En okazo de bezono. 2 страница

“Feliĉe vi bone atentas dum Herbologio, Hermiona,” diris Hari kiam li atingis la muron apud ŝi, forviŝante la ŝviton de sia frunto.

“Jes,” diris Ron, “kaj feliĉe Hari kapablas pensi dum krizo. ‘Ne estas ligno’ — nekredeble.”

“Jen la vojo,” diris Hari, indikante laŭ ŝtontegita pasejo, kiu estis la sola vojo antaŭen.

Krom siaj piedpaŝoj ili aŭdis nur la akvon, kiu fluetis malsupren laŭ la muroj. La pasejo deklivis malsupren, kaj rememorigis Gajngotojn al Hari. Kun malplaĉa korbato li memoris la drakojn kiuj, laŭ onidiro, gardis la ŝloskelojn en la sorĉista banko. Se ili trafus drakon, plenkreskan drakon — Norberto estis sufiĉe malfacila…

“Ĉu vi aŭdas ion?” Ron flustris.

Hari aŭskultis. Mallaŭta susurado kaj tintado ŝajne devenis de antaŭe.

“Ĉu vi supozas, ke tio estas fantomo?”

“Mi ne scias tion… la sono ŝajnas al mi kiel flugiloj.”

“Lumas antaŭe — mi vidas iun moviĝon.”

Ili atingis la finon de la pasejo kaj trovis antaŭ si brile lumatan ĉambron, kies plafono volbiĝis alte super ili. Ĝi plenis je malgrandaj juvelbrilaj birdoj, kiuj papiliumis kaj turbulis[48] ĉie en la ĉambro. Ĉe la kontraŭa flanko de la ĉambro estis peza ligna pordo.

“Ĉu vi supozas, ke ili atakos nin, se ni transiros la ĉambron?” diris Ron.

“Verŝajne,” diris Hari. “ili ne aspektas tre ferocaj, sed se ĉiuj falatakus samtempe… nu, ni ne povas alie… mi kuros transen.”

Li profunde enspiris, kovris sian vizaĝon per siaj brakoj, kaj ekkuris trans la ĉambro. Li anticipis je ajna sekundo la senton de pikaj bekoj kaj ungoj ŝirantaj lin, sed nenio okazis. Li atingis la pordon senvunde. Li tiris la anson, sed ĝi estis ŝlosita.

La aliaj sekvis lin. Ili tiris kaj puŝis la pordon, sed ĝi tute ne moviĝis, eĉ kiam Hermiona provis sian Alohomora-sorĉon.

“Kaj nun?” diris Ron.

“Tiuj birdoj… ili certe ne estas simple ornamaj,” diris Hermiona.

Ili rigardis la birdojn suprenglisantajn super ili, glimbrilantajn — glimbrilantajn?

“Ili ne estas birdoj!” Hari diris subite. “Ili estas ŝlosiloj! Ŝlosiloj kun flugiloj — rigardu atente. Do tio signifas…” li rigardis ĉirkaŭ la ĉambro dum la aliaj streĉrigardis supren al la aro da ŝlosiloj. “…jes — rigardu! Jen balailoj! Ni devas kapti la ŝlosilon por la pordo!”

”Sed estas centoj da ili!”

Ron ekzamenis la seruron en la pordo.

“Ni serĉas grandan eksmodan ŝlosilon — probable de arĝento. Kiel la anso.”

Ĉiu el ili kaptis balailon kaj saltis en la aeron, glisante mezen de la nebulo de ŝlosiloj. Ili svingis la brakojn kaj ekkroĉis la aeron, sed la sorĉitaj ŝlosiloj sagis kaj plonĝis tiel rapide, ke preskaŭ ne eblis kapti iun.

Tamen taŭgis tio, ke Hari estis la plej juna serĉisto de la jarcento. Li havis talenton por ekvidi tion, kion aliaj ne rimarkis. Post minuto sinuante inter la kirlaĵo de diverskoloraj plumoj, li rimarkis grandan arĝentan ŝlosilon, kiu havis ĉifitan flugilon, kvazaŭ oni jam kaptis ĝin kaj perfortis ĝin en la ŝlosiltruon.

