Прававое становішча духавенства ў ХІV –ХVІ стст.

Прававое становішча духавенства ў ХІV –ХVІ стст.

Да Крэўскай уніі ў Вялікім Княстве Літоўскім існавалі дзве разновеликие тэрыторыі, якія адрозніваюцца ў рэлігійным стаўленні: паўночны захад дзяржавы захоўваў традыцыйнае паганства, а іншая частка дзяржавы была ахрышчаная ў праваслаўе яшчэ ў перыяд Кіеўскай Русі. Пасля Крэўскай уніі пачалося актыўнае распаўсюджванне каталіцтва, які карыстаўся падтрымкай цэнтральнай улады. З сярэдзіны XVI стагоддзя пад уплывам Рэфармацыі ў Вялікім Княстве Літоўскім распаўсюджваліся пратэстанцкія ідэі, шырока ўспрынятыя ў асяроддзі магнатэрыі. У 1596 годзе была заключана Брэсцкая царкоўная унія, у выніку якой частка праваслаўных прызнала ўладу папы Рымскага і аформілася ў асаблівую Каталіцкую Царкву, якая прытрымліваецца візантыйскага абраду і вядомую як уніяцтва. Сярод нехрысціянскіх рэлігій у Вялікім Княстве Літоўскім былі найбольш распаўсюджаныя юдаізм і іслам, упершыню зафіксаваныя тут у XIV стагоддзі.

Пасля Люблінскай уніі, да канца XVI стагоддзя Кіеўская мітраполія ў Рэчы Паспалітай стала перад неабходнасцю рэформы адукацыі. Праваслаўная інтэлектуальная эліта, апынулася няздольнай у поўнай меры супрацьстаяць напору спачатку Рэфармацыі, а затым і каталіцкай Контррэфармацыі. Духавенства было няздольнае адстойваць у палеміцы свае перакананні, задавальняць ўзрослыя патрэбы паствы.

Духавенства-менш прывілеяванае саслоўе. Яно мела практычна тыя ж правы, што і шляхта. Але саслоўныя прывілеі духавенства не перадаваліся па спадчыне. Духавенства дзялілася на каталіцкае і праваслаўнае. Вярхушка духавенства (мітрапаліты, біскупы) прымыкала да буйных феадалам.

⇐ Предыдущая 1 2 3 45