Хелпикс

Главная

Контакты

Случайная статья





Аvе Mаrіа



Аvе Mаrіа

 

Звон кафедральны кліча на Аvе.

З цесных завулкаў злева і справа

Гуртам манашкі ў чорным адзенні

Цягнуцца, быццам сумныя цені.

Тут і старыя, і маладыя, –

Аvе Mаrіа...

Я не звярнуў бы і ўвагі можа,

Ка не пабачыў між іх прыгожай

Стройнай манашкі, якая мае

Не больш, хіба, як семнаццаць маяў;

Чорныя вочы, бровы густыя, –

Аvе Mаrіа!

Нат пад жалобнай вопраткай чорнай

Ты адгадаеш: стан непакорны,

Ножкі, якімі б на карнавалах

І захапляла і чаравала,

Смуглыя рукі, грудзі тугія, –

Аvе Mаrіа!

Глядзіць набожна на крыж пятровы,

А я малюся на яе бровы:

Няўжо, красуня, ты не шкадуеш,

Што хараство і жыццё марнуеш?

Як танцавалі б ножкі такія, –

Аvе Mаrіа!

Цябе атрутаю апаілі,

Ружанцам рукі табе скруцілі.

Смялей парві ты яго, не бойся!

У полі недзе шуміць калоссе…

О, як бы жалі рукі такія, –

Аvе Mаrіа!

А потым хутка прыйшло б каханне,

Страчала б з мілым свой золак ранні.

 

 

А потым стала б ты гаспадыняй

І калыхала б сваю дзяціну!

О, як кармілі б грудзі такія, –

Аvе Mаrіа!

Не знаю, можа, мая малітва

Выйграць бы мне памагла гэту бітву,

Але пазвалі яе; манашка

Пайшла за ўсімі, ўздыхнуўшы цяжка,

Пад звоны змрочныя і глухія, –

Аvе Mаrіа!

 

 



  

© helpiks.su При использовании или копировании материалов прямая ссылка на сайт обязательна.