “FINGAN, Ŝemus,” la sablohara knabo apud Hari en la vico, sidis sur la skabelo preskaǔ tutan minuton antaǔ ol la Ĉapelo deklaris lin por Oragrifo.

“GRANĜER, Hermiona!”

Hermiona kvazaǔ kuris al la skabelo, kaj avide puŝis sian kapon en la Ĉapelon.

“Oragrifo!” kriis la Ĉapelo. Ron ĝemis.

Terura penso trafis al Hari, kiel teruraj pensoj kutime faras kiam oni estas tre nervoza. Se okaze li tute ne elektiĝos je io? Supoze, ke li sidis tie kun Ĉapelo sur la okuloj longtempe ĝis tiam, ke profesorino MakGongal ektiris ĝin el de lia kapo, kaj diris, ke certe misago okazis, kaj li prefere reentrajniĝu?

Kiam Nevil LONGEJO, la knabo kiu perdadis sian bufon, vokiĝis, li stumble falis survoje al la skabelo. La Ĉapelo daǔris longe decidante pri Nevil. Kiam ĝi finfine kriis “Oragrifo,” Nevil ekkuris ankoraǔ portante ĝin, kaj devis reen troti inter ŝtormoj de ridegoj, kaj doni ĝin al “MAKDUGAL, Morag”.

Malfid, kiam vokita, pavis antaǔen, kaj tuj atingis sian volon: la Ĉapelo apenaǔ tuŝis al li la kapon, kiam ĝi ŝrikis, “Rampeno!”

Malfid iris al siaj kolegoj Krab kaj Klus, evidente sinkontente.

Nun ne restis multo da homoj.

“LUN”…”NAT”…”PARKINSON”…, tiam sekvis paro de ĝemelinoj, “PATIL” kaj “PATIL” …tiam “PERKS, Sali-Anna”…, kaj tiam, fine –

“POTTER, Hari!”

Dum Hari antaǔenpaŝis murmuradoj ekflamis, kiel siblantaj fajretoj ĉie tra la Halo.

“Ĉu ‘Potter’ ŝi diris?”

“Tiu Hari Potter?”

Laste, antaǔ ol la Ĉapelo glitis sur liajn okulojn, Hari vidis la halon plenan je homoj kolstreĉantaj por bone rigardi lin. Tuj poste li vidis la nigran internon de la Ĉapelo. Li atendis.

“Hmm!” diris voĉeto ĉe lia orelo. “Ne facile. Tre malfacile. Multon da kuraĝo, mi vidas. Sufiĉe bonan menson ankaǔ. Jen talento! Kara mia, jes! Kaj neta soifo por sinprovo; kiel interesa…. Do kien mi metos vin?”

Hari stringis la randojn de la skabelo, kaj pensis, Ne Rampeno, ne Rampeno.

“Ĉu? Ne Rampeno?” diris la voĉeto. “Ĉu vi estas certa? Vi kapablas esti granda, fakte, estas la tuto en via menso, kaj Rampeno helpos vian vojon al grandeco, sendube. – Ne? Do, se vi ne estas certa prefere elektu “Oragrifo!”

Hari aǔdis la Ĉapelon kriegi la lastan vorton al la tuta halo. Li elprenis la Ĉapelon kaj paŝis tremante al la Oragrifa tablo. Li tiel trankviliĝis pri sia aliĝo al ili, kaj ne al Rampeno, ke li apenaǔ rimarkis, ke li ricevas la plej laǔtajn huraojn ĝis tiam. Persi, la prefekto, stariĝis kaj vigle svingis la manon, dum la ĝemeloj Tordeli kriegis “Ni gajnis Potter! Ni gajnis Potter!” Hari sidiĝis kontraǔe al la fantomo kun la krispo, kiun li antaǔe vidis. La fantomo frapetis al li la brakon, kaǔzante al Hari la subitan, hororan senton, ke li ĵus ekmergis ĝin en sitelon da frosta akvo.

