La knabo kiu vivis 5 страница

“Li memoras!” kriis Dedalo Diglo, rigardante ĉirkaŭe al ĉiuj. “Ĉu vi aŭdis tion? Li memoras min!”

Hari premis manon post mano—Dora Krakford revenis multfoje.

Pala juna viro paŝis antaŭen, tre nervoze. Unu el liaj okuloj tikadis.

“Prof’soro Ciuro!” diris Hagrid. “ ‘Ari, Prof’soro Ciur’ estos unu el viaj instr’istoj ĉe Porkal’.”

“P-P-Potter,” balbutis prof. Ciuro, prenante la manon de Hari, “ ‘n-n-ne povas diri k-k-kiel mi ĝojas k-k-konatiĝi k-kun vi.”

“Kian magion vi instruas, profesoro Ciuro?”

“D-D-Defendo kontraŭ la M-M-Mavaj Lertoj,” murmuris prof. Ciuro, kvazaŭ li prefere ne pensus pri tio. “Tio ne signifas, k-k-ke vi bezonas t-t-tion, ĉu, P-P-Potter?” Li ridis nervoze. “Vi ek-k-k-havos vian ekipaĵon, mi supozas? Mi m-m-mem bezonas k-k-kolekti novan libron pri vamp-p-piroj.” Li aspektis terurita pro la nura penso de tio.

Sed la aliaj ne lasis prof. Ciuron havi Hari por si mem. Tio daŭris dek minutojn antaŭ ol ili eskapis de ĉiuj. Finfine, Hagrid aŭdiĝis super la babilado.

“ ‘Deves f’reki—multe por aĉeti. Venu, ‘Ari.”

Dora Krakford premis la manon de Hari lastafoje, kaj Hagrid kondukis lin tra la drinkejon kaj eksteren al malgranda senelira korto en kiu estis nenio, escepte de rubujo kaj kelkaj herbaĉoj.

Hagrid ridetis larĝe al Hari.

“Ĉu m’ ne dir’s ti’n? ‘Diris al vi, ke v’ estes fama. Eĉ prof’soro Ciuro trembl’s pro r’nkonti vin—nu ja, li kutime tr’mblades.”

“Ĉu ĉiam li estas tiel nervoza?”

“’O, ja. Komp’tinda ul’. Kian genian menson li ‘av’s. Li fart’s sufiĉe bone dum li stud’s perlibre, sed tiam li pren’s sabatan jaron por akiri senpere jom da sperto…oni dires, ke li traf’s vampirojn en la Ŝvarcvald’, kaj poste okaz’s m’lagrabla emb’raso rilate al iu ‘arpi’[7]—ekde tiam li neniam ag’s normale. Li times la studentojn, times sian fakon—nun, kie estes mi’ ombrel’?”

Vampiroj? Harpioj? La kapo de Hari turniĝadis. Hagrid, dume, nombris brikojn en la muro super la rubujo.

“Tri supr’n…du flank’n…” li murmuris. “Ĝuste, gardu vin, ‘Ari.”

Li frapetis la muron trifoje per la pinto de sia ombrelo.

La briko, kiun li tuŝis, tremetis—ĝi tordiĝis—meze en ĝi aperis trueto—kiu pli kaj pli larĝiĝis—post sekundo staris antaŭ ili arkopasejo sufiĉe granda eĉ por enlasi Hagrid, arkopasejo kondukanta al ŝtontegita strato, kiu tordiĝis kaj turniĝis pretervide.

“Bonvenon,” diris Hagrid, “al Diagon’ Aleo.”

Li ridetis pro la miro de Hari. Ili paŝis sub la arkon. Hari tuj rigardis dorsen, kaj vidis la pasejon rapide malŝveli kaj solidiĝi denove en muron.

La suno rebrilis de amaso da kaldronoj ekster la unua butiko. “Kaldronoj—Ĉiuj Grandecoj—el Kupro, Latuno, Stanalojo, Arĝento—Memkirlaj—Kunfaldeblaj,” anoncis ŝildo pendanta super ili.

“Jes, vi b’zonos unu,” diris Hagrid, “sed antaŭe ni deves ek’avi vi’n monon.”

