ALBUS ZOMBURDO 9 страница

Aŭdiĝis frapeto al la malluma fenestro.

“Jen Hedvig!” diris Hari, haste enlasante ŝin. “Ŝi havos la respondon de Karlo!”

Ili tri kunigis siajn kapojn por samtempe legi la noton.

Kara Ron,

Kiel vi fartas? Dankon pro la letero – mi feliĉe prenus la Norvegian Krestodorsan, sed ne estos facile alporti ĝin ĉi tien. Laŭ mi vi plej bone sendos ĝin al mi per kelkaj miaj amikoj, kiuj venos por viziti min je la venonta semajno. Tamen, tre gravas ke ili ne vidiĝos portante nelican drakon.

Ĉu vi povas alporti la Krestodorsan supren sur la plej alta turo je la venonta sabato noktomeze? Ili renkontos vin tie kaj forportos ĝin dum ankoraŭ estos mallume.

Bonvolu sendi respondon kiel eble baldaŭ.

Amike,

Karlo

Ili rigardis unu la alian.

“Ni havas nevidebligan mantelon,” diris Hari. “Tio ne estos multe malfacile – mi opinias, ke la mantelo estas sufiĉe granda por kovri du el ni kaj Norberton.”

Tio, ke ili tuj akordis kun li, indikis kiel malbona estis la pasinta semajno. Ili akordus al io ajn, kiu senigus ilin de Norberto – kaj la minaco de Malfid.

***

Sed okazis malhelpo. Antaŭ la sekvanta mateno la mordita mano de Ron ŝvelis ĝis grandeco duoble pli ol la normala. Li ne sciis, ĉu li povas sendanĝere iri al s-ino Pomfrej – ĉu ŝi rekonus mordon de drako? Tamen, ĝis la posttagmezo ne estis alia rimedo. La vundo fariĝis ĉagrenige verdeca. Evidente la dentegoj de Norberto estis venenaj.

Je la tagfino Hari kaj Hermiona hastis supren al la hospitala alo, kaj trovis Ron en terura stato enlite.

“Temas ne nur pri mia mano,” li flustris, “kvankam tiu sentas kvazaŭ ĝi forfalontus. Malfid diris al s-ino Pomfrej, ke li deziras prunti libron de mi tiel, ke li povu priridaĉi min. Li minacadis informi al ŝi pri kio fakte mordis min – mi diris al ŝi, ke estis hundo, sed mi ne supozas, ke ŝi kredas tion – mi ne devis bati lin dum la kvidiĉa matĉo, pro tio li agas tiel.”

Hari kaj Hermiona provis trankviligi Ron.

“La afero finiĝos je sabato noktomeze,” diris Hermiona, sed tio tute ne konsolis Ron. Male, li eksidiĝis rekte, kaj ekŝvitis.

“Je sabato noktomeze!” li diris raŭke. “Ho ne – ho ne – mi ĵus memoris tion – la letero de Karlo estis en tiu libro kiun Malfid prenis, li scios, ke ni tiam forsendos Norberton.”

Hari kaj Hermiona ne havis okazon por respondi. s-ino Pomfrej venis ĝuste tiam kaj ordonis ilin for, dirante ke Ron bezonas dormi.

“Nun estas tro malfrue por ŝanĝi la planon,” Hari diris al Hermiona. “Ni ne havas la tempon por sendi al Karlo alian strigon, kaj ĉi tio povas esti la sola okazo por seniĝi je Norberto. Ni devas riski ĝin. Kaj ni ja havas la nevidebligan mantelon, Malfid ne scias pri tio.”

Ekster la kabano sidis la ĉashundo Faŭko kun vindita vosto, kiam ili vizitis por diri la novaĵojn al Hagrid, kiu malfermis fenestron por paroli kun ili.

“M’ ne lasos vin eniri,” li alhelis. “Norberto k’menc’s tiklan fazon – n’ estes pli ol mi poves trakti.”

Kiam ili informis lin pri la letero de Karlo, liaj okuloj pleniĝis je larmoj, tamen tiuj povis okazi pro tio, ke Norberto ĵus mordis al li la kruron.

“Araaĥ! Ne graves, l’ nur traf’s mi’n boton – nur ludante – l’ nur estes bebo, fakte.”