Li nun povis rekte vidi la Ĉefan Tablon. Ĉe la proksima flanko sidis Hagrid, kiu trafis lian atenton, kaj bondezire gestis al li per polekso. Hari ridis ree. Kaj tie en la mezo de la Ĉefa Tablo, en granda ora seĝo sidis Albus Zomburdo. Hari rekonis lin tuj per la karto, kiun li eltiris de la Ĉokolada Rano. La arĝentaj haroj de Zomburdo estis en la tuta halo la sola afero, kiu brilis tiom, kiom la fantomoj. Hari ankaǔ ekvidis prof. Ciuron, la nervoza juna viro, kun kiu li konatiĝis ĉe la Likema Kaldrono. Li aspektadis tre strange en granda purpura turbano.

Kaj nun restis nur kvar ordigotaj homoj. “TOMASO, Dijn,” nigrulo eĉ pli alta ol Ron, kuniĝis je Hari ĉe la Oragrifa tablo, kaj tiam sekvis Ron en la vico. Li jam fariĝis palverda. Hari sub la tablo krucigis siajn fingroj por bonŝanco, kaj en sekvanta momento la Ĉapelo kriegis “ORAGRIFO!”

Hari aplaǔdis laǔte kun la aliaj dum Ron kolapsis en la seĝon apud Hari. “Bone farita, Ron, bonege,” deklamis Persi Tordeli pompe trans Hari dum “TURPIN, Lisa” fariĝis Korakunga.

Finfine “ZABINI, Blazio” fariĝis Rampena. Profesorino MakGongal revolvis sian pergamenon, kaj elprenis la Ordigan Ĉapelon.

Hari rigardis suben al sia malplena ora telero. Li nur ĵus rimarkis, kiom li malsatas. La kukurbaj pasteĉoj ŝajnis antikvaj memoroj.

Albus Zomburdo jam stariĝis. Li ĝojbrilis al la studentoj, siaj brakoj elstreĉitaj, kvazaŭ sia plej granda plaĉo estus vidi ĉiujn tie antaǔ li.

“Bonvenon,” li diris. “Bonvenon al nova jaro ĉe Porkalo. Antaǔ la komenco de nia bankedo, mi deziras diri kelkajn vortojn. Jen ili: Sencerbulo! Balengraso! Strangumo! Ekpinĉo! …..Dankon!”

Li ree sidiĝis. Ĉiuj aplaǔdis kaj hurais. Hari ne sciis ĉu ridi aǔ ne.

“Ĉu li ne iomete…frenezas?” li demandis necerte al Persi.

“Frenezas?” diris Persi poze. “Li estas genia. La plej kapabla sorĉisto de la mondo! Sed li iomete frenezas, jes. Terpomojn, Hari?”

Hari ekgapis. La pladoj antaǔ li nun entenis amasojn da manĝaĵoj. Li neniam vidis tiom da bongustaj aferoj kolektitaj sur unu tablo: rostbefo, rostita kokaĵo, porkokotletoj kaj ŝafidkotletoj, kolbasoj, larditaj bifstekoj, terpomoj bolkuiritaj, rostitaj, kaj frititaj, flano de Jorkŝiro[20], pizoj, karotoj, viandsaǔco, keĉupo, kaj, pro stranga nekonata kialo, pipromentsukeraĵoj.

La ges-roj Dursli estis neniam precize malsatmortigintaj Hari, sed tamen neniam permesis al li manĝi tiom, kiom li dezirus. Dadli estis ĉiam forpreninta iun ajn, kiun Hari ŝatis, eĉ kiam tio malsanigus lin. Do Hari amasigis sur sian teleron iom da ĉio, escepte de la pipromentsukeraĵoj. Ĉio multe bongustis.

“Ŝajne frandas tio,” diris la fantomo kun krispo malfeliĉe, rigardante triste dum Hari distranĉis sian bifstekon.

“Ĉu vi ne--?”

“Mi nenion manĝis ekde preskaǔ kvarcent jaroj,” diris la fantomo. “Mi ne bezonas tion, kompreneble, sed oni tamen sentas la mankon. Mi dubas, ke mi jam presentis min? Kavaliro Nikolao de Mizgila-Porpington[21] je via dispono. La Rezidanta Fantomo de Oragrifa Turo.”

“Mi ja konas vin!” Ron ekdiris. “Miaj fratoj rakontis pri vi – vi estas Preskaǔ Senkapa Niko!”