Hari volus havi pliajn ok okulojn. Li turnadis la kapon en ĉiun direkton dum ili marŝis laŭ la strato, provante rigardi ĉion samtempe: la butikojn, la aferojn ekster ili, la homojn butikumantajn. Diketa virino ekster iu apoteko kapneis dum ili pasis, dirante, “Draka hepato, po dek sep ŝikloj por unco[8], ili frenezas…”

Basa, mola ululado aŭdiĝis el malluma butiko kun ŝildo, kiu indikis, “Eejlopsa Emporio de Strigoj— Sirnioj, Otusoj, Noktuoj, Turstrigoj, kaj Neĝostrigoj[9].” Kelkaj knaboj samaĝaj kiel Hari rigardadis kun nazoj premataj kontraŭ montrofenestro enhavanta flugbalailojn. “Rigardu,” Hari aŭdis iun diri, “jen la nova Nimbuso 2000—la plej rapida kiu ekzistas—” Estis butikoj, kie vendiĝis roboj, butikoj por teleskopoj kaj strangaj arĝentaj instrumentoj, kiajn Hari neniam vidis, montrofenestroj plenaj je bareloj da vespertaj lienoj kaj angilaj okuloj, falemaj amasoj da sorĉlibroj, skriboplumoj kaj volvaĵoj da pergameno, pociaj boteloj, kaj globusoj de la luno…

“Gajngotoj,” diris Hagrid.

Ili ĵus atingis neĝblankan konstruaĵon kiu imponis super la aliaj malgrandaj vendejoj. Starante apud la brilpoluritaj pordoj el bronzo, portante uniformon skarlatan kaj orkoloran, estis—

“Jes, jen k’boldo,” diris Hagrid mallaŭte dum ili supreniris la blankajn ŝtonajn ŝtupojn kontraŭ li. La koboldo estis je unu kapo pli malalta ol Hagrid. Li havis malhelan, lertan vizaĝon, pintan barbon kaj, kion Hari aparte rimarkis, tre longajn fingrojn kaj piedojn. Li riverencis dum ili pasis internen. Nun ili frontis duan paron da pordoj, tiuj arĝentaj, sur kiuj gravurite vidiĝis la vortoj:

Envenu! Sed pripensu sen eraro

La sekvon de delikta monavaro.

Elprenu ion ekster la enspezo

Kaj pagu poste je terura prezo.

Se vi en niaj keloj al profito

Kaj trezoro celas sen merito,

Ŝtelisto, timu! Estu avertita:

Ne nur trezoro estos atingita.

“Ki’l mi dir’s, nur fren’zul’ provus prirabi ĝin,” diris Hagrid.

Paro de koboldoj riverencis kaj enlasis ilin tra la arĝentaj pordoj, kaj ili trovis sin en vasta marmora halo. Sidis plua cento da koboldoj sur altaj taburetoj malantaŭ longa tablo, gratskribante en grandaj kontolibroj, pesante monerojn per latunaj vektopesiloj, ekzamenante juvelŝtonojn per lupeoj. Sennombraj pordoj kondukis el la halo, kaj ankoraŭ aliaj koboldoj lasis homojn en kaj el tiuj. Hagrid kaj Hari direktis sin al la tablo.

“Bon’n matenon,” diris Hagrid al libera koboldo. “Ni ven’s por retrati monon el la ŝloskel’ de s’njoro ‘Ari Potter.”

“Ĉu vi havas lian ŝlosilon, sinjoro?”

“Mi ‘avas ĝin ie,” diris Hagrid, kaj li komencis malplenigi siajn poŝojn sur la tablon, disigante manplenon da ŝimaj porhundaj biskvitoj sur la kontolibro de la koboldo. La koboldo sulkigis sian nazon. Hari rigardis la koboldon ĉe la dekstro pesi amason da rubenoj grandaj kiel brulantaj karbetoj.

“Jen ĝi,” diris Hagrid finfine, montrante etan oran ŝlosilon.

La koboldo ekzamenis ĝin zorgeme.

“Tio aspektas bonorde.”

“Kaj jen mi ‘aves l’teron de Prof’soro Zomburd’,” diris Hagrid impone, puŝante sian bruston fiere antaŭen. “Temes pri la um’, vi k’mprenes, en ŝloskel’ sepcent dek tri.”

La koboldo legis la leteron zorgeme.

“En ordo,” li diris, donante la leteron reen al Hagrid, “Oni kondukos vin suben al ambaŭ ŝloskeloj. Kroĉhoko!”

