«Уцякала зіма ад вясны.». Яна адна. Палата мінёраў

«Уцякала зіма ад вясны... »

Уцякала зіма ад вясны

Па кустах вербалозаў рагатых, –

Ёй каптан абарвалі яны,

I на гольлі матляецца вата.

Уцякала зіма ад вясны,

Уцякала па рэках, азёрах,

Лёд затрэскаў, закрэктаў, заныў,

Здрадзіў лёд –

і вада на прасторы.

Толькі звон крыгалому ачах –

Брод шукаюць бярозы-бяглянкі

I трымаюць на ніцых плячах,

Як дзяцей палахлівых,

бусьлянкі.

А вясна даганяла зіму;

Заяц скочыў у лужу блакіту,

Бо на хвост наступіла яму,

I пралескі распырскаў, раскідаў.

I ўцякала зіма ад вясны,

Пад нагамі ламачча затлела,

Парастрэсла па сьцежках лясных

Сьнег апошні свой

з ландышаў белых.

Уцякала зіма ад вясны –

Уцякала...

Яна адна...

Яна адна,

Зямля вякоў,

Адкуль

Жыццё пачатак брала

Шчырай верай.

Здалёк відна

Зямля бацькоў,

Матуль,

Дзе песня б'ецца

Перапёлкай шэрай.

У курганах,

Што выраслі з былін,

Спачылі

З поля подзвігу ратаі.

У туманах

Тугі спрадвечны клін

На гнёзды шчасця

Выраі вяртае.

Краса ўзышла

Аднойчы назаўжды,

Закрасавала ў душах

I ў паглядах.

Прамень святла,

Струмень жывой вады

Закаласіўся

На ачахлых лядах.

Світання сцяг

Над цемрывам начы

Расчырванеўся

Радаснаю стомай,

I на губах,

Крамяна пахнучы,

Застаўся яблык

Ранішняй аскомай.

На смерць ішлі

За гэтую зямлю,

За гэтую красу,

За сцяг світання

Сыны зямлі,

Каб засланіць раллю,

З якой нязломнасць

Збажыною ўстане.

Пакуль у нас

Пяшчотаю матуль

I рупнасцю бацькоў

Сагрэты далі,

Не посвіст куль,

А галасы зязюль

Лічыць гадоў чароды

Не прысталі.

Палата мінёраў

Конец формы

Руку аднагодак працягвае мне,

Пацісну я куксу ў шрамах, бы ў разорах,

I порахам ды марганцоўкай дыхне

З раённай бальніцы

«палата мінёраў».

Далёка на захад адкочваўся гром.

Гулялі ў вайну мы — у нашых і немцаў,

Вайна ж, пазалёгшы за кожным кустом,

Глядзела навокала позіркам немым.

Мы рана сталелі ў зямлянках сырых,

Але забываліся цацкі няскора.

I рваліся «цацкі»...

I ўрач гаварыў:

— Яшчэ папаўненне ў палату мінёраў...

Здавалася, ў цішы рыпела зямля

На восі, — нібы на пратэзе, — у зморы.

Пасля перавязкі

(ой, раны смыляць! )

Спявала «Арлёнка» палата мінёраў.

Вятрыска лісты нам на шыбіну клаў,

Рабіны рукамі здаровымі гойдаў.

I доўга не мог нас даклікацца ў клас

Той верасень сорак чацвёртага года...

З пустым рукавом сын вярнуўся Дамоў,

А маці, як яблыня, белая з гора...

Хай порахам толькі запахне ізноў,

Вы ўчуеце, хлопцы з палаты мінёраў.

Ты помніш:

асколак абвугліла кроў,

Ты ведаеш міны здрадлівы нораў...

Белабілетная ў дваццаць гадоў, —

Ты ў першым запасе,

палата мінёраў!

Галоўная » Рыгор Барадулін