“Jen ĝi!” li vokis al la aliaj. “Tiu granda — tie — ne, tie — kun helbluaj flugiloj — la plumoj estas tute ĉifitaj ĉe la flanko.”

Ron impetis en la direkto kie Hari indikis, batis sin kontraŭ la plafono, kaj preskaŭ falis de sia balailo.

“Ni devas ĉirkaŭi ĝin!” Hari vokis, neniam tirante siajn okulojn for de la ŝlosilo kun difektita flugilo. “Ron, venu al ĝi de supre — Hermiona, restu sube kaj baru al ĝi plonĝon — kaj mi provos kapti ĝin. Bone, EKU!”

Ron plonĝis, Hermiona raketis supren, la ŝlosilo evitis ambaŭ kaj Hari impetis sekvante; ĝi rapidis kontraŭ muro, Hari klinis antaŭen, kaj kun aĉa krako blokis ĝin kontraŭ la ŝtonoj per unu mano. La huraoj de Ron kaj Hermiona eĥis ĉirkaŭ la alta ĉambro.

Ili haste alteriĝis, kaj Hari kuris al la pordo, kun la ŝlosilo baraktanta en lia mano. Li perfortis ĝin en la seruron kaj turnis ĝin — ĝi taŭgis. Je la momento kiam la seruro klake malfermiĝis, la ŝlosilo ekflugis denove, aspektante iom kriple, post sia dua kaptiĝo.

“Ĉu pretaj?” Hari demandis la du aliajn, kun sia mano sur la anso. Ili kapjesis. Li malfermis la pordon.

La sekvanta ĉambro estis tiel malluma, ke ili povis vidi nenion. Sed kiam ili eniris ĝin, subita inundo de lumo montris mirindaĵon.

Ili staris ĉe la rando de grandega ŝaktabulo, malantaŭ la nigraj figuroj, kiuj estis pli grandaj ol ili kaj ĉizitaj ŝajne el nigra ŝtono. Alfrontante ilin, tie trans la ĉambro staris la blankaj figuroj. Hari, Ron kaj Hermiona skuiĝis iomete — la imponaj blankaj figuroj ne havis vizaĝojn.

“Kion ni nun devas fari?” Hari flustris.

“Estas klare, ĉu ne?” diris Ron. “Ni devas sakludi trans la ĉambron.”

Malantaŭ la blanka pecaro vidiĝis alia pordo.

“Kiel?” diris Hermiona nervoze.

“Mi supozas,” diris Ron, “ke ni devas fariĝi ŝakfiguroj.”

Li paŝis al nigra kavaliro kaj etendis sian manon por tuŝi la ĉevalon. Tuj la ŝtono animiĝis. La ĉevalo piedumis kontraŭ la tero kaj la kavaliro turnis sian kaske ŝirmatan kapon por rigardi suben al Ron.

“Ĉu ni devas aliĝi al vi por transiri?”

La nigra kavaliro kapjesis. Ron turniĝis al la aliaj.

“Ĉi tio postulas pripenson…” li diris. “Mi supozas, ke ni bezonas anstataŭi tri el la nigraj figuroj…”

Hari kaj Hermiona restis silentaj, rigardante dum Ron pensis. Fine li diris, “Nun, ne sentu vin ofenditaj iel ajn, sed neniu el vi bone ludas ŝakon —”

“Ni ne estas ofenditaj,” diris Hari tuj. “Nur diru al ni kion fari.”

“Nu, Hari, vi anstataŭos tiun kurieron, kaj Hermiona, vi staros apud li anstataŭ tiu turo.”

“Kaj vi?”

“Mi estos kavaliro,” diris Ron.

Evidente la ŝakpecoj aŭskultadis, ĉar post tiuj vortoj kavaliro, kuriero, kaj turo turnis siajn dorsojn al la blankaj figuroj, kaj marŝis de la tabulo, lasante tri malokupitajn kvadratojn, kiujn Hari, Ron, kaj Hermiona prenis.