Kroĉhoko estis ankoraŭ alia koboldo. Post kiam Hagrid estis denove ŝtopinta siajn poŝojn per la biskvitoj, li kaj Hari sekvis Kroĉhokon al unu el la pordoj kondukantaj el la halo.

“Kio estas la “umo, vi komprenas” en ŝloskelo sepcent dek tri?” Hari demandis.

“M’ ne poves diri ti’n al vi,” diris Hagrid mistere. “Jen alts’kret’. Porkala ‘fero. Zomburd’ konfid’s ti’n al mi. Pli gravus ol mi’ posteno, se m’ dirus jon.”

Kroĉhoko tenis la pordon malfermita por ili. Hari, kiu atendis plian marmoron, surpriziĝis. Ili estis en mallarĝa ŝtona pasejo, lumigata per flamaj torĉoj. Ĝi deklivis krute suben, kaj estis mallarĝa fervoja trako en la planko. Fajfis Kroĉhoko kaj ĉareto impetis sur la reloj kontraŭ ili. Ili eniris—Hagrid malfacile—kaj tiam ekis.

Unue ili simple impetis tra labirinto da tordaj pasejoj. Hari provis memori la vojon: maldekstren, dekstren, dekstren, maldekstren, rekten, dekstren, maldekstren, sed tion li ne kapablis. La skuiĝanta ĉareto ŝajne konis mem la vojon, ĉar Kroĉhoko ne stiris.

La okuloj de Hari doloris, ĉar la malvarma aero hastis preter ilin, sed li tenis ilin tute malfermitaj. Unufoje li kredis, ke li vidis ekflamon ĉe la fino de iu pasejo, kaj li tordis sin dorsen por vidi, se tio estas drako, sed malfrue—ili plonĝis eĉ pli profunde, preterpasante subteran lagon, kie egaj stalaktitoj kaj stalagmitoj kreskis el plafono kaj planko.

“Mi neniam komprenas,” Hari vokis al Hagrid super la bruo de la ĉareto, “Kiel diferencas ‘stalagmito’ de ‘stalaktito’?”

“ ‘Stalagmito’ en’aves literon ‘m’,” diris Hagrid. “Kaj ne faru d’mandojn ĝuste nun, mi penses, ke mi naŭziĝes.”

Li vere aspektis tre verde, kaj kiam la ĉareto haltis finfine apud malgranda pordo en la muro de la pasejo, Hagrid eliris kaj bezonis kliniĝi kontraŭ la muro por ĉesigi la tremadon de siaj genuoj.

Kroĉhoko malŝlosis la pordon. Elondadis multe da verda fumo, kaj kiam la aero klariĝis, Hari anhelis. Interne kuŝis stakoj da oraj moneroj, kolonoj da arĝento, amasoj da malgrandaj bronzaj knetoj.

“La tut’ estes al vi,” ridetis Hagrid.

Ĉion al Hari—estis fantazio. La Durslioj ne povintus scii pri ĉi tio, ĉar ili ekprenus ĝin de li pli rapide ol palpebrumo. Kiel ofte ili plendis pri la granda kosto de vivteni Hari? Kaj la tutan tempon ekzistis malgranda trezoro, kiu apartenas al li, enterigita profunde sub Londono.

Hagrid helpis Hari ŝuti iom en sakon.

“La oraj estes ‘galionoj’,” li klarigis. “Po dek sep arĝentaj ‘ŝikloj’ por galion’, kaj po dudek naŭ ‘knetoj’ por ŝiklo, estes ja facile. Ĝuste, tiom sufiĉes por par’ da s’mestroj, ni tenos la restaĵon s’kure por vi.” Li turniĝis al Kroĉhoko. “Nun al ŝloskel’ numero sepcent dek tri, b’nvolu, kaj ĉu ni povus iri malpli rapide?”

“Nur unu rapidecon,” diris Kroĉhoko.

Ili nun iris eĉ pli profunde, kaj akcelis. La aero fariĝis pli kaj pli malvarma dum ili impetis ĉirkaŭ la akutaj kurboj. Ili klakadis trans subteran ravinon, kaj Hari kliniĝis super la ĉaretrando por vidi tion, kio estis ĉe la malhela fundo, sed Hagrid ĝemis, kaj tiris lin reen per la nuko.

