Вадзянік. «Жывеш ня вечна, чалавек.». Летапісец

⇐ ПредыдущаяСтр 6 из 8Следующая ⇒

Вадзянік

Сівавусы, згорблены, я залег між цінай

І гадамі грэюся – сплю на дне ракі.

Твар травой аблутана, бытцам павуцінай,

Засыпаюць грудзі мне жоўтые пяскі.

Над вадой ля берага ціха сьпіць асока,

Ды лаза зялёная жаліцца-шуміць,

Хвалі ціха коцяцца і бягуць далёка, –

І усё навокала сном адвечным сьпіць.

«Жывеш ня вечна, чалавек... »

... passe sans laisser meme

Son ombre sur le mur.

V. Hugo*

*... праходзіць, не пакідаючы нават

Свайго ценю на сьцяне.

В. Гюго (фр. )

Жывеш ня вечна, чалавек, –

Перажыві ж у момант век!

Каб хвалявалася жыцьцё,

Каб больш разгону ў ім было,

Каб цераз край душы чуцьцё

Ня раз, ня два пайшло!

Жыві і цэльнасьці шукай,

Аб шыраце духоўнай дбай.

І ў напружэньні паўнаты

Свайго шырокага жыцьця

Бяз болю, ціха зойдзеш ты

Ў краіну забыцьця.

Зімой

Здароў, марозны, звонкі вечар!

Здароў, скрыпучы, мяккі снег!

Мяцель не вее, сціхнуў вецер,

I волен лёгкіх санак бег.

Як мары, белыя бярозы

Пад сінявой начной стаяць,

У небе зоркі ад марозу

Пахаладзеўшыя дрыжаць.

Вільготны месяц стуль на поле

Празрысты, светлы стоўп спусціў

I рызай срэбнаю раздолле

Снягоў сінеючых пакрыў.

Ўзрывайце ж іх санямі, коні!

Звіні, вясёлых бомаў медзь!

Вакол лятуць бары і гоні,

Ў грудзях пачала кроў кіпець.

Летапісец

Душой стаміўшыся ў жыцьцёвых цяжкіх бурах,

Свой век канчаю я ў манастырскіх мурах

І пільна летапіс другі ўжо год пішу:

Старанна літары малыя вываджу

І сьпісваю усё ад слова і да слова

З даўнейшых граматак пра долю Магілёва.

І добрыя яго, і кепскія дзяла

Апавядаю тут. Так рупная пчала

Умее ў соты мёд сабраць і з горкіх кветак,

І бачанаму мной – я годны веры сьведак.

Хай тыя ведаюць, што зьявяцца па нас,

Ўсю праўду пра жыцьцё у наш і пройшлы час,

Пра войтаў, лаўнікаў, і райцаў, і паспольства,

Пра розных каралёў, і бітвы, і пасольсва,

Што тут чынілася у даўнія гады,

Што думалі, чаго жадалі мы тады,

За што змагаліся, як баранілі веру, –

Хай зьведаюць усё патомкі праз паперу!

Яно забудзецца, умрэ, з вадой сплыве, –

І вось у спомінах устане, ажыве,

Калі знайдуць маё няхітрае пісаньне

Пра гэтае жыцьцё, надзеі, справаваньне...

Так мора – ў Гданску я чуваў – прымчыць вадой

Бутэльку к берагу, аблітую смалой,

Ўсю ў дробных ракаўках і ў ціне. Не замала

Яна была ў вадзе і шмат чаго спаткала.

Рыбалкі вылавяць бутэльку, разаб’юць

I, як трапляецца, быць мо у ёй знайдуць

Ліста. За звычаю марскога гэтак весьці

Нам, утапаючы, шлюць людзі. Ў моры дзесьці

Загінулі яны, і, можа, соткі год

З тых часоў працяклі, і згінуў іх народ,

І ўсё зьмянілася, і ўжо пра іх забылі.

Вы, літары, цяпер нанова ўсё збудзілі!

І людзі зьведаюць аб прадзедах сваіх,

Аб горы, радасьцях і аб прыгодах іх,

Каму маліліся, чаго яны шукалі,

Дзе на глыбокім дне іх крыюць мора хвалі.

⇐ Предыдущая 1 2 3 4 567 8 Следующая ⇒