“La blanka flanko ĉiam komencas en ŝako,” diris Ron, rigardante trans la tabulo. “Jes… rigardu…”

Blanka peono iris antaŭen je du kvadratoj.

Ron komencis direkti la nigrajn pecojn. Ili moviĝis silente ien ajn laŭ lia ordono. La genuoj de Hari skuiĝis. Kio okazus, se ili malgajnus la ludon?

“Hari, iru diagonale kaj rekte je kvar kvadratoj.”

Ilia unua ŝoko okazis kiam la alian nigran kavaliron estis prenata. La blanka damo bategis lin ĝisteren, kaj trenis lin flanken de la tabulo, kie li kuŝis tute senmove, vizaĝsube.

“Mi devis lasi tion okazi,” diris Ron, aspektante ŝokite. “Vi nun estas libera por preni tiun kurieron, Hermiona, iru.”

Ĉiun fojon, kiam unu el iliaj pecoj perdiĝis, la blankaj estis tute senkompataj. Baldaŭ kuŝis miksamaso da senmovaj nigraj pecoj kontraŭ la muro. Dufoje Ron nur ĝustatempe rimarkis, ke Hari kaj Hermiona venis en danĝeron. Li mem kuris ĉirkaŭ la tabulon, prenante preskaŭ tiom da blankaj pecoj, kiom ili perdis nigrajn.

“Ni alvenas al la fino,” li murmuris subite. “Lasu min pensi — lasu min pensi…”

La blanka damo turnis sian senforman vizaĝon kontraŭ li.

“Jes…” diris Ron kviete, “Ne estas alia rimedo… mi devas fariĝi prenata.”

“NE!” Hari kaj Hermiona kriis.

“Tiel estas en ŝako!” knalis Ron. “Por gajni la ludon oni bezonas pagi la prezon! Mi antaŭos je unu salto kaj ŝi prenos min — tio liberigos vin por matigi la reĝon, Hari!”

“Sed —”

“Ĉu vi volas haltigi Snejp aŭ ne?”

“Ron —”

“Pensu, se vi ne hastos, li jam havos la Ŝtonon!”

La elekto estis klara.

“Ĉu pretaj? Ron vokis, kun vizaĝo pala sed rezoluta. “Mi iras — nun aŭskultu — ne restadu ĉi tie post kiam vi venkos.”

Li paŝis antaŭen, kaj la blanka damo atakis. Ŝi batis Ron forte sur la kapo kun sia ŝtona brako, kaj li kraŝis planken — Hermiona ekkriis, sed restis ĉe sia kvadrato — la blanka damo trenis Ron al la flanko. Li aspektis senkonscie.

Tremante, Hari moviĝis je tri kvadratoj maldekstren. La blanka reĝo demetis sian kronon kaj ĵetis ĝin ĉe la piedojn de Hari. Ili venkis. La ŝakopecoj cedis flanken kaj riverencis, lasante klaran vojon ĝis la pordo. Kun lasta senespera rigardo dorsen al Ron, Hari kaj Hermiona hastis tra la pordo kaj laŭ la sekvanta pasejo.

“Se li estas — ?”

“Li bonfartos,” diris Hari, provante konvinki sin mem. “Laŭ via konjekto, kio sekvas?”

“Ni jam havis ion de Sproso, tio estis la Diabla Kaptilo; Flirtmeĉo evidente sorĉis la ŝlosilojn; MakGongal transformis la ŝakopecojn por animi ilin; do restas la sorĉo de Ciuro kaj de Snejp lia…”

Ili trovis sin antaŭ la pordo.

“Ĉu bone?” Hari flustris.

“Do eku.”

Hari puŝis ĝin malferma.

Aĉa haladzo plenigis iliajn sinusojn, kaj igis ilin kovri la nazojn per siaj roboj. Per larmantaj okuloj ili vidis, sternitan sur la planko antaŭ ili, trolon eĉ pli grandan ol tiu, kiun ili kontraŭbatalis, kaj ĝi estis senkonscia kun sanga tubero sur la kapo.

