Казка Першае яечка

Хадзiў дзед на паляванне. Папляваў ад ранку да змяркання. Зморыцца, аж слова не прамовiць, а звярыны не зловiць. Iдзе да хаты, ледзь не плача.

Вось дык няўдача!

Баба дзеда лае, што дарма гуляе, топча лапцi, iрве аборы. Ну i гора!

Слухаць дзеду горка Бабiну гаворку. Баба дзеда лае, а курка кудахча: " Куд – куды, куд – куды! Дайце зерне i вады! ".

Бабка курку накармiла, вадою напаiла. Села курачка ў гнездзечка ды знесла яечка.

Бегла мышка, хвастом вiльнула, яечка скранула. Яечка скацiлася – трах i разбiлася…

Убачыла баба, загаласiла ды з жалю ўсе гаршкi пабiла. Сама сярод хаты села i – абамлела…

Тут дзед стрэльбу схапiў, порахам набiў. Кiнуўся да мышкi, а мышка – на вышкi.

Дзед за ёю: " Iлжэш! Ад мяне не ўцячэш! " За парог зачапiўся i павалiўся. Набiў дзед гузак з добры кулак. Ляжыць, уздыхае, мышку лае.

Iшлi бабы па ваду, пабачылi тую бяду, пачалi рукамi махаць, людзей на дапамогу склiкаць. Прыбеглi старыя, за старымi – малыя. Дзеде паднялi, вадой адлiлi.

Вось дык бяда!

А пакуль там крычалi ды бядавалi, курка села ў падпечку ды знесла другое яечка. Круглае, белае, моцнае, спелае. Яшчэ лепшае за першае!

Рада баба, рад i дзед: будзе яечня на абед! Баба патэльню ўзяла, яечню спякла. паклiкала гасцей – старых i дзяцей.

Усе елi, колькi хацелi. З – за стала ўсталi, песнi заспявалi. Узялiся ўбокi, пусцiлiся ўскокi. Скакалi, скакалi ды годзе сказалi.

Вось вам i казка. Чытайце, калi ласка!

А. Якiмовiч

⇐ Предыдущая 12