|
|||
Максім Танк. Спатканне. Завушнiцы. Мой хлеб надзённыСтр 1 из 4Следующая ⇒ Максім Танк Спатканне
Рады я, што ўбачыць давялося На шляхах знаёмых Залатую восень. Перад вамі нізка я хілюся, Родныя прасторы Беларусі! Дык прымі паклон, Сасновы гоман, I ад тых, Што не прыйшлі дадому, Бо яны ў дарозе не прысталі, Ім у сэрцы білі Нёмна хвалі, Баравыя песні добра чулі... Іх спынілі на дарозе кулі, — Спяць яны ля Волгі і ля Дона, Сняцца ім жытнёвыя загоны. Мне й за іх пабачыць давялося На шляхах знаёмых Залатую восень. Я прыйшоў з прыгоршчамі насення, Каб дажджом рассыпаць па-над краем, Мне пажар лістоў яго асенніх Сэрца на спатканні сагравае. Хай марозіць, а ісці не золка: Бачу я — Праменная вясёлка Асушае нашых матак слёзы I ўстае над Бугам і Бярозай.
Завушнiцы О, колькі раз прасіў я Назначыць мне спатканне; О, колькі раз хацеў я Прызнацца ёй у каханні! Ды ўсё перашкаджалі, Калі дзяўчыне верыць, То павадак вясновы, То прымаразак-шэрань. Але і я — упарты. I каб свайго дабіцца, Прасіў я шчыра майстра Зрабіць ёй завушніцы. На гэтых завушніцах Я напісаў закляцце — Усё, што не сказаў ёй, А ў чым хацеў прызнацца. Сягоння не ўцячэ ўжо Ад слоў маіх гарачых Ні ў час, калі смяецца, Спявае або плача. Ні ў час, калі прыляжа, Змарыўшыся, змярканнем,— Звіняць ёй завушніцы Ўсё пра маё каханне.
Мой хлеб надзённы Непакой за цябе, зямля мая, За твой ураджай, спакойны сон, За дрэва кожнае ў гаях, За весьніх песень перазвон, Непакой за цябе, зямля мая, – Мой хлеб надзённы. Часамі ён горкі ад пылу быў, Часамі салёны ад сьлёзаў быў, Часамі гарачы ад пораху быў, Але і салодкі ад дружбы быў, – Мой хлеб надзённы. I не кладзіце мне хлеб другі У кайстру, калі я ў дарогу іду, На стол, калі бяседу вяду, На сэрца, калі на ім рукі складу.
|
|||
|