Главная

Контакты

Случайная статья

• Автоматизация
• Антропология
• Археология
• Архитектура
• Биология
• Ботаника
• Бухгалтерия
• Военная наука
• Генетика
• География
• Геология
• Демография
• Деревообработка
• Журналистика
• Зоология
• Изобретательство
• Информатика
• Искусство
• История
• Кинематография
• Компьютеризация
• Косметика
• Кулинария
• Культура
• Лексикология
• Лингвистика
• Литература
• Логика
• Маркетинг
• Математика
• Материаловедение
• Медицина
• Менеджмент
• Металлургия
• Метрология
• Механика
• Музыка
• Науковедение
• Образование
• Охрана Труда
• Педагогика
• Полиграфия
• Политология
• Право
• Предпринимательство
• Приборостроение
• Программирование
• Производство
• Промышленность
• Психология
• Радиосвязь
• Религия
• Риторика
• Социология
• Спорт
• Стандартизация
• Статистика
• Строительство
• Технологии
• Торговля
• Транспорт
• Фармакология
• Физика
• Физиология
• Философия
• Финансы
• Химия
• Хозяйство
• Черчение
• Экология
• Экономика
• Электроника
• Электротехника
• Энергетика

Сэрца мармуровага анёла. Янук, Рыцар Мятлушкі. П'еса-казка ў трох дзеях. Дзейныя асобы. Дзея першая

Янук, Рыцар Мятлушкі

П'еса-казка ў трох дзеях

Дзейныя асобы
Дзея першая
Дзея другая
Дзея трэцяя

Дзейныя асобы

Мятлушка.

Янук Шукайла-Залескі.

Князёўна Даратэя.

Кадук.

Лесавічок.

Жытнічак.

Начніцы.

Страхі.

Дзея першая

Ясная летняя ноч. На галінах дрэў гушкаюцца Мятлушка - танклявая дзяўчына ў лёгкай шэрай сукенцы, з пушыстымі попельнымі валасамі і празрыстымі крыламі за спіной, і яе сябры - Лесавічок і Жытнічак.

Мятлушка. Як хораша сёння ў лесе! Як ласкава свеціць Маці-Поўня!

Лесавічок. А на ялінах ужо выраслі зялёныя свечкі-пупышкі, духмяныя-духмяныя!

Жытнічак. І жыта ўжо зарунела... Калі яно вырасце вышэй за мяне, пойдзем зноў гуляць у хованкі!

Мятлушка (мройна). Як мне хочацца, каб здарылася нешта незвычайнае! Можа, збегаем да русалак, паслухаем іх песні?

Лесавічок. Не, лепей падыдзем да Чорнага балота, паглядзім, як з дрыгвы ўсплываюць срэбныя лілеі!

Жытнічак. Ціха, сябры, нехта ідзе!

Мятлушка. Гэта чалавек!

Лесавічок. Давайце павесялімся!

Жытнічак. Ён зусім малады - і адзін! Зараз настрашым!

Хаваюцца за ствалы дрэў. На паляну выходзіць малады хлапец у шляхецкай, але вельмі падранай вопратцы, з рыцарскім мячом. Гэта Янук.

Янук (спявае)

Высакародны рыцар

Нікога не баіцца.

Ён па зямлі вандруе,

Каб ратаваць людзей.

Апалая ігліца

Пад месяцам іскрыцца,

І рыцар, што вандруе,

На сцежцы не ўпадзе.

З трох бакоў на Янука кідаюцца з жахлівымі крыкамі Мятлушка, Лесавічок і Жытнічак, стараюцца напалохаць. Янук выхоплівае меч.

Ах вы, подлыя нападнікі! Я - высакародны шляхціц і ніколі не адступаю! Вось я вас!..

Янук ганяецца за жартаўнікамі, але дзе дагоніш гарэзлівых юных духаў! Нарэшце ўсе стамляюцца.

Мятлушка (крычыць). Перастаньце! (З добрай усмешкай падыходзіць да Янука. ) Глядзіце, ён зусім не спалохаўся!

Янук. Вы хто такія?

Мятлушка. Я - Мятлушка, дачка Поўні.

Лесавічок. Я - Лесавічок, сын лесу.

Жытнічак. А я - іх сябрук, Жытнічак. Мая маці - русалка, а дом - жытнёвае поле. А як завуць цябе?

Янук (кланяецца з вялікай годнасцю, урачыста адказвае). Пан Янук Шукайла-Залескі!

Лесавічок. Чаму ж такі высакародны пан - ды без каня?

Янук (не паднімаючы вачэй, паўтарае завучаную байку). Дарогай здарылася са мною страшнае няшчасце. Быў у мяне цудоўны конь з каралеўскае стайні. Але яго з'елі ваўкі...

Мятлушка. Ваўкі?! У нашым лесе?

Янук (збянтэжыўшыся). Ваўкі...

Жытнічак. А чаму такі высакародны рыцар ходзіць без капелюша?

Янук (ужо без ранейшай упэўненасці). Дарогай здарылася са мною страшнае няшчасце. На маім цудоўным капелюшы быў вялікі дыямент з каралеўскага куфэрка. Але магутны арол...