“Mi preferus, se vi vokus min per Kavaliro Nikolao de Mizgila –,” la fantomo rigide komencis, sed sablohara Ŝemus Fingan interrompis.

“Preskaǔ senkapa? Kiel vi povas esti preskaǔ senkapa?”

Kavaliro Nikolao mienis ege ĝenate, kvazaǔ la babileto tute ne iris laǔ lia intenco.

“Tiele,” li diris agacate. Li ekprenis sin per la maldekstra orelo, kaj tiris. Lia tuta kapo forsvingis de lia kolo, kaj falis sur la ŝultron kvazaŭ pivotante sur ĉarniro. Evidente oni provis lin senkapigi, sed fuŝis tion. Ŝajne kontenta pro iliaj ŝokitaj mienoj, Preskaǔ Senkapa Niko renversis sian kapon ree sur la kolon, tusis, kaj diris, “Nu – novaj Oragrifaj! Mi esperas, ke vi helpos nin gajni la Doman konkurson venontjare? Jam neniam estas pasinte tiom da jaroj sen premia gajno fare de Oragrifo. La Rampenaj jam gajnis la Pokalon sinsekve ses jarojn! La Sanga Barono fieras preskaǔ netolereble – li estas la Rampena fantomo.”

Hari alrigardis la Rampenan tablon, kaj vidis teruran fantomon, tie sidantan, kun senesprimaj okuloj, senmovaj en marasma vizaĝo, kaj robo makulita de arĝenta sango. Li estis rekte apud Malfid, kiu, plaĉe al Hari, evidente ne ege ŝatis la sidaranĝojn.

“Kiel li duŝiĝis per sango?” demandis Ŝemus kun avida interesiĝo.

“Mi neniam demandis pri tio,” diris Preskaǔ Senkapa Niko delikate.

Kiam ĉiuj jam manĝis tiom, kiom ili kapablis, la restaĵoj de la manĝaĵo malaperis de la teleroj, kiuj fariĝis brile puraj, kiel antaǔe. Post momento la desertoj aperis. Jen blokoj da glaciaĵo de ĉiu imagebla gusto, pomtortoj, melastortetoj, krembulkoj kun ĉokolada glazuro, sukerbulkoj plenigitaj de konfitaĵo, savarino, fragoj, ĵeleo, rizfrandaĵo[22]…

Dum Hari provizis sin per melastorteto, la konversacio ektemis pri iliaj familioj.

“Mi estas miks-rasa,” diris Ŝemus. “Mi’ paĉjo estas moglo. Panjo ne konfesis antaǔ la edziĝo, ke ŝi estas sorĉistino. Kia malagrabla ŝoko al li.”

La aliaj ridis.

“Kaj pri vi, Nevil?” demandis Ron.

“Nu, Avinjo vartis min, kaj ŝi estas sorĉistino,” diris Nevil, “sed la familio kredis longtempe, ke mi estis pure mogla. Mia Praonklo Alĉjo provadis trafi min nesingarda, kaj trudi ian magion el mi – li unufoje puŝis min de la ekstremon de la varfo Blackpula; mi preskaǔ dronis – sed nenio okazis antaǔ ol mi estis okjara. Praonklo Alĉjo alvizitis por vespermanĝi, kaj pendigadis min per la kruroj, el duaetaĝa fenestro, kiam Praonklino Enida oferis al li meringon, kaj li senintence lasis min fali. Sed mi resaltis – laǔlonge de la tuta ĝardeno, kaj en la straton. Ĉiuj ekĝojis ege, Avinjo ploris pro feliĉo. Imagu vidi iliajn vizaĝojn, kiam mi akceptiĝis ĉi tie! Oni ja pensis, ke eble mi ne havis sufiĉon da magio por eniri, fakte. Praonklo Alĉjo tiom kontentis, ke li aĉetis por mi la bufon.”

