Поэма «Лесная девушка» переведена на эрзянский язык И. А. Калинкиным. Можно прочитать на каждом языке по 1-2 части.

Стр 1 из 2Следующая ⇒

ЛЕСНАЯ ДЕВУШКА

Под черной шалью, будто это крылья,

Порхая по зеленому раздолью

В густом лесу, шумящем и бескрайном.

Кто из цветов венки сплетает?

О Эминэ, Я вижу, это ты!

Вокруг тебя цветов бушует море.

Ты, наклоняясь, собираешь их,

Как бы играя на цветном просторе.

Сестра моя, кому отдашь цветы?

Ты веселишься. Я же так устал...

Прерывисто мое дыханье.

Но вот я вижу: ты, как жизнь сама.

Идешь с улыбкой по лесной поляне.

Твоими косами играют ветерки,

Их рассыпая за плечами.

Они счастливые!

А я? О, почему

Гляжу вот так я днями и ночами,

К тебе не смея протянуть руки?

Сестра! Прошу я: косы расплети!

Пускай волна волос на грудь девичью ляжет.

К тебе пойдет такой убор.

Ты дочь озер! Русалка! Сделай так сейчас же!

Взгляни глубоким оком на луну,

А отраженье урони в волну.

Пусть там плывет! Пусть, на тебя взглянув,

«Дочь озера», - прохожий скажет.

Ах, Эминэ, скажи мне, почему

Ты не русалка в самом деле,

А я не сын лесов, не пастушок -

Твой юный друг? Тогда бы не посмели

Нас недруги ни в чем подозревать

И взглядами косыми провожать.

Вот точно так же косы расплетал

Своей Матильде Генрих Гейне.

Не знаешь ты, как он ее любил,

Какое он испытывал томленье!

Потом смотрела, как он умирал,

Та девушка бездонными очами,

А умер - незаметно в лес ушла

И одиноко там жила в печали,

Век на лесной поляне дожила

И тосковала, только тосковала.

И, думая о Генрихе своем,

Вот точно так же косы расплетала.

УРМАН КЫЗЫ

Кем ул анда, кара шәлен ябынган да,

Гөлдән үреп муенсалар тагынган да,

Күбәләктәй, гөлдән гөлга күчеп йөри

Шаулап торган кырыйсыз киң карурманда?

- Әминәм! - Ул туктый, тагын атлый,

Бөглеп-бөглеп гөлләр өзә ул,

Тирә-ягы гаднән гөл диңгезе

Шул диңгездә уйный, йөзә ул.

Кемгә өздең, сеңлем, ул гөлләрне?

Син уйныйсың, ә мин шундый ардым;

Өзлеп-өзлеп тыным алам да

Карыйм сиңа: син бер хәят үзең

Уйнап йөргән илдә, яланда.

Толымнарың белән җилләр уйный,

Уңга-сулга ташлый туздырып,

Алар бәхетлеләр...

Соң мин, соң мин нигә,

Төннәр буе шунда утырып,

Кул сузарга куркам?!

Тарат, сеңлем, озын чәчләреңне!

Алар тузлып төшсен алдыңа, -

Шулай килешә сиңа. Су кызыдай

Кил дә хәзер минем алдыма.

Төпсез күзләреңне айга тегәп

Утыр; күлдә - шәүләң уйнасын,

Узган-барган кешеләр туктап карап,

«Су кызы» дип сине уйласын!

Ah, Әминәм! Булмадың ник бер су кызы,

Иркенлектә уйнап йөрүче?

Ник булмадым мин бер урман углы,

Синең дустын - яшь бер көтүче?

Кыймас иде безгә мәкер күзләр

Болай шөбhә белән карарга.

Һейне җан сөйгәне Матильданың

Һaман шулай чәчен тараткан;

Син белмисең, ah, ул Матильданы

Ничек өзлеп сөйгән, яраткан!

Үлгән чакта Һейне, Матильдасы

Төпсез күзе белән һаман да

Карап торган; үлгәч, яшрен генә

Чыгып киткән шунда яланга.

Бик күп еллар үткән, шул яланда

Ялгыз гына гомер уздырган,

Өзлеп сагынганда Һенрихын, ул

Толымнарын һаман туздырган...

12 Следующая ⇒