La bebo batis pervoste kontraŭ la muro, skuante la fenestrojn. Hari kaj Hermiona marŝis reen al la kastelo kun sento, ke ili ne malŝatus fruan alvenon de sabato.

Ili kompatus je Hagrid kiam li devis adiaŭi al Norberto, se ili ne tiom prizorgus kion ili devis fari. Estis tre malluma, nebula nokto, kaj ili malfrue alvenis al la kabano de Hagrid pro tio, ke ili devis atendi ĝis Ĝenozo lasis al ili la vojon liberan tra la vestiblo, kie li tenisadis kontraŭ la muro.

Hagrid jam pretigis Norberton kaj pakis ĝin en grandan keston.

“Li ‘aves sufiĉe da ratoj kaj brando por la vojaĝ’,” diris Hagrid per dampata voĉo. “Kaj mi kunpak’s lud’lurson, okaze ke li estos soleca.”

De la kesto aŭdiĝis bruoj, kiuj sugestis al Hari, ke la ludilurso suferis la deŝiron de ĝia kapo.

“Ĝis! Ĝis, Norberto!” Hagrid singultis, dum Hari kaj Hermiona kovris la keston per la nevidebliga mantelo kaj iris mem sub ĝin. “Panjo n’niam f’rgesos vin!”

Kiel ili sukcesis movi la keston supren ĝis la kastelo, ili neniam komprenis. Noktomezo tiktake proksimiĝis dum ili portis Norberton supren laŭ la marmora ŝtuparo en la vestiblo kaj laŭ la mallumaj koridoroj. Supren laŭ alia ŝtuparo, kaj plua – eĉ mallongiga vojo konata de Hari ne faciligis la laboron multe.

“Preskaŭ tie!” Hari anhelis kiam ili atingis la koridoron sub la plej alta turo.

Tiam subita movado tiom ektimigis ilin, ke ili preskaŭ faligis la keston. Forgesante, ke ili jam estis nevideblaj, ili ekkaŭris en la ombrojn, gapante al la malhelaj figuroj kiuj luktis je tri metroj antaŭ ili. Lampo ekflamiĝis.

Prof. MakGongal, vestita en tartana banrobo kaj harreto, tenis Malfid je la orelo.

“Detenpuno por vi!” ŝi kriis. “Kaj dudek poentojn de Rampeno! Ĉirkaŭvagante noktomeze, kiel vi aŭdacas tion –”

“Vi ne komprenas, profesorino. Hari Potter alvenos – li havas drakon!”

“Kia absoluta rubaĵo! Kiel vi aŭdacas mensogi tiamaniere! Venu – mi diskutos kun profesoro Snejp pri vi, Malfid!”

Post tio la kruta helica ŝtuparo ĝis la supro de la turo sentis kiel la plej facila afero en la mondo. Ne antaŭ ol ili paŝintis en la malvarman noktan aeron, ili deĵetis la mantelon, ĝojaj ĉar ili denove povis normale spiri. Hermiona dancis kvazaŭan ĵigon[47].

“Malfid havos detenpunon! Mi povus kanti!”

“Ne faru tion,” konsilis Hari al ŝi.

Ridklukante pri Malfid, ili atendis dum Norberto ĉirkaŭdraŝis en la kesto. Post dek minutoj, kvar flugbalailoj plonĝis el la mallumo.

La amikoj de Karlo estis gaja aro. Ili montris al Hari kaj Hermiona la jungaĵon, kiun ili estis aranĝintaj, tiel ke ili povus pendigi Norberton inter si. Ili ĉiuj helpis buki Norberton sekure en ĝi, kaj tiam Hari kaj Hermiona manpremis la aliajn kaj dankis ilin multe.

Finfine Norberto estis ironta…iranta…irinta.

Ili ŝteliris suben laŭ la helica ŝtuparo, kun koroj tiel malpezaj, kiel iliaj manoj, nun kiam Norberto ne plu pezas sur ili. Neniom plu da drakoj – Malfid en deteno – kio povus difekti tian ĝojon?

La respondo al tiu demando atendis ĉe la bazo de la ŝtuparo. Dum ili eniris la koridoron, la vizaĝo de Ŝteleti vidiĝis subite el la mallumo.

