O godz. 16.51 Cz. L. na 7 страница

„W reaktorze Albatrosa zaszł a nie kontrolowana reakcja ł ań cuchowa stop mam straty w ludziach stop oparzeni stop proszę lekarzy stop nadajnik uszkodzony wybuchem stop przeciek reaktora stop gotowy do odrzucenia reaktora jeś li nie opanuję przecieku stop” — odczytywał Pirx z miarowo rozbł yskują cego punktu.

Albatrosa nie był o już widać. Poś ró d gwiazd wisiał cię ż ki, bursztynowo–biał o–bury kł ą b, wypuczony z wierzchu grzywiastymi naroś lami. Był coraz niż ej i przesuwał się w dolny lewy ró g ekranu — Tytan gó rował nad nim, wychodzą c nowym kursem z sektora katastrofy.

W gł ą b mrocznej sterowni padł a dł uga smuga ś wiatł a z drzwi kabiny radiowej. Sł ychać był o gł os Balistycznego:

— Balistyczny osiem do Luny Gł ó wnej. Zastopował em w centralnej czę ś ci sektora 65. Poryw na miliparseku pode mną sygnalizuje optycznie straty w ludziach oraz przeciek reaktora, gotowy do odrzucenia reaktora, wzywa pomocy lekarskiej, któ rej mu udzielę. Poszukiwanie zał ogi Albatrosa utrudnione skaż eniami pró ż ni chmurą radioaktywną o temperaturze powierzchni ponad 1200. Jestem na optycznej Tytana Aresterra, któ ry mija mnie peł nym cią giem wychodzą c w sektor 66. Oczekuję przybycia Kobolda siedem zero dwa w celu podję cia wspó lnych dział ań ratowniczych. Koniec.

— Wszyscy na stanowiska! — rozległ się silny gł os. Jednocześ nie tylne ś wiatł a sterowni zapł onę ł y. Zapanował ruch, ludzie szli pod ś cianami w trzy strony, Mindell wydawał rozkazy stoją c przy pulpicie rozrzą dczym, brzę czyki odzywał y się po kilka naraz, w koń cu sala opustoszał a i opró cz dowó dcy, Mindella i Pirxa został w niej tylko mł ody telegrafista, któ ry stał w ką cie naprzeciw ekranu i patrzał w rozwiewają cy się powoli, coraz wię kszy i ciemniejszy bą bel dymu.

— A, to pan — powiedział Pierwszy Tytana, jakby dopiero teraz zobaczył Pirxa, i podał mu rę kę. — Czy Kobold zgł asza się? — spytał ponad jego gł ową kogoś w drzwiach radiowej.

— Tak, panie nawigatorze, idzie wstecznym.

— Dobrze.

Stali przez chwilę, patrzą c w ekran. Ostatni strzę p brudnej chmury znikł. Ekran był znowu peł en czystej, gwiazdowej ciemnoś ci.

— Czy ktoś wyszedł? — spytał Pirx, jak gdyby dowó dca Tytana mó gł wiedzieć wię cej od niego. Ale on był Pierwszym — a Pierwszy powinien wiedzieć wszystko.

— Musiał y im się zacią ć blendy — odparł tamten. Był wię cej niż o gł owę niż szy od Pirxa. Wł osy miał jak z oł owiu — nie wiadomo był o, czy posiwiał y tak, czy też był y takie zawsze.

— Mindell — rzucił Pierwszy w stronę przechodzą cego inż yniera — ogł oś pan z ł aski swojej koniec ostrzeż enia. Mogą tań czyć.

— Znał pan Albatrosa? — spytał zwracają c się do milczą cego Pirxa.

— Nie.

— Kompania Zachodnia. Dwadzieś cia trzy tysią ce ton. Co tam?

Radiotelegrafista zbliż ył się i podał mu zapisany blankiet. Pirx odczytał pierwsze sł owa: „Balistyczny do…”

Cofną ł się. Teraz jednak przeszkadzał ludziom, któ rzy co chwila przechodzili przez sterownie, wię c staną ł pod samą ś cianą w ką cie. Nadbiegł Mindell.

— Jak tam? — spytał go. Mindell był spocony, wycierał chustką czoł o. Pirx miał takie wraż enie, jak gdyby znał go już — od lat.

