La knabo kiu vivis 14 страница

“Komprenita?” diris Hermiona, kiam Hari kaj Ron jam finis. “Evidente la hundo gardas la Ŝtonon de la Saĝuloj de Flamel! Sendube li petis Zomburdon teni ĝin sekure por li, ĉar ili estas amikoj kaj li konis, ke iu celas ĝin, do por tio li deziris translokigi la Ŝtonon el Gajngotoj!”

“Ŝtono kiu faras oron kaj haltigas la morton!” diris Hari. “Kompreneble Snejp celas ĝin! Iu ajn dezirus tion.”

“Kaj kompreneble ni ne sukcesis trovi Flamel en tiu Traktato de Lastatempaj Disvolvaĵoj en Sorĉarto,” diris Ron. Li ne estas fakte lastatempa, se li havas sescent sesdek kvin jarojn, ĉu?

* * *

Sekvantmatene dum Defendo Kontraŭ la Mavaj Lertoj, dum ili skribis notojn pri la diversaj rimedoj por flegi tiujn morditajn de lupfantomoj[44], Hari kaj Ron ankoraŭ pridiskutis tion, kion ili farus kun la Ŝtono de la Saĝuloj, supoze ke ili havus ĝin. Nur kiam Ron diris, ke li aĉetus sian propran kvidiĉan teamon, tiam Hari ekmemoris pri Snejp kaj la venonta kvidiĉa matĉo.

“Mi ja ludos,” li diris al Ron kaj Hermiona. “Alie, ĉiu el la Rampenaj konkludos, ke mi simple ne kuraĝas fronti Snejp. “Mi pruvos al ili la malon… Tio forviŝus iliajn ridaĉojn, se ni gajnus la matĉon.”

“Kondiĉe ke ni ne viŝos vin de sur la tero,” diris Hermiona.

Dum la matĉo proksimiĝis Hari fariĝis pli kaj pli nervoza, spite de tio, kion li diris al Ron kaj Hermiona. Nek la ceteraj teamanoj estis multe trankvilaj. La ideo, ke ili kuratingu Rampenon en la Doma konkurso estis belega, neniu sukcesis tion dum sep jaroj, sed ĉu permesus tia partia arbitraciisto, ke ili faru tion?

Hari ne certe sciis, ĉu li imagas tion aŭ ne, tamen li ŝajne renkontis Snejp ĉie ajn li iris. Fojfoje li suspektis ke Snejp sekvis lin, provante trafi lin sola. Klasoj de Pocioj fariĝis ĉiusemajna turmento, ĉar Snejp agis tiel terure kontraŭ Hari. Ĉu eblas ke Snejp sciis pri ilia malkovro pri la Ŝtono de la Saĝuloj? Hari ne povis imagi kiel tio okazus – tamen fojfoje li suspektis kun hororo, ke Snejp kapablis diveni la pensojn de aliaj.

Je la sekvanta posttagmezo Hari sciis, kiam ili deziris al li bonŝancon ekster la vestoĉambrojn, ke Ron kaj Hermiona demandis al si, ĉu ili denove vidus lin viva. Tio ne estis aparte trankviliga. Hari apenaŭ aŭdis unu vorton de la instiga parolado de Arbo, dum li surmetis sian kvidiĉan robon kaj prenis sian Nimbuson 2000.

Dume Ron kaj Hermiona trovis en la benkaro sidejojn apud Nevil, kiu ne komprenis kial ili aspektas tiel grave kaj maltrankvile, aŭ kial ambaŭ kunportis siajn vergojn al la matĉo. Hari tute ne sciis, ke Ron kaj Hermiona estis sekrete ekzercintaj sin en la uzo de la Krur-Krampa Malbeno. Malfid havigis al ili la ideon, kiam li uzis ĝin kontraŭ Nevil, kaj ili estis pretaj uzi ĝin kontraŭ Snejp, se li montris ajnan intencon damaĝi Hari.

“Nu, ne forgesu, ĝi estas Lokomotor Mortis,” Hermiona murmuris dum Ron kaŝis sian vergon en la manikon.

“Mi scias tion,” Ron knalis. “Ne tedu min.”

Dume en la vestoĉambro Arbo parolis diskrete kun Hari.