Ŝloskelo sepcent dek tri ne havis ŝlosiltruon.

“Gardu vin,” diris Kroĉhoko impone. Li tuŝetis la pordon malpeze per unu el siaj longaj fingroj, kaj ĝi simple forvaporiĝis.

“Se iu ajn, escepte de Gajngota koboldo, provus tion, tiu estus suĉata tra la pordo kaj kaptata tie,” diris Kroĉhoko.

“Kiel ofte vi kontrolas interne por kaptitoj?”

“Ho, proksimume unufoje ĉiun jardekon,” diris Kroĉhoko kun tre kruela rideto.

Devas esti io tre eksterordinara en tia altsekura ŝloskelo, Hari supozis, dum li kliniĝis antaŭen avide, atendante vidi fabelajn juvelojn minimume—sed al li ĝi unue aspektis malplene. Tiam li rimarkis malnetan paketon, envolvitan en bruna papero kaj kuŝantan sur la planko. Hagrid prenis ĝin kaj ŝovis ĝin profunde en sian mantelon. Hari avidis ekscii, kio ĝi estas, sed komprenis, ke li devas ne demandi.

“Ni eku, reen per ĉi ti’ infera ĉaret’, kaj ne p’rolu al mi dumvoje, ĉar mi pr’fere tenos la buŝon fermatan,” diris Hagrid.

Post plia freneza ĉaretveturo ili staris palpebrumante pro la sunlumo ekstere de Gajngotoj. Hari ne sciis kien li unue devis kuri, nun kiam li havis sakplenon da mono. Li ne bezonis kompreni kiom da galionoj egalis pundon[10] por scii, ke li nun tenas pli da mono ol li iam ajn havis dum sia tuta vivo—pli da mono ol eĉ Dadli iam ajn havis.

“Ni povus egale ek’avi vi’n uniformon,” diris Hagrid, montrante perkape al “S-ino Malkin –Roboj por Ĉiaj Okazoj”. “ ‘Skultu, ‘Ari, ĉu ĝenus al vi, se mi ekirus al la Likema Kaldrono por jom da plifortigo? Mi abomenas tiujn Gajngotajn ĉ’retojn.” Li ja aspektis iom naŭzite, do Hari eniris la butikon de s-ino Malkin sole, sentante sin nervoza.

S-ino Malkin estis kompakta, ridetanta sorĉistino, vestita tute malvokolore.

“Ĉu Porkalo, karulo?” ŝi demandis, kiam Hari komencis paroli. “ ‘Havas la tuton ĉi tie—fakte, alia junulo surprovas robon ĝuste nun.”

Ĉe la malantaŭo de la butiko knabo kun pala, pinta vizaĝo staris sur skabelo dum dua sorĉistino alpinglis orlon en lia longa nigra robo. S-ino Malkin starigis Hari sur skabelon apud li, almetis longan robon super lian kapon, kaj komencis pripingli ĝin je la ĝusta longeco.

“Saluton,” diris la knabo, “Ĉu Porkalo ankaŭ?”

“Jes,” diris Hari.

“Mia patro aĉetas miajn librojn en la apuda butiko, kaj mia patrino iris laŭ la strato rigardante la vergojn,” diris la knabo. Li havis enuan, trenatan parolmanieron. “Poste mi kunportos ilin por vidi la vetkurajn balailojn. Mi ne komprenas, kial unuajaraj ne povas havi siajn proprajn. Mi supozas, ke mi tiranos patron ĝis li aĉetas unu por mi, kaj mi kontrabandos ĝin iel en la lernejon.”

Al Hari li forte similis Dadli.

“Ĉu vi havas vian propran balailon?” la knabo pludiris.

“Ne,” diris Hari.

“Ĉu vi ludas kvidiĉon iom ajn?”

“Ne,” Hari diris denove, demandante al si, kio subĉiele povus esti ‘kvidiĉo’.

“Mi ludas—patro diras, ke estos krimo, se oni ne elektos min por mia domteamo, kaj verdire, mi akordas kun li. Ĉu vi jam scias vian Domon?”

“Ne,” diris Hari, sentante sin pli stulte ĉiun minuton.

“Nu, oni neniam certe scias antaŭ ol oni alvenas tie, ĉu, sed mi scias, ke mi estos en Rampeno, nia tuta familio estintas tie—imagu, ke oni estus en Hupopufo, mi prefere forirus el la lernejo, ĉu vi ne akordas?”