— Nie najgorzej — wysapał Mindell. — Dostali podmuchem. Chł odzenie reaktora puś cił o od wstrzą su — to ś wiń stwo zawsze leci pierwsze. Oparzenia pierwszego i drugiego stopnia. Lekarze tam już są.

— Z Balistycznego?

— Tak.

— Nawigatorze! Luna Gł ó wna! — zawoł ał ktoś od drzwi radiowej i Pierwszy odszedł. Pirx stał naprzeciw Mindella, któ ry odruchowo dotkną ł spuchnię tego policzka i schował chustką do kieszeni.

Pirx chciał dalej pytać Mindella — ale nic już nie powiedział, skiną ł mu tylko gł ową i poszedł do kabiny radiowej. Gł oś nik gadał dziesię cioma gł osami, statki z pię ciu sektoró w dopytywał y się o Albatrosa, o Poryw, Luna Gł ó wna nakazał a wreszcie wszystkim milczenie i usił ował a rozplatać komunikacyjny wę zeł, któ ry powstał wokó ł 65 sektora po zablokowaniu otaczają cej go przestrzeni, Pierwszy siedział obok telegrafisty i coś pisał. Naraz telegrafista zdją ł sł uchawki i odł oż ył je — jakby przestał y już być potrzebne. Przynajmniej wydał o się tak Pirxowi. Podszedł do niego z tył u. Chciał spytać, co z ludź mi Albatrosa — czy udał o im się wyjś ć. Radiowiec poczuł jego obecnoś ć, podnió sł gł owę i popatrzał mu w twarz. Pirx nie spytał go już o nic. Wyszedł przed drzwi z napisem TYLKO DLA PERSONELU GWIAZDOWEGO.

Terminus

Od przystanku był jeszcze kawał drogi, zwł aszcza dla kogoś, kto, jak Pirx, nió sł walizkę. Nad bieleją cymi widmowo polami stał mglisty przedś wit, asfaltem szł y ze ś wistem opon cię ż aró wki, poprzedzane osrebrzonymi kł ę bami pary, ich tylna ś wiatł a zapalał y się czerwono przed zakrę tem. Przekł adają c walizkę z rę ki do rę ki, spojrzał w gó rę. Mgł a musiał a być niska, bo zobaczył gwiazdy. Mimo woli poszukał kursowej dla Marsa. W tym momencie szary mrok zadrż ał. Nieprawdopodobnie zielony ogień prześ wietlił na wylot mgł ę. Odruchowo otworzył usta, już nadcią gał grzmot, a za nim gorą cy podmuch. Grunt zadygotał. W jednej chwili nad ró wniną wzeszł o zielone sł oń ce. Ś niegi rozgorzał y jadowitym blaskiem aż po widnokrą g, cienie przydroż nych sł upó w zaczę ł y biec przed siebie, wszystko, co nie był o jaskrawą zielenią, stał o się czarne, jak zwę glone. Pirx, rozcierają c pozieleniał e dł onie, patrzał, jak jeden z oś wietlonych upiornie, strzelistych minaretó w, któ re, jakby za dziwnym kaprysem budowniczego, wznosił y się poś rodku okolonej wzgó rzami kotliny, odrywa się od ziemi, jak stoją c na kolumnie ognia poczyna majestatycznie iś ć w gó rę, a kiedy grzmot stał się materialną sił ą, wypeł niają cą przestrzeń, zobaczył przez szpary mię dzy palcami dalekie wież e, budynki, cysterny, obwiedzione brylantową aureolą; szyby kapitanatu rozbł ysł y, jakby szalał za nimi poż ar, wszystkie kontury poczę ł y falować i gią ć się w rozż arzonym powietrzu, a sprawca tego widowiska, ryczą c triumfalnie, znikał już na wysokoś ci, pozostawiwszy w dole ogromny, czarny krą g dymią cej ziemi. Po chwili z ugwież dż onego nieba zaczą ł padać ciepł y, grubokroplisty deszcz kondensacji.

Pirx podnió sł swoje brzemię i poszedł dalej. Wzlot rakiety przeł amał jak gdyby noc — z każ dą chwilą robił o się jaś niej i widać był o, jak osiada w rowach topnieją cy ś nieg, a cał a ró wnina wynurza się spod obł okó w pary.