“Nu, jes,” li flustris, “ni ja estas en embaraso.”

Ili estis postlasintaj la nevidebligan mantelon ĉe la supro de la turo.

Ĉapitro dek kvin

La Prohibata Arbaro

La aferoj ne povis esti en pli malbona stato.

Ŝteleti kondukis ilin suben al la kabineto de prof. MakGongal sur la unua etaĝo, kie ili sidis kaj atendis sen diri iun vorton inter si. Hermiona tremetadis. Senkulpigoj, alibioj, kaj frenezaj pretekstoj rondiris en la menso de Hari, ĉiu eĉ pli febla ol la antaŭa. Li ne povis imagi, kiel ili eskapus punon ĉifoje. Ili estis enangulitaj. Kiel ili povis esti tiel stultaj, ke ili forgesis la mantelon? Ne ekzistis en la mondo iu kialo pro kiu profesorino MakGongal akceptus, ke ili estu eksterlitaj kaj ŝteliru ĉirkaŭ la kastelo en la profunda nokto, eĉ sen mencio de tio, ke ili estis supre sur la plej alta astronomia turo, kiu estas eksterlima escepte dum klasoj. Almete de Norberto kaj la nevidebliga mantelo, ili fakte povus ekpaki la kofrojn.

Ĉu Hari supozis, ke la aferoj ne povus esti pli malbone? Li malpravis. Kiam prof. MakGongal aperis, ŝi kondukis Nevil.

“Hari!” Nevil ekkriis, je la momento, kiam li vidis la aliajn. “Mi provis averti vin, mi aŭdis Malfid diri, ke li intencis kapti vin, li diris ke vi havis drak—”

Hari forte kapneis por silenti Nevil, sed prof. MakGongal vidis tion. Ŝi aspektis elsputonte fajron pli ol Norberto dum ŝi staris alte super ili.

“Mi neniam anticipus tian konduton de iu ajn el vi. S-ro Ŝteleti raportis ke vi estis sur la astronomia turo. Estas la unua horo matene. Klarigu vin.”

Unuafoje en la vivo Hermiona malsukcesis respondi al instruista demando. Ŝi fiksrigardis siajn pantoflojn, senmove kiel statuo.

“Mi sufiĉe bone divenas tion, kio okazis,” diris prof. MakGongal. “Oni ne bezonas esti geniulo por solvi tion. Vi logis Drakon Malfid per blaga rakonto pri iu drako, provante instigi lin ellite kaj en embarason. Mi jam kaptis lin. Mi supozas, ke vi amuziĝas pri tio, ke Longejo subaŭdis pri la afero, kaj kredis ĝin ankaŭ?”

Hari ekvidis la okulon de Nevil, kaj provis diri al li senvorte, ke la afero ne estis tiel, ĉar Nevil nun aspektis ŝokite kaj vundite. Kompatinda, fuŝema Nevil – Hari komprenis kiom tio devis postuli de Nevil por serĉi ilin en la mallumo kaj provi averti ilin.

“Tio naŭzigas min,” diris prof. MakGongal. “Kvar studentoj ellite dum sola nokto! Mi jam neniam konis similan! Vi, s-ino Granĝer, mi opiniis, ke vi havis pli da prudenco. Kaj pri vi, s-ro Potter, mi supozis, ke Oragrifo pli gravis al vi. Vi tri ricevos detenpunon – jes vi ankaŭ, s-ro Longejo, nenio donas al vi la rajton vagi la kastelon dumnokte, precipe nuntempe, kiam estas tre danĝere – kaj kvindek poentoj elpreniĝos de Oragrifo.”

“Kvindek!” Hari anhelis – ili perdus la antaŭecon, kiun li gajnis dum la lasta kvidiĉa matĉo.

“Ĉiu el vi perdos po kvindek poentoj,” diris profesorio MakGongal, peze spirante tra sia longa pinta nazo.

“Profesorino – bonvolu –”

“Vi ne povas –”

“Ne diru al mi kion mi povas aŭ malpovas, Potter. Nun iru al la litoj, ĉiuj. Mi neniam tiom hontis pri Oragrifaj studentoj.”

