Беренче пәрдә

Гү зә л Галлә мова

АЛТЫН Җ ИРЕМ

Музыкаль ә кият-пьеса

Ө ч пә рдә дә алты кү ренештә

Катнашалар:

Ә би – олы яшьтә ге авыл карчыгы,

Чулпан, Ризалә, Руфинә - ә бинең шә һ ә рдә н кайткан оныклары,

Кү рше кызы – шулай ук шә һ ә рдә н кайткан, татар телен камил белми,

Рамазан – кү рше малай,

Акйомгак – кыланчык, тә кә ббер песи,

Акбай – салмак хә рә кә тле, тыныч холыклы эт,

Ә тә ч, Чуаркай - тавык, Чебилә р (сугыш чукмарлары),

Ике куян.

Беренче пә рдә

Беренче кү ренеш

Сү рә н кызгылт ут таң атканын хә терлә тә. Ә кренлә п сә хнә яктыра бара. Сә хнә дә ишегалды кү ренеше: йорт ишеге, тә рә зә лә ре – уң якта, сул якта – тавык кетә клеге ишеге. Аның янында эт оясы. Алгы якта капка хезмә тен ү тә п койма-рә шә ткә тора. Аның каршында озын урындык. Пә рдә ачылганда эт (Акбай) оясы каршында ята. Ө й ишегеннә н кысылып

кына песи (Акйомгак) чыга.

Акйомгак(киерелеп ала). Миияуу! Нихә л Акбай!

Акбай (битараф кына). Вау! Яхшы... син булсаң!

Акйомгак. Мин булмасам ни?

Акбай. Син булмасаң, тагында яхшы, вауу!

Акйомгак. И-ии, масайган була тагы, хә чтерү ш!

Акбай. Тагы сул ягың белә н тордың мы?!

Акйомгак. Менә нә рсә, дустым! Сагынырсың... Мин китә м!

Акбай. Вау! Вау! Кк-кая?!

Акйомгак. Кая?! Кая?! Кайманга, каймак сата!

Акбай (ү чеклә п). Һ е, каймак сатучы! Ә би сыерын суйдырганнан бирле, сө ттә кү ргә нең юк синең!

Акйомгак. Шуң а китә м дә инде мин!

Акбай. Ә ллә инде, сө т елгасы кү рдең?!

Акйомгак. Нигә интегеп яшә ргә тиеш ә ле мин, авылда, тычкан тотып хезмә т итеп. Сө т тә эчмә гә ч!

Акбай. Нә рсә, Акйомгак, тамагың ачмыни?! Мин ни бирсә лә р – шуң а риза! Кнорр, магги шакмакларыннан пешкә н ашны да ялмап ашап бетерә м. Химикат инде, белә м! Лә кин алар эт ризыгы тү гел – адә м ризыгы бит! (Янына ук килеп. ) Син акылсыз сү злә р сө йлә мә ә ле яме! Кайда да бер кояш ул! (Хискә бирелеп. ) Нишлә тә сең, бу ишегалдындасимертелгә н ү гезлә р суелгандагы сө як-җ елеклә р кимергә н чаклар да искә тө шә -ә. Тө шлә ргә дә кереп йө дә тә -ә... Ни хә л итмә к кирә к? Заманалар ү згә рде! Колбаса, бисмилласыз суелган фабрика тавыгын кибеттә н алып кайтып ашыйлар. Хуҗ а табынында ни – безгә шуның калдыгы инде. Ә нә урамга кү з сал син! Барысында да биек койма, бикле капка... Эт тү гел, чурт та кирә кми адә м баласына. Безнең ә бинең генә ул, һ ә ркемгә дә ишеге дә, кү ң еле дә ачык... Беркө н капка астыннан гына аргы баш Муйнак белә н сө йлә штем: “Чордаш! Бетте авыл! Шә һ ә рлә ште, җ ансызланды, кешелә ре ялкауланды”, – диде. Урамда ялгыш кына да эт тә кү рмә ссең, ди. Муйнак, кү ршесе Актырнакны жә лли. Хуҗ асыноутбук алганнан бирле иртә -кичен яртышар буханка ипине баскыч тө бенә чыгып кына ата икә н аң а. Ү пкә лә ми дә ди ул ү зе. Без – эткә тү гел, адә мгә дә яшә ү лә р хө рти дип ә йтә икә н.