“Hmm,” diris Hari, dezirante, ke li povus respondi iom pli interese.

“Ho, vidu! Rigardu tiun viron!” diris la knabo subite montrante perkape al la antaŭa fenestro. Hagrid staris tie, ridetante al Hari kaj montrante du grandajn glaciaĵojn por komprenigi, ke li ne povis eniri.

“Jen Hagrid,” respondis Hari, plezure dirante ion, kion la knabo ne sciis. “Li oficas ĉe Porkalo.”

“Ho,” diris la knabo, “Mi jam aŭdis pri li. Li estas speco de servisto, ĉu ne?”

“Li estas la ĉasgardisto,” diris Hari. Li opiniis, ke li malpli ŝatas la knabon ĉiun sekundon.

“Jes, ĝuste tio. Mi aŭdis, ke li estas speco de sovaĝo—‘loĝas en kabano en la bieno kaj tempe al tempe li ebriiĝas, provas fari magion, kaj finfine ekbruligas sian liton.”

“Mi trovas lin bravega,” diris Hari frostece.

“Ĉu vere?” diris la knabo kun febla ridetaĉo. “Kial li estas kun vi? Kie estas viaj gepatroj?”

“Ili estas mortaj,” diris Hari post paŭzo. Li ne feliĉe diskutis la temon kun ĉi tiu knabo.

“Ho, mi bedaŭras,” diris la alia, ne aspektante iom ajn bedaŭre. “Sed ili estis de nia gento, ĉu ne?”

“Ili estis gesorĉistoj, se vi demandas tion.”

“Verdire, mi ne pensas, ke oni devas enlasi la alian specon, ĉu vi ne akordas? Ili simple ne estas simile, ili neniam edukiĝis pri niaj kutimoj. Iuj el ili eĉ ne aŭdis pri Porkalo antaŭ ol ili ricevis la leteron, imagu tion. Laŭ mi, oni devas teni la aferon inter la antikvaj sorĉistaj familioj. Kio estas via familinomo, fakte?”

Sed antaŭ ol Hari povus respondi, s-ino Malkin diris, “Nu jen vi estas preta, karulo,” kaj Hari, sen bedaŭro, ke li povas ĉesi paroli kun la knabo, saltetis de la skabelo.

“Nu, mi vidos vin ĉe Porkalo, mi supozas,” diris la trenparolanta knabo.

Hari estis strange silenta dum li manĝis la glaciaĵon, kion Hagrid alportis por li (ĉokolada kaj fraga kun hakitaj nuksoj).

“Ki’ okazes?” diris Hagrid.

“Nenio,” mensogis Hari. Ili haltis por aĉeti pergamenon kaj plumojn. Hari gajiĝis iomete, kiam li trovis botelon da inko, kiu ŝanĝas sian koloron dum oni skribas. Kiam ili estis elirinta el la butiko, li diris, “Hagrid, kio estas kvidiĉo?”

“Diable, ‘Ari, mi daŭre f’rgesas, ki’l malmulte vi scies—ne konante kvidiĉon!”

“Ne faru, ke mi sentas min eĉ pli stulte,” diris Hari. Li rakontis al Hagrid pri la pala knabo ĉe s-ino Malkin.

“—kaj li diris, ke oni eĉ ne devas enlasi la homojn de moglaj familioj—”

“Vi ne estes de mogla famili’. Se li scius, kiu est’s vi — li kresk’s konante vi’n nomon, se liaj gepatroj est’s de sorĉista gent’. Vi vid’s ki’l ĉiuj en la Likema Kaldrono ag’s, kiam ili vid’s vin. Aliflanke, ki’n li scies pri ti’, iuj el la plej bonaj, kiujn mi jam vid’s, est’s la solaj magiuloj post longa mogla deven’—jen vi’ patrin’! Kian tipon ŝi ‘av’s por fratin’!”

“Do kio estas kvidiĉo?”

“Ti’ estes nia sport’. Sorĉista sport’. Ĝi s’miles—al piedpilko en la mogla mondo—ĉiuj atentades pri kvidiĉ’—ludata enaere rajdante balailojn kaj uzante kvar pilkojn—la reguloj est’s jom kompleksaj.”