“Feliĉe ni ne devas lukti kontraŭ tiu,” Hari flustris dum ili transpaŝis atente unu el ĝiaj grandegaj kruroj. “Ni iru, mi ne povas spiri.”

Dum li malfermis la sekvantan pordon, ili apenaŭ kuraĝis rigardi al tio, kio sekvis — sed tie ne estis io ajn tre timiga, nur tablo kun sep diversformaj boteloj starantaj sur ĝi en vico.

“La snejpa,” diris Hari. “Kion ni devas fari?”

Ili preterpaŝis la sojlon, kaj tuj fajro ekflamis malantaŭ ili en la pordejo. Kaj ĝi ne estis ordinara fajro; ĝi estis purpura. Samtempe, nigraj flamoj altiĝis en la pordejo, kiu kondukis antaŭen. Ili estis kaptataj.

“Rigardu!” Hermiona ekkaptis volvaĵon da papero, kiu kuŝis apud la boteloj. Hari rigardis super ŝian ŝultron por legi ĝin:

Danĝero estas antaŭ vi, sed dorsen la sekuro,

Nur du el ni vin portos tra la nigro aŭ purpuro,

Unu el ni sep senpere sendos vin antaŭen,

Alia ujo la trinkanton translokigos malen,

Du el ni enhavas fermentaĵon de urtiko,

Aliaj tri eltiros tujan morton el maniko,

Elektu saĝe, aŭ vivadu jarojn en ekzilo,

Por helpi vin donacas ni kvar pecojn de konsilo:

Unue, kiel lerte la veneno kaŝas sin,

Vi nepre trovos iom live[49] de urtika vin’,

La dua: malsimilaj likvoj ĉe la flankoj staras,

Sed por antaŭeniro tiuj du ne vin preparas.

La tria: ujoj diversgrandaj la pociojn tenas,

Sed nek el eta, nek el ega vi la morton prenas,

Kvare, du boteloj ĉe la flankoj antaŭlaste

Gustas same, sed aspektas ili ja kontraste.

Hermiona ellasis grandan elspiron kaj Hari vidis, mirante, ke ŝi ridetis, montrante senton tute malsimilan je lia.

“Bravege,” diris Hermiona. “Tio ne estas magio — tio estas logiko — estas enigmo. Multaj el la plej eminentaj sorĉistoj ne havas gramon da logiko, ili estus kaptataj ĉi tie por ĉiam.”

“Sed ni ankaŭ, ĉu ne?”

“Kompreneble ne,” diris Hermiona. “Ĉio, kion ni bezonas, estas skribita sur ĉi tiu papero. Sep boteloj: tri kun veneno; du kun vino; unu alvenigos nin sekure tra la nigra fajro, kaj la lasta kondukos nin revene tra la purpura.”

“Sed kiel ni divenos kion trinki?”

“Lasu al mi minuton.”

Hermiona legis la paperon kelkfoje. Tiam ŝi paŝis tien kaj reen laŭ la vico de boteloj, murmurante al si kaj gestante al ili fingre. Finfine, ŝi plaŭdis siajn manojn.

“Mi solvis ĝin,” ŝi diris. “La plej malgranda botelo kondukos nin tra la nigra fajro — al la Ŝtono.”

Hari ekzamenis la etan botelon.

“Tio nur sufiĉas por unu el ni,” li diris. “ĝi enhavas apenaŭ solan gluton.”

Ili rigardis unu la alian.

“Kiu portas vin revene tra la purpuraj flamoj?”

Hermiona indikis rondan botelon ĉe la dekstra fino de la vico.

“Vi trinku tiun,” diris Hari. “Ne, aŭskultu, iru reen kaj kolektu Ron. Prenu balailojn el la flugŝlosila ĉambro, per tiuj vi iru tra la klapopordo kaj preter Lanugan — iru rekte al la strigejo kaj sendu Hedvig al Zomburdo, ni bezonas lin. Mi eble povos forteni Snejp je iom da tempo, sed mi ne egalas al li, fakte.”

“Sed Hari — kion vi faros se Vi-Scias-Kiu estos kun li?”