Акйомгак. И-ии, ни белә соң ул?! Пессимист! Капка астыннан чыгарга куркып яткач шулай булай инде ул, тормыш. Муйнакны ә йтер идем инде, Хуҗ асы белә н Аттан шагперед, шагназадкитә белми. Ә йлә неп кайтырга кирә к, дө ньяны! Кү зне ача бит ул! Ярый ә ле, Муйнак хуҗ асы капчыклап тирес-черемә ташый халыкка. Адә м кө лкелә ре име, Акбай! Эт-мә чене санга сукмаган була бә ндә, терлек асрамаганга, кыяр тү тә ллә ренә салырга тиреслә ре дә юк! Муйнак бә хетле ә легә, бабай – исә н, ат тота. Бабай кү з йомса, аң а да кө н бетә.

Акбай. Безнең авылда ат бармыни? Минем ат-дускайларны кү рә сем, янә шә чабулап кайтасым килә. Ат дуслар белә н серлә р килешә бит эт халкының, сезнең белә н генә килешеп булмый ул никтер. Эх, ат диген, ә!.. Гомерем буе атларның чибә рлегенә гашыйк бит мин. Хө рмә тем зур аларга. Хезмә т сө ялә р! Эх, атлар фермасы бар иде бит ә ле... (Уйга чума. )

Акйомгак. Авылда Муйнакларда гына ат. Нә рсә гә инде ул Кешегә? Хә зер сабан туйларда да ат чабышы юк икә н. Зато нинди генә мә че-эт нә селе юк! Кил ә ле мондарак! (Иркенә еп урындыкка утыра. Ишарә белә н генә Акбайга да утырырга куша. Бик хислә неп сө йли). Ә менә ми-и-н телевизорда-а-н, карап ятам-м диванда-а, сузылыпятып... Вә т, тормыш! Вә т, яшә п тә кү рсә тә лә р анда! Бездә н кү пкә кайтыш, йолкыш эт-мә челә рне шампуннар белә н юындырып, махсус чә чтарашханә лә р дә матурландыралар. Рекламада кү рсә телә торган матур савыттагы тә мле-тә мле ризыкларны гына ашыйлар. Пес итә ргә дә чыгып йө рмилә р хә тта. Хурланып ү лә рсең биллә һ и: тү гә рә к эченнә н, тагын ә ллә нилә рдә н сикереп ярышта катнашканы ө чен медаль тактылар, бер юк кына җ анга! Минем март аенда биек тү бә лә рдә йө ргә немне, чормалардан сикергә немне кү рсә лә р, ничә медаль тагарлар иде икә н!

Акбай (кашынып). Нигә кирә к ул медаль сиң а?! Ашап буламы, ялап буламы дигә ндә й?!

Акйомгак (кинә я белә н). Бик белә сең килсә, борча дә интектерми икә н.

Акбай. Бетлә п ү лгә н икә ндигә ннә рен ишеткә нем юк ә ле, авылда.

Акйомгак. И-и, шушыны! Акыл мокыты!

Акбай. Ә йтерсең, син шә һ ә рнеке инде!

Акйомгак. Ә мин шунда китә ргә җ ыенам да!

Акбай (мыскыллап). Кеше кө лкесе! Кемгә хә җ ә т син анда?! Ү зең ә йтмешли, асыл породалы булсаң иде ичмаса. Гади соры мә че инде син!