Flanke de Hari, Persi Tordeli kaj Hermiona diskutis pri la lecionoj. (“Mi tiom deziras, ke ili baldaŭ komencos, estas tiom da lernindaĵoj, mi precipe interesiĝas pri Transformado, vi scias, ŝanĝi iun al alia, oni diras, ke estas tre malfacile – ,” “Vi komencos je malgranda skalo, nur ŝanĝante alumetojn al kudriloj, kaj simile –”)

Hari, kiu komencis senti sin kontenta kaj dormema, denove rigardis supren al la Ĉefa Tablo. Hagrid prenis profundan gluton el sia pokalo. Profesorino MakGongal parolis kun prof. Zomburdo. Profesoro Ciuro en sia absurda turbano parolis kun instruisto, kiu havis grase nigrajn harojn, beksimilan nazon, kaj palflavan haǔton.

Ĝi okazis tre subite. La beknaza instruisto rigardis preter la turbano de Ciuro, rekte en la okulojn de Hari – kaj akra, bruliga doloro fulmis trans la cikatron sur la frunto de Hari.

“Ve!” Hari plaǔdis sian frunton per sia mano.

“Kio estas?” demandis Persi.

“Ne-nenio.”

La doloro foriris tiel rapide, kiel ĝi alvenis. Pli malfacile estis forpasigi la senton, kiun Hari ricevis de la rigardo fare de la instruisto – senton, ke tiu neniel ŝatas Hari.

“Kiel nomiĝas la instruisto parolante al profesoro Ciuro?” li demandis al Persi.

“Ho! Vi jam konas Ciuron, ĉu? Ne surprize, ke li mienas tiel nervoza; tiu estas profesoro Snejp. Li instruas Pociojn, sed ne volonte – ĉiu scias, ke li celas al la posteno de Ciuro. Konas multon pri la Mavaj Lertoj, tiu Snejp!”

Hari observis je Snejp iun tempon, sed Snejp alrigardis lin neniam denove.

Finfine la desertoj malaperis siavice, kaj prof. Zomburdo denove surpiediĝis. La Halo silentiĝis.

“E – nur kelkaj vortoj nun kiam ni ĉiuj estas manĝigitaj kaj akvumitaj. Mi havas por vi kelkajn semestrokomencajn avizojn.”

“Unuajaraj notu, ke iri al la arbaro ĉe la Akademio estas prohibata[23] al ĉiuj studentoj. Kaj ankaǔ iuj de la pli aĝaj studentoj profitus memori tion.”

La briletaj okuloj de Zomburdo ekflamis en direkto al la ĝemeloj Tordeli.

“Ankaǔ sinjoro Ŝteleti, la intendanto, estas petinta min memorigi al vi, ke la magio ne uzatu en la koridoroj inter klasoj.”

“Kvidiĉaj elprovoj okazos dum la dua semajno de la semestro. Ĉiu, kiu interesiĝas konkuri por sia Domo kontaktu sinjorinon Viskio.”

“Kaj finfine, mi devas informigi vin, ke ekde ĉi tiu jaro la koridoro ĉe la dekstra flanko de la tria etaĝo estas eksterlima al ĉiuj, kiuj ne preferus morti tre dolore.”

Hari ridis, sed li estis unu el la malmultaj kiuj faris tion.

“Li ŝercas, ĉu ne?” Hari flustris al Persi.

“Ŝajne ne,” diris Persi, grimacante al Zomburdo. “Estas strange, ĉar li kutime klarigas al ni la kialon, kiam oni malpermesas al ni iri ien – la arbaro estas plena je danĝeraj bestoj, tion ĉiuj scias. Mi vere anticipus, ke li antaǔe informu la prefektojn, se ne ĉiujn.”

“Kaj nun, antaǔ ol ni iros por enlitiĝi, kantu ni la Himnon de la Akademio!” kriis Zomburdo. Hari rimarkis, ke la ridetoj de la aliaj instruistoj fariĝis iome rigidaj.

Zomburdo pervipetis sian vergon, kiel se li forpelus muŝon sidante ĉe la pinto, kaj longa, orkolora rubando pafiĝis el ĝi, flugante alte super la tabloj, kaj tordante sin kiel serpento, en formon de vortoj.

“Ĉiu elektu sian plej ŝatatan melodion,” diris Zomburdo, “Kaj ni eku!” Kaj la ĉeestantoj kriegis:

Kara Porkalo, por kia kialo,

Regalu nin bonvole per instruo.