“Nu — unufoje mi travivis, ĉu ne?” diris Hari, indikante sian cikatron. “Eble mi havos bonŝancon denove.”

La lipo de Hermiona tremis, kaj ŝi subite kuris al Hari kaj ĉirkaŭbrakumis lin.

“Hermiona!”

“Hari — vi estas grandega sorĉisto, fakte.”

“Mi ne estas tiel bona, kiel vi,” diris Hari, tre embarasate, kiam ŝi delasis lin.

“Mi!” diris Hermiona. “Nur libroj! Kaj lerteco! Ekzistas pli gravaj aferoj — amikeco kaj kuraĝo kaj — ho Hari — estu atenta!”

“Vi trinku unue,” diris Hari. “Vi estas certa pri la ĝustaj boteloj, ĉu ne?”

“Tute,” diris Hermiona. Ŝi prenis longan gluton el la ronda botelo ĉe la flanko, kaj skuiĝis.

“Tio ne estas veneno, ĉu?” diris Hari zorgeme.

“Ne — sed similas al glacio.”

“Rapide, iru, antaŭ ol ĝi eluziĝos.”

“Bonŝancon — atentu —”

“IRU!”

Hermiona turniĝis kaj marŝis rekte tra la purpura fajro.

Hari profunde enspiris kaj prenis la plej etan botelon. Li turniĝis por alfronti la nigrajn flamojn.

“Do, mi venas,” li diris, kaj li eltrinkis la etan botelon per sola gluto.

Ja sentis kvazaŭ glacio trafluis lian korpon. Li remetis la botelon kaj marŝis antaŭen; li firmigis sin, vidis la nigrajn flamojn lekante lian korpon, sed li ne sentis ilin — dum momento li povis vidi nenion, escepte de malhela fajro — tiam li estis transe, en la lasta ĉambro.

Iu jam estis tie — sed tiu ne estis Snejp. Tiu eĉ ne estis Voldemorto.

Ĉapitro dek sep

La Duvizaĝa Homo

Estis Ciuro.

“Vi!” anhelis Hari.

Ciuro ridetis. Lia vizaĝo tute ne tikis nun.

“Mi,” li diris trankvile. “Mi demandis min ĉu mi renkontus vin ĉi tie, Potter.”

“Sed mi supozis — Snejp —”

“Severus?” Ciuro ridis, sed ne per sia kutima tremanta tenoro, sed frostige kaj akre. “Jes, Severus aspektas ja taŭge por la rolo, ĉu ne? Li tre helpeme ĉirkaŭglisadis kiel trokreskinta vesperto. Kompare al li, kiu suspektus la komp-p-patinda, b-b-balbutanta, p-profesoro Ciuro?”

Hari ne povis koncepti la tuton. Tio ne povis esti la vero, tute ne.

“Sed Snejp provis murdi min!”

“Ho, ne, ne. Mi provis murdi vin. Via amikino sinjorino Granĝer hazarde renversis min dum ŝi hastis ekbruligi Snejp ĉe tiu kvidiĉa matĉo. Ŝi rompis mian vidkontakton kun vi. Post pluaj sekundoj mi sukcesus trudi vin de tiu balailo. Mi sukcesus eĉ pli frue se Snejp ne murmuradus kontraŭsorĉon, provante savi vin.”

“Snejp provadis savi min?”

“Kompreneble,” diris Ciuro aplombe. “Alie kial li deziris arbitracii la sekvantan matĉon? Li provis certigi, ke mi ne faru tion denove. Tio estas ridinda… li ne bezonis ĝeni sin. Mi ne kapablis ion ajn dum Zomburdo spektis. La ceteraj instruistoj supozis, ke Snejp provis malhelpi Oragrifan venkon, li ja igis sin malpopulara… kaj kia malŝparo da tempo tio fariĝos, kiam, post ĉio, mi mortigos vin ĉinokte.”

Ciuro klakigis la fingrojn. Ŝnuroj ekaperis el la aero kaj vindiĝis streĉe ĉirkaŭ Hari.

“Vi tro scivolemas por resti viva, Potter. Tial, ke vi kuradis ĉirkaŭ la lernejo je Halovino, mi alfrontis la riskon, ke vi vidis min veni por ekzameni tion, kio gardis la Ŝtonon.