Perdo de cent kvindek poentoj. Tio metis Oragrifon en la lastan rangon. Dum unu nokto ili rompis al Oragrifo ĉiun ŝancon por gajni la Dompokalon. Hari sentis kvazaŭ la bazo de lia stomako defalus. Kiel ili povus regajni tion?

Hari ne povis dormi dum la nokto. Li aŭskultis Nevil singultadi kontraŭ sia kuseno dum horo post horo. Hari ne povis imagi, kion diri por trankviligi lin. Li sciis, ke Nevil, kiel li, timegis la aŭroron. Kio okazos, kiam la ceteraj Oragrifaj ekscios kion ili faris?

Komence la Oragrifaj pasantaj la egajn sablohorloĝojn, kiuj montris la poentojn por la Domoj, supozis ke okazis fuŝo. Kiel ili povus ekhavi cent kvindek poentojn malpli ol hieraŭ? Kaj tiam la rakonto disiĝis: Hari Potter, la fama Hari Potter, ilia heroo de du kvidiĉaj matĉoj, estis perdinta tiom da poentoj, li kaj paro de aliaj stultaj unuajaraj.

Estinte unu el la plej popularaj kaj admirataj studentoj, Hari subite fariĝis la plej malamata. Eĉ Korakungaj kaj Hupopufaj antipatiis lin, ĉar ili tiel deziregis, ke Rampeno perdu la Dompokalon. Ĉie ajn Hari iris, homoj indikis lin, kaj eĉ ne ĝenis sin pri mallaŭtigi la voĉojn dum ili insultis lin. Rampenaj, siaflanke, aplaŭdis dum li preterpaŝis ilin, fajfante kaj huraante, “Dankon, Potter, ni ŝuldas al vi!”

Nur Ron restis fidela al li.

“Ili forgesos ĉi tion post kelkaj semajnoj, Fredo kaj Georgo perdis amasojn da poentoj dum ilia tempo ĉi tie, tamen oni ankoraŭ ŝatas ilin.”

“Tamen, ili neniam perdis cent kvindek poentojn per unu fojo, ĉu?” diris Hari mizere.

“Fakte – ne,” Ron konfesis.

Jam pasis la tempo por mildigi la domaĝon, sed Hari ĵuris al si, ke ekde nun li neniam miksus sin en aferoj, kiuj ne koncernis lin. Li jam havis sate da ŝtelirado kaj spionado. Li tiom hontis, ke li iris al Arbo, kaj proponis rezigni pri la kvidiĉa teamo.

“Rezigni?” Arbo tondris. “Kiel tio helpos? Kiel ni regajnos iujn ajn poentojn, se ni ne povos gajni en kvidiĉo?”

Sed eĉ kvidiĉo perdis sian allogon. La ceteraj de la teamo ne parolis kun Hari dum trejnado, kaj se ili devis paroli pri li, ili nomis lin “la serĉisto.”

Hermiona kaj Nevil suferis ankaŭ. Ili ne havis tiel malbonan tempon, kiel Hari, ĉar ili ne estis tiom konataj, sed oni rifuzis paroli ankaŭ kun ili. Hermiona ĉesis turni atenton al si dum la klasoj, kaj rigardante suben, ŝi laboris silente.

Al Hari preskaŭ plaĉis tio, ke la ekzamenoj estis baldaŭ. La amaso da studado, kiun li bezonis fari, deturnis liajn pensojn de lia mizero. Li, Ron, kaj Hermiona restis aparte de la aliaj, laborante ĝis plena nokto, provante memori la ingrediencojn de komplikaj pocioj, lerni parkere sorĉojn kaj malbenojn, ankaŭ la datojn de magiaj eltrovoj kaj ribeloj de koboldoj…

Tiam, je unu semajno antaŭ ol la ekzamenoj devis komenci, neatendite submetiĝis al provo la nova decido de Hari, ke li ne intervenu en io ajn, kiu ne koncernsis lin. Dum li sola marŝis domen de la biblioteko je iu posttagmezo, li aŭdis el klasĉambro iun ploradi. Kiam li proksimiĝis, li rekonis la voĉon de Ciuro.

“Ne – ne – ne denove, bonvolu –”

Tio aspektis, kvazaŭ iu minacis lin. Hari pliproksimiĝis.

“Bone – bone –” li aŭdis Ciuron singulte diri.

