Андрусь Горват. «Радзіва Прудок»

Андрусь Горват. «Радзіва Прудок»

***

– Сынок, напісаў кнігу?

– Ага – “Радзіва Прудок”.

– От маладзец! Хадзі сюды, мой галубок, сядай во на чысценькае. Тут чысценька. Не бойся, то я батон ела. Ну, пра што кніга?

– Як я спачатку працаваў дворнікам у купалаўскім тэатры.

– Не цвёрда сядзець? На во посцілку пакладзі.

– Працаваў дворнікам. А потым я пераехаў у дзедаву хату ў Прудок.

– Та я гэта ведаю! Посцілку пакладзі, кажу. А кніга пра што?

– Пра тое, як я жыў у разбуранай хаце, спаў у каморы, там было плюс восем, а я радаваўся.

– А чаго ты радаваўся? Прыйшоў бы да мяне, у мяне цёпленька.

– Яшчэ напісаў, як я ішоў па Прудку з малаком, а сабака: “Ррррр”. А гаспадар яму: “Няможна, свае”. А я радаваўся, бо прыемна быць сваім.

– Ты ўсю кнігу радаваўся?

– Не, там, дзе пра муху, напісаў без радасці.

– Якую муху?

– Наташу. У мяне былі мухі, а самай надакучлівай была Наташа. Я любіў легчы ўвечары, выключыць святло і сказаць: “Наташа, адчапіся, не сёння”.

– Гэта кніга пра муху?

– Не, гэта кніга пра дзеда Ганушу і ката Рому. Пра жукоў у пограбе, цётку на лісапедзе, калгасную даярку і аўцюкоўскіх дзевак. Пра тое, што ў Мінску людзі ходзяць памытыя і не даюць усунуць у разетку падзарадку ад тэлефона, а ў Прудку размаўляюць так: “Е? – “Е”.

– А пра агарод напісаў? У цябе ж такія памідоры былі!

– Напісаў. І пра кабачкі – як я хадзіў па Прудку і прасіў: “Мо вам пару тон кабачкоў даць?”. А мне адказвалі: “Карову трэба завесці. Ці жонку”.

– Завёў?

– Ну. Казу.

– Та пра казу я ведаю! Ты мне от што скажы: дзеўка е?

– А якое вам дзела? От і маці прывезла мне з дому вугалькі са сваёй печы. Кінула тыя вугалькі ў грубу і пашаптала: “Каб жонку сабе знайшоў, каб дзетак нарадзілі”.

– Ну, правільна. Матка твая ўмее. Так у цябе вясёлая кніга?

– Не, і страшная. Там яшчэ пра прудкаўскую чупакабру е.

– Ай, цьху ты! Ідзі ты! Я думала, ён што сур’ёзнае напісаў, шчэ і посцілку яму дала! Усё, не дуры галаву!

– Та не, там і пра сур’ёзнае е. Пра адзіноту і пра смерць. Пра блуканні і дарогу дадому.

– А дзе то ты так заблукаў, мой ты галубок, што шукаў дарогу?

– Я не помніў, дзе нарадзіўся. Не разумеў, дзе жыву. І не ведаў, дзе пахаваюць, калі памру.

– Цяпер ведаеш?

– Цяпер ведаю.

– А ад мяне чаго хочаш?

– Каб вы кнігу купілі і пачыталі.

– А пра Марусю Зайчыкаву там будзе?

– Будзе.

– То добра, куплю. А цяпер ідзі адселя. Я батон ем.

12 Следующая ⇒