La knabo kiu vivis 4 страница

Sincere salutas vin,

Minerva MakGongal

Viclernejestro

Demandoj knalis en la kapo de Hari kiel artfajraĵoj, kaj li ne povis decidi, per kiu komenci la demandadon. Post kelkaj minutoj li ekbalbutis, “Kion signifas, ke ili atendas mian strigon?”

“Galopantaj Gorgonoj, tio r’memoriges min,” diris Hagrid, frapante sian frunton sufiĉe forte por faligi tirĉevalon, kaj el alia poŝo en sia mantelo li prenis strigon, – veran, vivantan, iom taŭzitan strigon – longan plumon kaj rulaĵon de pergameno. Metinte la langon inter la dentoj, li skribaĉis noton, kiun Hari povis legi renversitan:

Kara Prof. Zomburdo,

Donis al Hari la leteron. Morgaŭ gvidos lin aĉeti aĵojn. Vetero aĉas. Esperas ĉio bona ĉe vi.

Hagrid

Hagrid rulis la noton kaj donis ĝin al la strigo, kiu prenis ĝin en la beko. Li iris al la pordo kaj elĵetis la strigon en la tempeston. Tiam li revenis kaj sidiĝis, kvazaŭ tio estis same ordinara kiel paroli telefone.

Hari ekkonsciis, ke lia buŝo pendas malfermite, kaj rapide refermis ĝin.

“Pri kio, do?” diris Hagrid, sed tiumomente, onklo Verno, kun vizaĝo ankoraŭ cindre griza, sed aspektante tre kolere, eniris la fajrolumon.

“Li ne iros,” li diris.

Hagrid gruntis.

“Mi volus vidi moglon ki’l vin mal’elpi ti’n,” li diris.

“Kion?” diris Hari, interesite.

“Moglo,” diris Hagrid. “Tiel ni nomes nemagjulojn ki’l ilin. Kaj vi malb’nŝances pro tio, ke vi vives en fam’lio de l’ plej moglaj mogloj, kiajn mi jam ajn vid’s.”

“Akceptante lin, ni ĵuris, ke ni ĉesigos tiun galimation,” diris onklo Verno, “ĵuris, ke ni resanigos lin de tio! Sorĉisto, fi!”

“Vi sciis?” diris Hari. “Ĉu vi sciis, ke mi estas – estas sorĉisto?”

“Sciis!” ekkriĉis onklino Petunjo. “Sciis! Kompreneble ni sciis! Kiel vi povus ne esti, kiam mia aĉa fratino estis tia, kia ŝi estis? Jes, ŝi ricevis ĝuste tian leteron kaj malaperis al tiu – tiu lernejo – kaj revenis hejmen je ĉiu ferio kun poŝoj plenplenaj je ranovoj, kaj transformante tetasojn al ratoj. Sole mi vidis, kia ŝi estis – fistranga! Sed por miaj gepatroj, ho ne, estis Lilio diris tion kaj Lilio faris ĉi tion, ili tiom fieris havi sorĉistinon en la familio!”

Ŝi ĉesis por profunde enspiri, kaj tiam plu furiozis. Ŝajne ŝi volis diri ĉion dum jaroj.

“Tiam ŝi renkontis tiun Potter ĉe la lernejo kaj ili foriris kaj geedziĝis kaj naskis vin, kaj mi kompreneble sciis, ke vi estos same stranga, same – same – nenormala – kaj tiam, por tiel diri, ŝi eksplodigis sin kaj ni heredis vin!”

Hari tute paliĝis. Tuj kiam li retrovis sian voĉon li diris, “Eksplodigis sin? Vi diris al mi, ke ili mortis pro aŭtokolizio!”

“AŬTOK’LIZIO!” tondris Hagrid, tiel kolere ekstarante ke la Durslioj retiriĝis al sia angulo. “Kiel aŭtok’lizio povus mortigi Lilion kaj Jakobon Potter? Kol’rige! Skandale! ’Ari Potter ne scies si’n ’ist’rion, kiam ĉiu knab’ en nia mondo scies li’n nomon!”

“Sed kial? Kio okazis?” Hari urĝe demandis.

La kolero malaperis el la mieno de Hagrid. Li subite aspektis maltrankvile.

