«Нашай ніве». Цемень. Старасць. Падвей

⇐ ПредыдущаяСтр 5 из 8Следующая ⇒

«Нашай ніве»

Віншую ад душы, панове,

З трохлеццем вашае дзіця -

Газету ў беларускай мове.

Віншую ад душы, панове,

Яе, і ў простым, шчырым слове

Жадаю доўгага жыцця.

Віншую ад душы, панове,

З трохлеццем вашае дзіця.

[1909]

Цемень

(Ахвярую М. А. Кіц-най)

Я сяджу без агню. Я стаміўся, прамок!

Над зямлёю - імгла, у душы маёй змрок.

О, як пуста у ёй! О, як холадна жыць!

Але вось цераз цемень маланка блішчыць,

Асвячае мне вобраз Хрыста... яго крыж...

Ажываеш, здаецца, душою гарыш.

Але толькі чаму ж так малы гэты час?!

Зноў навокал цемень. Свет зірнуў і пагас.

Не глядзіць на мяне ясны вобраз Хрыста.

Над зямлёю імгла, у душы пустата.

[1909]

Лясун

Сосны, елі, хвоя, хвошчы,

Цёмны мох.

Чую я - лясун касматы

Тут залёг.

Паваліўся ён на хвою,

На кару,

І усім калышэць, дзвіжэць

У бару.

1909

Старасць

Палаюць асіны, каліны,

Чырвоныя сыплюць лісты

І вязкай жаўцеючай гліны

Цяжолыя крыюць пласты.

Брыдзець, пахіліўшысь панура,

Лясун на раздоллі дарог.

Абшарпана старая скура,

Зламаўся аб дзерава рог.

Дарога ўся ў лужах. Размыта

Дажджом праліўным каляя.

Гразь чаўкаець жадна капыта,

Шуршыць, упаўзая, змяя.

Касматая шэрсць перамокла,

Стаміўся ён, стары, прадрог;

Лёд тонкі і востры, як сцёкла,

Капыта царапаець ног.

Спяшыць ён дайсці да трасіны:

Там - мяккія, цёплыя мхі,

А тут толькі плачуць асіны

Ды б'юцца галіны альхі.

1909

Падвей

Разгулялася вясёлая мяцель,

Прабудзіўся, ў поле кінуўся Падвей.

Ў галаву яму ударыў снежны хмель, -

І не змог ён бурнай радасці сваей.

Пляша, скача. Снег зрываецца, ляціць.

Веюць ў полі снегавыя рукава,

А Падвей нясецца, кружыцца, гудзіць,

Запявае, удалая галава!

Рвецца белы, рвецца, трэплецца насоў,

Разляцелісь яго кудры-валасы,

З трэскам падаюць галіны ад кустоў,

Енчаць, плачуць на раздоллі галасы.

Доўга, доўга будзе цешыцца Падвей!

Калі ж зваліць хмель ў пуховую пасцель, -

Белы снег яго хавае між палей,

Замяцець, уложыць буйная мяцель.

1909

* * *

Дождж у полі і холад... Імгла...

Дзесь у вёсцы міргаюць агні.

Там, злякаўшысь, схавалась, лягла

Доля горкая ў чорным цяні.

І пад цёмнымі скрыдламі ночы

Не убачаць цяпер яе вочы.

Толькі вецер асенні, начны

Ў полі сумна гудзіць і пяе

Аб радзімай старонцы глухой

Ды аб долі няшчаснай яе.

Цісне сэрца мне песня начная...

Хай жа голасна вецер спявае,

Хай пяе ён у роднай зямлі,

Каб у сэрцах нам сорам збудзіць,

Каб змагацца з няпраўдай ішлі,

Ў чыім сэрцы сумленне не спіць.

Долю чорную ноч не схавае,

Калі выльецца песня жывая!

[1909]

* * *

Ты ночкаю каляднай варажыла

І ў воду воск напоўправідны ліла,

Цікавячы, што выхадзіла мне:

Курганчык... белы крыжык... так, магіла!

У гэты рок я буду ўжо ў труне.

І, броўкі хмурачы, са дна ўзяла

Ты белы воск, яго сціскала, мяла

І, смеючысь, сказала: «Дзе твой кон?

Дык чым бы моц яго нас ні спаткала -

Ў маіх руках, як воск, падасца ён».

[1909]

⇐ Предыдущая 1 2 3 456 7 8 Следующая ⇒