Акйомгак. Нә сел тикшермә! Нинди уй-максатлар белә н яшә ү гә карый ул! Авылда ни бар?! Һ аман бер тө рле тормыш! (Кү ң елсезлә неп. ) Кичә телевизордан карадым: бер хуҗ асыз мә чене кызганып, нә ни генә бер кыз фатирларына алып кайтып китте. (Кисә ктә н генә торып баса. ) Китә м шә һ ә ргә, барып җ итсә м, ү земне бә ялә тә, кызгандыра белермен!

Акбай. Менә -ә, шулай дип уйлаган идем аны! Шул телевизордан мә гънә сез тапшырулар карап холыксызланасың син! Карама син аны, Акйомгак! Җ ыен затсыз адә м, ялган мә гълү мат бастыдилә р. Мин бит урам радиосын тың лыйм. Телевизор карама! Гел табигать кочагында булгач, башыма бер генә начар уй да кереп карамый менә. Сә ламә тлегең болай да начар синең: кү зең не дә компьютер-телевизор бозып бетерде, кө н озын диванда ятып симереп беттең. Тик торганда ярсыйсың – нервларың какшады. Шуң а ө стә п акылың да кыйшая башлады! Карама син аны! Ә нә, Муйнак та: “Бер юньле нә рсә кү рсә тмилә р анда”, – ди. Менә дигә н телевизорны яшь хуҗ алар иске дип, сарайга алып чыгып куйганнар. Ул шуннан карый икә н.

Акйомгак (ярсып). Шул Муйнак сү зен чынга алып ү тте инде гомерең!

Акбай. Соң ул, яң алыклардан в курсе бит. Яшьлә р бар ө йдә. Муйнак ү зе дә яшьрә к. Ә би искечә яши бит безнең. Хуҗ аң кем – шуның җ ырын җ ырлыйсың җ ирле.

Акйомгак. Акбай! Яшьбулу, яшҗ лә р белә н аралашу кү п белү дигә н сү з тү гел, аң ла! Яшә ү тирә леге шә п булырга тиеш. Син еш йө ргә н, булган урыннарда зыялы кешелә р кү п булсын ул. Менә шул вакытта бә яң кү тә релә ул. Нә рсә дип искечә яшә п ятабыз без ә ле монда? Акбай! Зинһ ар тың ла, гозеремне: илт мине шә һ ә ргә! Ү зем генә куркам мин!

Акбай (кинә я белә н). Ә ә ә, менә нидә икә н хикмә т! Шундый-шундый хә л булган икә н дип сө йлә п китте инде, Муйнак.

Акйомгак (җ анланып). Ни булган?! Ни булган, сө йлә!

Акбай. Һ е, ни булган... Телевизордан ә йтмә делә рмени?! Юк шул! Аны телевизордан ә йтмилә р! Анысын – сарафан радиосыннан гына ишетергә була.

Акйомгак. Ә нә рсә булган соң?!

Акбай. Кайсыдыр районда, Сабадамы шунда, Тү бә н Камадамы, синең кү к сыек миле Тә млетамак атлы песи, шә һ ә ргә барып кү рмә гә нен кү реп кайткан. Аның аркасында, озата барган эт тә җ ә фа чиккә н. Син ө метлә нмә миң а, беркая да бармыйм! Ү з оямда, ү з кө емдә рә хә т!

Акйомгак (сырпаланып). Я, инде, Акбай, кү пме бер ишегалдында яшибез, этле-мә челе булса да, ә?.. (Акбай риза булмаганын белгертә. Мә че аның саен ялвара. ) Син урманны гына чыгар. Аннан ү зем барырмын. Зинһ ар дим, Акбай!

Акбай (колак артын кашып). Урманны гына?!

Акйомгак. Ә йе, урман аша гына озат!

Акбай. Эттә н дә хуже син, ә йеме? Ярый, алайса! Кө н дә, ә ллә нинди тузга язмаган проектлар кузгатып башымны катырдың. Колагым тынып торыр ичмасам. Китсә ң, кит!