“Mi ne intencas puŝi vin, Potter, tamen, se ni iam ajn bezonis fruan kapton de la oreko, estas nun. Por fini la matĉon antaŭ ol Snejp havas la tempon por favori Hupopufon multe.”

“La tuta lernejanaro estas tie ekstere!” diris Fredo Tordeli, spionante el la pordo. “Eĉ – mirinde! – Zomburdo ĉeestas!”

La koro de Hari eksaltis.

“Zomburdo?” li diris, kurante al la pordo por certigi tion. Fredo pravis. Neniu povus malrekoni tiun arĝentecan barbon.

Hari povis laŭtridi pro sento de malŝarĝo. Li estas sekura. Snejp tute ne kuraĝus damaĝi lin dum Zomburdo rigardas.

Eble pro tio Snejp aspektis tiel kolere dum la teamoj marŝis sur la terenon, kion ankaŭ Ron rimarkis.

“Mi neniam vidis Snejp aspekti tiel malice,” li diris al Hermiona. “Rigardu – oni ekas. Aji!”

Iu frapis Ron al lia kapa malantaŭo. Estis Malfid.

“Ho, pardonu min, Tordeli, mi ne vidis vin tie.”

Malfid ridis larĝe al Krab kaj Klus.

“Mi scivolas, kiel longe Potter restos sur sia balailo hodiaŭ? Ĉu iu dezirus veti? Eble vi, Tordeli?”

Ron ne respondis. Snejp ĵus aljuĝis penalan ŝoton al Hupopufo, ĉar Georgo Tordeli batis klabumon kontraŭ li. Hermiona, kiu krucigis en la sino ĉiujn el siaj fingroj por bonŝanco, fiksrigardis Hari rondiri kiel falko kaj serĉi la orekon.

“Ĉu vi scias mian opinion pri la elekto la teamanoj por Oragrifo?” diris Malfid laŭte post kelkaj minutoj, dum Snejp aljuĝis alian penalan ŝoton al Hupopufo por neniu kialo. “Temas pri kompatindaj homoj. Vidu, jen tiu Potter, kiu ne havas gepatrojn, plue estas la paro Tordeli, kiu ne havas monon – vi devas esti kun la teamo, Longejo, vi ne havas cerbon.”

Nevil fariĝis helruĝa, sed turniĝis sur la benko kaj frontis Malfid.

“Mi valoras dekoble pli ol vi, Malfid,” li balbutis.

Malfid, Krab, kaj Klus hurlis pro rido, sed Ron, ankoraŭ ne kuraĝante eltiri siajn okulojn de la ludo, diris, “Bone dirite, Nevil.”

“Longejo, se cerbo egalus oron, vi estus eĉ pli malriĉa ol Tordeli, kaj tio estas grava afero.”

La nervoj de Ron jam streĉiĝis preskaŭ ĝis rompiĝo pro zorgo pri Hari.

“Mi avertas vin, Malfid – se vi pluan vorton –”.

“Ron!” diris Hermiona subite, “Hari –!”

“Kio! Kie!”

Hari estis subite komencinta spektaklan plonĝon, kio okazigis anhelojn kaj huraojn de la homamaso. Hermiona stariĝis, kun sia fingroj krucitaj en sia buŝo, dum Hari impetis kontraŭ la tero kiel kuglo.

“Jen bonŝanco por vi, Tordeli, Potter evidente ekvidis moneron sur la teron!” diris Malfid.

Ron reagis. Antaŭ ol Malfid komprenis kio okazas, Ron estis sur li, kaj lukte faligis lin. Nevil hezitis, tiam eksaltis super sian benkon por helpi.

“Iru, Hari!” Hermiona kriis, saltante sur sian benkon por rigardi dum Hari rapidis rekte kontraŭ Snejp – ŝi eĉ ne rimarkis la ruladon de Malfid kaj Ron sub sia benko, aŭ la bruadon kaj hurladon kiuj venis el la ŝtormo de pugnoj kiu estis Nevil, Krab, kaj Klus.

Supre en la aero Snejp turniĝis sur sia balailo ĝustatempe por vidi iun skarlataĵon streki preter lin, maltrafante lin je centimetroj – la sekvantan sekundon Hari tiris sin el la plonĝo, etendante sian brakon triumfe, tenante la orekon enmane.