Ĉu ni estu kalvaj avoj aǔ

Junaj kun skrapvundo sur genuo.

Niaj kapoj nun deziras

Sorbi iun interesan eron.

Ili prave nur enhavas

Mortajn muŝojn, polvon, kaj aeron.

Do instruu sciindaĵojn,

Niajn forgesaĵojn nun esprimu.

Vi disdonos, ni ekkonos.

Lernu ni kaj niaj cerboj ŝimu!

Ĉiu finis la himnon siatempe. Ĉe la fino la ĝemeloj Tordeli sole kantadis laǔ tre malrapida funebra marŝo. Zomburdo kondukis iliajn lastajn versojn perverge, kaj je la fino li pli laǔte ol ĉiuj aplaǔdis ilin.

“Ho muziko!” li diris, sekigante siajn okulojn. “Tiu magio superas ĉion, kiun ni faras ĉi tie. Kaj nun al la litoj! Eku al!”

La Oragrifaj unuajaraj sekvis Persi tra la babilantajn homamasojn, el la Granda Halo, supren per la marmora ŝtuparo. La kruroj de Hari denove pezis kiel plumbo, sed nur ĉar li estis tiel laca kaj plenŝtopita per manĝaĵoj. Li tiom dormemis, ke tio eĉ ne surprizis al li, ke la pentraĵaj homoj laǔ la koridoroj flustris kaj gestis, dum ili preteriris, aǔ ke Persi gvidis ilin dufoje tra pordojn kaŝitajn malantaǔ glitantaj muroj kaj pendantaj tapiŝoj. Ili grimpis pluajn ŝtuparojn, oscedante kaj stumblante, kaj Hari ĵus demandis al si kiom plue oni devas iri, kiam ili subite ekhaltis.

Fasko de bastonoj pendis en la aero antaǔ ili, kaj kiam Persi antaǔenpaŝis, ili ekĵetadis sin al li.

“Ĝenozo,” Persi flustris al la unuajaraj. “Brufantomo.” Li plilaǔtigis la voĉon, “Ĝenozo, montru vin!”

Laǔta, moka sono, kiel aero lasata el pneǔo, respondis.

“Ĉu vi deziras, ke mi iru al la Sanga Barono?”

Sonis “paf!” kaj malgranda viro, kun malicaj malhelaj okuloj kaj larĝa buŝo, aperis, ŝvebante kruckrure en la aero kaj ĉirkaŭbrakante la bastonojn.

“Hoooooooo,” li diris kun malica gako, “Edaj Unuaĉjoj! Kia ludo!” Subite li falatakis ilin. Ĉiuj ekkaǔris.

“Foriru, Ĝenozo, aǔ krome la Barono eklernos de tiu ĉi, mi ne ŝercas,” elbojis Persi.

Ĝenozo montris sian langon, kaj malaperis, faligante la bastonojn sur la kapon de Nevil. Ili aǔdis lin forzumi, klakante la ferajn kirasaĵojn dum li preteriris.

“Zorgu, ke vi gardu vin kontraǔ Ĝenozo,” diris Persi, dum ili ekpaŝis antaǔen. “La Sanga Barono estas la sola, kiu povas regi lin, li eĉ ne atentis al la prefektoj. Ni alvenas.”

Ĉe la ekstremo de la koridoro pendis pentraĵo de tre dika damo en ruĝa robo el silko.

“Pasvorto?” ŝi demandis.

“Drakokapo,” diris Persi, kaj la pentraĵo forsvingiĝis, aperigante rondan truon en la muro. Ili tragrimpis ĝin – Nevil bezonis helpŝovon – kaj sin trovis en la Oragrifa komunĉambro, konvena ronda ĉambro plena je foteloj kun molaj, kunpremeblaj kusenoj.

Persi direktis la knabinojn tra unu pordon por ilia dormejo, kaj la knabojn tra alian. Ĉe la supro de helica ŝtuparo – kompreneble en unu el la turoj – ili finfine eltrovis siajn dormejojn: kvin litojn kun baldakenoj kaj drapiritajn per riĉruĝaj veluraj kurtenoj. Iliaj kofroj estis jam portitaj supren. Tro lacaj por paroli multe, ili surtiris siajn piĵamojn, kaj stumblis enliten.