Акйомгак (сө енеченнә н кочаклап). Ярдә мчел дә соң син, Акбай! Бә йдә булмасаң, кү пме изгелеклә р эшлә п сө ендерер идең!

Акбай. Ялагайланма, сө ймим шундыйларны! Ә йдә, җ ыен шә һ ә рең ә! Ә би тышка чыкканда мин ү з урынымда булырга тиеш. Мин хыянә тче тү гел бит. Хуҗ ага дус, тугры эт!

Акйомгак (кочаклап). Рә хмә т, Акбай! Мә ң ге онытмамяхшылыгың ны! Барып урнашу белә н ватсаптансмс җ ибә рермен яме!

Акбай. Ә й, смс укый белмим мин!

Акйомгак. Чуаркай ярдә м итә р!

Акбай. Эһ е! Ә тә ч кө нлә шеп, кара канга батырып ташлар!

Акйомгак. Бигрә к йомшак холыклы инде син, Акбай! Я, ярый, ничек тә хә бә р итә рмен. Аллага тапшырдык! Я, бер дога!

Утыралар. Акйомгак дога укый. Акбай да кулларын кушырып тота. Кү злә ре ялт-йолт ян-якка йө ри. Гә җ ә плә нгә нен белдерә. Амин тоталар.

Акбай. Ай-яй! Остабикә булырлыгың бар!

Акйомгак. Булмас җ ирдә н булырсың! Ә бекә ймыр-мыр килү емне яратмаган була, ә ү зе пыш-пыш килеп намаз укый!

Акбай. Тизрә к, ә йдә! Кеше кү ргә нче!

Акйомгак озак кына ишегалдына карап торгач, чабып чыгып китә лә р.

Беренче пә рдә

Икенче кү ренеш

Сә хнә тагын да яктыра тө шә. Сә хнә тү ренә ясалып куйган кояш тагын да ө скә тартыла. Ә тә ч тавышы ишетелә. Ишектә н киерелеп, ә бинең оныгы – Чулпан чыга. Кү ң еле шат. Һ ә р нә рсә дә н ямь таба белә.

Чулпан. Ә һ! Иртә нге салкынлык! Ә ү зе рә хә -ә ә т! Гел авылда яшә сә ң икә н ул, ә?! Каникул ү теп тә бара инде. Абау, җ ир юеш! Яң гыр яумады бугай ич?! Ә й, саташам мә ллә мин?! Иртә нге чык бит бу! Ә нием: ” Иртә лә рен ялан аяк йө р! Чыкның файдасы зур! – диде. – Җ ирнең эшлә п чыгарган тир тамчылары дип аң ла! Яшә ү ө чен энергия чыганагы аласың! – дип сө йлә де бит! (Аяк киемен салып куя).

“Таң чыклары” җ ырын җ ырлый

(Р. Мө хетдинова кө е, Р. Миң нуллин сү злә ре).

Йолдызлар торле бизә кле,

Йолдызлар тө рле тө стә.

Зә ң гә рлеккә ә верелеп,

Йолдызлар эри ө стә.

Кушымта: Туган якның якты таң ы,

Тагы канат кагына.

Ү лә н саен, яфрак саен

Таң чыклары кабына

Таң чыклары йолдызларның

Җ ирдә ге дә вамнары

Кыска гомерле йолдызлар

Берә ү генә таң нары.

Кушымта: Туган якның якты таң ы,

Тагы канат кагына.

Ү лә н саен, яфрак саен

Таң чыклыры кабына.

Таң җ иллә ре таң чыкларын

Ө рә -ө рә сү ндерә

Тамчыдай йолдызчыкларны

Җ ир ү зенә сең дерә.

Кушымта шул ук.

Урындыкка утыра. Исенә тө шереп кисә ктә н торып баса.

Чулпан. Онытылып киткә нмен... Без кү рше Рамазан белә н җ илә ккә барырга сө йлә шкә н идек бит! Керим ә ле, йокысыннан тордымы икә н?!