“Vi enlasis la trolon?”

“Evidente. Mi havas apartan talenton rilate al troloj — vi nepre rimarkis kion mi faris al tiu en la alia ĉambro tie. Bedaŭrinde, kvankam la ceteraj disiĝis por trovi la trolon, Snejp, kiu jam suspektis min, celis rekte al la tria etaĝo por superatuti min — domaĝe, krom tio, ke mia trolo malsukcesis bati vin ĝismorte, ankaŭ tiu trikapa hundo malsufiĉe formordis la kruron de Snejp.”

“Nun, atendu kviete, Potter. Mi bezonas ekzameni ĉi tiun interesan spegulon.”

Nur tiam Hari rekonis tion, kio staris malantaŭ Ciuro. Estis la Spegulo de Orized.

“Ĉi tiu spegulo estas la ŝlosilo por trovi la Ŝtonon,” Ciuro murmuris, frapetante ĉirkaŭ la kadron. “Fidu Zomburdon inventi ĉi tian aferon…tamen li estas ĉe Londono…mi estos tre fora antaŭ ol li revenos…”

Hari ne havis ion fari, krom instigi Ciuron al parolado, tiel ke li ne fikse atentu la spegulon.

“Mi vidis vin kaj Snejp en la arbaro —” li ekdiris.

“Jes,” diris Ciuro distrate, dum li rondiris la spegulon por ekzameni la dorson. “Ĝis tiam li suspektis min, kaj provis ekscii kiom mi jam solvis. Li ĉiam malkonfidis min. ‘Provis timigi min — kvazaŭ li povus, dum mi havas la helpon de la Lordo Voldemorto…”

Ciuro revenis de malantaŭ la spegulo, en kiu li nun rigardis avide.

“Mi vidas la Ŝtonon… mi prezentas ĝin al mia mastro… sed kie ĝi estas?”

Hari baraktis kontraŭ la ŝnuroj lin tenantaj, sed ili ne cedis. Li devas malhelpi, ke Ciuro tute atentu al la spegulo.

“Sed Snejp ĉiam aspektis, kvazaŭ li ege malamus min.”

“Ho, avide,” diris Ciuro senzorge, “Certe jes. Li estis studento ĉe Porkalo kun via patro, ĉu vi ne sciis? Ili malamegis unu la alian. Sed li neniam deziris al vi la morton.”

“Sed mi subaŭdis vin antaŭ kelkaj tagoj, singultante — mi supozis, ke Snejp minacis vin…”

Unuafoje, spasmo de timo flirtis trans la vizaĝon de Ciuro.

“Fojfoje,” li diris, “Mi hezitas antaŭ ol obei la ordonojn de mia mastro — li estas eminenta sorĉisto, kaj mi estas malforta —”

“Ĉu vi volas diri, ke li estis tie kun vi en la klasĉambro?” anhelis Hari.

“Li estas kun mi ĉie ajn mi iras,” diris Ciuro kviete. “Mi renkontis lin dum mi veturis ĉirkaŭ la mondo. Malsaĝa junulo mi estis tiam, plena je ridindaj ideoj pri la bono kaj la mavo. Lordo Voldemorto montris al mi kiom mi eraris. Ne ekzistas bono kaj mavo, ekzistas nur la povo, kaj tiuj, kiuj estas tro malfortaj por celi ĝin…. Ekde tiam, mi servadas lin fidele, kvankam mi ofte malsukcesis plaĉi al li. Li bezonis trakti min tre severe.” Ciuro skuiĝis subite. “Li ne trankvile pardonas erarojn. Kiam mi malsukcesis ŝteli la Ŝtonon el Gajngotoj, tio ege malplaĉis al li. Li punis min… decidis, ke li devas gvati min pli strikte…”

La voĉo de Ciuro malfortiĝis. Hari rememoris sian viziton al Diagon’ Aleo — kiel li povis esti tiel stulta? Li vidis Ciuron tie je la sama tago, kaj premis al li la manon ĉe la Likema Kaldrono.