“M’ neniam atend’s ti’n,” li diris per mallaŭta, ĉagrenita voĉo. “M’ tute ne s’poz’s, kiam Zomburd’ dir’s al mi ke poves esti pr’blemoj atingi vin, kiom vi ’nkoraŭ ne scies. Aĥ, ’Ari, m’ ne scies, ĉu m’ estes la ĝusta person’ por rakonti al vi – sed iu deves – v’ ne poves iri al Porkal’, ne sciante.”

Li ĵetis malafablan rigardon al la Durslioj.

“Nu, plej bone vi sciu tiom, kiom mi poves diri al vi – k’mprenu, m’ ne poves diri al vi ĉion, partoj restes granda mistero …”

Li sidiĝis, rigardis la fajron dum kelkaj sekundoj, kaj tiam diris, “Ĝi k’menciĝes, mi s’pozes, ĉe – ĉe persono nomata – sed estes nekr’deble, ke v’ ne scies li’n nomon, ĉiu en nia mondo scies –“

“Kiu?”

“Nu – ne plaĉes al mi diri la nomon se mi poves eviti tion. Plaĉes al n’niu.”

“Kial ne?”

“Glutantaj gargojloj, ’Ari, ’omoj ankoraŭ times. Ve, estes malf’cile. K’mprenu, est’s sorĉist’, kiu … malb’niĝ’s. Kiom eble plej. Eĉ pli. Maks’mume malb’niĝ’s. Lia nomo est’s…”

Hagrid glutis, sed elvenis neniuj vortoj.

“Ĉu vi povus skribi ĝin?” sugestis Hari.

“Ne – ne poves lit’rumi ĝin. Nu, en ordo – Voldemorto.” Hagrid tremis. “Ne igu min r’peti. Nu, tiu – tiu sorĉist’, antaŭ proksimume dudek jaroj, k’menc’s serĉi d’sĉiplojn. Kaj trov’s ilin – kelkaj tim’s, kelkaj nur d’zir’s jom d’ lia potenc’, ĉar li ja gajn’s potencon. Malbona epoko, ’Ari. Ne sci’s, kiun fidi, ne kuraĝ’s amikiĝi kun fremdaj sorĉistoj aŭ sorĉ’stinoj … Teruraj aferoj okaz’s. Li kapt’s potencon. K’mpreneble, kelkaj kontraŭstar’s lin – kaj li mortig’s ilin. Terure. Unu el la solaj r’stantaj s’kuraj lokoj est’s Porkalo. S’pozes, ke Zomburd’ est’s la sola, kiun Vi-Scias-Kiu tim’s. Ne kuraĝ’s transpreni la lernejon, almenaŭ ne tiam.

“Nu, viaj g’paĉjoj est’s tiel bonaj sorĉ’stino kaj sorĉist’, ki’l mi iam kon’s. Ĉefknabo kaj Ĉefknabino ĉe Porkalo, siatempe! Mi s’pozes, ke l’ mistero estes, kial Vi-Scias-Kiu n’niam prov’s varbi ilin antaŭe… verŝajne sci’s, ke ili est’s tro proksimaj al Zomburd’ por voli rilati kun la Mava[5] Povo.

“Eble li s’poz’s, ke li pov’s persvadi ilin… eble li nur d’zir’s forigi ilin. Oni scies nur, ke li aper’s en la vilaĝo kie vi loĝ’s, antaŭ dek jaroj je la ‘Alovino[6]. V’ est’s nur unujara. Li ven’s al via domo kaj – kaj –“

Hagrid subite elprenis tre malpuran, makulitan viŝtukon kaj blovpurigis al si la nazon kun bruo simila al nebulkorno.

“Pardonon,” li diris. “Sed tiel malgaje estes – mi kon’s viajn gepaĉjojn, kaj pli bonajn ‘omojn oni ne pov’s trovi – nu –“

“Vi-Scias-Kiu mortig’s ilin. Kaj tiam – jen la vera mistero de l’ afero – li prov’s mortigi ankaŭ vin. Vol’s netigi l’aferon, mi s’pozes, aŭ eble tiam nur plaĉ’s al li murdi. Sed li ne sukces’s. Ĉu vi scivol’s, ki’l vi r’cev’s tiun signon sur la frunt’? N’ est’s ordinara tranĉo. Tion oni r’ceves je tuŝ’ de forta, fia malbeno – detru’s viajn g’paĉjojn, eĉ vian ‘ejmon – sed ĝi ne efik’s kontraŭ vi, kaj tial vi fames, ‘Ari. N’niu plu viv’s, post kiam li decid’s mortigi ilin, n’niu krom vi, kaj li mortig’s kelkajn el la plej bonajn gesorĉistojn de l’ epoko – la MakKinojn, la Bonz-ojn, la Pruet-ojn – kaj vi, nura bebo, vi postviv’s.”