Post sekundo Ciuro hastis el la ĉambro rektigante sian turbanon. Li aspektis pale kaj ploronte. Li paŝis elvide; Hari kredis, ke Ciuro eĉ ne rimarkis lin. Li atendis ĝis la paŝoj de Ciuro malproksimiĝis, kaj tiam rigardis en la ĉambron. Ĝi estis malplena, sed pordo estis malfermita ĉe la kontraŭa flanko. Hari celis la pordon kaj iris meze en la ĉambron antaŭ ol li memoris, kion li promesis al si pri enmiksiĝado.

Tamen, li vetus je dek du Ŝtonoj de la Saĝuloj, ke Snejp ĵus eliris la ĉambron, kaj laŭ tio, kion Hari ĵus subaŭdis, Snejp nun marŝas per pli ĝoja paŝo – Ciuro evidente estis cedinta al li finfine.

Hari reiris al la biblioteko, kie Hermiona ekzercis je Ron en Astronomio. Hari rakontis al ili kion li ĵus aŭdis.

“Do Snejp sukcesis!” diris Ron. “Se Ciuro malkaŝis kiel nuligi lian sorĉon kontraŭ la Mava Povo –”

“Ankoraŭ estas Lanuga, tamen,” diris Hermiona.

“Eble Snejp jam eksciis kiel eviti ĝin sen demandi tion al Hagrid,” diris Ron, rigardante la milojn da libroj ĉirkaŭantaj ilin. “Mi privetus, ke ekzistas libro ie ĉi tie, kiu klarigas kiel preterpasi trikapan hundon. Do kion ni faros, Hari?”

La ekscito de aventuro flirtis ankoraŭ en la okuloj de Ron, sed Hermiona respondis antaŭ ol Hari povis.

“Iru al Zomburdo. Tion ni devis fari antaŭ epokoj. Se ni provos ion mem, ni nepre eksiĝos.”

“Sed ni ne havas pruvon!” diris Hari. “Ciuro tiom timas, ke li ne apogos nin. Snejp bezonas nur diri, ke li ne scias, kiel la trolo eniris je Halovino, kaj ke li ne estis ie ajn proksime al la tria etaĝo – kiun oni kredos, laŭ via supozo, lin aŭ nin? Ne estas fakte sekreto, ke ni malamas lin, Zomburdo ekpensus, ke ni inventis ĉion por ke li estu maldungita. Ŝteleti ne helpus nin eĉ por savi sian vivon, li estas tro amika kun Snejp, kaj opinias, ke ju pli studentoj eksiĝos, des pli bone. Kaj ne forgesu, ke ni ne devas scii ion ajn pri la Ŝtono aŭ Lanuga. Pro tio ni devus multe klarigi.”

Tio ŝajne persvadis Hermionan, sed ne Ron.

“Se ni nur flarus iomete ĉirkaŭe–”

“Ne,” diris Hari kategorie. “Ni jam tro flaris ĉirkaŭe.”

Li tiris al si mapon de Jupitero kaj komencis lerni la nomojn de ĝiaj lunoj.

La sekvantan matenon, oni liveris notojn al Hari, Hermiona, kaj Nevil dum ili matenmanĝis. Ili ĉiuj estis samaj:

Via detenpuno komencos hodiaŭ vespere je la dek unua. Renkontu s-ron Ŝteleti en la vestiblo.

Prof. M. MakGongal

Pro la fururo pri la perditaj poentoj Hari jam forgesis, ke ili ankoraŭ devis plenumi la detenpunon. Li fakte anticipis la plendojn de Hermiona, ke tio estos tuta nokto da studado perdita, sed ŝi diris nenion. Kiel Hari, ŝi agnoskis, ke ili indis je tio, kion ili ricevis.

Tiun vesperon je la dek unua, ili ĝisis Ron en la komuna ĉambro, kaj iris suben al la vestiblo kun Nevil. Ŝteleti jam estis tie – kaj ankaŭ estis Malfid. Hari estis forgesinta, ke Malfid ankaŭ havis detenpunon.

“Sekvu min,” diris Ŝteleti, lumigante lampon kaj gvidante ilin eksteren.