“Bonega manĝaĵo, ĉu ne,” Ron murmuris al Hari tra la drapiraĵoj.

“Fore, Skabro! Li maĉas miajn littukojn!”

Hari intencis demandi al Ron, se li estis provinta la melastortetojn, sed li tuj endormiĝis.

Eble Hari estis iome tro manĝinta, pro kio li havis tre strangan sonĝon. En tiu li portas la turbanon de prof. Ciuro, kaj ĝi paroladas al li, dirante, ke li devas senprokraste transigi sin al Rampeno, ĉar tio estas lia destino. Hari diras al la turbano, ke li ne deziras aliĝi al Rampeno; ĝi fariĝas pli kaj pli peza; li provas eltiri ĝin, sed ĝi krampas sin dolore sur la kapo – kaj jen Malfid, ridante al li, dum li luktas kontraŭ ĝi – tiam Malfid fariĝas la beknaza instruisto Snejp, kies ridego sonas akre kaj frostige – jen fulmo de verda lumo kaj Hari vekiĝis, ŝvitante kaj tremante.

Li turnis sin kaj denove endormiĝis, kaj kiam li vekiĝis matene, li estis la sonĝon tute forgesinta.

Ĉapitro ok

La Majstro de Pocioj

“Tie, rigardu.”

“Kie?”

“Apud la alta ruĝharulo.”

“Kun la okulvitroj?”

“Ĉu vi vidis lian vizaĝon?”

“Ĉu vi rimarkis lian cikatron?”

Flustradoj sekvis Hari ekde la momento, kiam li eliris el sia dormejo la sekvantan tagon. Homoj, viciĝantaj ekster klasĉambroj, staris piedpinte por bone rigardi lin, aǔ en la koridoroj revenpaŝis por ree preteriri lin, fiksrigardante. Hari preferus, ke ili ne faru tion, ĉar li klopodis eltrovi la vojojn al siaj klasoj.

Ekzistis cent kvardek du ŝtuparoj en la kastelo de Porkalo: iuj larĝaj kaj ampleksaj; iuj mallarĝaj kaj skuiĝemaj; iuj kondukis aliloken hazarde je la vendredoj; iuj entenis malaperantan ŝtupon meznivele, kiun oni devis primemori kaj pretersalti. Ja estis pordoj nemalfermeblaj, krom se oni ĝentile pripetis ilin, aǔ tiklis al ili la precize ĝustan lokon; kaj pordoj, kiuj eĉ ne estis veraj pordoj, sed firmaj muraj, kiuj simple ŝajnigas esti pordoj. Plue, estis ege malfacile memori, kie io ajn lokiĝas pro tio, ke ĉio evidente ĉirkaǔvagis ofte. La homoj de la pentraĵoj daǔre vizitis unu la alian, kaj Hari opiniis, ke la kirasaj kombineoj kapablas ĉirkaǔmarŝi.

Ankaǔ la fantomoj neniom helpis. Estis ĉiam malagrabla ŝoko, kiam iu el ili subite traglitis la pordon, kiun oni provis malfermi. Preskaǔ Senkapa Niko ĉiam ŝatis helpi la novajn Oragrifajn pri la ĝusta direkto, sed Ĝenozo la Brufantomo egalvaloris du ŝlositajn pordojn kaj unu trompan ŝtuparon al tiu, kiu malfruis por iu klaso kaj trafis lin. Li faligus al oni rubujojn sur la kapon, tirus la tapiŝon de sub la piedoj, ĵetbatus onin per kreteroj, aǔ ŝtelvenus, nevideble, al oni de malantaǔen, ektirus lian nazon, kaj ŝrikus, “KAPTIS VIAN RONKILON!”

Eĉ pli malhelpe ol Ĝenozo, se tio eblis, estis la intendanto, Argus Ŝteleti[24]. Hari kaj Ron sukcesis prikuspi lin ĝuste je sia unua mateno. Ŝteleti ektrovis ilin dum ili provis perforti sian vojon tra pordon, kiu malbonŝance estis la enirejo al la eksterlima koridoro de la tria etaĝo. Li rifuzis akcepti, ke ili estas perdintaj la ĝustan vojon, konstatis, ke ili intence provas enrompi en la koridoron, kaj minacis forŝlosi ilin en la karcero, kiam ili saviĝis de prof. Ciuro, kiu ĵus preteriris.