Io tre dolora okazis en la menso de Hari. Dum la rakonto de Hagrid finiĝis, li revidis la blindigan verdan fulmon, pli klare ol li iam ajn antaŭe rememoris ĝin – kaj la unuan fojon en la vivo, li rememoris ion alian – altvoĉan, frostan, kruelan ridegon.

Hagrid malgaje rigardis lin.

“Mi mem pren’s vin el ’a ruina domo, laŭ l’ ordono de Zomburd’. Venig’s vin al ĉi tiuj uloj…”

“Rubaĵoj,” diris onklo Verno. Hari eksaltis, li preskaŭ forgesis, ke la Durslioj ĉeestas. Onklo Verno ja ŝajne regajnis sian kuraĝon. Li kolere rigardis Hagrid, kaj estis pugniginta la manojn.

“Aŭskultu, knabo,” li graŭlis. “Mi konfesas, ke estas io stranga ĉe vi, supozeble nenio, kion ne forigus bona batpuno – kaj pri viaj gepatroj, nu, stranguloj ili estis, oni ne neu tion, kaj miaopinie la mondo estas pli bonstata sen ili – petis tion, kion ili ricevis, rilatante kun tiuj sorĉaj homoj – ĝuste kion mi atendis, ĉiam sciis, ke ili trafos aĉan finon –“

Sed tiumomente Hagrid saltstariĝis de la kanapo kaj eltiris uzdifektan rozkoloran ombrelon el sia mantelo. Celante s-ron Dursli per ĝi, glavece, li diris, “Mi vin avertes, Dursli – mi vin avertes – unu plian vorton…”

Minacate per pikado sur la pinto de ombrelo fare de barbohava giganto, onklo Verno denove perdis la kuraĝon; li retiriĝis al la muro kaj silentiĝis.

“Pli bone,” diris Hagrid, profunde anhelante kaj residiĝante sur la kanapo, kiu ĉifoje kurbiĝis ĝis la planko.

Dume, Hari ankoraŭ havis demandojn, milojn da. “Sed kio okazis kun Vol – pardonu, Vi-Scias-Kiu?”

“Bona demando, ’Ari. Malaper’s. Tute malaper’s. Saman nokton, kiam li prov’s vin mortigi. Pro ti’ vi estes eĉ pli konata. K’mprenu, jen la plej granda mistero… li est’s fariĝanta pli kaj pli potenca – kial li iris?

“Kelkaj dires, ke li mort’s. Miaopinie, fiŝosterko. Ne scies, ĉu li hav’s en si sufiĉan ’oman por morti. Kelkaj dires, ke li restes ie, atendante, iel, sed tion mi ne kredes. ‘Omoj kiuj subten’s lin reven’s al ni. Kelkaj reven’s el iaj trancoj. Mi ne s’poz’s, ke ili povus fari tion se li estus revenonta.

“La plimulto el ni s’pozes, ke li estes ie sed perd’s siajn povojn. Est’s tro malforta por daŭrigi. Ĉar io ĉe vi finig’s lin, ’Ari. Tiun nokton okaz’s io, kiun li ne anticip’s – mi ne scies, kio ĝi est’s, n’niu scies – sed io ĉe vi malutil’s por li, jes ja.”

Hagrid rigardis al Hari kun varmeco kaj estimo en la okuloj, sed Hari, anstataŭ senti sin feliĉa kaj fiera, tute certis, ke okazas terura eraro. Sorĉisto? Li? Kiel li povus esti? La tutan vivon li pasigis batate de Dadli kaj subpremate de onklino Petunjo kaj onklo Verno; se vere li estus sorĉisto, kial ili ne transformiĝis al veruko-kovritaj bufoj ĉiam, kiam ili provis ŝlosi lin en la ŝrankon? Se unu fojon li venkis la plej kapablan sorĉiston de la mondo, kial Dadli ĉiam povis uzi lin kiel piedpilkon?