Чыга.

Ө ченчекү ренеш

Декорация урнаштыру мө мкинлеклә ре чикле булу сә бә пле, бу кечкенә генә кү ренешне шул ук ишегалдында кую, мә гънә сенә ә ллә ни тә эсир итми дип уйлыйм. Пә рдә ябылып ачыла. Янә се, Рамазан Чулпанның килгә нен кү рә һ ә м шаяртырга уйлый: сә хнә нең нә къ урта ө лешендә торган тү мгә кнең берсенә утырып, икенчесен яра башлый.

Чулпан сә хнә нең икенче ягыннан керә. Рамазанны кү реп аптырап кала.

Чулпан. Ай, торганмы икә н дип керсә м, ул утын яра башлаган... Тик... утынны утырган кө е ярмыйлардыр бит?!

Рамазан. Яткан кө е ярып караган идем – булмады. Шуң а утырып ярам.

Чулпан. Эээ, шулай мени, мин бит утын ярганнарын кү ргә нем юк!

Рамазан. Ә биең ярганын карап тор! Кү рерсең ничек ярганнарын...

Чулпан. Безнең ә би ничек утын яра белсен инде ул?

Рамазан. Ә син сора! Рамазанның вакыты җ итмә гә ндә кем яра, дип. Ә йтер ул сиң а.

Чулпан. Ә бием дә утырып ярамы?!

Рамазан. Басып та торсын, утынга балта белә н селтә нсендә ме? Юк, алай була алмый ул! Йә яра, йә басып тора, йә утырып кына тора...

Чулпан (шаяртканын аң лап). Иһ и-һ и, мин чын сө йли дип, тың лап торам тагы. Рамазан! Кичә син бер чү гә лә ү дә, бер чилә к җ илә к җ ыеп була торган аланга алып барам дигә н идең.

Рамазан утын яруын белә – бер сү з ә йтми. Пауза.

Чулпан. Сиң аышаныргадаинде. Уеның ныда, чының ныдабелепбулмый.

Рамазан. Барабыз булгач, барабыз инде. Тик чилә к тулу-тулмау ү зең нә н тора инде, кызый! Анда каршы як кү ршегә, сары чә чле, чыелдык бер кыз кайткан! Ә бисе, “аны да калдырма”, – дип кереп ә йтте. Бибифатыйма ә бидә н яхшы тү гел, алырбыз инде аны да. Сезнең белә нйө рептатарчасы яхшырмасмы, диде.

Бераз атлыйларда, сә хнә нең бер ягындагы кулисасына карап (анда йорт рә семе! ) туктап калалар. Янә се кү рше йорты шунда. Рамазан сызгыра. Сә хнә гә чая кыз чыга.

Руфинә. Привет, соседкимои! (Икесен дә кочаклый. ) Так! Заягодамишоль?!

Рамазан (ошатмыйча. ) Юк! Җ илә ккә барабыз без!

Руфинә. Дэ, ачуланмагыз, просто я непривыкла татарча сулә шергэ. Менявозьметезаягодами?

Рамазан. Татарча сө йлә шсә алып барабыз шулай бит, Чулпан?!

Руфинә. Мин сезгә нетолькосулә шеп, еще татарча ерлапта курсэтэмале.

Чулпан. Без җ ырлаганны бик яратабыз!

Рамазан. Зинһ ар, авылда ук җ ырлый кү рмә! Йә, киттек, хә ерле юлга!

Чыгалар.

Дү ртенче кү ренеш

Шул ук ишегалды. Ә тә ч тавышы ишетелә. Ишектә н ә би чыга. Ү з-ү зенә сө йлә нә.

Ә би. Ә гү зебиллә һ ибисмиллә һ ирә хманирраһ им. Ил-кө нгә, йорт-җ иргә иминлек бир, газиз раббым!

Ә тә ч кычкырганы ишетелә.

