Князь – гэта нуль, сам сабою – нішто. Ды як лічбы

Князь – гэта нуль, сам сабою – нішто. Ды як лічбы

Побач адвольна паставіць, значыць ён шмат.

Як тыя сеткі, гіпотэзы: як не паставіш, не зловіш...

Ці ж без гіпотэз Амерыку нехта адкрыў бы?

Слава гіпотэзе: толькі яна застаецца заўсёды

Новаю – хоць бы й сябе перамагла самую.

Ці ж неразумна шукаць нам хаўруснікаў на начаванне?

Значыць, і той не дурны, любіць нябожчыкаў хто.

Шчаснае спадзяванне Quintus’a

Пятым я нарадзіўся, спазнаў пакуты, жабрацтва.

Радасна паміраю: трэці сканаў раней.

[Сябе самога спазнай]

[Kenne dich selbst]

Ёсць адно, што здаўна шукалася чалавекам;

І паўсюль – то ў вышыні ці то ў глыбінях зямлі –

Ён пад імёнамі рознымі – марна – схавацца імкнуўся;

Ён адчуваў заўжды гэта, толькі не спасцігаў.

Некалі нехта з’явіўся: дзецям у міфах прыязных

Шлях да таемнага схову-замку ён апісаў.

Ды мала хто зразумеў адгадкі сэнс шыфраваны

Люду наогул няшмат бачыла мэту сваю.

Часу шмат уцякло, бо памылкі чуццё абвастраюць –

Што нам і міфы ўжо праўду не хочуць сказаць.

Шчасны, хто стаў мудрацом і ламаць галаву не мусіць,

Хто ўжо арэх раскусіў вечнае мудрасці той...

Толькі разумны – ў адэптах сапраўдных: ён пераўтварае

Ў золата ўсё і ў жыццё – без цуда-сродкаў зусім.

Пá ра ў свяшчэннай колбе – дух царскі; а вось – Фэбаў храм...

І ўрэшце кеміць ён: Сябе самога спазнай.

пераклад з нямецкай – Лявон Баршчэўскі

Пераклад зроблены з выдання:

Novalis. Werke in einem Band. – Berlin und Weimar: Aufbau-Verlag, 1983.