De la benkaroj ekis erupto de huraoj; tio devis esti rekordo, neniu povis memori kiam la oreko kaptiĝis tiel frue.

“Ron! Ron! Kie vi estas? La matĉo finiĝis! Hari venkis! Ni venkis! Oragrifo rangas unue!” ŝrikis Hermiona, dancante supre-malsupre sur sia benko kaj ĉirkaŭbrakante Parvati Patil en la apuda vico.

Hari saltis de sia balailo antaŭ ol li tute alteriĝis. Li apenaŭ kredis tion. Li sukcesis – la matĉo estis finita; ĝi estis daŭrinta je apenaŭ kvin minutoj. Dum la Oragrifaj fluis sur la terenon, li vidis Snejp alteriĝi proksime, kun pala vizaĝo kaj premataj lipoj – tiam Hari sentis tuŝon sur sia ŝultro, kaj rigardis supren en la ridantan vizaĝon de Zomburdo.

“Bone farita,” diris Zomburdo kviete, tiel ke nur Hari povis aŭdi tion. “Plaĉas al mi, ke vi ne primeditas tiun spegulon…ke vi okupas vin…elstare”

Snejp kraĉis amare sur la teron.

Poste Hari eliris la vestoĉambron sola por meti sian Nimbuson 2000 reen en la balailan remizon. Li ne povis memori pli feliĉan tempon. Li vere sukcesis ion pri kio fieri – neniu povus ankoraŭ diri, ke li nur havis faman nomon. La vespero neniam aromis tiel dolĉe. Li paŝis sur la malseka herbo, vivante denove la lastan horon reve, kiu aspektis kiel ĝoja konfuzo: Oragrifaj kurantaj al li kaj lin levantaj sur siaj ŝultroj; malproksime Ron kaj Hermiona saltantaj, Ron huraanta spite de peza nazosangado.

Hari atingis la remizon. Li kliniĝis kontaŭ la ligna pordo kaj rigardis supren al Porkalo, kun ĝiaj fenestroj rebrilantaj pro la suna malleviĝo. Oragrifo antaŭas. Li sukcesis, li frontis Snejp.

Teme de Snejp…

Figuro en kapuĉa mantelo venis rapide suben laŭ la ĉefŝtuparo de la kastelo. Sendube ne dezirante sin montri, li hastegis kontraŭ la prohibata arbaro. La venko de Hari eliris el lia menso dum li observis tion. Li rekonis la ŝtelecan paŝon de tiu figuro. Snejp, kaŝirante al la arbaro dum ĉiuj ceteraj vespermanĝis – kio okazas?

Hari eksaltis ree sur sian Nimbuson 2000 kaj ekflugis. Glisante silente super la kastelo li vidis Snejp eniri la arbaron kurante. Li sekvis lin.

La branĉoj kunplektiĝis tiel dense, ke li ne povis vidi kien Snejp estis irinta. Li krozis ronde, pli kaj pli malalte, tuŝetante la plej suprajn branĉetojn ĝis li aŭdis voĉojn. Li glisis kontraŭ ili kaj haltis senbrue en turanta fazo[45].

Li grimpis atente laŭ iu branĉo, tenante sekure sian balailon, provante vidi tra la foliaro.

Sube en ombra placo staris Snejp, kiu ne estis sola. Ankaŭ Ciuro estis tie. Hari ne povis vidi lian mienon, sed li balbutis pli ol iam ajn. Hari penis kapti la vortojn.

“M-mi ne s-scias kial vi dez-ziris paroli kun m-mi, kaj en t-tia loko, Severus…”

“Ho, mi nur preferis privatan diskuton,” diris Snejp, kun frosta voĉo. “Studentoj ja ne devas ekscii pri la Ŝtono de la Saĝuloj.” Hari kliniĝis antaŭen. Ciuro murmuris ion. Snejp interrompis lin.

“Ĉu vi jam eltrovis rimedon por preterpasi tiun beston de Hagrid?”

“S-sed Severus, m-mi –”

“Vi preferu ne havi tian malamikon, kia mi, Ciuro,” diris Snejp farante paŝon kontraŭ li.

“M-mi ne k-komprenas kion vi –”

“Vi komprenas perfekte, kion mi sugestas.”