“Kaj kiuj estas Rampeno kaj Hupopufo?”

“Jen Domoj en la lernej’. Estes kvar. Ĉiuj dires, ke ‘Upopuf’ estes aro da fuŝuloj, sed—”

“Mi vetus, ke mi estos en Hupopufo,” diris Hari malgaje.

“ ‘Upopuf’ pr’fere ol Rampen’,” diris Hagrid grave. “N’ ekzistes sola sorĉisto aŭ sorĉistino, kiu fieciĝ’s, kaj n’ est’s en Rampen’. Vi-Scias-Kiu est’s unu.”

“Vol-, pardonu—Vi-Scias-Kiu estis ĉe Porkalo?”

“Antaŭ multaj jaroj,” diris Hagrid.

Ili aĉetis por Hari la kurslibrojn en butiko nomata Parafo[11] & MakKul, kie la bretoj estis pristakitaj ĝis la plafono per libroj tiel grandaj, kiel pavimŝtonoj lede binditaj; per libroj je la grandeco de poŝtmarko kun silkaj kovriloj; per libroj plenaj je strangaj ciferoj, aŭ tute nenion. Eĉ Dadli, kiu neniam legis ion ajn, ekstazus se li havus iujn el ili en la manoj. Hagrid preskaŭ bezonis fortreni Hari de Malbenoj kaj Kontraŭ-Malbenoj (Prisorĉu viajn amikojn kaj konsternu viajn malamikojn per la lastmodaj venĝaĵoj: harfaligo, gumogamboj, langoligo, kaj multmulte pli) de prof. Vindictus Viridian.

“Mi provis ekscii kiel malbeni Dadli.”

“M’ ne dires, ke ti’ ne estus bona ide’, sed vi devos neniam uzi la magion en la mogla mondo, ‘scepte en tre sp’cifaj kondiĉoj,” diris Hagrid. “Kaj aliflanke, vi ‘nkoraŭ ne povus fari jun ajn el tiuj m’lbenoj, vi b’zonos multe pli da studad’ antaŭ ol vi atingos ti’n nivelon.”

Hagrid ankaŭ ne permesis al Hari aĉeti kaldronon el pura oro (“Via listo specifas stanalojan”), sed ili ekhavis netan vektopesilon por pesi ingrediencojn de pocioj, kaj etendeblan latunan teleskopon. Tiam ili vizitis la apotekon, kiu sufiĉe interesis por kompensi la aĉan haladzon, iun miksaĵon de putraj ovoj kaj kadukaj brasikoj. Bareloj da ŝlimaj aferoj staris sur la planko; potoj da herboj, sekigitaj radikoj kaj multkoloraj pulvoroj staris en vicoj laŭ la muroj; faskoj da plumoj, ĉenoj da dentegoj kaj tordaj ungoj pendis de la plafono. Dum Hagrid petis al la viro malantaŭ la vendotablo pri stoko de bazaj pociaj ingrediencoj por Hari, Hari mem ekzamenis arĝentajn unikornajn kornojn po dudek unu galionoj por unu, kaj etetajn brilnigrajn okulojn de skaraboj (po kvin knetoj por taspleno).

Ekstere de la apoteko, Hagrid denove kontrolis la liston de Hari.

“Nur vi’ vergo restes—‘o, jes, kaj mi jam ne don’s al vi jon pro via naskiĝdatr’ven’.”

Hari sentis sin ruĝiĝi.

“Vi ne bezonas—”

“Mi scies, ke m’ ne b’zones fari ti’n. Jen ide’, mi ‘ĉetos por vi animalon. Nek bufon, la bufoj elmodiĝis antaŭ jaroj, oni priridus v’n—kaj m’ ne ŝates la katojn, mi ternes pro ili. Mi ‘avigos al vi strigon. Ĉiuj geknaboj d’zires strigojn, ili estes ege utilaj, liveras vi’n poŝton kaj ĉi’n ajn.”

Dudek minutojn poste, ili eliris el Eejlopsa Emporio de Strigoj, kiu estintis malluma kaj plena je susurado kaj flirtantaj juvelbrilaj okuloj. Hari nun portis grandan kaĝon kiu enhavis belan neĝostrigon, profunde dormantan kun sia kapo sub la flugilo. Hari ne povis ĉesi sian babiladon de dankoj, aspektante kiel prof. Ciuro.