Za siatkami, ś wiecą cymi od wody, szł y dł ugie mury ochronne dla zał ogi lotniska o skarpach okrytych darnią. Martwa, nasią kł a wilgocią zeszł oroczna trawa nie dawał a dobrego oparcia stopom, ale spieszył o mu się, wię c zamiast szukać schodkó w najbliż szego przejś cia, z rozbiegu wspią ł się na gó rę — i zobaczył ją z daleka.

Wyż sza od wszystkich innych rakiet, stał a osobno, wysoka jak wież a. Takich nie budowano od lat. Omijał rozlane na betonie pł ytkie kał uż e wody, dalej już ich prawie nie był o, wyparował a momentalnie od termicznego udaru, czworoką tne pł yty sucho i ostro, jak w lecie, dzwonił y pod krokami. Im był bliż ej, tym bardziej musiał zadzierać gł owę. Pancerz wyglą dał, jakby go na przemian smarowano klejem i nacierano zmieszanymi z gliną szmatami. Kiedyś pró bowano dodawać do powł okowych tungstenó w wł ó kna azbestowego karbidku. Kiedy się taki statek przypalił parę razy na hamowaniu atmosferycznym, wyglą dał jak obdzierany ze skó ry — cał y w strzę pach. Nie warto był o ich zdzierać — wnet wył aził y. Opory przy starcie, jasna rzecz, olbrzymie. Statecznoś ć, sterownoś ć — prosto przed Trybunał Kosmiczny: jeden kryminał.

Szedł nie spieszą c się, choć walizka porzą dnie już mu cią ż ył a, ale chciał dokł adnie obejrzeć sobie statek z zewną trz; aż urowa konstrukcja trapu rysował a się na tle nieba iś cie jakubową drabiną, ś ciana rakiety szara był a jak kamień — wszystko zresztą był o jeszcze szare: rozwł ó czone po betonie puste skrzynki, butle, ł achy pordzewiał ego ż elastwa, dzwona metalowych wę ż ó w. Rozrzucone chaotycznie, ś wiadczył y o poś piechu, z jakim dokonano zał adunku. Dwadzieś cia krokó w przed trapem postawił walizkę i rozejrzał się. Wyglą dał o na to, ż e ł adunek jest już zaokrę towany; rozkraczona na gą sienicach ogromna pochylnia towarowa został a odsunię ta i zaczepy jej wisiał y w powietrzu, ze dwa metry od kadł uba. Wyminą ł stalową ł apę, któ rą statek, niebotyczny i czarny teraz na tle zorzy, wspierał się o beton, i zszedł pod rufę. Wokó ł ł apy ż elbet osiadł pod strasznym cię ż arem, strzeliwszy w otoczeniu rysami pę knię ć.

— Nieź le zapł acą i za to — pomyś lał o armatorach, wchodzą c w obszar cienia, rzucanego przez rufę. Z odrzuconą w tył gł ową zatrzymał się pod lejem pierwszej wyrzutni. Obrzeż e zieją ce zbyt wysoko, by mó gł go dosię gną ć, pokrywał y grube nawarstwienia kopciu. Wcią gną ł badawczo powietrze. Choć silniki milczał y od dawna, wyczuł ś lad ostrego, charakterystycznego swę du jonizacji.

— Chodź no tu — powiedział ktoś z tył u. Odwró cił się, ale nie zobaczył nikogo. I znowu usł yszał ten sam gł os — jakby z odległ oś ci trzech krokó w.

— Hej, jest tu kto?! — krzykną ł. Gł os zabrzmiał gł ucho pod czarną, rozdziawioną dziesią tkami wylotó w kopuł ą rufy. Odpowiedział a cisza. Przeszedł na drugą stronę i zobaczył krzą tają cych się w odległ oś ci jakichś trzystu metró w ludzi — stoją c rzę dem, wlekli po ziemi cię ż ki wą ż paliwowy. Poza tym był o pusto. Nasł uchiwał chwilę, aż doszł y go, tym razem z wysoka, niewyraź ne, beł kotliwe gł osy. Musiał to być efekt wylotowych lejó w: dział ał y jak reflektor, skupiają c dź wię ki otoczenia. Wró cił po walizkę i ruszył z nią do trapu.