Ciuro blasfemis murmure.

“Mi ne komprenas tion… ĉu la Ŝtono estas interne de la spegulo? Ĉu mi devas rompi ĝin?”

La pensoj de Hari kuregis.

Tio, kion mi deziras nuntempe pli ol ion ajn en la mondo, li pensis, estas ke mi trovu la Ŝtonon antaŭ ol Ciuro. Do se mi rigardas en la spegulon, mi vidos min trovi ĝin — kio signifas, ke mi ekscios, kie ĝi estas kaŝita! Sed kiel rigardi sen atentigi Ciuron pri tio, kion mi faras?

Li provis movetiĝi maldekstren, por meti sin antaŭ la spegulon sen rimarkigi Ciuron, sed la ŝnuroj ĉirkaŭ liaj maleoloj estis tiel streĉitaj, ke li stumblis kaj falis planken. Ciuro ignoris lin. Li ankoraŭ parolis al si.

“Kion faras ĉi tiu spegulo? Kiel ĝi funkcias? Ho, Mastro, helpu min!”

Kaj horore al Hari, voĉo respondis, kaj la voĉo ŝajne devenis el Ciuro mem.

“Uzu la knabon… uzu la knabon…”

Ciuro giris al Hari.

“Jes — Potter — venu ĉi tien.”

Li frapis unufoje la manojn, kaj la ŝnuroj ligantaj Hari forfalis. Hari malrapide surpiediĝis.

“Venu ĉi tien,” Ciuro ripetis. “Rigardu en la spegulon kaj diru kion vi vidas.”

Hari marŝis kontraŭ li.

Mi devas mensogi, li pensis senespere. Mi devas rigardi kaj mensogi pri kion mi vidas, nur tio.

Ciuro moviĝis tuj malantaŭ lin. Hari enspiris la strangan odoron, kiu ŝajne devenis de la turbano de Ciuro. Li fermis la okulojn, paŝis antaŭ la spegulon, kaj malfermis ilin denove.

Li vidis sian reflektaĵon, komence palan kaj timeman. Sed post momento, la figuro ridetis al li. Ĝi metis la manon en sian poŝon kaj eltiris sangoruĝan ŝtonon. Ĝi palpebrumis kaj remetis la Ŝtonon en la poŝon — kaj dum ĝi faris tion, Hari sentis ion pezan fali en lian veran poŝon. Iele — nekredeble — li ekhavis la Ŝtonon.

“Nu?” diris Ciuro senpacience. “Kion vi vidas?”

Hari firmigis sian kuraĝon.

“Mi vidas min premante la manon de Zomburdo,” li inventis. “Mi — mi ĵus gajnis la Dompokalon por Oragrifo.”

Ciuro blasfemis denove.

“Moviĝu flanken,” li diris. Dum Hari moviĝis, li sentis la Ŝtonon de la Saĝuloj kontraŭ sia kruro. Ĉu li risku forkuri?

Sed li ne faris kvin paŝojn antaŭ ol akuta voĉo parolis, kvankam Ciuro ne movis siajn lipojn.

“Li mensogas… li mensogas…”

“Potter, venu ĉi tien!” Ciuro kriis. “Diru al mi la veron! Kion vi ĵus vidis?”

La akuta voĉo parolis denove.

“Lasu min paroli al li… vizaĝ-al-vizaĝe…”

“Mastro, vi ne havas sufiĉan forton!”

“Mi havas sufiĉan forton… por ĉi tio…”

Hari sentis kvazaŭ la Diabla Kaptilo enradikus lin ĉe tiu loko. Li povis movi nenian muskolon. Ŝtoniĝinta, li rigardis dum Ciuro levis la manojn, kaj komencis malvindi sian turbanon. Kio okazas? La turbano forfalis. La kapo de Ciuro aspektis strange malgrande sen tio. Tiam li malrapide turniĝis.

Hari ekkrius, se li povus fari ajnan sonon. Tie, kie devis esti la kapa malantaŭo Ciuro, estis alia vizaĝo, la plej terura vizaĝo, kiun Hari iam ajn vidis. Ĝi estis kretoblanka, kaj havis ardajn ruĝajn okulojn kaj fendojn por naztruoj, kiel serpento.