“Nemenc’inde,” diris Hagrid raŭke. “ ‘Ne supozes, ke vi ek’av’s multajn donacojn de tiuj Durslioj. Nur restes Olivandro nun—jen la ĉefvendej’ por vergoj, Olivandro, kaj vi nepre ‘avos la plej bonan vergon.”

Magian vergon…Jen kiun Hari estis ĉefe antaŭĝuinta.

La lasta butiko estis mallarĝa kaj malorda. Deskvamiĝantaj oraj literoj super la pordo indikis “Olivandro: Faristoj de Fajnaj Vergoj ekde 382 a.K.” Sola vergo kuŝis sur paliĝinta purpura kuseno en la polva montrofenestro.

Tintis eta sonorilo ie en la profundoj de la butiko kiam ili paŝis internen. Ĝi estis eta loko, neokupata kun escepto de sola malfortika seĝo sur kiu Hagrid sidiĝis por atendi. Hari havis la strangan senton, ke li ĵus eniris tre striktan bibliotekon; li subpremis la multon da novaj demandoj, kiujn li ĵus pripensis, kaj anstataŭe rigardis la milojn da mallarĝaj skatoloj nete stakitaj ĝis la plafono. Pro ia kialo, lia nuko pikiĝis. La nura polvo kaj silento ĉi tie ŝajnis ŝargita per ia sekreta magio.

“Bonan posttagmezon,” diris dolĉa voĉo. Hari eksaltis pro surprizo. Hagrid evidente ankaŭ eksaltis, ĉar aŭdiĝis laŭta knaro kaj li stariĝis rapide el la malfortika seĝo.

Staris antaŭ ili maljunulo, kies larĝaj palaj okuloj brilis kiel lunoj tra la mallumo de la butiko.

“Saluton,” diris Hari malgracie.

“Ha, jes,” diris la viro. “Jes, jes. Mi pensis, ke mi baldaŭ vidus vin. Hari Potter.” Tiu lasta ne estis demando. “Vi havas la okulojn de via patrino. Ŝajnas, ke estis nur heiraŭ, kiam ŝi mem estis ĉi tie, aĉetante sian unuan vergon. Longa je dek coloj[12] kaj duono, elasta, el saliko. Neta vergo por verki sorĉetojn.”

S-ro Olivandro moviĝis pli proksime al Hari. Hari deziregis, ke li palpebrumu. Tiuj arĝentecaj okuloj estis iom hirtigaj.

“Via patro, aliflanke, preferis mahagonan vergon. Dekunu colojn. Fleksebla. Iom pli da potenco kaj elstara por transformado. Nu, mi diris, ke via patro preferis tion—vere estas la vergo kiu elektas la sorĉiston, kompreneble.”

S-ro Olivandro estis veninta tiel proksime, ke li frontis Hari preskaŭ nazon al nazo. Hari povis vidi sian reflektaĵon en tiuj nebulaj okuloj.

“Kaj tie estas, kie…”

S-ro Olivandro tuŝis la fulman cikatron sur la frunto de Hari per longa blanka fingro.

“Mi bedaŭras, ke mi vendis la vergon, kiu faris tion,” li diris dolĉe. “Dektri colojn kaj duonon. El taksusa ligno. Potenca vergo, tre potenca, kaj en malĝustaj manoj…nu, se mi estus sciinta, kion tiu vergo eniris la mondon por fari…”

Li skuis sian kapon, kaj tiam, feliĉe al Hari, li ekvidis Hagrid.

“Rubeo! Rubeo Hagrid! Kia ĝojo, ke mi vidas vin denove…Kverka, je dek ses coloj, sufiĉe cedema ĝi estis, ĉu ne?”

“Ti’l ĝi est’s, s’njoro, jes,” diris Hagrid.

“Bona vergo, tiu. Sed mi supozas, ke oni frakasis ĝin endue, kiam vi eksiĝis?” diris s-ro Olivandro, subite severe.

“ E — jes, oni far’s ti’n, jes,” diris Hagrid, glitante piedon nervoze. “Mi jam ‘aves la pecojn, tam’n,” li almetis ĝojbrile.

“Sed vi ne uzas ilin, ĉu?” diris s-ro Olivandro akute.

“ ‘O, ne, s’njoro,” diris Hagrid tuj. Hari rimarkis lin kroĉi sian ruĝetan ombrelon tre forte dum li parolis.

