Мінін айтса, бұзылмас кімнің түсі.
Мінін айтса, бұ зылмас кімнің тү сі...
Мінін айтса, бұ зылмас кімнің тү сі, Ойлағ анғ а ап-анық тұ р мұ нысы Сасқ анынан сандырақ жал айтады, Ыза болып сақ ылдап кетік тісі.
Айтыпты қ атынының бір ойнасшысы: «Неге ойнас қ ылады екен байлы кісі? » «Ө зің неге қ ыласың? » деп сұ раса, Ө йтпесе бұ райды екен оның іші.
Кей ұ лық тың осындай бар белгісі, Оны айта алмай қ ұ риды елдің мысы. Не кө зінше, не сырттан мінін айтсаң, Не қ инап, не келеді ө лтіргісі.
Ол ө зі – тү зететін ел басшысы, Бұ л болса ұ лығ ының қ ылғ ан ісі. Қ арапайым қ азақ қ а не сұ рау бар Не сү йсе, соны қ ылсын жабайысы.
Бірдей адам кайда бар іші-тысы? Міндімін деп келмейді жығ ылғ ысы. «Дерт жасырғ ан ажалсыз ө лер» деген, Қ азақ ты ондырмайтын – осынысы.
«Мін тү зелмей, тү зелмес ел жұ мысы» Деген жоқ па бұ рынғ ы білімдісі. «Ханы тура болмаса, халқ ы оң байды», Мұ ны айтқ ан – ө ткен ердің жігерлісі.
Нә псі жеуден жалық пас жазы, қ ысы, Зорлық тың мақ танмен бар байланысы. Қ айтіп оны таза деп айта алармыз, Айла, мақ тан, зорлық қ а толса уысы?
Қ азақ
Жер жү зі жабылғ анда ғ ылым жақ қ а, Қ азақ жү р қ ұ марланып қ ұ р шатақ қ а. «Анау – қ у, мынау – пысық, мен – батыр» – деп, Айналды бірін-бірі қ ұ рытпақ қ а.
Ойда жоқ: «Ө нер біліп, жол табайын», Жалмауғ а жалық пайды ө з маң айын. Мұ ның тү бі не болар деген жан жоқ, Ұ рлық, ұ рыс, араздық кү нде дайын.
Ө тірікпен ө ткізіп кү н мен айын, Демейді «жамандық тан жалығ айын». «Анау – шыным, мынауым – сырым ғ ой» –деп, Сонша жақ сы біледі алдау жайын.
Жаз жалымен жібермей жалғ ыз тайын, Тыныштық пен ішкізбей тақ та шайын, Ұ рысы ұ рлап, қ уы алдап, сұ мы елертіп, Қ ұ рытады ү ш жақ тап тамам байын.
Байдың да ойлағ аны – «ел алайын», Білмейді, қ у шағ ып жү р ө з бақ айын, Кө зі аспанда, кө ң ілі мақ танда боп, Тауысқ анын сезбейді ішкі майын.
Демейді «ғ ылым біліп жанданайын», Мақ сұ ты – «мақ тан іздеп паң данайын». Қ анша ұ қ тырып айтсаң да – қ алыбында, Ойда жоқ – «жігерленіп, қ амданайын».
Мінеки, естісең із елдің жайын, К... інен кейін кетті басқ ан сайын. Қ айран елім, қ азағ ым, қ айран жұ ртым, Кө п айтып, а, дариғ а, не қ ылайын!
ИМАНЫМ
Қ ырық тан соң ғ ы иманым, Отыз жылдай жиғ аным, Кө п ғ алымның сө зiнiң Ақ ылғ а алдым сыйғ анын.
Молдалардың ә дiсiн, Пайғ амбардан хадисiн, Ә улиелiк жадысын – Алмадым ақ ыл тыйғ анын.
Айтса да қ андай ғ алым зат, Дә лелсiз болса, бә рi – оғ ат. Даусыз таза хақ иқ ат, Жолында жанды қ иғ аным.
Ү йретсем иман адамғ а, Ә лiмге, мейлi наданғ а, Қ олы жү йрiк, кө зi ө ткiр, Кө ң iлi соқ ыр шабанғ а.
Тү зетсем оның тiлегiн, Тiрiлтiп ө лген сү йегiн, Жұ лып алсам жү регiн, Кеудесiн басып табанғ а.
Айқ ын ақ қ а сенбейдi, Терiс деп дә лел бермейдi, Кө кейiне енбейдi, Қ ұ лағ ына қ ұ йғ аным.
Бiлмеймiн деген иман ба, Ол ақ ылғ а сыйғ ан ба, Айтудан ақ ыл тиғ ан ба, Жасырады иманын.
Философ сө зiн оқ ыдым, Талайын ойғ а тоқ ыдым, Кiтабын да кө ргемiн, Ә улие мен сопының.
Бә рiн де сынғ а саламын, Керектiсiн аламын, Ашып алып тастадым, Таз басының қ отырын.
Саяз ақ ыл бас ұ рғ ан, Мақ тауын кө ктен асырғ ан, Жаба тоқ ып жасырғ ан, Талайдың жардым шиқ анын.
Ақ ылдан адас қ алмайым, Дә лелсiз сө здi алмайым, Бос жетекке бармайым, Кө термеймiн қ иқ аң ын.
|