“Hagrid,” li mallaŭte diris, “mi opinias, ke vi eraris. Verŝajne mi ne povos esti sorĉisto.”

Surprizis lin la ridkluko de Hagrid.

“Ne sorĉisto, ĉu? N’niam igis, ke aferoj okazu, kiam vi tim’s aŭ koler’s?”

Hari rigardis la fajron. Pripensante tion… ĉiu strangaĵo, kiu kolerigis liajn geonklojn, okazis kiam li, Hari, estis konsternita aŭ kolera… persekutate de la bando de Dadli, li iel trovis sin neatingebla de ili… timante viziti la lernejon kun tiu ridinda hartondo, li sukcesis rekreskigi ĝin… kaj la lastan fojon, kiam Dadli batis lin, ĉu li ne venĝis sin, eĉ ne rimarkante tion? Ĉu li ne liberigis la konstriktan boaon al li?

Hari ridetante rerigardis al Hagrid, kaj vidis, ke Hagrid tute ĝojbrilas al li.

“K’mprenes?” diris Hagrid. “Hari Potter ne esti sorĉisto – atendu, v’ estos tute fama ĉe Porkalo.”

Sed onklo Verno rifuzis cedi sen batalo.

“Ĉu mi ne diris al vi, ke li ne iros?” li siblis. “Li iros al Ŝtonbara mezlernejo, kaj estos danka pro tio. Mi legis tiujn leterojn kaj li bezonas amason da rubaĵoj – sorĉlibroj kaj sorĉvergoj kaj –“

“Se li voles iri, granda moglo ki’l vi ne mal’bligos ti’n,” Hagrid graŭlis. “Malp’rmesi, ke la filo de Lilio kaj Jakobo Potter lernu ĉe Porkalo! Vi fr’nezes. Lia nomo estes reg’strita jam de kiam li naskiĝ’s. Li ires al la plej bona lernejo de magio kaj sorĉado en la mondo. Sep jarojn tie kaj li ne rek’neblos. Li estos finfine kun gejunuloj samspecaj, kaj li estos sub la plej granda lernejestro, kiun Porkalo iam ajn hav’s: Albus Zom–“

“MI RIFUZAS PAGI POR TIO, KE IU MALJUNA FRENEZULO INSTRUU AL LI TRUKOJN!” kriegis onklo Verno.

Sed finfine li diris tro. Hagrid levis sian ombrelon kaj girigis ĝin super la kapo. “N’NIAM —“ li tondris, “INSULTU — ALBUS — ZOMBURDON — ANTAŬ — MI!”

Li flirte mallevis la ombrelon cele al Dadli – violkolere fulmis, petarde knalis, iu plendkrietis, kaj post unu sekundo Dadli dancadis ĉirkaŭe kun la manoj tenantaj lian grasan postaĵon, hurlante pro doloro. Kiam li turnis al ili la dorson, Hari vidis kirlan porkvoston, kiu etendiĝis tra truo en la pantalono.

Onklo Verno muĝis. Tirante onklinon Petunjo kaj Dadli en la alian ĉambron, li ĵetis ankoraŭ unu teruritan rigardon al Hagrid kaj frapfermis la pordon post si.

Hagrid rigardis sian ombrelon kaj karesis al si la barbon. “Dev’s ne ekkoleri,” li bedaŭreme diris, “sed cetere ĝi ne bone funkci’s. Intenc’s fari lin porko, sed mi s’pozes, ke li ĉiuokaze tiel simil’s porkon, ke rest’s malmulto farebla.”

Li flankenrigardis al Hari elsub siaj hirtaj brovoj.

“Mi estus danka se v’ ne mencius ti’n al iu ajn ĉe Porkalo,” li diris. “Mi – nu – se paroli precize, m’ ne rajtes sorĉi. Oni permes’s, ke mi faru jomete por sekvi vin kaj havigi al vi viajn leterojn kaj ti’l plu – unu el la kioloj, ke mi avid’s akcepti la taskon –“

“Kial vi ne rajtas fari magion?” demandis Hari.