Ŝteleti posedis katinon, nomatan S-ino Noris, malgrasa, polvokolora estulo kun ŝvelintaj lampsimilaj okuloj, precize kiel tiuj de Ŝteleti. Ŝi patrolis la koridorojn sole. Oni rompu iun regulon antaǔ ŝi, eĉ je harlarĝo, kaj ŝi ekforirus por trovi Ŝteleti, kiu aperus anhelante, post du sekundoj. Ŝteleti konis la sekretajn vojojn de la kastelo pli bone ol iu ajn (eble kun escepto de la ĝemeloj Tordeli), kaj povis ekveni tiel subite, kiel iu ajn fantomo. Inter la studentoj ĉiuj malamis lin, kaj la plej kara ambicio de multaj estis tio, ke ili donu al S-ino Noris viglan piedbaton.

Eĉ kiam oni sukcesis trovi ilin, oni ankoraǔ taskiĝis pri la klasoj mem. La magio konsistis, kion Hari rapide sciiĝis, el pli multe ol flirtigi la vergon kaj diri kelkajn kuriozajn vortojn.

Ili devis studi la noktajn ĉielojn per teleskopoj je ĉiu merkredo, kaj lerni la nomojn de multaj steloj kaj la movadojn de la planedoj. Trifoje en semajno, por studi la Herbologion sub instruo de plumpa sorĉistineto nomata prof. Sproso, ili eliris al la forcejoj malantaǔ la kastelo, kie ili lernis kiel prizorgi ĉiun de multaj strangaj plantoj kaj fungoj, kaj sciiĝis la utilon de ĉiu.

Sendube la plej teda klaso estis la Historio de Magio, kiu estis la sola, kie fantomo lekciis. Profesoro Binz estis ja tre aĝa estinta, kiam li endormiĝis antaǔ la fajro en la instruista salono, kaj la sekvantan matenon ekstaris por prelegi, postlasante sian korpon. Profesoro Binz zumparolis daǔre, daǔre dum ili skribaĉis nomojn kaj datojn, kaj interkonfuzis Emerik la Fieca kaj Urik la Freneza.

Prof. Flirtmeĉo, la instruisto por Sorĉoj, estis malalta sorĉisteto, kiu devis stari sur amaso da libroj por vidi super sian skribtablon. Ĉe la komenco de ilia unua klaso li kontrolvokis la klasregistron, kaj kiam li trafis la nomon de Hari li ekkriis ekcitatan pepon, kaj rulfalis ekstervide.

Prof. MakGongal ankoraǔ estis unika. Hari tute pravis pri la sento, ke ŝi ne estas ĝusta instruisto al kiu kontraǔi. Strikta kaj lerta, ŝi donis al ili avertodiron je la momento, kiam ili unuafoje sidiĝis en ŝia klaso.

“La Transformado troviĝas inter la plej kompleksaj kaj danĝeraj formoj de magio, kiujn vi lernos ĉe Porkalo,” ŝi diris. “Kiu ajn faros stultaĵon en mia klaso foriros, kaj neniam revenos. Vi estas avertitaj.”

Tiam ŝi ŝanĝis sian skribtablon al porko kaj reen al tablo. Tio impresis ĉiujn, kaj ili avidis komenci mem, sed baldaǔ eksciis tion, ke ili neniam ŝanĝos la meblojn al bestoj antaǔ ol fari longan studadon. Post surpaperigo de multaj kompleksaj notoj, ĉiu ricevis alumeton, kaj komencis la klopodon de ŝanĝi ĝin al kudrilo. Ĝis la fino de la klaso sole Hermiona Granĝer efikis iun ajn ŝanĝon al sia alumeto. Profesorino MakGongal montris al la klaso, kiel ĝi estas fariĝinta tute arĝenteca kaj pinta, kaj favoris Hermionan per unu el siaj maloftaj ridetoj.