Кош-кортларыма, терлек-торышка исә нлек бир! Тавык чебешлә ремә бө ртек сибим ә ле. Чеп-чеп, чеп... (сипкә н хә рә кә т ясый).

Ә тә ч, Чуаркай-тавык, чебилә р ишегалдына “сибелә лә р”. Ә би эт оясы янына таба атлый да, кинә т исенә тө шкә ндә й, кире ишектә н кереп китә. Ә тә ч тавыкларны ашарга чакыра. Тавык чебилә рен җ ыеп ашата. Җ ыр яң гырый.

”Ә тә ч”

(И. Якупов кө е, Ф. Сафин сү з. )

Чуаркай. Ә тә ч таң да кычкыра да,

Барыбызны уята,

Таң нурыдай балкый аның

Ал кикриге кояшта!

Чуаркай җ ырлаганда ә тә ч кә прә еп, ә рле-бирле йө ренә.

Ә тә ч (кушымтасын җ ырлый).

Кикрикү к! Нихә ллә р?

Эшкә тотыныр вакыт!

Алсу таң га сә лам бирми,

Калма син, йоклап ятып!

Чебилә р (бии-бии җ ырлыйлар).

Ә ниемә булышам мин

Һ ә рбер эштә бү ген дә,

Шат кү ң елле ә тә ч җ ыры

Калды чө нки кү ң елдә!

Ә тә ч кушымтаны тагын бер кат җ ырлый. Барысы да җ им чү пли. Соң ыннан, ә би чыгып, Акбай оясына ашлы тә линкә белә н килә. Акбайның анда булмаганын кү реп аптырап кала. Ә тә ч белә н тавыктан сорый. Алар кул-канатларын як-якка җ ә еп, кү рмә дек диешә лә р. (Ә тә ч: “Ко-око-ко! ”- ди. Тавык: ”Корт-коооорт! ”. Чебилә р: ”Пи-пи-пи-пии”, диешә лә р).

Ә би (ү з-ү зенә ә йткә ндә й). Чулпан оныгыма ияреп, урманга киткә ндер инде алайса.

Ә би ишектә н ө енә кереп китә. Шул чак ике чеби ызгышып китә лә р. Сугыша ук башлыйлар. Чуаркайаермакчы була, аера алмый. Бу хә лгә битараф булган ә тә чкә ялвара.

Чуаркай. Ә тисе, ә тисе дим! Тый ә ле шуларны!

Ә тә ч (кө згегә карап галстук тага). Ко-ко-ко! Минем эшем болай да җ аваплы! Тә рбия эшенә мине катыштырма! Ү зең басып чыгардың! Мин кушмадым!

Чуаркай (биленә “канатлары белә н” таянып. ) Ай-яй, яй! Кә прә еп йө ри белә сең, ата булып балаларың а сү з ә йтә алмыйсың!

Ә тә ч. Бу турыда сү з булырга тиеш тә тү гел! Мин сезне ашатам. Калганы – хатын эше!

Чуаркай. Бик белә сең килсә, хатын эшен кешелә р дә: ”Тавык чү плә п бетерә алмаслык”, – дип бә ялилә р. (Чебилә ргә канатлары б-н суккалап ала. ) Җ итте сезгә! Сугыш чукмарлары! Бу кадә р атагызга охшамасагыз! (Чебилә р тына. Чуаркай кабарынып, бер кырыйга барып баса. ) Ай, ник чыктым икә н шуң а, кияү гә?!

Ә тә ч (Чуаркайның иң башына килеп тө ртә ). Акылың кая иде?! Тавык мие мә ллә соң синдә?!

Чуаркай. Юк, сарык мие шул!

Ә тә ч. Ачуымны китермә! Унбишегезне дә калдырып кү рше бройлерлар янына кереп китә рмен менә!

Чуаркай. Бик исем китте инде!

Ә тә ч кө згегә карагандай ясаныптө зә нә. Горур гына чыгып китә. Чуаркай елый-елый урындыкка барып утыра. Як-ягына чебилә ре утыра, аналарын тынычландырырга тырышалар. Ә Чуаркай моң -зарларын тү гә тора.