“Nu – m’ mem stud’s ĉe Porkalo, sed – nu – verdire, oni eksig’s min. En mi’ tria jaro. Ili eĉ romp’s mi’n sorĉvergon. Sed Zomburd’ permes’s, ke mi restu tie ki’l bienist’. Granda ’omo, Zomburd’.”

“Kial oni eksigis vin?”

“Jam malfruiĝes, kaj multon ni devos fari, morgaŭ,” laŭte diris Hagrid. “Devos iri en la urbon, aĉeti viajn librojn, kaj s’mile.”

Li demetis sian dikan mantelon kaj ĵetis ĝin al Hari.

“Vi poves ekdormi sub ti’,” li diris. “Ne atentu, se ĝi jom moviĝes. Mi s’pozeble ankoraŭ hav’s kelkajn glirojn en unu poŝo.”

Ĉapitro kvin

Diagon’ Aleo

La sekvantan matenon Hari vekiĝis frue. Kvankam li sentis la taglumon, li tenis siajn okulojn forte fermitaj.

“Mi simple sonĝis tion,” li diris al si firme. “Kaj en la sonĝo giganto nomata Hagrid venis por informi min, ke mi iros al lernejo por sorĉistoj. Kiam mi malfermos la olkulojn, mi estos hejme en mia ŝranko.”

Subite aŭdiĝis laŭta frapbruado.

Kaj jen Onklino Petunjo frapas je la pordo, Hari pensis, kun senespera sento en la koro. Sed li ankoraŭ ne malfermis la okulojn. Ĝi estis tia elstara sonĝo.

Tap. Tap. Tap.

“Bone,” Hari murmuris, “Mi ellitiĝas.”

Li sidiĝis supren, kaj la peza mantelo de Hagrid falis de li. La dometo estis plena je sunlumo, la ŝtormo estis pasinta, Hagrid mem dormis sur la disfalinta kanapo, kaj jen strigo frapadis perunge sur la fenestro, tenante gazeton en sia beko.

Hari saltis surpieden, sentante pro ĝojo kvazaŭ granda balono ŝvelis en li. Li iris rekte al la fenestro kaj ektiris ĝin malferman. La strigo glisis internen kaj faligis la gazeton sur Hagrid, kiu ne vekiĝis. La strigon tiam flagris al la planko kaj ekatakis la mantelon de Hagrid.

“Ne faru tion.”

Hari provis per mansvingo fortimigi la strigon, sed ĝi klakis la bekon feroce al li, kaj denove atakis sovaĝe la mantelon.

“Hagrid!” diris Hari laŭte. “Jen strigo – ”

“Pagu lin,” Hagrid gruntis kontraŭ la kanapo.

“Kio?”

“Li ‘tendes pagon pro l’vero de l’ gazeto. R’gardu en la poŝojn.”

La mantelo de Hagrid ŝajne estis aro da poŝoj --- plenaj je ŝlosiloj, venengranuloj kontraŭ limakoj, ŝnuretbuloj, pipromentsukeraĵoj, tesaketoj…finfine, Hari eltiris manplenon da strangaspektaj moneroj.

“Donu al li kvin knetojn,” diris Hagrid dormeme.

“Knetoj?”

“La malgrandajn bronzajn.”

Hari nombris kvin malgrandajn bronzajn monerojn, kaj la strigo etendis sian kruron, tiel ke Hari povis meti la monon en ledan saketon ligitan al ĝi. Tiam ĝi forflugis tra la malfermitan fenestron.

Hagrid oscedis laŭte, sidiĝis supren, kaj streĉis sin.

“ ‘B’zones eki, ‘Ari, ni ‘avos plenan tagon, ‘b’zones veturi ĉe Londono kaj aĉeti viajn ‘ferojn por la lernej’.”

Hari inversigis la sorĉistajn monerojn kaj ekzamenis ilin. Li ĵus pensis pri io, kio donis al li la senton, kvazaŭ la ĝoja balono en li ekkrevis.

“Ee – Hagrid?”

“ ‘E?” diris Hagrid, kiu tiris egajn botojn sur siajn piedojn.

“Mi havas neniom da mono – kaj vi aŭdis Onklon Vernon hieraŭ nokte…li ne pagos por ke mi iru kaj lernu la magion.”

“Ne zorgu pri ti’,” diris Hagrid, stariĝante kaj gratante sian kapon. “Ĉu vi s’pozes, ke viaj g’patroj ne las’s jon por vi?”