Strigo ululis laŭte, kaj Hari preskaŭ falis el la arbo. Li stabiligis sin kaj ĝuste aŭdis Snejp diri, “—vian sorĉeton. Mi atendas.”

“S-sed mi n-ne –”

“Bone,” Snejp interrompis. “Ni baldaŭ havos denovan babileton, post kiam vi havos sufiĉe da tempo por cerbumi la aferojn, kaj decidi al kiu vi lojalas.”

Li ĵetis sian mantelon super la kapon kaj forpaŝis el la loko. Nun preskaŭ noktiĝis, sed Hari povis vidi Ciuron starantan tute senmove, kvazaŭ li estis ŝtonigita pro timo.

“Hari, kie vi estis?” pepis Hermiona.

“Ni gajnis! Vi venkis! Ni venkis!” kriis Ron, batante al Hari amike surdorse. “Kaj mi donis al Malfid okulan bluaĵon, kaj Nevil provis trakti kun Krab kaj Klus sola! Li ankoraŭ estas senkonscia, sed sinjorino Pomfrej diris, ke li bonfartos – kia alfrontado kontraŭ Rampeno! Ĉiuj atendas vin en la komuna ĉambro, ni festas – Fredo kaj Georgo ŝtelis kukojn kaj similajn el la kuirejoj.”

“Forgesu tion por nun,” diris Hari senspire. “Ni trovu neokupatan ĉambron, kaj vi aŭskultu bone ĉi tion….”

Li kontrolis, ke Ĝenozo ne estis ene antaŭ ol li fermis la pordon post ili, tiam li rakontis al ili, kion li vidis kaj aŭskultis.

“Do ni pravis, ĝi estas la Ŝtono de la Saĝuloj, kaj Snejp intencas ŝteli ĝin kaj perforti Ciuron helpi. Li demandis ĉu Ciuro sciis kiel eviti Lanugan – kaj li diris ion pri ‘sorĉeto’ de Ciuro – mi supozas, ke aliaj aferoj gardas la ŝtonon aparte de Lanuga, eble amaso da sorĉoj, kaj Ciuro evidente faris ian sorĉon kontraŭ la Mavaj Lertoj, kiun Snejp bezonas nuligi –”

“Do vi volas diri, ke la Ŝtono estas sekura nur tiel longe kiel Ciuro alfrontas je Snejp?” diris Hermiona konsternite.

“Ĝi malaperos ĝis la venonta mardo,” diris Ron.

Ĉapitro dek kvar

Norberto la Norvegia Krestodorsa

Ciuro evidente estis pli kuraĝa ol ili supozis. Dum la sekvantaj semajnoj li ŝajne fariĝis pli pala kaj pli malgrasa, sed nenio indikis, ke li jam kapitulacis.

Ĉiam, kiam ili preterpasis la triaetaĝan koridoron, Hari, Ron, kaj Hermiona premis siajn orelojn al la pordo por kontroli, ke ene Lanuga ankoraŭ graŭlis. Snejp glitadis ĉirkaŭe aspektante amarhumore laŭ sia kutimo, kio certe signifas, ke la Ŝtono restis ankoraŭ en sekuro. Nuntempe ĉiam ajn Hari preterpasis Ciuron li donis al li kuraĝigan rideton, kaj Ron komencis riproĉi tiujn, kiuj mokis la balbuton de Ciuro.

Okupis la atenton de Hermiona, tamen, pli ol la Ŝtono de la Saĝuloj. Ŝi komencis desegni siajn studohorarojn, kaj donis kolorkodiĝon al siaj notoj. Tio tute ne ĝenus Hari kaj Ron, se ŝi ne daŭre insistus, ke ili faru simile.

“Hermiona, la ekzamenoj okazos post epokoj.”

“Post dek semajnoj,” Hermiona knalis. “Tiuj ne estas epokoj, tio similas je sekundo al Nikolao Flamel.”

“Sed ni ne aĝas sescentjaraj,” Ron memorigis al ŝi. “Tamen, kial vi studas, vi ankoraŭ scias ĉion.”