Sześ ciopię trową drabinę przemierzył, nie wiedzą c o tym nawet, zaję ty myś lami, choć jakie był y — nie umiał by powiedzieć. U szczytu, na otoczonej aluminiową porę czą platformie nawet się nie obejrzał, ż eby poż egnać wzrokiem okolicę. Nie przyszł o mu to do gł owy. Nim pchną ł klapę, powió dł palcami po pancerzu. Istna tarka. Jego chropowatoś ć nasuwał a myś l o zż artej kwasami skale.

— No, co mam robić, sam chciał em — mrukną ł. Klapa otwarł a się cię ż ko, jakby przywalona gł azami. Komora ciś nieniowa wyglą dał a jak wnę trze beczki. Powió dł palcami po rurach, roztarł suchy pył. Rdza.

Przeciskają c się przez wewnę trzny wł az, zdą ż ył jeszcze zauważ yć, ż e uszczelka jest poł atana. W gó rę i w dó ł biegł y pionowe studnie korytarzy, oś wietlonych nocnymi lampami. Ich ś wiatł o zlewał o się w perspektywie w bł ę kitnawą smuż kę. Gdzieś szumiał y wentylatory, nosowo cmokał a niewidzialna pompa. Wyprostował się. Jak przedł uż enie wł asnego ciał a poczuł otaczają cy go masyw pokł adó w i pancerzy. Niech diabli wezmą — 19 000 ton!

Na drodze do sterowni nie spotkał nikogo. Korytarz wypeł niał a cisza tak ostateczna, jakby statek był już w pró ż ni. Pneumatyczną wyś ció ł kę ś cian pokrywał y plamy; liny, sł uż ą ce za oparcie przy braku cią ż enia, zwisał y nisko, sparciał e. Spawane i przecinane dziesią tki razy zł ą cza rurocią gó w wyglą dał y niczym nadwę glone bulwy, wycią gnię te z popieliska. Pochylnią, jedną i drugą, doszedł do sześ ciobocznego pomieszczenia z metalowymi drzwiami o zaokrą glonych ką tach w każ dej ś cianie. Okrę cone postronkiem, zamiast pneumatykó w, miedziane klamki.

Okienka numeratoró w ukazywał y szklane bielma. Nacisną ł taster informatora — przekaź nik trzasną ł, w metalowej puszce coś zaszeleś cił o, ale tarczka pozostał a ciemna.

— No, co mam robić? — pomyś lał. — Lecieć ze skargą do SPT?

Otworzył drzwi. Sterownia wyglą dał a jak sala tronowa. W szkł ach martwych ekranó w zobaczył się jak w lustrze — kapelusz do reszty stracił fason od deszczu, z walizką, w jesionce, robił wraż enie zabł ą kanego mieszczucha. Na wzniesieniu stał y budzą ce rozmiarami szacunek fotele pilotó w, zwaliste, z siedzeniem w kształ cie gł ę bokiego negatywu ludzkiego ciał a — zapada się w nie po pierś. Postawił walizkę na podł odze i podszedł do pierwszego. Wypeł nił go cień, niczym widmo ostatniego sternika. Uderzył dł onią w oparcie — buchną ł kurz, zakrę cił o mu w nosie, zaczą ł kichać raz po raz, wś ciekł y, aż nagle roześ miał się. Pianowa wyś ció ł ka porę czy zmurszał a od staroś ci. Kalkulatory — takich jeszcze nie widział. Ich twó rca musiał się zapatrzyć w organy. Zegaró w na pulpitach był o jak maku — trzeba by mieć ze sto oczu, aby je naraz ogarną ć. Odwró cił się wolno. Szedł oczami od ś ciany do ś ciany, widział plą taninę ł atanych kabli, skorodowane pł yty izolacji, ż elazne koł a do rę cznego opuszczania hermetycznych grodzi, wyś wiechtane od dotyku rą k, spł owiał ą czerwień rozrzą du gaś nic — wszystko był o tak zakurzone, tak stare…

Kopną ł amortyzatory fotela. Od razu pociekł o z hydraulikó w.

