Правапіс некаторых спалучэнняў зычных. Правапіс прыстаўных і ўстаўных зычных.

Правапіс некаторых спалучэнняў зычных. Правапіс прыстаўных і ўстаўных зычных.

1. Правапіс некаторых спалучэнняў зычных:

У беларускай мове адбываецца спрашчэнне наступных спалучэнняў зычных:

· спалучэнні здн, згн, стн, скн, стл, рдн вымаўляюцца і пішуцца як зн, сн, сл, рн: праязны, бязлітасны, бліснуць, жаласлівы, міласэрны. Тое ж ў запазычаных словах: кантрасны, кампосны, фарпосны.

· спалучэнні ск, ст, с’ц’ на канцы кораня слова могуць чаргавацца з шч: воск – вашчыць, густы – гушчар. Калі каранёвае с стаіць побач з суфіксальным к, якое можа чаргавацца з ч, то спалучэнне гукаў с і ч перадаецца на пісьме як сч: пясчаны, пясчанік.

· спалучэнне дт на канцы слоў іншамоўнага паходжання перадаецца праз т: Гумбальт, Рэмбрант, Клот.

2. Прыстаўныя і ўстаўныя зычныя:

У беларускай мове існуюць два прыстаўныя зычныя – в і г.

Прыст. літара в пішацца:

1) перад націскным о: возера, вокны, воспа Вольга. Пры змене націску о пераходзіць у а і прыстаўны в не пішацца: азёры, акно

2) у словах вока, востры, восем, вакол і вытворных ад іх в захоўваецца незалежна ад месца націску: вачэй, вастрыць, ваколіца.

3)перад у: вуха, вуліца, павук, Навум, вучыцца.

Не пішацца:

1)у запазычаных словах і некаторых уласных імёнах і назвах перад націскным пачатковым о: опера, ода, Оксвард. АЛЕ: вохра, воцат і вытворных ад іх.

2)перад прыставачным у і у, якое паходзіці з в: убегчы, унук.

3)перад націскным пачатковым у ў запазычаных словах і ва ўласных імёнах і назвах: ультра, унікум, Ульяна, Украіна. АЛЕ: вустрыца.

Прыстаўны г пішацца ў займенніках гэты, гэтакі, гэтулькі і ў прыслоўях гэтак, гэтаксама, дагэтуль, адгэтуль, а таксама у выклічніках гэй, го, га.