“Mi supozas, ke ekde nun vi pripensos dufoje antaŭ ol rompi alian regulon, ĉu ne?” li diris, ridaĉante al ili. “Ho jes… peza laboro kaj doloro instruas plej bone, mi opinias… domaĝe, ke oni lasis malaperi la antikvajn punojn… pendigi onin de la plafono je la pojnoj dum kelkaj tagoj, mi ankoraŭ havas la ĉenojn por tio en mia oficejo, mi konservas ilin per oleo, en okazo de bezono… Ĝuste, ni eku, kaj ne pensu pri forkuro nun, vi trafos eĉ pli malbonan tiukaze.”

Ili marŝis for trans la mallumaj gazonoj. Nevil daŭre snufetis. Hari scivolis, kio estos ilia puno. Devis esti io prave horora, alie Ŝteleti ne tiom ĝojus.

La luno brilis, sed nuboj impetantaj antaŭ ĝin tempe al tempe mergis ilin en mallumon. Antaŭe, Hari vidis la lumajn fenestrojn de la kabano de Hagrid. Tiam ili aŭdis foran krion.

“Ĉu ‘stes vi, Ŝt’leti? ‘Astu, mi voles k’menci.”

La koro de Hari leviĝis; se ili laboros kun Hagrid, tio ne estos tre malbona. Lia trankviliĝo evidente aperis en lia mieno, ĉar Ŝteleti diris, “Mi supozas, ke vi anticipas ĝojan tempon kun tiu ŝtipo? Nu, pensu alie, knabo – en la arbaron vi iros, kaj mi ege eraras, se vi eliros sendifekte.”

Pro tio Nevil eligis ĝemeton, kaj Malfid ekhaltis paŝmeze.

“La arbaro?” li eĥis kun tono malpli aplomba ol kutime. “Ni ne povas tien dumnokte – ekzistas ĉiaj aferoj tie – lupofantomoj, laŭ onidiro.”

Nevil ekkroĉis la manikon de Hari kaj stertoris.

“Tio estas via afero, ĉu ne?” diris Ŝteleti, kun voĉo kraketanta pro ĝojo. “Vi devis pensi pri tiuj lupfantomoj antaŭ ol vi rompis la regulojn, ĉu ne?”

Hagrid marŝis kontraŭ ili el la mallumo, kun Faŭko ĉekalkane. Li portis sian grandan arbaleston, kaj plena sagujo pendis de lia ŝultro.

“F’nfine,” li diris. “M’ jam atend’s je duon’or’. Fartes, ‘Ari, ‘Ermiona?”

“Mi ne estus tro amika kun ili, Hagrid,” diris Ŝteleti froste, “ili venis por puno, ne forgesu.”

“Kaj pro ti’ vi malfrues, ĉu ne?” diris Hagrid, kaj malridetis al Ŝteleti. “Prel’gante al ili, ĉu? Fari ti’n n’estes via rol’. Do, vi jam far’s vi’n parton, mi ‘stros ekde nun.”

“Mi revenos je la aŭroro,” diris Ŝteleti, “por kolekti la restaĵojn de ili,” li almetis malice, deturniĝis, kaj ekis kontraŭ la kastelo, kun lampo balanciĝanta for en la mallumo.

Malfid nun turnis sin kontraŭ Hagrid.

“Mi ne eniros tiun arbaron,” li diris, kaj Hari kontente rimarkis panikan tonon en lia voĉo.

“V’ iros se v’ intences resti ĉe Porkalo,” diris Hagrid furioze. “Vi m’sag’s, kaj nun vi deves pagi.”

“Sed ĉi tiu taŭgas por servistoj, ne decas, ke studentoj faru tion. Mi anticipis ke ni kopius versojn aŭ similan, se mia patro scius pri ĉi tio, li –”

“—dirus al vi, ke ti’l states la aferoj ĉe Porkalo,” Hagrid graŭlis. “Kopi’ versojn! Ki’l ti’ ‘elpus jun ajn? Vi faros jon utilan, aŭ vi f’riros. Se vi s’pozes, ke vi’ patro pr’ferus vi’n eksiĝon, do iru reen al ‘a kastelo kaj ekpaku. Iru!”

Malfid ne moviĝis. Li rigardis kolerege al Hagrid, sed tiam subigis la okulojn.