— Inni latali, to i ja potrafię — pomyś lał. Wró cił na korytarz, przeciwległ ymi drzwiami dostał się do burtowego przejś cia i poszedł przed siebie. Tuż za szybem windy zauważ ył na ś cianie ciemniejsze, wypuczone miejsce. Przył oż ył dł oń — nie omylił się. Plomba po przestrzelinie. Poszukał w otoczeniu dalszych ś ladó w przebicia, ale zmieniono widać cał ą sekcję — strop i ś ciany był y gł adkie. Wró cił oczami do plomby. Cement zastygł gruzł ami, wydał o mu się, ż e dostrzega w nim niewyraź ne odbicie dł oni, któ re pracował y w gwał townym poś piechu. Wsiadł do windy i zjechał na sam dó ł, do stosu. Za szybą przesuwał y się miarowo oś wietlone cyfry pokł adó w: pią ty… szó sty… sió dmy…

Na dole był o chł odno. Korytarz skrę cał ł ukiem, zbiegał się z innymi, poprzez wydł uż ony, niski przedsionek widział już drzwi komory stosu. Tu był o jeszcze chł odniej; para oddechu bielał a w ś wietle zakurzonych lamp. Potrzą sną ł gł ową. Zamraż alniki? Musiał y być gdzieś blisko. Nadstawił ucha. Blachy poszycia drgał y, wstrzą sane sł abo dzwonią cym pulsem. Przeszedł pod nawisł ymi cię ż ko stropami, któ re wtó rował y gł ucho jego krokom, nie mogą c otrzą sną ć się z wraż enia, ż e jest w gł ę bi podziemi. Korba hermetycznych drzwi nie dawał a się

obró cić. Naparł mocniej — ani drgnę ł a. Już chciał staną ć na niej nogą, kiedy zorientował się w systemie zamkowym; musiał pierwej wycią gną ć zabezpieczają cą sztabkę.

Za tymi drzwiami był y nastę pne — dwuskrzydł owe, na pionowej osi, grube jak w skarbcu. Lakier ł uszczył się ze stali, na wysokoś ci oczu odczytywał resztkę czerwonych liter:

N.. BEZP…… STWO

Znalazł się w ciasnym przejś ciu — prawie zupeł nie ciemnym. Kiedy postawił nogę na progu, coś szczę knę ł o i prosto w twarz buchną ł mu biał y blask; ró wnocześ nie zajaś niał a tablica z czaszką na skrzyż owanych piszczelach. — Ależ bali się wtedy! — pomyś lał. Blacha stopni zabę bnił a gł ucho, kiedy schodził do komory. Znalazł się jakby na dnie wyschł ej fosy — naprzeciw, wypukł a niczym blanka fortecznego muru, szarzał a wysoka na dwa pię tra ochronna ś ciana reaktora, pokryta zielonkawą i ż ó ł tą ospą niewielkich wybrzuszeń. To był y plomby po starych promienistych przeciekach. Spró bował policzyć je — ale kiedy wszedł na pomost i zobaczył cał y mur z wysoka, dał spokó j; w niektó rych miejscach nie widać już był o spod nich betonu.

Pomost, stoją cy na ż elaznych kolumienkach, oddzielał y od reszty komory wielkie szyby — jakby nań nasadzono pudł o ze szkł a. Domyś lił się, ż e to szkł o oł owiowe, mają ce chronić przed twardym promieniowaniem, ale i tak wydał mu się ten zabytek atomowej architektury nonsensem.

Pod czymś w rodzaju niewielkiego daszka sterczał y, wycelowane w brzuch stosu, rozcapierzone promieniś cie liczniki Geigera. W osobnej wnę ce znalazł zegary — martwe, z wyją tkiem jednego. Stos na jał owym rozruchu.

Zeszedł na dó ł, uklą kł i zajrzał do studzienki pomiarowej. Lustra peryskopu był y w czarnych plamach od staroś ci. Trochę za duż o szlaki radioaktywnej, ale ostatecznie Mars nie Jowisz — moż na obró cić w dziesię ć dni. Wyglą dał o, ż e paliwa jest na kilka takich rejsó w. Uruchomił kadmowe blendy. Wskazó wka zatrzę sł a się i niechę tnie przesunę ł a na drugi koniec skali. Sprawdził opó ź nienie — ujdzie. Tyle, aby kontrola SPT przepuś cił a — z przymknię ciem oka.