“Sed, se la domo estis detruita—”

“Ili ne ten’s si’n oron en la dom’, knabo! Tut’ ne, do por ni la ‘nua paŝo estos ĉe Gajngotoj. La sorĉista bank’. Prenu kolbason, ili ne m’lbone gustas m’lvarme – kaj mi ankaŭ ne r’fuzus jom de via datrevena kuko.”

“Sorĉistoj havas bankojn?”

“Nur unu. Gajngotoj. D’rektata de k’boldoj.”

Hari faligis sian pecon da kolbaso.

“Koboldoj?”

“Jes—ti’l ke nur fren’zulo provus prirabi ĝin, mi k’nstates al vi. Neniam friponu la k’boldojn, ‘Ari. Gajngotoj estes la plej sekura loko en la mondo por io ajn, ki’n vi d’ziras konservi s’kura – escepte eble de Porkalo. Fakte, mi deves ĉi’okaze v’ziti Gajngotojn. Por Zomburd’. Afero de Porkalo.” Hagrid rektiĝis fiere. “Li k’time sendes min por siaj gravaj aferoj. Ki’l v’nigi vin –porti aferojn el Gajngotoj – li fides al mi, ĉu vi k’mprenes?”

“Ĉu vi ‘aves ĉi’n? Do, ni iru.”

Hari sekvis Hagrid eksteren sur la rokon. La ĉielo nun estis tute klara, kaj la maro glimbrilis pro la sunlumo. La boato kiun Onklo Verno estis luinta ankoraŭ estis tie, duonplena je akvo pro la ŝtormo.

“Kiel vi venis ĉi tie?” Hari demandis, serĉante alian boaton.

“ ‘Flug’s,” diris Hagrid.

“Vi flugis?”

“Jes—sed ni r’iros per ti’. M’ ne deves uzi la magion nun, post kiam mi ‘aves vin.”

Ili enŝipiĝis, Hari ankoraŭ rigardante Hagrid, provante imagi lin flugi.

“Tam’n, estus damaĝe, se ni devus remi,” diris Hagrid, rigardante strabe al Hari. “Se mi farus jon por – e – akceli la ‘ferojn, ĉu vi bonvolus ne mencii ti’n ĉe Porkal’?”

“Kompreneble ne,” diris Hari, avide esperante vidi pli da magio. Hagrid eltiris denove la ruĝetan ombrelon, frapis per ĝi dufoje sur la boata flanko, kaj ili rapidis kontraŭ la tero.

“Kial oni estus freneza, kiu prirabus Gajngotojn?” Hari demandis.

“Pro sorĉoj—m’lbenoj,” diris Hagrid, malfaldante la gazeton dum li parolis. “Oni dires, ke drakoj gardes la alts’kurajn ŝloskelojn. Kaj krome oni deves trovi si’n vojon—Gajngotoj estes centoj da kilometroj sub Londono, ĉu klare? Profunde sub la metroo. Oni malsatmortus provante eliri de tie, eĉ se oni ja sukces’s ŝteli jon.”

Hari sidis kaj cerbumis pri tio dum Hagrid legis sian gazeton, la Ĵurnalo Profeta. Hari jam lernis de Onklo Verno, ke la homoj preferis legi senĝene la gazeton, sed tio estis tre malfacile por Hari, kiu neniam havis tiom da demandoj dum sia vivo.

“La Minist’rio de Magio fuŝades, ki’l k’time,” Hagrid murmuris, turnante la paĝon.

“Ĉu ekzistas Ministerio de Magio?” Hari demandis, antaŭ ol li povis haltigi sin.

“Kompr’neble,” diris Hagrid. “Oni pr’pon’s Zomburdon ki’l Ministro, kompr’neble, sed li neniam lasus Porkal’, do tiu Kornelio Fuĵo ekhav’s la p’stenon. Elstara fuŝulo li estes, do li bombardes Zomburdon per strigojn ĉi’matene, petante konsilojn.”

“Sed kion faras iu Ministerio de Magio?”

“Nu, la ĉeftask’ estes kaŝi de la mogloj, ke ankoraŭ ekzistes g’esorĉistoj laŭlonge kaj laŭlarge de la lando.”