“Hari Potter…” ĝi flustris.

Hari klopodis paŝi malantaŭen, sed liaj kruroj ne moviĝis.

“Ĉu vi vidas tion, kion mi fariĝis?” la vizaĝo diris. “Nura ombro kaj vaporo… mi havas formon nur kiam mi povas kunhavi la korpon de alia… sed ĉiam ekzistas tiuj, kiuj feliĉe enlasas min en siajn korojn kaj mensojn… Unikorna sango fortigis min, dum la pasintaj semajnoj… vi vidis la fidelan Ciuron trinki ĝin por mi en la arbaro… kaj post kiam mi havas la Eliksiron de la Vivo, mi povos krei mian propran korpon…. Nun… kial vi ne donu al mi tiun Ŝtonon en via poŝo?”

Do li sciis. La sento subite ondis reen en la krurojn de Hari. Li stumblis malantaŭen.

“Ne estu stultulo,” minacis la vizaĝo. “Prefere savi vian vivon kaj aliĝi al mi… ol trafi la saman finon, kiel viaj gepatroj… ili mortis petegante kompaton de mi…”

“MENSOGULO!” Hari kriis subite.

Ciuro paŝis malantaŭen al li, tiel ke Voldemorto povis ankoraŭ vidi lin. La mava vizaĝo nun ridetis.

“Kiel korfrape…” ĝi siblis. “Mi ĉiam taksas alte la kuraĝon… Jes, knabo, viaj gepatroj estis kuraĝaj… mi mortigis vian patron unue, kaj li rezistis kuraĝe… sed via patrino ne bezonis morti… ŝi provis protekti vin… Nun donu al mi la Ŝtonon, krom se vi deziras, ke ŝi mortis vane.”

“NENIAM!”

Hari saltis kontraŭ la flama pordo, sed Voldemorto ŝrikis “KAPTU LIN!” kaj je la sekvanta sekundo, Hari sentis la manon de Ciuro ekkroĉi lian pojnon. Kudrile akra doloro tuj bruligis la cikatron de Hari; li sentis kvazaŭ lia kapo estis fendonta endue; li kriegis, baraktis per sia tuta forto kaj, surprize al li, Ciuro delasis lin. La doloro en lia kapo mildiĝis — li ĉirkaŭrigardis freneze por vidi kien Ciuro iris, kaj vidis lin kaŭranta pro doloro, rigardantan siaj fingrojn — ili blaziĝis dum li rigardis ilin.

“Kaptu lin! KAPTU LIN! ŝrikis Voldemorto denove, kaj Ciuro ataksaltis, plene sternante Hari, kaj eksidante sur lin, kun ambaŭ manoj ĉirkaŭ lia kolo — la cikatro de Hari preskaŭ blindigis lin per doloro, tamen li povis aŭdi Ciuron hurli agonie.

“Mastro, mi ne povas teni lin — miaj manoj — miaj manoj!”

Kaj Ciuro, kvankam blokante Hari kontraŭ la tero per siaj genuoj, lasis sian tenon de lia kolo, kaj gapis, konsternate, al siaj proproj manplatoj — Hari povis vidi, ke ili aspektis brulvundite, senhaŭte, ruĝe, kaj brile.

“Do mortigu lin, stultulo, kaj finu tion!” ŝrikis Voldemorto.

Ciuro levis la manon por fari mortigan malbenon, sed Hari instinkte etendis sian manon kaj prenis Ciuron je la vizaĝo —

“AAAAARĤĤĤ!”

Ciuro rulis de li, kun vizaĝo blazigita ankaŭ, kaj tiam Hari komprenis: Ciuro ne povas tuŝi lian nudan haŭton, sen suferi teruran doloron — lia sola savo estus tenadi Ciuron, kaŭzi al li sufiĉan doloron por malhelpi lin fari malbenon.

⇐ Предыдущая 32 33 34 35 363738 39 40 41 Следующая ⇒