“Kial mi studas? Ĉu vi frenezas? Vi scias, ĉu ne, ke ni devas sukcesi en ĉi tiuj ekzamenoj por altiĝi al la dua jaro? Ili tre gravas, mi devis komenci antaŭ monato, mi tute ne scias, kial mi prokrastis…”

Bedaŭrinde, la instruistoj ŝajne opiniis same kiel Hermiona. Ili ŝarĝis la studentojn per tia amaso da ekstraj hejmtaskoj, ke la Paskaj ferioj certe ne estis tiel gajaj kiel la Kristnaskaj. Kiel oni povis distriĝi dum Hermiona sidis proksime kaj recitis la dek du utilojn de draka sango, aŭ ekzercis sin al vergaj movadoj? Ĝemante kaj oscedante, Hari kaj Ron pasigis la plejparton de sia libera tempo kun ŝi en la biblioteko, provante plenumi siajn ekstrajn taskojn.

“Mi neniam memoros ĉi tion,” ekkriis Ron je iu posttagmezo, ĵetante sian plumon malsupren, kaj rigardante sopire el la biblioteka fenestro. Estis belege por la unua fojo en monatoj. La ĉielo estis klarblua, kiel miozota floro, kaj la aero eligis la aromon de la venonta somero.

Hari, kiu elserĉis la planton “Fraksinelo”[46] en Mil Magiaj Herboj kaj Fungoj, eĉ ne rigardis supren antaŭ ol li aŭdis Ron diri, “Hagrid! Kion vi serĉas en la biblioteko?”

Hagrid pezpaŝante aperis, kaŝante ion malantaŭ la dorso. Li aspektis malkonvene en sia talpopelta mantelo.

“Nur vagr’gardes,” li diris tiel eviteme, ke ili tuj interesiĝis. “Kaj per ki’ vi ĉiuj ‘kupiĝes?” Li subite aspektis suspekteme. “Vi ‘nkoraŭ ne elserĉes Nik’laon Flamel, ĉu?”

“Ho, ni malkovris ĉion pri li antaŭ epokoj,” diris Ron impone. “Ankaŭ ni scias kion tiu hundo gardas, ĝi estas Ŝtono de la Sa –”

“Ĉit!” Hagrid ĉirkaŭrigardis subite por vidi se iu aŭskultis. “Ne kriadu pri ti’; ki’ mises al vi?”

“Fakte, ni volas demandi vin pri kelkaj aferoj,” diris Hari, “ekzemple, kio protektas la Ŝtonon aparte de Lanuga – ”

“ĈIT!” diris Hagrid denove. “ ‘Skultu – venu v’ziti min poste, mi ne promeses diri jon, m’moru, sed ne ĉirkaŭklaĉadu pri ti’, la studentoj ne deves scii pri ti’. Oni supozos, ke mi dir’s ti’n al vi –”

“Do, ĝis poste,” diris Hari.

Hagrid pezpaŝis for.

“Kion li kaŝis malantaŭ la dorso?” diris Hermiona penseme.

“Ĉu vi supozas, ke tio koncernis la Ŝtonon?”

“Mi iras sciiĝi en kia fako li estis,” diris Ron, kiu jam havis sufiĉe da studado. Li revenis post minuto kun amaso da libroj en siaj brakoj, kaj plaŭdfaligis ilin sur la tablon.

“Drakoj!” li flustris. Hagrid serĉis aferojn pri drakoj! Rigardu tiujn: Drakaj Specoj de Britio kaj Irlando; De Ovo ĝis Incendio, Gvidlibro por la Vartisto de Drakoj.”

“Hagrid ĉiam deziris havi drakon, li diris tion al mi je la unua fojo kiam ni parolis,” diris Hari.

“Sed tio kontraŭas niajn leĝojn,” diris Ron. “Draka bredado kontraŭleĝiĝis de la Sorĉista Kunveno en 1709, ĉiu scias tion. Ni ne facile evitus la rimarkon de mogloj, se ni paŝtus drakojn en la ĝardeno – krome, oni ne povas malsovaĝigi drakojn, estas danĝere. Vi ne kredus la brulvundojn, kiujn Karlo ricevis de la sovaĝaj en Rumanio.”

“Sed ne ekzistas sovaĝaj drakoj en Britio, ĉu?” diris Hari.

“Kompreneble ekzistas ili,” diris Ron. “Ordinaraj Kimraj Verdaj kaj Hebridaj Nigraj. La Ministerio de Magio peze okupas sin pri teni ilin en sekreto, kredu min. Nia gento devas daŭre sorĉi la moglojn, kiuj ekvidas ilin, tiel ke ili forgesas pri tio.”