Coś poruszył o się w ką cie. Dwa zielone ś wiateł ka. Zapatrzył się w nie i drgną ł, bo przesunę ł y się wolno. Podszedł bliż ej. To był kot. Czarny, chudy. Miaukną ł cicho i przywarł grzbietem do jego nogi. Uś miechną ł się i poszukał w otoczeniu wzrokiem, aż znalazł wysoko, na ż elaznej pó ł ce, rzą d klatek. Coś biał awego mrowił o się w nich niespiesznie. Od czasu do czasu ł ysną ł mię dzy drutami czarny paciorek oka. Biał e myszy. Woż ono je jeszcze czasem na starych statkach, jako ż ywe wskaź niki radioaktywnego przecieku. Pochylił się, ż eby pogł askać kota, ale ten umkną ł mu i zwracają c gł owę ku najciemniejszej, zwę ż onej czę ś ci komory, cicho miaukną ł, wygią ł grzbiet i na wyprę ż onych ł apach przesuną ł się ku betonowej skarpie, za któ rą czerniał o coś, jakby czworoką tne przejś cie. Koniec wyprę ż onego ogona zadrgał, zwierzę peł zał o dalej, już ledwo widoczne w pó ł mroku. Pirx, zaintrygowany, zajrzał tam, schylają c gł owę. W pochył ej ś cianie widniał y na wpó ł uchylone kwadratowe drzwiczki, wewną trz refleks ś wiatł a poł yskiwał na czymś, co wzią ł za zwoje metalowego wę ż a. Kot wpatrywał się w to, nastroszony, jego zesztywniał y ogon wykonywał drobne ruchy.

— No, co znowu, tam nic nie ma — mrukną ł Pirx i przysiadają c prawie na obcasach, zbliż ył oczy do ciemnej wnę ki. W ś rodku siedział ktoś. Matowe bł yski leż ał y na skulonym torsie. Kot zaczą ł zbliż ać się do drzwiczek, miauczą c cichutko. Oczy Pirxa przywykał y do ciemnoś ci — coraz wyraź niej dostrzegał spiczaste, wysoko uniesione kolana, lś nią cy sł abo metal nagolennikó w i opasują cych je segmentowych ramion. Tylko gł owa krył a się w cieniu.

Kot miaukną ł.

Jedno ramię poruszył o się z chrzę stem, wysunę ł o na zewną trz i dotykają c koń cami ż elaznych palcó w podł ogi, utworzył o skoś ny most, po któ rym kot szmyrgną ł bł yskawicznie w gó rę i usadowił się na barku siedzą cego.

— Hej, ty — powiedział Pirx nie wiadomo, do kota czy do tego stworu, któ ry powoli, jakby pokonują c ogromny opó r, ją ł cofać rę kę. Odezwanie się Pirxa sparaliż ował o ten ruch. Ż elazne palce stuknę ł y o beton.

— Kto tam to — odezwał się zniekształ cony, jakby dobywają cy się z ż elaznej rury gł os — Terminus mó wi — kto?

— Co tu robisz? — spytał Pirx.

— Ter–minus — tu–jestem — zim–no — ź le — widzę — dukał chrypliwie gł os.

— Czy pilnujesz stosu? — spytał Pirx. Tracił już nadzieję, ż e dowie się czegoś od automatu, strupieszał ego, jak cał y statek, ale w obliczu zielonych ś lepió w nie mó gł jakoś zrejterować w pó ł sł owa.

— Ter–minus — stosu — zabeł kotał o w betonowym schowku — ja — stosu. Stosu… — powtarzał jakby z gł upkowatym zadowoleniem.

— Wstań! — krzykną ł Pirx, bo nic innego nie przyszł o mu do gł owy. W ś rodku zachrzę ś cił o. Cofną ł się o krok, widzą c, jak z ciemnoś ci wysuwają się dwie ż elazne rę kawice o rozstawionych palcach, obracają się na zewną trz, jak zaczepiają o framugę i zaczynają holować tuł ó w, w któ rym przecią gle zachrobotał o. Metalowy kadł ub gibną ł się, wyjrzał na ś wiatł o i wstawał przy zgrzytaniu i pisku wszystkich stawó w. Na poprzecznych zł ą czach blachy, zaciemniają c kurz, któ ry ją pokrywał, wystą pił y krople oliwy. Podobny raczej do rycerza w zbroi aniż eli do automatu, chwiał się powoli na boki.