“Kial?”

“Kiol? Diable, Hari, ĉiu d’zirus magiajn solvojn por iliaj pr’blemoj. Ne, ni pr’fere restes aparte.”

Je tiu momento la boato trafis dolĉe la digon de la haveno. Hagrid faldis sian gazeton, kaj ili grimpis supren la ŝtonajn ŝtupojn ĝis la strato.

La preterpasantoj gapis multe al Hagrid dum ili marŝis tra la urbeto al la stacidomo. Hari ne kulpigis ilin pro tio. Krom tio, ke Hagrid estis dufoje pli alta ol iu ajn, li daŭre indikis ordinarajn aferojn, kiel parkohorloĝojn kaj laŭte diris, “Ĉu vi vidas tion, Hari? Nu, kiajn aferojn la mogloj kunfaras, ĉu?”

“Hagrid,” diris Hari, anhelante iom dum li kuris por resti kune, “ĉu vi diris, ke estas drakoj ĉe Gajngotoj?”

“Nu, oni dires ti’n,” diris Hagrid. “Kara mia! Mi d’ziregus drakon.”

“Vi dezirus unu?”

“ ‘Dezir’s unu ekde mi est’s infano—ni eku.”

Ili estis atinganta la stacidomon. La trajno ĉe Londono irontis post kvin minutoj. Hagrid, kiu ne komprenis la “moglan monon”, kiel li nomis tion, donis la monbiletojn al Hari, tiel ke tiu aĉetu iliajn biletojn.

En la trajno la homoj gapis pli ol antaŭe. Hagrid okupis du sidejojn kaj pasis la tempon trikante aferon, kio aspektis kiel kanarikolora cirktendo.

“Ĉu vi ‘nkoraŭ ‘aves vi’n l’teron, ‘Ari?” li demandis dum li nombris la maŝojn.

Hari tiris la pergamenan koverton el sia poŝo.

“Bone,” diris Hagrid. “Jen listo de ĉio, ki’n vi b’zonos.”

Hari malfaldis duan paperon, kiun li ne rimarkis hieraŭ, kaj legis:

PORKALA LERNEJO por SORĈARTO kaj MAGIO

UNIFORMO

Bezonoj de unuajaraj studentoj:

tri kompletoj de simplaj ĉiutagaj roboj (nigraj)

unu ordinara pinta ĉapelo (nigra) por normala uzo

unu paro da ŝirmaj gantoj (drakoleda aŭ simila)

unu vintra mantelo (nigra kun arĝentaj agrafoj)

Notu, ke ĉiuj studentaj vestoj devas havi nometikedojn.

KURSLIBROJ

Ĉiu studento devas havi unu ekzempleron de ĉiu el la sekvaj libroj:

La Norma Manlibro de Sorĉoj (Unua Nivelo) de Miranda Akcipitro

Historio de la Magio de Bathilda Plumpino

Teorio de Magio de Adalbert Blagado

Gvidlibro de Transformado por Komencantoj de Emerik Alio

Mil Magiaj Herboj kaj Fungoj de Filida Sporo

Magiaj Infuzoj kaj Pocioj de Arsenio Dozo

Fantaziaj Bestoj kaj Kie Ili Troviĝas de Triton Skamandro

La Mavaj Povoj: Gvidlibro de Mem-Proteko de Kventin Tremo

CETERA EKIPAĴO

1 vergo

1 kaldrono (stanaloja, grandonumero 2)

1 kompleto de vitraj aŭ kristalaj fioloj

1 teleskopo

1 latuna vektopesilo

Estas permesate al studentoj ankaŭ alporti AŬ strigon AŬ katon AŬ bufon

GEPATROJ MEMORIĜU KE UNUAJARAJ STUDENTOJ NE RAJTAS HAVI PROPRAJN FLUGBALAILOJN.

Ĉu ni povas aĉeti la tuton ĉe Londono?” Hari scivolis voĉe.

“Se oni scies kie,” diris Hagrid.

Hari neniam antaŭe estis en Londono. Kvankam Hagrid ŝajne sciis kien li iris, li evidente ne kutimis iri tie per normalaj rimedoj. Li implikiĝis en la turnbariero en la metroo, kaj plendis laŭte, ke la sidejoj estis tro malgrandaj, kaj la trajnoj tro malrapidaj.