“Do kion en la mondo Hagrid faras?”

Kiam ili frapis al la pordo de la ĉasgardisto post unu horo, ili surpriziĝis pri tio, ke ĉiu kurteno estis fermita. Hagrid vokis “Kiu estes?” antaŭ ol li malfermis la pordon, kaj kiam ili eniris li ekfermis ĝin tuj.

En la ĉambro estis sufoke varme. Spite de tio, ke estis tiel varme ekstere, brulis fajrego en la kameno. Hagrid pretigis teon por ili, kaj proponis ermenaĵajn sandviĉojn, kiujn ili rifuzis ĝentile.

“Do – vi vol’s demandi min pri jo?”

“Jes,” diris Hari. Ne taŭgis ŝanceliĝi. “Ni scivolas, se vi povus diri al ni, kio gardas la Ŝtonon de la Saĝuloj aparte de Lanuga.”

Hagrid grimacis al li.

“Kompr’neble m’ ne poves,” li diris. “ ‘Nue, m’ mem ne scies ti’n. Due, v’ jam scies tro multe pri ti’, do se mi scius m’ ne dirus jon al vi. Tiu Ŝton’ estes ĉi tie pro grava kiolo. Ĝi preskaŭ mal’per’s el Gajngotoj – mi supozes, ke vi jam d’ven’s ĉion pri ti’? M’stifikes min, ki’l vi ek’ciiĝ’s pri Lanuga.”

“Bonvolu, Hagrid, povas esti, ke vi ne deziras diri tion al ni, sed vi ja scias, vi scias ĉion, kio okazas ĉi tie,” diris Hermiona per dolĉa, flatanta voĉo. La barbo de Hagrid tikis, kaj ili rekonis, ke li ridetis. “Ni nur scivolas, kiu faris la aferojn, fakte.” Hermiona pludiris. “Ni scivolas, al kiu Zomburdo fidis sufiĉe bone por helpi lin, aparte de vi.”

La brusto de Hagrid pufiĝis pro fiero post tiuj vortoj. Hari kaj Ron ĝojbrilis al Hermiona.

“Nu, m’ ne s’pozes, ke ti’ damaĝus jon, se mi dires ti’n al vi…nu…li prunt’s Lanugan de mi…post tiam kelkaj ‘nstruistoj far’s sorĉojn…profes’rino Sproso—prof’soro Flirtmeĉo—profes’rino M’Gongal –” li nombris ilin per siaj fingroj, “prof’soro Ciuro – kaj Zomburdo mem far’s jon, kompr’neble. ‘Tendu, mi forges’s jun. Ho jes, kaj prof’soro Snejp.”

“Snejp?”

“Jes – vi ‘nkoraŭ ne mueles ti’n, ĉu? Pripensu, Snejp ‘elp’s protekti la Ŝtonon, li n’ estes ŝtelonta ĝin.”

Hari sciis, ke Ron kaj Hermiona pensis same kiel li. Se Snejp kunlaboris en la protektado de la Ŝtono, li facile povis ekscii kiel la aliaj instruistoj gardis ĝin. Li verŝajne sciis ĉion – aparte, evidente, de la sorĉo de Ciuro, kaj kiel eviti Lanugan.

“Vi estas la sola, kiu scias kiel pasi preter Lanuga, ĉu ne, Hagrid?” diris Hari zorgeme. “Kaj vi neniam dirus tion al iu ajn, ĉu? Eĉ ne al unu el la instruistoj?”

“Neniu scies ti’n krom mi kaj Zomburd’,” diris Hagrid fiere.

“Do tio helpas,” Hari murmuris al la aliaj. “Hagrid, ĉu ni povus malfermi fenestron? Mi brogiĝas.”

“Ne poves, ‘Ari, bedaŭre,” diris Hagrid. Hari rimarkis, ke li ekrigardis al la fajro. Hari ankaŭ rigardis ĝin.

“Hagrid – kio estas tio?”

Sed li jam sciis, kio ĝi estis. Meze en la koro de la fajro, sub la kaldrono, kuŝis ega nigra ovo.