— Czy tu jest twoje miejsce? — spytał Pirx. Szklane oczy automatu rozeszł y się na boki, krą ż ą c wolno po otoczeniu, i ten zez nadał jego pł askiej, metalowej twarzy wyraz cał kowitej tę poty.

— Plomby przygoto–wane — dwa, sześ ć, osiem funtó w — ź le — widać — zimno…

Gł os wydobywał się nie z gł owy, lecz z szerokiej tarczy piersiowej automatu.

Kot, zwinię ty w kł ę bek, patrzał na Pirxa z wysokoś ci jego barku.

— Plom–by — goto–we — skrzeczał dalej Terminus. Wykonywał jednocześ nie drobne ruchy, bę dą ce zaczą tkami dobrze Pirxowi znanej operacji — jak gdyby nabierał czegoś z powietrza szuflowato ustawionymi garś ciami i pchnię ciem umieszczał to gdzieś przed sobą — tak, naprzemiennymi ruchami, opatruje się radioaktywne przecieki. Oksydowany tors zachwiał się gwał towniej, czarny kot zgrzytną ł pazurami po blasze, nie utrzymał się i z gniewnym fuknię ciem buchną ł czarną smugą w dó ł, dotykają c w przelocie nó g Pirxa. Automat jakby tego nie zauważ ył. Umilkł, tylko jego rę ce wikł ał y się jeszcze w szczą tkowych, gasną cych ruchach, któ re stanowił y jak gdyby coraz sł absze, nieme echo jego sł ó w — aż zamarł.

Pirx spojrzał na cał ą w zaciekach, skamieniał ą od staroś ci ś cianę reaktora, pokrytą raz koł o razu ciemniejszymi plamami cementowych opatrunkó w, i wró cił oczami do Terminusa. Musiał on być bardzo stary — kto wie, czy nie starszy od statku. Prawy bark wyglą dał na wymieniony, biodra i uda nosił y wyraź ne ś lady spawania, dokoł a ż elaznych szwó w blacha, odpuszczona ż arem, przybrał a granitową niemal barwę.

— Terminus! — krzykną ł, zupeł nie jakby odzywał się do gł uchego — idź na swoje miejsce!

— Sł ucham. Ter–minus.

Automat cofną ł się tył em, niczym rak, do otwartego schowka i zgrzytają c ją ł wciskać się do ś rodka. Pinc obejrzał się za kotem, ale nigdzie go nie był o. Wró cił na gó rę, zamkną ł za sobą hermetyczne drzwi i pojechał windą na czwarty pokł ad — do kabiny nawigacyjnej.

Szeroka i niska, z poczerniał ą, dę bową boazerią i belkowanym stropem, przypominał a kajutę okrę tową. Miał a okrę towe iluminatory w miedzianych pierś ciennych ramach, przez któ re padał o dzienne ś wiatł o. Jakieś czterdzieś ci lat temu panował a taka moda; nawet plastikowe pokrycia ś cian imitował y wó wczas drewnianą klepkę. Otworzył okrą gł e okno i omal nie stukną ł czoł em w gł uchy mur. Zł udzenie dziennego ś wiatł a dawał y ukryte jarzenió wki. Zatrzasną ł okno i odwró cił się. Z gwiazdowych stoł ó w aż na podł ogę zwisał y mapy nieba, bladoniebieskie jak morza w geografii, po ką tach walał y się rulony zuż ytej kalki, upstrzone kursowymi wykresami, rysownica pod punktowym reflektorkiem cał a był a podziobana ukł uciami cyrkli, w ką cie stał o biurko, przed nim — dę bowy fotel, przyś rubowany do podł ogi, pod siedzeniem miał kulowy przegub, ż eby moż na je pochylać w dowolną stronę, obok cią gnę ł y się wpuszczone w boazerię, zwaliste szafy biblioteczne. Istna arka Noego.