“Do ĝuste,” diris Hagrid, “nun ‘skultu atente, ĉar ti’ estes danĝera, ki’n ni faros ĉ’nokte, kaj m’ ne dezires, ke iu ajn agu riskeme. Sekvu min ĉi tie dume.”

Li gvidis ilin ĝuste ĉe la rando de la arbaro. Levante sian lampon alte, li indikis laŭ longa, serpenta pado, kiu malaperis inter la densaj nigraj arboj. Dolĉa bloveto levis al ili la harojn dum ili rigardis en la arbaron.

“R’gardu tie,” diris Hagrid, “Ĉu vi vides la brilan aferon sur la tero? Tiun arĝentaĵon? Ti’ estes sango de unikorno. Tie estes unikorno grave vundita per io. Nun estes la du’n fojon en ĉi ti’ semajno. Mi trov’s unu mortan je lasta merkredo. Ni klopodos trovi la kompatindan. Eble ni bezonos lib’rigi ĝin de ĝia mizero.”

“Kaj se tio, kio vundis la unikorno, unue trovas nin…?” diris Malfid, ne povante kaŝi la timon en sia voĉo.

“N’ ekzistes io ajn en la arbaro, kiu domaĝos vin, se v’ estes kun mi aŭ Faŭko,” diris Hagrid. “Kaj restu sur la pado. Bone, nun ni d’siĝos en du grupojn, kaj sekvos la padon laŭ malsamaj d’rektoj. Estes sango ĉie ajn, evidente ĝi ŝanc’liĝ’s ĉirkaŭe ekde ‘ieraŭ vespere, almenaŭ.”

“Mi deziras Faŭkon,” diris Malfid haste, rigardante liajn longajn dentojn.

“Laŭ vi’ plaĉo, sed m’ avertes al vi, ke l’ estes s’nkuraĝa,” diris Hagrid. “Do mi, ‘Ari, kaj ‘Ermiona iros laŭ iu direkto, kaj Drako, Nevil, kaj Faŭko iros kontraŭe. Nu, se iu ajn trovos la unikornon, tiu sendos supren verdajn fajrerojn, ĉu bone? Eltiru viajn vergojn, kaj ekzerzu vin kelkfoje – ĝuste – kaj se iu ajn trafos danĝeron, sendu supren ruĝajn fajrerojn, kaj ni venos al vi – nu, estu atentaj – ni eku.”

La arbaro estis nigra kaj silenta. Post mallonga distanco ili atingis forkon en la pado, kaj Hari, Hermiona, kaj Hagrid sekvis la maldekstran vojon, dum Malfid, Nevil, kaj Faŭko sekvis la dekstran.

Ili paŝis silente, rigardante teren. Fojfoje lunradio venante tra la supera branĉaro trafis makulon de arĝente blua sango sur la falintaj folioj.

Hari vidis, ke Hagrid aspektis tre ĉagrenite.

“Ĉu eblas, ke lupfantomo mortigis la unikornojn?” Hari demandis.

“Ne s’fiĉe rapidaj,” diris Hagrid. “Ne ‘stes facile kapti unikornon, ili ‘stes fortaj magiuloj. M’ neniam kon’s iun, kiu est’s vundita ĝis nun.”

Ili marŝis preter muskan arbostumpon. Hari povis aŭdi fluantan akvon; devis esti rivereto ie proksime. Estis ankoraŭ makuloj de unikorna sango tie kaj ĉi tie laŭ la torda pado.

“Ĉu bone, ‘Ermiona?” Hagrid flustris. “Ne zorgu, ĝi ne pov’s iri tre foren, se ĝi est’s ti’l grave vundita, kaj tiam ni povos – EKU! M’LANTAŬ TIUN ARBON!”

Hagrid ekkaptis Hari kaj Hermiona, kaj hisis ilin de sur la pado kaj malantaŭ altegan kverkon. Li eltiris sagon kaj sidigis ĝin en la arbaleston, levante tiun, preta por pafi. La tri el ili aŭskultis. Io rampis sur la sekaj folioj proksime: ĝi ŝajnis kiel mantelo tirata sur la tero. Hagrid streĉrigardis laŭ la malluma pado, sed post kelkaj sekundoj la sono mallaŭtiĝis.

“Ki’l mi s’poz’s,” li murmuris. “Tie estes io, ki’ ne k’nvenes en arbaro.”