La klaso sendube la plej antaǔĝuita de ĉiuj estis la Defendo Kontraǔ la Mavaj Lertoj, sed la lecionoj de Ciuro rivelis sin kiel ŝerco. Lia klasĉambro odoregis je ajlo, per kiu, laǔ onidiro, li intencis forturni certan vampiron, kun kiu li konatiĝis en Rumanio, kaj kies alveno por kapti lin, je iu venonta tago, li timis. Lia turbano, laǔ li, estis donaco de iu afrika princo, por dankesprimo pro lia forigo de ĝena sorĉkadavro[25], sed neniu tute kredis tiun klarigon. Ekzemple, kiam Ŝemus Fingan avide petis rakonton pri tio, kiel Ciuro luktadis kontraǔ la sorĉkadavro, Ciuro ruĝiĝis, kaj komencis paroli pri la vetero; krom tio, oni rimarkadis kuriozan odoron, kiu ŝvebis ĉirkaǔ la turbano, kaj la ĝemeloj Tordeli insistis, ke ankaǔ ĝi estas plenŝtopita per ajlo, tiel, ke Ciuro ŝirmu sin kie ajn li iras.

Hari trankviliĝis pri tio, ke laǔ la vojo al lernado de magio li ne estis je kilometroj malantaǔ la aliaj. Multaj studentoj devenis de moglaj familioj kaj, kiel li, simple ne konceptis, ke gesorĉistoj ekzistas. Kaj estis tiom por lerni, ke eĉ homoj kiel Ron havis nur malgrandan antaǔecon.

Vendredo estis aparta tago por Hari kaj Ron. Ili finfine sukcesis trovi sian vojon al la Granda Halo por matenmanĝo, tute sen eraro survoje.

“Kion ni havas por hodiaǔ?” Hari demandis al Ron dum li elverŝis sukeron sur sian kaĉon.

“Duopan klason de Pocioj kun la Rampenaj,” diris Ron. “Snejp estas la Domestro de Rampeno. Oni diras, ke li ĉiam favoras ilin – nun ni povas ekscii, se tio pravas.”

“Se nur MakGongal favorus nin,” diris Hari. Profesorino MakGongal estris Oragrifa Domo, sed tio ne malpersvadis ŝin doni al ili amasegon da hejmtaskoj lastatage.

Ĝuste tiam, la poŝto alvenis. Antaǔ nun Hari jam alkutimiĝis al tio, sed li ricevis iom da ŝoko je la unua mateno, kiam cento da strigoj estis subite glisantaj en la Grandan Halon dum mantenmanĝo, krozante super la tabloj ĝis tiam, ke ili ekvidas siajn posedantojn, kaj faligante leterojn kaj pakaĵojn en iliajn sinojn.

Ĝis tiam Hedvig ne estis alportinta ion ajn al Hari. Ŝi fojfoje flugis al li por mordeti al li la orelon, kaj preni iom da rostita pano antaǔ foriri al sia dormo ĉe la strigejo kun la ceteraj strigoj de la lernejo. Ĉi tiu mateno, tamen, ŝi flirtis suben inter la konfitaĵo kaj la sukero, kaj faligis noton sur la teleron de Hari. Hari tuj ŝiris ĝin malferma. Sur ĝi skribita per tre malnetaj literaĉoj staris:

Kara Hari,

Mi scias, ke vi ferias la vendredajn postagmezojn, do ĉu vi volus alveni, kaj preni tason da teo kun mi je la tria? Mi deziras ekscii la tuton pri via unua semajno. Sendu al ni respondon ree per Hedvig.

Hagrid

Hari pruntis la plumon de Ron, skribaĉis Jes, dankon, ĝis poste sur la malantaǔo de la noto, kaj forsendis Hedvig denove.

Bonŝance Hari povis antaǔĝui la teon kun Hagrid, ĉar la leciono de Pocioj fariĝis la plej malbona afero, kiu ĝis tiam estis okazinta al li.

Dum la semestrokomenca bankedo, Hari ekhavis la ideon, ke prof. Snejp malŝatis lin. Antaǔ la fino de la unua klaso de Pocioj, li sciis, ke li estas malprava pri tio. Snejp ne malŝatis Hari – li malamegis lin.

⇐ Предыдущая 9 10 11 12 131415 16 17 18 Следующая ⇒