“Ho, ti’,” diris Hagrid, palpante nervoze sian barbon. “Ti’ estes, aah…”

“De kie vi akiris ĝin, Hagrid?” diris Ron, kaŭrante ĉe la fajro por rigardi la ovon deproksime. “Ĝi devis kosti al vi trezoron.”

“ ‘ Vetgajn’s ti’n,” diris Hagrid. “ ‘Jeraŭ v’spere. M’ est’s sube en la vilaĝ’, por preni jom da trinkaĵo, kaj eklud’s kartojn kun fremdulo. Fakte, mi s’pozes, ke li feliĉe seniĝ’s de ti’.”

“Sed kion vi intencas fari, kiam ĝi elkoviĝos?” diris Hermiona.

“Nu, m’ las’tempe leg’s jom,” diris Hagrid, tirante grandan libron el sub sia kuseno. “Mi ‘lpren’s ti’n el la bibli’teko – Bredado de Drakoj por Plezuro kaj Profito – ĝi n’ estes tute nuneca, kompr’neble, sed ĝi klariges ĉi’n. Tenu la ovon en la fajro, ĉar iliaj patrinoj elsp’rades super ilin, komprenu, kaj post l’ elkoviĝo, nutru ĝin per brando kaj sango de kokin’ po s’telo je ĉi’ duon’oro. Kaj rigardu – ĝi klariges ki’l rekoni la d’versajn ovojn – la mi’ estes Norvegja Krestodorsa. Est’s tre raraj, ili.”

Li aspektis tre memfiere, sed tio ne konvinkis Hermionan.

“Hagrid, vi loĝas en ligna domo,” ŝi diris.

Sed Hagrid ne atentis. Li zumadis gaje dum li pikis la fajron.

Do ili nun havis pluan aferon kiu ĉagrenis ilin: kio okazus al Hagrid, se iu ajn ekscius tion, ke li kaŝis nelican drakon en sia kabano.

“Mi scivolas pri la trankvila vivo,” ĝemis Ron, dum ĉiu vespere ili klopodis pri la amaso da hejmtaskoj, kiun ili ricevis. Hermiona komencis fari studhorarojn ankaŭ por Hari kaj Ron. Tio tute frenezigis ilin.

Unu tagon dum matenmanĝo, Hedvig alportis al Hari alian noton de Hagrid. Li estis skribinta nur du vortojn: Ĝi eloviĝas.

Ron deziris malĉeesti Herbologion kaj iri rekte al lia kabano. Hermiona tute ne pridiskutus tion.

“Hermiona, kiel ofte dum niaj vivoj ni havos okazon rigardi drakan eloviĝon?”

“Ni havas klasojn, ni embarasiĝos, kaj tio ne estas menciinda, kompare al kio okazos al Hagrid, se iu ajn ekscios, kion li faras –”

“Silentu!” Hari flustris.

Malfid staris nur metrojn for kaj li estis ekhaltinta por subaŭskulti. Kiom li jam aŭdis? Al Hari tute ne plaĉis la mieno de Malfid.

Ron kaj Hermiona disputis irante la tutan distancon al Herbologio, kaj finfine, Hermiona konsentis ke ili hastu ĉe Hagrid dum la matena paŭzo. Kiam la sonorilo aŭdiĝis el la kastelo je la klasfino, la tri el ili tuj faligis siajn trulojn kaj rapidis tra la bieno ĝis la arbara rando. Hagrid salutis ilin, aspektante ruĝvange kaj ekscitite.

“Ĝi preskaŭ elires.” Li kondukis ilin enen.

La ovo kuŝis sur la tablo. Profundaj fendoj vidiĝis en ĝi. Io moviĝis ene, kaj stranga klakado eliris.

Ili ĉiuj tiris seĝojn apud la tablon kaj rigardis apenaŭ spirante.

Subite okazis skrapado kaj la ovo disrompiĝis. La drakido falis sur la tablon. Ĝi ne estis aparte bela. Laŭ Hari ĝi aspektis kiel ĉifita nigra ombrelo. Ĝiaj ostecaj flugiloj estis egaj kompare al ĝia malgrasa gagatnigra korpo, ĝi havis longan muzelon kun larĝaj nazotruoj, burĝonajn kornojn, kaj ŝvelajn, oranĝajn okulojn.

Ĝi ternis. Kelkaj fajreroj elĵetiĝis de ĝia muzelo.