Мятлушка падыходзіць да юнака і дакорліва глядзіць яму ў вочы, але той усё-ткі працягвае аповед.

... прываблены бляскам, кінуўся на гэты дыямент і знёс... разам з капелюшом...

Мятлушка. Ну нашто ты маніш? Вось дзіўныя вы, людзі! Хочаце здавацца не такімі, якія вы ёсць.

Янук (жадаючы апраўдацца). Мой род высакародны. Мой прадзед, дзед і бацька ваявалі за караля...

Жытнічак. І пакінулі цябе ў падраных портках!

Абражаны Янук спрабуе злавіць гарэзніка, але той залазіць на дрэва і дражніцца адтуль.

Мятлушка (прымірэнча). Куды ж ты ідзеш?

Янук. У палац Кадука, ратаваць князёўну Даратэю!

Слухачы ўражаныя. Нават Жытнічак злазіць з дрэва і падыходзіць да Янука.

Лесавічок. Вар'ят! Ніхто з людзей не можа прайсці ў палац да Кадука!

Жытнічак. Кадук з'яўляецца толькі ў адну хвіліну - апоўдні, і толькі тады, калі яго паклічуць.

Лесавічок. Як пажадае хто-небудзь каму: «Кадук цябе забяры... », то Кадук з'явіцца... і забярэ...

Жытнічак. Князёўна Даратэя гэтаксама апынулася ў Кадука! Я чуў, што яе бацька, вялікі князь, так моцна на яе раззлаваўся, што і сказаў гэтыя словы... І якраз трапіў на страшную хвіліну. Пасля, канешне, шукаць кінуўся, узнагароду абвясціў таму, хто верне дачку...

Мятлушка. Не можа быць, не можа быць, каб родны бацька сказаў такое на дачку!

Янук. Вядома, ніхто не мог сказаць такое цудоўнай панне Даратэі! Я знайду гэтага подлага Кадука і заб'ю яго!

Лесавічок. Але ісці трэба праз Чорнае балота...

Жытнічак. Але палац Кадука вартуюць Начніцы і Страхі...

Янук (дэкламуе)

Хай сонца паліць,

Хай дождж імжыць,

Зліецца неба з зямлёй -

А рыцар мусіць заўжды служыць

Чароўнай Даме сваёй.

Я знайду цябе, о панна Даратэя!

Мятлушка. Няўжо ты не баішся?

Янук. Калі хочаш служыць сваёй Даме - нельга баяцца нічога. Каб вы ведалі, якая панна Даратэя прыгожая! Аднойчы яна скінула мне з балкона кветачку... (Беражліва дастае схаваную на грудзях кветку. )

Мятлушка бярэ яе, каб разгледзець, і палохаецца.

Мятлушка. Ой, яна несапраўдная!

Лесавічок. Як гэта можа быць? (Бярэ кветку. ) Ой, праўда, яна мёртвая! (Аддае кветку Жытнічку. )

Жытнічак. Нежывая кветка! Фу! (Кідае яе на зямлю. )

Янук. Што вы разумееце! (Беражліва падымае кветку, хавае. ) Гэта штучная кветка з самага тонкага шоўку. Панна Даратэя любіць прыгожыя рэчы.

Мятлушка. Нежывыя рэчы любіць нельга!

Лесавічок. Ды ён проста хоча зрабіцца князем! Ведаем мы такіх выратавальнікаў! Здзейсніць подзвіг, а пасля яму - паўкняства давай і князёўну ў дадатак!

Янук (мройна). Я мару толькі пра адно... Я выратую яе, стану перад ёй на калена... (паказвае), а яна пакладзе сваю белую ручку мне на плячо і скажа: «Высакародны Янук Шукайла-Залескі, ты добра служыў мне, і я пасвячаю цябе ў свае рыцары! »

Мятлушка. Паслухай, не хадзі да Кадука... Ты загінеш!

Лесавічок. Акрамя таго, твой меч - бяссілы. Кадука можа забіць толькі месячны прамень - нездарма ж Кадук з'яўляецца толькі ўдзень, а ў яго палацы заўсёды свеціць сонца.

Янук. Як жа можна прынесці туды прамень? Яго не зловіш...

Мятлушка. Чаму? Гэта вельмі проста! Глядзі! (Бярэ ў рукі месячны прамень. )

Янук, уражаны, спрабуе зрабіць тое самае, але ў яго не атрымліваецца.

Жытнічак. Яна - дачка Поўні! Толькі Мятлушка можа ўзяць у рукі месячны прамень!

Янук. Рыцарскі меч адолее любога злодзея, а шляхецкая адвага вартая любой чароўнай зброі! Але ж я з вамі забавіўся.

Мятлушка. Давай я правяду цябе, Янук!

Янук. Яшчэ чаго! Не хапала, каб шляхціцу дапамагала лясное дзяўчо. Бывайце! (Адыходзіць).

Лесавічок. Пабеглі да русалак!

Жытнічак. Пабеглі!

Мятлушка. Вы бяжыце, сябры, а я прылячу пазней.

Жытнічак і Лесавічок выбягаюць.

А я ўсё-ткі прыгледжу за гэтым рыцарам... (Накіроўваецца ўслед за Януком. )