“Hmm,” diris s-ro Olivandro, turnante al Hagrid trapikantan rigardon. “Nun—sinjoro Potter. Mi pensu iomete.” Li tiris el sia poŝo longan mezurbendon kun arĝentaj gradioj. “Kiu estas via brako por verguzo?”

“E—nu, mi estas dekstramana,” diris Hari.

“Etendu vian brakon. Bone.” Li mezuris Hari de ŝultro ĝis fingro, tiam de pojno ĝis kubuto, ŝultro ĝis planko, genuo ĝis akselo, kaj ĉirkaŭ la kapo. Dum li mezuris, li diris, “Ĉiu olivandra vergo havas kernon de potenca magia materio, sinjoro Potter. Ni uzas unikornajn harojn, feniksajn vostoplumojn, kaj la kortendenojn de drakoj. Du olivandraj vergoj neniam estas samaj, tiel ke du unikornoj, drakoj, aŭ feniksoj neniam estas tute samaj. Kaj kompreneble, vi neniam havos tiel bonajn rezultojn kun la vergo de alia sorĉisto.”

Hari subite rimarkis, ke la mezurbendo, kiu nun mezuris inter lia naztruoj, faris tion senhelpe. S-ro Olivandro flirtis inter la bretoj, prenante malsupren diversajn skatolojn.

“Tio sufiĉas,” li diris, kaj la mezurbendo falis en amason sur la planko. “Nu, ĝuste, sinjoro Potter. Provu ĉi tiun. Fagolignon kaj drakokoron. Naŭ colojn. Sufiĉe fleksebla. Nur prenu tion kaj faru flirtadon.

Hari prenis la vergon kaj (sentante sin stulta) flirtis ĝin ĉirkaŭe kelkfoje, sed s-ro Olivandro kaptis ĝin el lia mano preskaŭ tuj.

“Acerolignon kaj feniksplumon. Sep colojn. Tre vipema. Bonvolu—”

Hari provis—sed li estis apenaŭ levinta la vergon, kiam ĝi ankaŭ estis forprenata de s-ro Olivandro.

“Ne, ne—jen, ebonan kun unikorna haro. Ok colojn kaj duonon. Risortema. Bonvolu, provu ĝin.”

Hari provis. Kaj provis. Li ne havis ideon pri tio, kion s-ro Olivandro atendis. La amaso da elprovitaj vergoj kreskis pli kaj pli alte sur la skuiĝema seĝo, sed ju pli multaj vergoj s-ro Olivandro eltiris de la bretoj, des pli feliĉa li ŝajne fariĝis.

“Tikla kliento, ĉu?” Ne zorgu, ie ajn ĉi tie ni trovos la ĝustan por vi—mi pensu, nun—jes, kial ne—malkutima kombino—ilekson kaj feniksplumon, dek unu colojn, bone supla.”

Hari prenis la vergon. Li sentis subitan varmecon en siaj fingroj. Li levis la vergon super sia kapo, tiris ĝin suben siblante tra la polva aero kaj ŝpruco da ruĝaj kaj oraj fajreroj pafiĝis el la pinto kiel el piroteknikaĵo, ĵetante dancantajn punktojn de lumo sur la murojn. Hagrid ĝojkriis kaj aplaŭdis, kaj s-ro Olivandro kriis, “Ho, brave! Jes, ja, ho, bonege. Nu, nu, nu…kiel kurioze…kiel ege kurioze…”

Li metis la vergon de Hari reen en ĝian skatolon, kaj envolvis ĝin per bruna papero, ankoraŭ murmurante, “Kurioze…kurioze…”

“Pardonu,” diris Hari, “sed kio estas kurioza?”

S-ro Olivandro direktis sian palan rigardon al Hari.

“Mi memoras ĉiun vergon, kiun mi iam vendis, sinjoro Potter. Ĉiun unuopan vergon. Tio okazis, ke la fenikso, kies vostoplumo estas en via vergo, donis alian plumon—nur unu alian. Estas ja ege kurioze, ke la sorto destinis por vi ĉi tiun vergon, post kiam ĝia frato—ja ĝia frato donis al vi tiun cikatron.”

Hari glutis.

⇐ Предыдущая 6 7 8 9 101112 13 14 15 Следующая ⇒