Чуаркай (еламсырап). Ел саен уннан артык чебине бер ү зем ү стерә м. Ояты да юк! “Ү зең басып чыгардың ”, – ди, җ итмә сә. Йомыркасын да ү зем салам шул диясе калган! Ә нә башкалар, чеби басып чыгару турында уйлап та карамадылар. Шулай шул, ү стерә седә бар шул сезне! (Чебилә рен кочаклый. ) Карга-тилгә н ише усаллардан яклап, җ ил-яң гыр тидермичә җ ылы кочагымда ү стерә м шул мин сезне!

Йорт ишегеннә н ә бинең тагын бер оныгы (Ризалә ) чыга. Аны кү рү белә н чебилә р аның каршына йө герә. Алар кочаклашып кү решкә н арада Чуаркайтамашачыларга якынрак килеп сө йлә п ала.

Чуаркай. Абау! Ә бекә йнең бу оныгың кайчан кайтарып куйганнар ә ле?! (Бармак бө геп саный. ) Казандагы ике онык, Яр Чаллыдан ө чә ү, Самарадан икә ү, Мә скә ү дә н – берә ү, ү леш! Буталдым, ничә ү булды ә ле? Ә би-карчык тү зә -ә! Пенсиясенә ашатып, юып-җ ыеп дигә ндә й, мунча ягып... Зурракларын, тө ннә рдә керфектә какмый, клубтан кайтканнарын кө тә. Ә аларын мин кү ргә нем дә юк! Кояш чыгар алдыннан кайталар, баер алдыннан йокыдан торалар. Без – тавык тормышының нә къ киресе инде менә. Барып кү рсә ң икә н, балаларын авылга кайтарып куйганнарны, и-ии, йө рилә р бугай кино-театрларга култыклашып. И-ии, бу авыл! Нужа оясы! Миң а тирестә казынырга! Ә бигә оныклар белә н чилә нергә! Алай дисә м... Ә би кө ннә н кө н яшә рә безнең! Картаерга вакыты юк аның! Беркө н бакчада, Самарадагы оныгы белә н теттереп урысча сө йлә шә, ә тисе татарча ө йрә неп кайтыр дип калдырган иде, югыйсә. Киресенчә, ә бине ө йрә ттелә р. Бакча дигә ннә н, ә нә теге оныгы бакча ишеген ачык калдырды. Кереп казынып, суалчан чү плә п чыгыйм ә ле.

Чыга.

“Чеп, чеп, чебилә рем” җ ырын (Г. Гусенлы кө е, Т. Моталлипов сү з. ) Ризалә чебилә р белә н бии-бии башкара.

Чеп, чеп, чебилә рем,

Чеп, чеп, чеп, чеп, чебилә рем,

Минем йомшак йомгакларым,

Минем нә ни елакларым.

Ә йдә яшел чирә мгә сез,

Гапьлә шегез- билә мдә сез!

Ай, минем чебилә рем,

Минем сө йгә н нә нилә рем.

Чеп, чеп, чебилә рем,

Чеп, чеп, чеп, чебилә рем

Йомры йомшак йомгакларым

Минем нә ни елакларым.

Ни телисез мин бирә мен

Су бирә мен, җ им бирә мен.

Ай, минем чебилә рем

Минем сө йгә н нә нилә рем

Чеп, чеп, чебилә рем,

Чеп, чеп, чеп, чеп чебилә рем

Йомры йомшак йомгакларым

Минем нә ни елакларым

Бер кө н килер- сез ү сә рсез,

Йомырка бү лә к итә рсез

Ай, минем чебилә рем

Минем сө йгә н нә нилә рем

Чеп, чеп, чебилә рем

Чеп, чеп, чеп, чебилә рем

Йомры йомшак йомгакларым

Минем нә ни елакларым.