“Lupfantomo?” Hari sugestis.

“Ti’ est’s nenia lupf’ntomo, kaj ĝi est’s nenia unikorno ankaŭ,” diris Hagrid grave. “Ĝuste, sekvu min, sed estu atentaj nun.”

Ili paŝis pli malrapide, kun oreloj streĉitaj kontraŭ la plej febla sono. Subite en placo antaŭ ili, io certe moviĝis.

“Kiu estes tie?” Hagrid vokis. “Elmontru vin – mi portes armilon!”

Kaj en la placon venis – ĉu homo aŭ ĉevalo? Ĝis la talio estis homo, kun ruĝaj haroj kaj barbo, sed sub tio estis brila ĉevala korpo, kaŝtankolora kun longa ruĝeca vosto. Hari kaj Hermiona ekgapis.

“Ho estes vi, Ruan,” diris Hagrid trankviligita. “Ki’l vi fartes?”

Li paŝis antaŭen kaj premis la manon de la centaŭro.

“Bonan vesperon al vi, Hagrid,” diris Ruan. Li havis basan doloran voĉon. “Ĉu vi estis pafonta min?”

“Jen superflu’ da s’ngardo, Ruan,” diris Hagrid, frapetante sian arbaleston. “Ia malbonaĵo ĉases en ĉi tiu arbaro. Flanke, jen ‘Ari Potter kaj ‘Ermiona Granĝer. Studentoj supre en la lernejo. Kaj jen Ruan, vi ambaŭ. L’ estes centaŭro.”

“Tion ni jam rimarkis,” diris Hermiona feble.

“Bonan vesperon,” diris Ruan. “Studentoj, ĉu? Kaj ĉu vi lernas multon, tie supre en la lernejo?”

“Aah –”

“Iometon,” diris Hermiona timeme.

“Iometon. Nu, estas sufiĉe bone.” Ruan ĝemis. Li ĵetis la kapon malantaŭen kaj rigardis la ĉielon. “Marso tre brilas ĉinokte.”

“Jes,” diris Hagrid, rigardante supren ankaŭ. “Skultu, ni feliĉe traf’s vin, Ruan, ĉar estes unikorno vundita – ĉu vi vid’s jon?”

Ruan ne respondis tuj. Li rigardis senpalpebrume supren, tiam ĝemis denove.

“Ĉiam la senkulpaj estas la unuaj viktimoj,” li diris. “Kiel okazis ekde pasintaj epokoj, tiel okazas nun.”

“Jes,” diris Hagrid, “tamen, ĉu vi vid’s jon, Ruan, jon malk’timan?”

“Marso brilas ĉinokte,” Ruan ripetis, dum Hagrid rigardis lin senpacience. “Malkutime hele.”

“Jes, sed mi vol’s d’mandi pri aferoj jom pli proksime,” diris Hagrid. “Do ĉu vi vid’s neni’n strangan?”

Denove Ruan hezitis antaŭ ol respondi. Finfine li diris. “La arbaro kaŝas multajn sekretojn.”

Pro movado en la arboj malantaŭ Ruan, Hagrid denove levis sian arbaleston, sed tio nur estis dua centaŭro, kun nigraj haroj kaj korpo, kaj pli sovaĝaspekta ol Ruan.

“S’luton, Pereo,” diris Hagrid. “Ĉu bone?”

“Bonan vesperon, Hagrid, mi esperas, ke vi bonfartas?”

“S’fiĉe bone. Nu, m’ ĵus d’mand’s al Ruan, ĉu vi lastatempe vid’s jon strangan ĉi tie? Estes unikorno vundita – ĉu vi scius jon pri ti’?”

Pereo marŝis antaŭen por stari apud Ruan. Li rigardis ĉielen.

“Marso tre brilas ĉinokte,” li diris simple.

“Ni jam konstat’s ti’n,” diris Hagrid grumble. “Nu, se iu el vi ja vidos jon, bonvolu sciigi min, bone? Do, ni ires.”

Hari kaj Hermiona sekvis lin el la placo, rigardante malantaŭen al Ruan kaj Pereo, ĝis la arboj baris ilian vidon.

⇐ Предыдущая 25 26 27 28 293031 32 33 34 Следующая ⇒