“Ĉu li n’ estes bela?” Hagrid murmuris. Li etendis sian manon por karesi la kapon de la drako. Ĝi klake provis mordi liajn fingrojn, montrante pintajn dentojn.

“Benu lin, r’gardu, li ekkones si’n panjon!” diris Hagrid.

“Hagrid,” diris Hermiona, “kiel rapide Norvegiaj Krestodorsoj kreskas, precize?”

Hagrid estis respondonta kiam lia vizaĝo subite paliĝis. Li saltis surpieden kaj kuris al la fenestro.

“Kio okazis?”

“Iu r’gardad’s tra malfermaĵon de la kurtenoj – est’s junul’ – li kures supren a’ la kastelo.”

Hari hastis al la pordo kaj rigardis eksteren. Eĉ tiel fore li tuj rekonis la figuron.

Malfid vidis la drakon.

De la rideto kiu subvidiĝis en la vizaĝo de Malfid dum la sekvanta semajno, io tre nervozigis Hari, Ron, kaj Hermionan. Ili pasigis la plejparton de sia libertempo en la mallumigita ĉambro de Hagrid provante rezoni kun liagridHagrid, provante konvinki konk.

“Simple liberigu ĝin,” Hari urĝis. “Ellasu ĝin.”

“M’ ne poves,” diris Hagrid. “Li ‘stes tro eta. Li mortus.”

Ili rigardis la drakon. Ĝi jam plilongiĝis trioble dum nura semajno. Fumo kirliĝis daŭre el ĝiaj nazotruojn. Hagrid ne plenumis siajn devojn rilate al ĉasgardado, ĉar la drako tiel okupis lin. Malplenaj brandoboteloj kaj kokoplumoj disiĝis ĉie sur la planko.

“Mi d’cid’s nomi lin Norberto,” diris Hagrid, rigardante la drakon per sopiraj okuloj. “Li vere kones min nun. R’gardu. Norberto! Norberto! Kie ‘stes panjo?”

“Li freneziĝis,” Ron murmuris en la orelon de Hari.

“Hagrid,” diris Hari laŭte, “Atendu du semajnojn, kaj Norberto estos tiel longa, kiel via domo. Je ajna momento Malfid povas raporti al Zomburdo pri ĝi.”

Hagrid mordis sian lipon pro konsterno.

“Mi – mi r’kones, ke m’ ne poves teni lin por ĉiam, sed m’ ne poves simple ‘lĵeti lin, ti’n m’ ne poves.”

Hari subite turniĝis al Ron.

“Karlo,” li diris.

“Vi ankaŭ frenezas,” diris Ron. “Mi estas Ron, ĉu vi memoras tion?”

“Ne – Karlo – via frato, Karlo. Tiu en Rumanio. Studante drakojn. Ni povus sendi Norberton al li. Karlo povus varti ĝin, kaj poste remeti ĝin en sovaĝejo.”

“Brave!” diris Ron. “Do, ĉu vi akordas, Hagrid?”

Finfine Hagrid konsentis, ke ili sendu strigon al Karlo por pripeti tion.

La sekvanta semajno pasis ege malrapide. Je merkredo vespere Hermiona kaj Hari sidadis solaj en la komuna ĉambro, longe post kiam ĉiuj ceteraj jam enlitiĝis. La horloĝo sur la muro ĵus sonoris je la noktomeza horo, kiam la portreta truo eksplodis malfermite. Ron vidiĝis el nenie dum li elmetis la nevidebligan mantelon de Hari. Li estintis ĉe la kabano de Hagrid, helpante lin nutri Norberton, kiu nun glutis mortajn ratojn po plenaj latkestoj.

“Ĝi mordis min!” li diris, montrante al ili sian manon, kiu estis vindita per sanga naztuko. “Mi ne povos teni plumon dum tuta semajno. Mi diras al vi, ke tiu drako estas la plej horora besto, kiun mi iam ajn konis, sed laŭ la konduto de Hagrid, oni pensus, ke temas pri lanuga kuniklido. Kiam ĝi mordis min, li riproĉis min kvazaŭ mi timigus ĝin. Kaj kiam mi foriris li lulkantis al ĝi!”

⇐ Предыдущая 15 16 17 18 192021 22 23 24 Следующая ⇒