Мінін айтса, бұзылмас кімнің түсі.

Мінін айтса, бұ зылмас кімнің тү сі...

Мінін айтса, бұ зылмас кімнің тү сі,
Ойлағ анғ а ап-анық тұ р мұ нысы
Сасқ анынан сандырақ жал айтады,
Ыза болып сақ ылдап кетік тісі.

Айтыпты қ атынының бір ойнасшысы:
«Неге ойнас қ ылады екен байлы кісі? »
«Ө зің неге қ ыласың? » деп сұ раса,
Ө йтпесе бұ райды екен оның іші.

Кей ұ лық тың осындай бар белгісі,
Оны айта алмай қ ұ риды елдің мысы.
Не кө зінше, не сырттан мінін айтсаң,
Не қ инап, не келеді ө лтіргісі.

Ол ө зі – тү зететін ел басшысы,
Бұ л болса ұ лығ ының қ ылғ ан ісі.
Қ арапайым қ азақ қ а не сұ рау бар
Не сү йсе, соны қ ылсын жабайысы.

Бірдей адам кайда бар іші-тысы?
Міндімін деп келмейді жығ ылғ ысы.
«Дерт жасырғ ан ажалсыз ө лер» деген,
Қ азақ ты ондырмайтын – осынысы.

«Мін тү зелмей, тү зелмес ел жұ мысы»
Деген жоқ па бұ рынғ ы білімдісі.
«Ханы тура болмаса, халқ ы оң байды»,
Мұ ны айтқ ан – ө ткен ердің жігерлісі.

Нә псі жеуден жалық пас жазы, қ ысы,
Зорлық тың мақ танмен бар байланысы.
Қ айтіп оны таза деп айта алармыз,
Айла, мақ тан, зорлық қ а толса уысы?

Қ азақ

Жер жү зі жабылғ анда ғ ылым жақ қ а,
Қ азақ жү р қ ұ марланып қ ұ р шатақ қ а.
«Анау – қ у, мынау – пысық, мен – батыр» – деп,
Айналды бірін-бірі қ ұ рытпақ қ а.

Ойда жоқ: «Ө нер біліп, жол табайын»,
Жалмауғ а жалық пайды ө з маң айын.
Мұ ның тү бі не болар деген жан жоқ,
Ұ рлық, ұ рыс, араздық кү нде дайын.

Ө тірікпен ө ткізіп кү н мен айын,
Демейді «жамандық тан жалығ айын».
«Анау – шыным, мынауым – сырым ғ ой» –деп,
Сонша жақ сы біледі алдау жайын.

Жаз жалымен жібермей жалғ ыз тайын,
Тыныштық пен ішкізбей тақ та шайын,
Ұ рысы ұ рлап, қ уы алдап, сұ мы елертіп,
Қ ұ рытады ү ш жақ тап тамам байын.

Байдың да ойлағ аны – «ел алайын»,
Білмейді, қ у шағ ып жү р ө з бақ айын,
Кө зі аспанда, кө ң ілі мақ танда боп,
Тауысқ анын сезбейді ішкі майын.

Демейді «ғ ылым біліп жанданайын»,
Мақ сұ ты – «мақ тан іздеп паң данайын».
Қ анша ұ қ тырып айтсаң да – қ алыбында,
Ойда жоқ – «жігерленіп, қ амданайын».

Мінеки, естісең із елдің жайын,
К... інен кейін кетті басқ ан сайын.
Қ айран елім, қ азағ ым, қ айран жұ ртым,
Кө п айтып, а, дариғ а, не қ ылайын!

ИМАНЫМ

Қ ырық тан соң ғ ы иманым,
Отыз жылдай жиғ аным,
Кө п ғ алымның сө зiнiң
Ақ ылғ а алдым сыйғ анын.

Молдалардың ә дiсiн,
Пайғ амбардан хадисiн,
Ә улиелiк жадысын –
Алмадым ақ ыл тыйғ анын.

Айтса да қ андай ғ алым зат,
Дә лелсiз болса, бә рi – оғ ат.
Даусыз таза хақ иқ ат,
Жолында жанды қ иғ аным.

Ү йретсем иман адамғ а,
Ә лiмге, мейлi наданғ а,
Қ олы жү йрiк, кө зi ө ткiр,
Кө ң iлi соқ ыр шабанғ а.

Тү зетсем оның тiлегiн,
Тiрiлтiп ө лген сү йегiн,
Жұ лып алсам жү регiн,
Кеудесiн басып табанғ а.

Айқ ын ақ қ а сенбейдi,
Терiс деп дә лел бермейдi,
Кө кейiне енбейдi,
Қ ұ лағ ына қ ұ йғ аным.

Бiлмеймiн деген иман ба,
Ол ақ ылғ а сыйғ ан ба,
Айтудан ақ ыл тиғ ан ба,
Жасырады иманын.

Философ сө зiн оқ ыдым,
Талайын ойғ а тоқ ыдым,
Кiтабын да кө ргемiн,
Ә улие мен сопының.

Бә рiн де сынғ а саламын,
Керектiсiн аламын,
Ашып алып тастадым,
Таз басының қ отырын.

Саяз ақ ыл бас ұ рғ ан,
Мақ тауын кө ктен асырғ ан,
Жаба тоқ ып жасырғ ан,
Талайдың жардым шиқ анын.

Ақ ылдан адас қ алмайым,
Дә лелсiз сө здi алмайым,
Бос жетекке бармайым,
Кө термеймiн қ иқ аң ын.

⇐ Предыдущая 123 Следующая ⇒