“M’ ne k’mprenes, ki’l la mogloj traktes la ‘ferojn sen magi’,” li diris dum ili grimpis rulŝtuparon en paneo, kiu kondukis ilin supren al strato plena je butikoj kaj vigla pro komerco.

Hagrid estis tiel ega, ke li facile fendis la homamason; Hari nur bezonis sekvi proksime al li. Ili pasis librovendejojn, kaj muzikvendejojn, burgerbudojn, kaj kinejojn, sed neniun lokon, kiu aspektis, kiel vendejo de magiaj vergoj. Tio estis simple ordinara strato plena je ordinaraj homoj. Ĉu vere troviĝis amasoj da sorĉista oro enterigita kilometrojn sub ili? Ĉu vere ekzistis butikoj, kie vendiĝis flugbalailoj kaj libroj de sorĉoj? Ĉu eble la tuto estis ega ŝerco inventita de la Durslioj? Se Hari ne scius certe, ke la Durslioj tute ne havas senson por humuro, li povus kredi tion; sed pro iu kialo, kvankam ĉio dirita de Hagrid estis nekredinda, Hari simple ne povis malfidi lin.

“Jen la lok’,” diris Hagrid, haltante, “la Likema Kaldrono. Estes fama lok’.”

Estis eta malpure aspektanta taverno. Se Hagrid ne indikus ĝin, Hari ne rimarkus, ke ĝi ekzistas. La homoj, kiuj haste preterpasis, tute ne rigardis ĝin. Iliaj okuloj glitis de la granda librovendejo ĉe unu flanko ĝis la diskovendejo ĉe la alia flanko, kvazaŭ ili tute ne kapablis vidi la Likeman Kaldronon. Fakte, Hari iel sentis kvazaŭ nur li kaj Hagrid povis vidi ĝin. Antaŭ ol li povis esprimi tion, Hagrid kondukis lin internen.

Kvankam ĝi estis fama loko, ĝi estis ege malluma kaj kaduka. Kelkaj maljunulinoj sidis en angulo, trinkantaj glasetojn da ŝereo. Unu el ili fumis longan pipon. Eta viro portanta cilindran ĉapelon parolis kun la maljuna drinkeĵmastro, kiu estis tute kalva, kaj aspektis kiel sendenta juglando. La mallaŭta zumado de babilo ĉesis kiam ili eniris. Ĉiuj evidente konis Hagrid; ili gestis kaj ridetis al li, kaj la mastro prenis glason, demandante, “La kutiman, Hagrid?”

“ ‘Ne poves, Tom, m’ traktes Porkalan aferon,” diris Hagrid, metante sian egan manon sur la ŝultron de Hari, tiel ke liaj kruroj knikis.

“Kara Dio,” diris la mastro dum li atentis al Hari, “ĉu tiu—ĉu tiu povas esti—?”

La Likema Kaldrono subite fariĝis tute silenta kaj senmova.

“Feliĉa restu mia animo,” flustris la maljuna mastro, “Hari Potter…kia honoro.”

Li hastis de malantaŭ la verŝtablo, iris al Hari kaj prenis ties manon kun larmoj en siaj okuloj.

“Bonvenon reen, sinjoro Potter, bonvenon reen.”

Hari ne sciis kion diri. Ĉiuj rigardis al li. La maljuna virino kun la pipo suĉis ĝin sen rimarki, ke ĝi estingiĝis. Hagrid ĝojbrilis.

Tiam aŭdiĝis brua gratado de seĝoj, kaj je la sekvanta momento Hari trovis sin premante la manojn de ĉiuj en la Likema Kaldrono.

“Dora Krakford, sinjoro Potter, mi ne povas kredi, ke mi renkontas vin finfine.”

“ Mi fieras, sinjoro Potter, mi ege fieras.”

“Mi ĉiam deziris premi al vi la manon—mi tute ekscitiĝas.”

“Kia ĝojo, sinjoro Potter, mi ne povas esprimi, Diglo mi nomiĝas, Dedalo Diglo.”

“Mi foje vidis vin!” diris Hari, dum la cilindro de Diglo falis pro lia ekscito. “Vi riverencis al mi unufoje en butiko.”

⇐ Предыдущая 5 6 7 8 91011 12 13 14 Следующая ⇒